Lulu: Πεντάστερο ασιατικό σε χάρτινο σκαφάκι και χάζι στο πεζοδρόμιο

Βρισκόμουν σε παρακείμενο ρουχάδικο ξεψαχνίζοντας τις κρεμάστρες, όταν αίφνης η μύτη και σταδιακά όλο μου το «είναι» άρχισε να παραλύει από ευωδιά μεθυστική, φαγητού που το φαντάζεσαι εκπάγλου νοστιμιάς. Ξεχνώντας σεμιζιέ και κολ ρουλέ, αναζητώ τον μάγειρα μαζί και την κατσαρόλα του. Με οδηγούν στο πεζοδρόμιο, για την ακρίβεια στην σιαμαία πόρτα, όπου η μοίρα μου επεφύλασσε το πιο σουρεάλ σκηνικό, σαν ταξίδι στην καρδιά της Μπανγκόκ, πες το και της Σεούλ.

Ένας χώρος μαγαζί-αποθήκη ανοιχτός στο πεζοδρόμιο, στοιβαγμένες καρέκλες και ψυγεία αναψυκτικών και κάπου ανάμεσα ένας πάγκος μια σταλιά, μια κατσαρόλα να βουρβουρίζει πάνω σε μια επαγωγική εστία, μια καθαριότητα αστραφτερή και ένας μάγειρας-πρίγκιπας, με χαμόγελο σαν αυγουστιάτικος ήλιος, ανεπιτήδευτη ευγένεια και έναν πολιτισμό πηγαίο, με την ατσαλάκωτη στολή του, να μου αποκαλύπτει ένα χοιρινό λουκούμι, βυθισμένο διακριτικά σε σοφιστικέ ασιατικά αρώματα. Σαν δυό ταινίες που μπέρδεψαν τα καρέ τους, ένα στην Ανατολή και ένα στη Δύση, ένα σε κάποιο στριτ φουντ κορτ του Ανόι, το άλλο στο πιο σινιέ αστεράτο εστιατόριο του Λονδίνου, να μην ξέρεις τί εξήγηση να δώσεις-ή μήπως ονειρεύεσαι; Στη δίπλα επόμενη σιαμαία πόρτα ένα φωτοτυπάδικο, αμέσως μετά κολλητά, η Lulu. Ορκίστηκα να επιστρέψω νυχτερινή, για διευκρινίσεις, δοκιμές και λοιπές εξηγήσεις, καθότι η ανατρεπτική αυτή υπό κατασκευή κουζίνα, μαγειρεύει το σνακ με το οποίο θα συνοδεύσεις τα φανταστικά κοκτέιλ της μαντάμ Lulu.

Και έτσι, παρέα με ένα strawberry daquiri ανακάλυψα έναν αθηναϊκό παράδεισο, στον οποίο με πάθος έχω πιάσει μόνιμο στασίδι, κάθε φορά που νιώθω να χαμηλώνει η λυχνία χαράς της ζωής μέσα μου. Η Lulu είναι κοπέλα απλή, που δεν την νοιάζουν τα λούσα και τα φτιασίδια. Εξ άλλου, δύσκολα θα βρεις μαγαζί φτιαγμένο από πιο ταπεινά υλικά, ένα ευτυχές τίποτα που όμως διδάσκει στιλ, ένα λευκό κοινό πλακάκι, μια βολική πλαστική καρέκλα, λίγες πρασινάδες, τελειώσαμε.

Η Lulu είναι κοπέλα που ξέρει ότι τη μαγεία τη φτιάχνουν οι άνθρωποι, οι παρέες, το καλό φαγητό και ένα κοκτέιλ με άποψη, διαφορετικό, που θα το χαρείς κι εσύ που σιχαίνεσαι τα γλυκερά ηδύποτα πάνω σε πάγο, που συνηθίζουν τα περισσότερα κοκτεϊλάδικα. Κάθε βράδυ εδώ, στο πεζοδρόμιο, συντελείται μια θεραπευτική τελετουργία, μια αστική πανήγυρις, ένα ατέλειωτο χάζι στην πιο μούλτι-έθνικ διαφορετικότητα, κάθε ένας και ένα στιλ από αυτά που σβήνουν τη μονοτονία της ομοιομορφίας, η παγκοσμιοποίηση στο πιο ωραίο της μεγαλείο και όλ'αυτά χαλαρά, χωρίς πόζα, με την παντόφλα και τα ψώνια από το σούπερ-μάρκετ, άνθρωποι που έρχονται από την Κηφισιά, τη Βούλα και το Χαλάνδρι, από το Τελ Αβίβ, το Κάιρο και το Λονδίνο, στιλάτοι νεοϋορκέζοι και μοδάτοι δανέζοι, δικηγόροι και φοιτητές, όλες οι ηλικίες μαζί, άλλοι μόνιμοι και άλλοι περαστικοί, πακιστανοί μικροπωλητές κινέζικων θαυμάτων, χόμλες και «μήπως σας βρίσκεται ένα ευρώ», όλη αυτή η πολυφωνία που φωτίζει αυτή την πόλη μερικές φορές, σαν απρόσμενη αστερόσκονη και τη μεταμορφώνει σε αιώνιο καλοκαίρι, στο ελιξήριο της καλής στιγμής.

