Κοντοσώρος: Επίσκεψη στο εστιατόριο του Νίκου Κοντοσώρου στο Ξινό Νερό.
Υποθετικό δίλημμα πρώτο: Αν το χωριό Ξινό Νερό, διάσημο για το ομώνυμο ανθρακούχο νερό του δεν γειτνίαζε με το Αμύνταιο αλλά με επαρχιακή πόλη Προβηγκίας, ποιο από τα δυο εμφιαλωμένα ύδατα θα ήταν best seller; Τούτο ή το Perrier; Κάθε φορά που ο δρόμος με βγάζει εδώ, η σκέψη δεν παύει να με τριβελίζει.
Είναι, βλέπετε, τόσο μοναδική η γεύση και η αίσθηση του νερού αυτού, σήμα κατατεθέν του χωριού, που μου είναι αδύνατον να πάψω να φαντασιώνομαι εθνικές νίκες! Ειδικά αυτή την εποχή που η φιλολογία περί επιστροφής στον πρωτογενή τομέα, το branding των ελληνικών προϊόντων, την πιστοποίηση γνησιότητας και λοιπά ISO δίνει και παίρνει, νομίζω πως δεν υπάρχει ιδανικότερο παράδειγμα από το Ξινό Νερό. Είναι ένας τόπος που παράγει ένα μο-να-δι-κό προϊόν. Όσοι ξέρετε ξέρετε, όσοι όχι σπεύσατε.
Υποθετικό δίλημμα δεύτερο: Αν ο ξενώνας- εστιατόριο «Κοντοσώρος» δεν βρισκόταν στο Ξινό Νερό, αλλά στη Θεσσαλονίκη, κατά πόσο θα μπορούσαν δυο ταξιδιώτες που ο δρόμος τυχαία τους έβγαλε εκεί να βρουν τραπέζι χωρίς να κάνουν κράτηση τουλάχιστον δέκα ημέρες πριν; Υμνημένος για την ενορχήστρωση των τοπικών γεύσεων της Δυτικής Μακεδονίας σε μια conceptual κουζίνα η οποία του χάρισε Χρυσό Σκούφο, ο «Κοντοσώρος» είναι ένα εστιατόριο case study: απλό, λιτό και διακριτικά διακοσμημένο και με μετρημένο κατάλογο κρασιών και εδεσμάτων, άμα τη αφίξει τους (των εδεσμάτων), μεταμορφώνεται σε ρεστοράν μεγαλειώδους σπονδής.
Ουρανίσκος και συνδεδεμένες με αυτόν αισθήσεις εκτροχιάζονται ολικώς, μέγιστη μέθεξη καταλαμβάνει σώμα και πνεύμα, ύμνοι και ευλογίες για τη μακροζωία του σεφ αλλά και όλου του ευλογημένου αυτού τόπου εκτοξεύονται από τα χείλη των ευσεβών. Και η απάντηση στο δίλημμα δυο είναι τούτη: αν ο «Κοντοσώρος» βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, κάθε σεζόν, στην κατηγορία Ελληνική Κουζίνα, όλοι οι «αντίπαλοι-συμπαίκτες» θα έπρεπε να βάλουν τα πολύ δυνατά τους για να τον παίξουν στα ίσια και να τον νικήσουν! Ακολουθεί η πραγματικότητα και η δράση, υποθετικά σενάρια τέλος.
Η Αυγή μας σερβίρει ένα εκλεκτό κόκκινο κρασί Αμυνταίου, ετικέτας Καρανίκα, βαρελίσιας ωρίμανσης και υπεροχής, μεστής γεύσης. Τα πιάτα καταφθάνουν φίνα σε εικόνα, υπέρτατα σε γεύση. Δίπλα μας δειπνούν ντόπιοι αλλά και σκιέρ εκδρομείς του Σαββατοκύριακου, εφόσον Βίγλα και Καϊμακτσαλάν αποτελούν μαγνητικό frozen snow weekend πόλο έλξης. Η παρέλαση αυτής της εκλεκτής μακεδονικής κουζίνας μας προξενεί τέτοια ευφορία και ευεξία, που σχεδόν εκτροχιαζόμαστε, τα θέλουμε όλα, τα δοξάζουμε όλα!
The welcome soup: σούπα βελουτέ λαχανικών, όπου επικρατεί το καρότο, με σάλτσα τυριού και βρώσιμα ροδοπέταλα.
Τρεις αγάπες μου γελάνε, κι έπαθα ζημιά! Ταλτσένες θα πει κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης με μελιτζάνα. Ντόπιο τυρί Φλωρινέλα, παρόμοιας γεύσης με τη Φορμαέλα, με μαρμελάδα βερύκοκο. Πράσινη σαλάτα με φασολάκια, κάπαρη, αβγό, ξηρούς καρπούς και τοματίνια.
Red hot chili σπαλομπριζόλα. Με κόκκινη καυτερή σάλτσα, μανιτάρια κι ένα κρέας που λιώνει στο στόμα.
Food days of wine and roses: μοσχάρι με σάλτσα κρασιού και πουρέ πατάτας. Απαλό και μαλακό στη γεύση και στην υφή.
Oh my sweet Jesus! Ηδονικό μιλφέιγ και διονυσιακός χαλβάς με πορτοκάλι.
Αναχωρώντας παρατηρούμε το χιόνι που σκεπάζει τις κορυφογραμμές του ορίζοντα, το βαθύ απόγευμα που ο δύων ήλιος του χαρίζει χρώμα βυσσινί και σκούρο μπλε συνάμα, τον δρόμο που, αν τον ακολουθείς σωστά, κρύβει χίλια παραμύθια. Ένα από αυτά μόλις σας το διηγήθηκα!
13°
