Στα Πλατάνια στην Αγία Παρασκευή, όλα, από τη σούβλα ως τη σχάρα, είναι μια υπόσχεση νοστιμιάς
Με τόσες δημοσιεύσεις καθημερινά, με τόσους δημοσιογράφους-λαγωνικά που σαρώνουν κυριολεκτικά τις λεωφόρους και τις ρούγες της πόλης ανιχνεύοντας την πιο νόστιμη μπουκιά, είναι να απορεί κανείς που κανένα έντυπο δεν μας μίλησε ακόμη για τα Πλατάνια. Κάπου απόκεντρα, ανάμεσα στην Αγία Παρασκευή και τον Χολαργό, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, κάτι σου λέει πως σ’ αυτά εδώ τα ημιορεινά, κάποτε θα είχε πλατάνια και ρυάκια και ειδυλλιακή εξοχή με τα όλα της, τα οποία «όλα» μεταφράζονται και σε γραφικά ταβερνάκια με λαχταριστές ψησταριές-επίλογο στη βόλτα του πεινασμένου εκδρομέα-περιπατητή. Κάπως έτσι φαντάζομαι θα ήταν εδώ όταν άνοιξε την ταβέρνα του ο πατέρας και ο θείος του Δημήτρη Τσιοχαντάρη, κάτω από τη δροσερή σκιά των πλατανιών που θυσιάστηκαν στο βωμό ενός πυκνοκατοικημένου πια αστικού τοπίου. Για να τα βρεις, χρειάζεσαι GPS κι ας είναι δύο λεπτά δρόμο από τη Μεσογείων, μακριά από τις πιάτσες της γειτονιάς.
Το πρώτο που θα σε εντυπωσιάσει σαν νεοφερμένο στη λευκή βεράντα με τα κομψά, υφασμάτινα τραπεζομάντιλα, είναι η αστραφτερή καθαριότητα. Καθρεφτίζεσαι σχεδόν στα πατώματα, ο ιδιαίτερος χώρος της σούβλας και της ψησταριάς είναι σαν να ανάβει απόψε βράδυ τα παρθενικά του κάρβουνα, καθάρια σαν Αλήθεια και τα μάτια των ανθρώπων που θα σε καλοδεχτούν και θα σε καλοβολέψουν, να νοιώσεις σαν στο σπίτι σου από την πρώτη στιγμή. Η καθαρότητα του χώρου συνεχίζει τη διαδρομή της στο πιάτο και το πιάτο που πρωτίστως θα σε φέρει ως εδώ, είναι το διάσημο κοκορέτσι. Αλλά τι κοκορέτσι! Διαυγές, καθαρό, με τις στρώσεις από τα εντεράκια, το ζουμερό νεφράκι, το λουκούμι συκώτι και το λιγοστό πνευμόνι να ξεχωρίζουν με απόλυτη διαύγεια και ευκρίνεια. Απέξω μια καραμελωμένη, τραγανή κρούστα, μέσα ούτε σταλιά περιττό λίπος, μόνο τα εντόσθια σε άψογο ψήσιμο, αλάτι, πιπέρι, διακριτική ρίγανη. Η σοφία του απόλυτου κοκορετσιού μέσα σε μια ροδέλα, σαν όλα τα κοκορέτσια να ξεκίνησαν κάποτε για να γίνουν το κοκορέτσι των Πλατανιών, μόνο που τα περισσότερα δεν κατάφεραν να τερματίσουν.
