Mamy Blue, το νέο ιταλικό εστιατόριο στη Γλυφάδα όπου θα βρεις αυθεντική ναπολετάνικη πίτσα
Η ιταλική γεύση δεν έπαψε ποτέ να είναι στην καρδιά μας, ήταν να μην γίνει η αρχή με τις πρώτες ιταλικές πιτσαρίες της δεκαετίας του '70, που την πίτσα μας τη σύστησαν αμερικάνικη αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Πλέον, η αληθινή Ιταλία κατοικεί ανάμεσά μας στην όσο γίνεται πιο αυθεντική της νοστιμιά και αυτό εν τέλει, είναι σχετικά πρόσφατο. Έχω βιώσει η ίδια τον καημό του να μένεις στο κέντρο και η πλησιέστερη πίτσα με σφραγίδα ναπολετάνικης αυθεντικότητας να κατοικεί μόνο στα βόρεια ή στα νότια προάστια.
Πολύ πρόσφατα από πίτσα πάμε κάπως καλύτερα, όμως και πάλι έχω να παραπονεθώ, πως όσοι καταπιάστηκαν κατευθείαν με την ιστορία που λέγεται ζυμάρι ωρίμανσης από παράξενα αλεύρια και λοιπές new age ιστορίες για μια ζύμη πίτσας, δεν κάνουν ακριβώς αυτό που έχεις δοκιμάσει στον ιταλικό νότο.
Το αφράτο, φουσκωμένο γείσο, όπως εμφανίστηκε στις φτωχογειτονιές της Νάπολης το 1500, όταν οι pizzaioli προσπαθούσαν να ανοίξουν τη ζύμη τους όσο πιο λεπτή γίνεται, για να χορτάσει όσα περισσότερα στόματα μπορεί μια χούφτα αλεύρι και νερό. Η παράδοση λέει πως όσο μεγαλύτερη η πίτσα, τόσο πιο φτωχή η γειτονιά. Pizza a ruota di carro τη λένε στην Ιταλία αυτή τη νότια νοστιμιά, που αν τη δεις αφαιρετικά όσο ο Πικάσο, ναι, θυμίζει ρόδα από κάρο, φουσκωτή στην περιφέρεια, ανύπαρκτη σχεδόν και λεπτούλα στο εσωτερικό της. Αυτή, που αν θελήσεις να τη γευτείς στην πιο παραδοσιακή και απόλυτη εκδοχή της, αν σε βγάλει ο δρόμος στη Νάπολη, θα στηθείς για να τη δοκιμάσεις στις ουρές του Da Michele και του Sorbillo, που με πάθος και αφοσίωση στην παράδοση τη φτιάχνουν ο ένας από το 1870 και ο έτερος από το 1935 αντίστοιχα.
Γούστα για μια πίτσα, υπάρχουν πολλά. Άλλος τη θέλει crispy, άλλος λεπτή, άλλος χορταστική, άλλος αμερικάνικη, άλλος μιλανέζα και άλλος ελληνική με χωριάτικο λουκάνικο και φέτα. Σήμερα, όμως, θα μιλήσουμε για τη ναπολετάνα, που θεωρείται η μαμά της ιταλικής πίτσας, αυτή που στην πιο ψαγμένη εκδοχή της ψήνεται μόνο σε φούρνο με ηφαιστειογενή πετρώματα του Βεζούβιου, αυτή που διαθέτει τη δική της Ακαδημία, η οποία και μοιράζει πιστοποιητικά αυθεντικότητας ανά τον πλανήτη.
Αν είσαι φίλος της, όπως εγώ, σου έχω χαρμόσυνα νέα. Αν κατοικείς και στη Γλυφάδα, ακόμη καλύτερα για σένα. Γιατί η Mamy Blue μόλις άνοιξε και μπορεί να σου τη φέρει και στην πόρτα σου. Όμως, γιατί να χάσεις το ολάνθιστο σκηνικό ενός μαγαζιού που σου φτιάχνει το κέφι με το χρώμα του; Ξόχαρες τζαμαρίες ολόγυρα, ένας κρεμαστός κήπος πάνω από το κεφάλι σου, ανάποδες λεμονιές φορτωμένες λεμόνια και ορτανσίες από δίπλα.
