Στον Ποδήλατο κάτω στον Ταύρο πας με μεγάλη παρέα για να πάρεις όλους τους καλούς μεζέδες του
Ο Ποδήλατος δεν είναι ακριβώς καινούργιος. Στην πλάτη του κουβαλά μια δεκαετία, αλλά άμα δεν είσαι της γειτονιάς, πού να τον πάρεις μυρωδιά; Πρέπει να πέσεις σε Ταυριώτη, να σου συστήσει ένθερμα αυτό το μεζεδοπωλείο για να πάρεις το δρόμο του Ταύρου. Αυτή η γειτονιά ήταν πάντα για μένα ένα όνομα μονάχα, ίσως και η εικόνα των πανέμορφων παλιών Δημοτικών Σφαγείων, μια βιαστική ματιά διαβαίνοντας την Πειραιώς. Κοινώς, τον Ταύρο, πάντα τον προσπερνούσα, βιαστικά και περιφερειακά. Προσφυγική γειτονιά, με όνομα που πήρε από την οροσειρά του Ταύρου στη Νότια Τουρκία, δέχτηκε το 1922 πρόσφυγες από την Αττάλεια, το Ικόνιο, τη Σμύρνη και τη Μερσίνη. Τα πρώτα παραπήγματα αντικαταστάθηκαν ως το 1950 από τις προσφυγικές πολυκατοικίες που θα δεις ακόμα και σήμερα, αυτές που δίνουν το στίγμα μιας πανέμορφης γειτονιάς, που μοιάζει πολύ με τα Πετράλωνα, λες και έχουν την ίδια αύρα. Μπόλικο πράσινο, πλατείες και καταπράσινοι χώροι γύρω από τα συγκροτήματα των πολυκατοικιών, νεοκλασικά και χαμηλά σπιτάκια, άρωμα παλιάς, καλότροπης, ανθρώπινης συνοικίας που ζει τους δικούς της ρυθμούς.
Ποδήλατος: ένα καθαρόαιμο μεζεδοπωλείο στον Ταύρο
Τρία παιδιά της γειτονιάς, δέκα χρόνια πριν, πήραν ένα παλιό, κλασικό, παππουδίστικο καφενείο. Η Χάιδω με τον Νίκο είναι ζευγάρι, ο Νίκος με τον Σταύρο, αδέλφια. Η Χάιδω, είχε ήδη δουλέψει σε κουζίνες πριν αποφασίσει τη στροφή σε μια οικογενειακή ιστορία νοστιμιάς. Σεβάστηκαν το παλιό καταπληκτικό μωσαϊκό του καφενέ, έβαψαν έναν τοίχο μαύρο, κρέμασαν πίνακες ζωγραφικής σε fauve χρώματα, πρόσθεσαν παλαιού τύπου πλακάκια στο μπαρ και την είσοδο, όμορφα ξύλινα άλλης εποχής τραπεζοκαθίσματα, διάλεξαν και ένα ορεχτικό γαλάζιο του ουρανού στους τοίχους, έβαλαν τέντες, γλάστρες και λουλουδικά πολύχρωμα, κρέμασαν και ένα ποδήλατο από το δέντρο μπροστά τους. Ξεκίνησαν με δυο γκάζια και μια οικιακή κουζίνα και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Ποδήλατος. Που είναι αυτός που δεν κατεβάζει το πόδι από το πετάλι, αυτός που συνεχίζει την κούρσα σε κάθε αναποδιά της ζωής. Στην αρχή συνέχισαν την κανονικότητα του καφενέ: καφές το πρωί, τσιπουράκια και ουζάκια με μεζεδάκι το μεσημέρι. Το μαγαζί έδωσε ζωή στη γειτονιά, έγινε στέκι και τόπος συνάντησης αφού ολόγυρα δεν υπήρχε κάτι άλλο. Στη συνέχεια, σκέφτηκαν να βάλουν και πρωινό, να τελειώνουν νωρίς και να μαζεύονται σπίτι τους χωρίς να τους τρώει το ξενύχτι.
Αν τώρα πια έρθεις ένα Σάββατο βράδυ, με τα τραπέζια παντού γεμάτα, μέσα, έξω στο πεζοδρόμιο μπροστά στην ξώχαρη τζαμαρία αλλά και στην απέναντι πλατεία, με πελάτες που έρχονται από όλη την Αθήνα, θα καταλάβεις ότι κάτι δεν υπολόγισαν καλά. Ή μάλλον υποτίμησαν το ταλέντο της Χάιδως στην κουζίνα. Που ξεκίνησε ζυμώνοντας τα σπιτικά τηγανόψωμα με φέτα (που οπωσδήποτε θα συμπεριλάβεις στην παραγγελία σου), αυγόφετες και αυγά σκραμπλ. Το πρωινό είναι πάντα εκεί αλλά το μεσημέρι που ξεκινούν οι σοβαρές μαγειρικές και μέχρι αργά τη νύχτα, ο Ποδήλατος έχει να συντονίσει ένα τεράστιο, χαλαρό πάρτι. Αυτό το πεζοδρομιακό που τόσο αγαπούν οι ανοιξιάτικες μέρες και οι χλιαρές νύχτες, αυτό το ανέμελο το «έλα όπως είσαι» που κάνει την Αθήνα-διακοπές, αυτό το νοσταλγικό, νύχτες και νοστιμιές και τσιπουράκια, σε μια γειτονιά που δεν έγινε ακόμη πιάτσα αλλά που πρέπει να την προλάβεις όσο αντέχει γιατί πια όλα αλλάζουν χωρίς να σε ρωτάνε-ήδη απέναντι διέκρινα άλλα δυο μαγαζιά.