Ενορχηστρωτές τρείς φίλοι, ο Aντρέας, γκουρού του βινυλίου, ο άνθρωπος της entropia records-εξού και οι μουσικές τις οποίες στηρίζουν οι πιο γνωστοί ντι-τζέις της νεο-βινύλ σχολής-, ο Νίκος που είναι ηχολήπτης και ο Γιάννης, που ένωσαν τα λάιφ-στάιλ και την άποψή τους για τη ζωή σε ένα μαγαζί, με electro, τζαζ, πειραματικές και αλτέρνατιβ μουσικές. Και πίσω από όλα αυτά, η μικρή λίστα της χόρτασης, από τον Στέλιο Καρπέτα. Από τις Σέρρες της καταγωγής και των σπουδών του, ο Στέλιος βρέθηκε να δουλεύει στο Πεντελικό και το μυκονιάτικο Interni πριν φύγει για 3 χρόνια Βαρκελώνη, όπου εκπαιδεύτηκε στα σεβίτσε και τη βάσκικη νέα σκηνή. Από κει στο Μάντσεστερ και μετά στο Jul's της Ίμπιζα, το πιο χοτ, fine dining του νησιού. Και ύστερα ήρθε ο κόβιντ και το τέλος του πάρτι.

Πίσω στην Αθήνα, τον περίμενε ο έρωτας, ο γάμος και ένα μωρό. Tέρμα η ξενιτιά. Πρώτη ελληνική στάση σε ένα επιπέδου λατινοαμερικάνικο των νοτίων προαστείων και μετά, ο έρωτας με τη Lulu. Φρέσκα spring rolls με λαχανικά, μια σαλάτα τυλιχτή να τρώγεται με το χέρι, η φρεσκάδα η ίδια, βετζετέριαν τάκος με κατσικίσιο τυρί, ρόκα, σος μουστάρδα, λάιμ και φρέσκο κόλιανδρο, χοιρινά τάκος με μοτσαρέλα και sour cream, δυό διαφορετικές pinsa με το δικό του ζυμάρι, μια μαργαρίτα και μια με κρέμα μανιταριών, τρούφα, ρόκα και μοτσαρέλα, όλα εδώ τρώγονται με το χέρι, απλά και ανεπιτήδευτα.

Έχει και χοτ ντογκ σε μπριος-άλλο επίπεδο-, με τραγανά τσιπς κρεμμυδιού και μουστάρδα και το χιτ, pulled pork μέσα σε ban, με τυρί κρέμα, σος από πιπεριές Φλωρίνης και ρόκα. Φτιάχνει και μαγικό κάροτ κέικ και ψήνει μόνος του τα ποπ κορνς που θα συνοδεύσουν το ποτό σου. Πιάτα ονειρεμένα, που κρύβουν μέσα τους το πιο υψηλό fine dining και όλο το βιογραφικό του Στέλιου, αυτά που θα πλήρωνες μισό μισθό κάπου αλλού, αυτά που τη στιγμή που τα τρως σχεδιάζεις αυτοστιγμεί το επόμενο ραντεβού που θα τα ξανακάνεις δικά σου.

Από δήμαρχος κλητήρας και από τα ψηλά στα χαμηλά ο Στέλιος, να σερβίρει bans σε οικολογικές χαρτονένιες συσκευασίες μετά από τόνους χαϊλίκι στις κουζίνες της ζωής του; Επιπόλαιη και αστόχαστη σκέψη. Στην κλίμακα της ευτυχίας αυτό λέγεται αναβάθμιση: για πρώτη φορά ο Στέλιος βρίσκεται μέσα στο κοινό του, χαλαρός και αρχηγός μαζί και όχι κλειδαμπαρωμένος εξόριστος σε μια κουζίνα, του μιλά και το συναναστρέφεται, μαγειρεύει ανάμεσά του. Κι όσους ενδοιασμούς μπορεί να είχε για τη γειτονιά πριν έρθει εδώ, τώρα ορκίζεται στο όνομά της. Τα Εξάρχεια, μου λέει, ξέρουν να τρώνε, ξέρουν τί είναι αυτό που τρώνε, έχουν άποψη, κοσμοπολιτισμό και κουλτούρα στη γεύση. Μόνον εδώ όλοι ξέρουν να εκτιμήσουν έναν φρέσκο κόλιανδρο και κανείς ποτέ δεν του παραπονέθηκε ότι έχει γεύση από πατημένες κατσαρίδες.

Lulu, Ιπποκράτους 59, 2103639355