O ολοκαίνουργιος Paleos, στην καρδιά του Θησείου, αγαπάει την ελληνική κουζίνα και τη σερβίρει ελαφριά και νόστιμη
Τη Φωτεινή Παντζιά, αεικίνητο κορίτσι της αθηναϊκής εστιατορικής σκηνής, είναι δύσκολο να την παρακολουθήσεις. Ζωή με μονίμως πατημένο το γκάζι, ένα κλασικό By the glass και πόσα άλλα μαγαζιά που χωράνε ανάμεσα στην ανατροφή δυο μικρών παιδιών, η Φωτεινή με το που κόβει το νήμα των εγκαινίων στο τελευταίο της κάθε φορά εγχείρημα, έχει ήδη στα σκαριά ένα επόμενο. Απέναντι από τον Ηλεκτρικό και στην πολύ αρχή της Αδριανού, το Θησείο ξεκινά την πιο θεαματική του περαντζάδα, Έλληνες, τουρίστες, κάθε λαός και κάθε φυλή του Ισραήλ, κάθε μόνιμος και κάθε περαστικός, από δω θα περάσουν, την εργάσιμη Δευτέρα, την αργία Κυριακή, το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ και το ξημέρωμα. Αυτή και μόνο η πλατεία επιβεβαιώνει το «αυτή η πόλη δεν κοιμάται ποτέ», το δε σημείο, ανάμεσα στις αρχαιότητες και την γραφική παλιά Αθήνα, φαίνεται πως έχει μέλι για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας και λάιφ στάιλ.
Paleos, το νέο στέκι στην Αδριανού
Ένα τέτοιο φιλετάκι αποκλείεται να διέφευγε από την προσοχή της Φωτεινής, η οποία κάτι τέτοια τα μυρίζεται από μακριά, καμιά φορά νομίζω πως τα ονειρεύεται κιόλας στον ύπνο της, ξυπνώντας κάθε πρωί και με μια φαεινή ιδέα. Έτσι λοιπόν, με τον Άγγελο Δαμουλιάνο (botilia.gr) αποφάσισαν να συνεταιριστούν σε ένα άλλο στιλ, στο οποίο η Φωτεινή δεν μας έχει συνηθίσει ως τώρα. Τα μαγαζιά της πάντα σοφιστικέ, εστιασμένα στους γνώστες του κρασιού, με καλό και μελετημένο ντεκόρ. Φαίνεται όμως, πως μια νέα τάση γεννιέται και οι επιχειρηματίες προσθέτουν στο βιογραφικό τους και ένα δεύτερο άνοιγμα, πιο απλό, πιο χαλαρό και καθημερινό, που να μπορεί να αγκαλιάσει όλο το κοινό. Εξάλλου, ο Paleos ήρθε σε μια πιάτσα όπου τα μαγαζιά στριμώχνονται το ένα πλάι στο άλλο, πιάτσα χαλαρή, που έρχεται να σε ξεκουράσει μετά από μπόλικο περπάτημα στο πιο υπέροχο προφίλ της Αθήνας, όταν το μόνο που ζητάς είναι μια θέση στη σκιά ή τον ήλιο, κάτι να πιεις να δροσιστείς και κάτι νόστιμο να τσιμπήσεις. Ενίοτε ο κοσμοχαλασμός είναι τέτοιος που δεν προλαβαίνεις να ενημερωθείς για το προφίλ του κάθε μαγαζιού και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Όπου και να καθίσεις κάτι παρόμοιο «παίζει».