Τα ωραία μεζεδάκια στον Ποδήλατο
Ο Ποδήλατος είναι ένα καθαρόαιμο μεζεδοπωλείο, χειροποίητο, σπιτικό και με ταλέντο στη μαγειρική. Με μια καλή ποικιλία από εμφιαλωμένα τσίπουρα, ρακή, μπίρες και μια αξιοπρεπή επιλογή από κρασιά και ένα μικρό μενού από το οποίο, όμως, δεν θα σου λείψει τίποτα. Για την ακρίβεια, θα τα ποθήσεις όλα και άμα είσαι μεγάλη παρέα, σε ζηλεύω γιατί θα μπορέσετε να μοιραστείτε τα άπαντα του καταλόγου. Εμείς ξεκινήσαμε με μια γραβιέρα Κρήτης με ωραίο ψωμάκι από ξεχωριστό φούρνο και μια σαλάτα που αναφέρεται ως Καλυμνιώτικη, με νόστιμη κατακόκκινη ντομάτα, αγγούρι, τηγανητή μελιτζάνα, κατίκι, λαδοπαξίμαδο και ψητή λούντζα. Από τη θερμοκρασία της ντομάτας στη σαλάτα καταλαβαίνεις το προσεγμένο μαγαζί. Ζεστή την προτιμάμε και όχι του ψυγείου, να βγάλει τη θέρμη και το άρωμά της-σε περίπτωση πάντα, που έχεις να κάνεις με μια ντομάτα της προκοπής.
Προσωπικά συγκινήθηκα που είδα μια κοτοσαλάτα στο μενού. Την οποία σκόπευα διακαώς να παραγγείλω αλλά μας την έβγαλαν κέρασμα στην εισαγωγή, μαζί με ένα πολύ καλό ελαιόλαδο για τις πρώτες βούτες. Όνειρο η κοτοσαλάτα, αυτή η παλιά, η 70s που θυμίζει παιδικά πάρτι, με την όσο πρέπει μαγιονέζα της, τον αρακά, τον άνηθο και το αληθινό, βραστό, τρυφερό κοτόπουλο που κρατάει χαρακτήρα και δεν αφήνει τη σος να το εξαφανίσει. Το τηγανόψωμο ήρθε καυτό, σαν από χέρι ηπειρώτισσας γιαγιάς και σε ποσότητα που πήραμε πακετάκι για το πρωινό της επόμενης ημέρας. Τα μανιτάρια πορτομπέλο, σοταρισμένα με το ιδανικό σε ποσότητα σκόρδο και πάνω τους μια φέτα ψητό μανούρι, μπορεί να ήταν και το νοστιμότερο πιάτο της βραδιάς. Η υφή του πορτομπέλο και η νοστιμιά του όταν δεν χάσει την υγρασία του και ξέρεις να το περιποιηθείς καταλλήλως, σου μένει αξέχαστη, το ίδιο και το βουτυράτο μανούρι, που ταιριάζει τέλεια στο μανιτάρι -να ένα ωραίο τυρί που δεν συναντάμε συχνά στα εστιατόρια.
Από τα πιάτα ημέρας, πήραμε ένα σωστά ψημένο, ζουμερό συκώτι με αληθινές τηγανητές πατάτες και ένα ονειρεμένο χιουνκιάρ με χοιρινό, κρέας άπαχο που λιώνει στο στόμα, ελαφριά και νόστιμη σάλτσα από φρέσκια ντομάτα και ένας πουρές σύγχρονα μαγειρεμένος, πλούσιος σε γεύση, φτωχός σε περιττά λίπη. Για χάρη του χιουνκιάρ δεν πήραμε τα κεφτεδάκια, σε συνταγή της γιαγιάς των αγοριών, αλλά στη θέση τους βάλαμε τη δικαιολογία πως θα ξανάρθουμε. Μια και σ’ αυτό το μαγαζί, πριν ακόμη σηκωθείς από την καρέκλα, κανονίζεις την επιστροφή σου. Γιατί δεν μετράει μόνο το φαγητό. Μετρά η ατμόσφαιρα, μετρά η ευγένεια και η καλοσύνη των παιδιών που τα έχουν πάνω τους όλα τα καλά και ευλογημένα: ομορφιά, ευγένεια και αυτή την προσωπική επαφή που σε κάνει από την πρώτη στιγμή να νοιώθεις δικός τους άνθρωπος. Eγώ αγάπησα και τη γλυκύτατη Φλορέντσα από την Αλβανία, που βοηθά στην κουζίνα τη Χάιδω που πια πώς να τα καταφέρει μόνη της σε τέτοια επιτυχία; Κι αυτή καμωμένη από την ίδια πάστα των παιδιών. Διόλου τυχαίο που στο δίπλα τραπέζι συνάντησα φιλενάδα που είχε έρθει ως εδώ από την Κηφισιά.
Γλυκά τέλειωσε η νύχτα με τους απίστευτους λουκουμάδες της Χάιδως, στρογγυλοί, μικρούληδες, χρυσαφένιοι, πασπαλισμένοι με σουσάμι και μπόλικο το μελένιο σιρόπι, η επιτομή του ιδανικού λουκουμά, σε συνταγή της γιαγιάς από το Κυριάκι.
32°