Σκέφτομαι τον οδηγό Μισελέν που χαρίζει τα αστέρια του σε κάποιους ταπεινούς σούσι μάστερ της Ιαπωνίας, που πέρασαν μια ζωή μέχρι να τελειοποιήσουν μια και μοναδική, ανεπανάληπτη μπουκιά από ρύζι και ωμό ψάρι. Αν προσγειωνόντουσαν στη δική μας πιο ρουστίκ πραγματικότητα, αυτό το κοκορέτσι σήμερα θα είχε το αστέρι του. Το ίδιο εξαίρετο και το κοντοσούβλι, μόνο νοστιμιά από τρυφερό, εύγεστο κρέας, ζουμερά ψημένο, χωρίς μπαχαρικά και λίπη, ευκρινές, σαφές, καθαρό! Ο Δημήτρης, που θα αναλάβει την παραγγελία σου, θα σε βάλει στο νόημα και αμέσως θα καταλάβεις γιατί στο μαγαζί δεν πέφτει ούτε καρφίτσα από θαμώνες και μόνο, αυτούς που η ψησταριά των Πλατανιών τους γνωρίζει με το μικρό τους όνομα. Μενού σχετικά μικρό, πλην απολύτως εκλεκτό. Παιδί ευγενικό και μετρημένο, το ’χει βάλει σκοπό της ζωής του να μην ντροπιάσει το όνομα του μπαμπά και του θείου, κοινώς θα κάνει χιλιόμετρα καθημερινά για να ανιχνεύσει μόνος του το καλύτερο κρέας, το οποίο και θα σου αναγγείλει με περηφάνια και με κείνο το παλαιού τύπου «εγγυώμαι εγώ», το οποίο δεν πέφτει ποτέ έξω.
Τυροπιτάρι από την Εύβοια με τυρί από τον Μίστρο, πρόβατο από την Ελασσόνα, μοσχάρι από την Τρίπολη, τίποτα εδώ δεν είναι ανώνυμο, η πρώτη ύλη έχει τον πρώτο λόγο. Η ίδια διαύγεια που λέγαμε σε μια ονειρεμένη μελιτζανοσαλάτα, με ευκρινή τα κυβάκια της ψημένης μελιτζάνας και της κόκκινης πιπεριάς, άψογα αρτυμένη, λιτή, ανάλαφρη, φινετσάτη. Ποίημα και η ντομάτα τριαντάφυλλο, γλύκα από Αύγουστο μέσα στο χειμώνα, όσο χρειάζεται εξαιρετικό ελαιόλαδο, δυο-τρεις θρούμπες για παρέα. Ολοτράγανη η τηγανητή μελιτζάνα με το κουρκούτι, μαστιχωτή χωριάτικη η νοστιμιά της ψητής φέτας, δεν το παρακάνεις με τα πρώτα γιατί εδώ πρωτίστως μιλά το κρέας.
Το μπιφτέκι είναι το επόμενο γκραν σουξέ του μαγαζιού, αυτό που δεν λείπει από κανένα τραπέζι. Τι έχει; Μόνον και αποκλειστικά υπέροχο κρέας από ελληνικό μοσχάρι, το σωστό πλάσιμο σε χοντρή μπαλίτσα που δεν θα το ξεράνει, αλάτι και τη μαστοριά του Χρήστου, του μερακλή ψήστη που δουλεύει εδώ από την εποχή του πατέρα. Το μυστικό, να μείνει ελαφρώς κόκκινο στην καρδιά του. Νοστιμιά που φέρνει ζάλη σε σημείο που μπορεί να παραβλέψεις/ξεχάσεις/περιφρονήσεις την αλάδωτη, τραγανή σαν τσιπ πατατούλα, η οποία αξίζει την ιδιαίτερη μνεία της.
Πολύ καλό και το παϊδάκι προβατίνας, κομμένο λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο, καθαρισμένο σωστά, τρυφερό, χωρίς έντονη μυρωδιά. Η σπαλομπριζόλα λουκούμι, κρέας βαθιά νόστιμο, με το λίπος ενσωματωμένο στην τρυφερή σάρκα, στη λογική του kobe beef. Ένα ωραίο, αληθινό γιαούρτι ήρθε να μας τελειώσει με το πιο νόστιμο σπιτικό γλυκό κουταλιού, σταφύλι και κυδώνι. Διαβάζοντας ένα μενού, η ελληνική αγάπη για το κρέας θα σου προτείνει την ίδια, λαοφιλή παλέτα, το παϊδάκι, το μπιφτέκι, την μπριζόλα, το γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού στο τέλος. Κι όμως, μια βόλτα ανάμεσα στα παραδοσιακά απαράλλαχτα αυτά μενού δεν έχει ποτέ τη ίδια θέα. Από τα Πλατάνια αγναντεύεις τον παράδεισο, την εκτέλεση που δικαιολογεί γιατί ποτέ δεν θα πάψουμε ως λαός να είμαστε ερωτευμένοι με ένα παϊδάκι.