Η Αδριανού πουλάει Ελλάδα, ούζο, σουβλάκι, μπίρα, μεζέ και φρέντο. Πουλάει χάζι στα τρένα που κατηφορίζουν στον Πειραιά, και αρχαία θέα. Μοναδική. Κυρίως, όμως, πουλά αυτό που όλοι θέλουμε κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα μας: μια ανέμελη στάση, μια παγωμένη χαλαρή μπίρα και μια οικεία, γνώριμη, αγαπημένη νοστιμιά που να έρχεται από παλιά, κάτι που να το λένε ταραμοσαλάτα -να μοιάζει σαν ταραμοσαλάτα και να έχει γεύση ταραμοσαλάτας. Κοινώς, καμιά δημιουργικότητα, κανένα πείραγμα, καμιά φαντασία και καμιά φαντασίωση. Και αυτό ο Paleos το ξέρει και σού το σερβίρει αυτούσιο, στα φωτεινά, στο χρώμα του πράσινου μήλου, τραπεζάκια του -ιδανικό φόντο για τις πόζες που θα ανεβάσεις στο ίνσταγκραμ. Ένα μαγαζί που θυμάται την ταβέρνα του παππού Άντζουλου στην Κεφαλονιά, τόπο καταγωγής του Άγγελου Δαμουλιάνου. Ένα μαγαζί που θυμάται τα παλιά στέκια της γειτονιάς, τότε που οι γύρω καταστηματάρχες έκαναν μια στάση για το μεσημεριανό τους και οι τακτικοί του κέντρου κατέβαιναν για μια μερίδα γεμιστά ή μια σκέτη από γιουβέτσι, στην παλιά αθηναϊκή ταβέρνα που δεν υπάρχει πια, αυτή που έγινε ολ ντέι, αλυσίδα παγωτού και μπάο-μπαν, νεοταβέρνα, δημιουργικό εστιατόριο, νέας φάσης μεζεδοπωλείο.
Τι θα φας στο Paleos;
Το αυθεντικό σκηνικό δεν γίνεται να το επαναφέρεις. Μπορείς, όμως, να επιστρέψεις τη γεύση. Της λεμονάτης ρεβυθάδας που έφτιαχνε η γιαγιά Αθηνά στην Αστυπάλαια, του μουσακά της γιαγιάς Ευγενίας, του παστίτσιου που έφτιαχνε ο παππούς Άντζουλος, έτσι αναφέρονται τα πιάτα στον κατάλογο του Paleos. Μπορείς, επίσης, να θυμηθείς τον παλιό, τεράστιο δίσκο με τους μεζέδες που περνούσε ορεκτικότατος από κάθε τραπέζι να σου αφήσει όσα αγαπούσες: γίγαντες, τυράκι, υπέροχο ντολμαδάκι σπιτικό, χταποδάκι ξιδάτο, ταραμοσαλάτα, μελιτζανοσαλάτα, γαύρο μαρινάτο. Για τη χόρταση, καμιά δεκαριά πιάτα που φαντάζομαι πως θα αλλάζουν, ακολουθώντας τις εποχές.
Εμείς δοκιμάσαμε έναν -αυτό που ονειρεύεσαι- κόκορα, με βελούδινο κρέας, ανάλαφρη σάλτσα από φρέσκια ντομάτα με το αγαπημένο «τρυπητό» μακαρόνι που δύσκολα πια βρίσκεις στα μαγαζιά, όχι το πολύ χοντρό του παστίτσιου, το αμέσως πιο κάτω σε νουμεράκι. Μικρά, νόστιμα, ελαφριά σουτζουκάκια με ρύζι, πατάτες τηγανισμένες με τη φλούδα τους που άμα θέλεις έρχονται και περιχυμένες με τη σαλτσούλα του κόκορα, σπετζοφάι και χοιρινό στη λαδόκολλα με λαχανικά.
Στην κουζίνα, ο Διονύσης Μούσουρας, ξέρει καλά να μαγειρεύει την παράδοση χωρίς υπερβολές, περιττά λάδια, πολλά σοταρίσματα. Φαγητό ελαφρύ που θα σου αφήσει χώρο για το πρωτότυπο γλυκό του τέλους: μικρά μελομακάρονα για να κάνεις Χριστούγεννα κάθε μήνα σε ιδανικό συνδυασμό με παγωτό καϊμάκι που απορώ πώς δε τον ανακάλυψε νωρίτερα κάποιος και μικρά, τραγανά λουκουμαδάκια με μέλι.
Κάθε βράδυ, ζωντανές κιθάρες χωρίς μικρόφωνα, με ρεμπέτικα και λαϊκά. Τα μεσημέρια, Μοσχολιού, Κουμιώτη και Λίτσα Διαμάντη, νοσταλγικά να σε γυρίζουν πίσω στο παλιό προφίλ της γειτονιάς, με τα λαμαρινάδικα, τα σιδεράδικα, πιο πέρα τα δερματάδικα, τα καρεκλάδικα και το εργατικό προφίλ.
10°