Ανοιχτή κουζίνα, εντυπωσιακός φούρνος, τοίχοι στο βαθύ κόκκινο του Μαρόκου γεμάτοι πιάτα αντίκες σαν να βγήκαν από το σερβάν της γιαγιάς, αντικείμενα και σκεύη που υμνούν το λεμόνι για το οποίο φημίζεται ο ιταλικός νότος, κυρίως το Σορέντο, ένας τεράστιος Μαραντόνα σε οδηγεί στα ενδότερα του μπάνιου, ενώ ο Diego-θεός, έχει και τη δική του πίτσα στο μενού, με μοτσαρέλα, ντομάτα San Marzano, πανσέτα, φρέσκα μανιτάρια και πολύχρωμες πιπεριές.
Το μενού, από μόνο του είναι μια άκρως ευχάριστη εισαγωγή στην όλη υπόθεση της Mamy Blue. Μικρό και περιεκτικό, χωρίς τίποτα το περιττό και αυτό σου κάνει εγγύηση ποιότητας. 5 ορεκτικά, 4 σαλάτες, 3 μακαρονάδες, 10 πίτσες και 3 γλυκά. Εννοείται ότι θα ξεκινήσεις με τη φοκάτσια με δενδρολίβανο και έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, που σε συστήνει αμέσως στην πιο άψογη, ναπολετάνικη ζύμη για μια πίτσα. Διότι δεν πρόκειται ακριβώς για φοκάτσια, αλλά για ένα κομμάτι πεντανόστιμη, αφράτη ζύμη πίτσας, που βγαίνει φουσκωτή και καυτή από τον φούρνο.
Τα ναπολετάνικα κεφτεδάκια με πολέντα και τυρί taleggio σε μια πεντανόστιμη ντοματένια, πολύ ελαφριά σάλτσα, όνειρο! Αφράτα, γευστικά, αρωματικά, με τον κεφτέ να πρωταγωνιστεί και τα υπόλοιπα υλικά να τον συνοδεύουν διακριτικά. Από τις σαλάτες, ιδιαιτέρως εκτίμησα τη caesar, που μπορεί να γίνεται ανορθόδοξα με άισμπεργκ, αλλά αυτό της δίνει μια απίστευτη τραγανότητα και η σος της είναι η απόλυτη ισορροπία σε οξύτητες και αλάτι, με την αντσούγια να εμφανίζεται αδιόρατη στο τέλος.
Για τις πίτσες θα σας πω τα καλύτερα! Πολύ χάρηκα που έχει marinara-οι Ιταλοί λένε πως τον καλό τον pizzaiolo από τη μαρινάρα τον καταλαβαίνεις, αφού η λιτότητά της, μόνο σάλτσα ντομάτα, λίγο σκόρδο και ρίγανη, φανερώνει όλες τις ατέλειες και επίσης, δεν θέλουμε όλοι τυρί στην πίτσα μας. Εγώ, πάντως τον pizzaiolo τον εκτίμησα και από τη marguerita, που γίνεται ολόσωστα με pecorino romano και φρέσκα ολόκληρα φύλλα βασιλικού. Εξαίσια και η tartufata, με μπόλικο φρέσκο μανιτάρι, κρέμα μαύρης τρούφας και μοτσαρέλα fior di latte.
Από τις μακαρονάδες, ωραιότατα τα λαζάνια στο φούρνο, οι άλλες δύο όμως, μια κλασική ναπολετάνα και μια με καπνιστή πανσέτα και κρόκο αβγού, θα ήταν νοστιμότερες αν δεν είχαν περάσει από το φούρνο που τις ξέρανε.
Από γλυκά, να τα πάρετε όλα. Η ομάδα του «Προέδρου» που τον ξέρουμε για τα κεμπάπ του, έκανε με τη Mamy μια τιμιότατη προσέγγιση αυθεντικότητας, φέρνοντας από τη Νότια Ιταλία τρία αγόρια που παίζουν την πίτσα στα δάχτυλα και οι οποίοι, ως γνήσιοι ιταλιάνοι, έφεραν μαζί τους και τα καλύτερα προϊόντα του τόπου τους. Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά!
