Ανίτα Πασαλή: Η Αλυτάρχης του Ράλλυ Ακρόπολις και το όραμά της

Δεν είναι μια καθημερινή συνθήκη να μιλάς με έναν Αλυτάρχη αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι (WRC), πόσο μάλλον όταν αυτός ο αγώνας είναι το εμβληματικό Ράλλυ Ακρόπολις. Είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με την Αλυτάρχη Ανίτα Πασαλή για ενδιαφέροντα πράγματα που σχετίζονται τόσο με τον αγώνα μας όσο και με τον θεσμό του WRC, αλλά και τις προσωπικές της απόψεις σφαιρικά σε θέματα διοργανώσεων κορυφαίου επιπέδου. Έχοντας στην παρακαταθήκη της σπουδαία εμπειρία τόσο από τη θέση του Αλυτάρχη του Ακρόπολις όσο και από τη θέση της ως αγωνοδίκης της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου (FIA), μια συζήτηση μαζί της δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική. Συναντήσαμε την κα Πασαλή στα γραφεία της Οργανωτικής Επιτροπής Διοργανώσεων Μηχανοκίνητου Αθλητισμού (Motorsport Greece) και μας αφιέρωσε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της εν μέσω της πυρετώδους προετοιμασίας για το φετινό Ράλλυ Ακρόπολις. Να σημειώσουμε ότι η χώρα μας μπαίνει ξανά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μετά από 8 ολόκληρα χρόνια, και, όπως μας είπε και η ίδια, τόσο η αγωνία όσο και ο ενθουσιασμός και η «δημιουργική τρέλα» είναι συναισθήματα που χαρακτηρίζουν όλα τα εμπλεκόμενα μέλη υπεύθυνα για την οργάνωση του φετινού αγώνα. Μας υποδέχτηκε με ζέση και σοβαρότητα και μοιράστηκε μαζί μας όχι μόνο τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει στην πολυετή καριέρα της στο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού, αλλά και το όραμά της, τόσο για τον φετινό αγώνα όσο και για αυτούς που θα ακολουθήσουν. Η συζήτησή μας που ακολουθεί, είναι μέρος μιας κουβέντας που υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσε να καλύψει τριπλάσια έκταση λόγω του ενδιαφέροντος. «Χρόνου φείδου» όμως και ξεκινάμε!

Ποιος έχει το Α και το Ω στην επιλογή των Ειδικών Διαδρομών (Ε.Δ.) και με τι κριτήριο επιλέγονται;
Γενικά στο Ακρόπολις επειδή εμπλέκονται πάρα πολλά άτομα, εγώ αρχικά προτείνω. Έχω στο μυαλό μου, με βάση το κέντρο του αγώνα, ποιες ειδικές εξυπηρετούν τις ανάγκες θεατών, οργανωτών, κριτών, και αγωνιζομένων, και από εκεί και πέρα φτιάχνω ένα αρχικό πλάνο, βάσει του οποίου μετά επιλέγουμε και απορρίπτουμε με τους συνεργάτες μου, δηλαδή με τον βοηθό Αλυτάρχη, υπεύθυνο ασφαλείας κτλ. Έτσι, συνθέτουμε τη διαδρομή και αυτή είναι η διαδικασία. Σε κάθε περίπτωση είναι περισσότερο συμφωνία: μία αρχική πρόταση στην οποία επάνω δουλεύουμε, και βγάζουμε τελικά την τελική διαδρομή. Για παράδειγμα, για φέτος, επειδή αποφασίστηκε πολύ αργά το που θα γίνει τελικά ο αγώνας, Λουτράκι ή Λαμία, είχαν ετοιμαστεί δύο πλάνα.

Έχετε εσείς κάποιες αγαπημένες Ε.Δ.;
Φυσικά. 

Ποιες είναι αυτές; Και υπήρχε στην επιλογή σας αυτή η προσέγγιση καθόλου;
Εννοείται. Όπου υπάρχει ψηφοφορία και καλούμαι εγώ σαν Ανίτα να ψηφίσω, επιλέγω αυτές που μου αρέσουν, και η αγαπημένη μου είναι οι λεγόμενες Καρούτες, οι οποίες δεν είναι Καρούτες σε αυτόν τον αγώνα ακριβώς. Η Ε.Δ. Καρούτες ξεκινούσε από το παλιό χωριό Καρούτες και τερμάτιζε με κατεύθυνση προς την Άμφισσα. Αυτήν την Ε.Δ. δεν υπάρχει περίπτωση να μην την βάζαμε σε αγώνα που θα ήμουν εγώ Αλυτάρχης, και στον φετινό αγώνα υπάρχει μέσα. Αυτή λοιπόν είναι η αγαπημένη μου, την οποία γνωρίζουμε είτε ως Καρούτες, είτε ως Βωξίτες. Μ’ αρέσει αυτή η Ε.Δ. γιατί και οδηγικά και σαν ευχαρίστηση να περνάς από εκεί είναι πολύ σημαντική. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και άλλες οι οποίες όμως είναι σε δεύτερη μοίρα. 

Διάβαζα παλιότερα μια συνέντευξη του κυρίου Δαρδούφα ο οποίος είχε πει ότι «η ισχυρή προσωπικότητα του Ράλλυ Ακρόπολις προήλθε μέσα απ’ τη σκληρότητά του». Το φετινό Ακρόπολις πώς θα είναι; Πώς θα παντρέψετε την προσωπικότητα του αγώνα με τις απαιτήσεις της FIA και του Promoter;
Η ίδια η FIA επέλεξε να μπει το Ράλλυ Ακρόπολις, και πάντα το επέλεγε να μπαίνει, ακριβώς για αυτή την ιδιαιτερότητά του: τη σκληρότητα του αγώνα. Γιατί ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να γίνει ποτέ πολύ γρήγορος. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ Φινλανδία, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει και Πορτογαλία. Η Πορτογαλία έχει και αυτή χωμάτινες διαδρομές, αλλά είναι άλλη η μορφολογία. Η ιδιαιτερότητα αυτή του αγώνα ισχύει και φέτος. Προσπαθούμε να κάνουμε όποιες επεμβάσεις στις διαδρομές επιτρέπονται να κάνουμε πριν από τον αγώνα. Τον χαρακτήρα του αγώνα όμως, δεν επιτρέπεται και δεν θέλουμε να τον αλλάξουμε. Έτσι λοιπόν παντρεύεται αυτό το στοιχείο με το σύγχρονο Ράλλυ Ακρόπολις. Ο αγώνας θα είναι σκληρός. 
Να προσθέσω ότι κάποτε, όταν υπήρχε η κατηγορία Juniors (και τώρα υπάρχει αλλά είναι άλλη η προσέγγιση της FIA πάνω σε αυτό το θέμα) το Ακρόπολις ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμα των Juniors. Ο λόγος που πάντα έρχονταν ήταν ακριβώς γιατί έπρεπε οι νέοι οδηγοί αγώνων, οι οποίοι μετά έγιναν πρωταθλητές, να μάθουν να παλεύουν στις Ε.Δ. του Ράλλυ Ακρόπολις (ο Loeb ήταν ένας από αυτούς που ξεκίνησε στην κατηγορία Juniors). Γιατί ο αγώνας δεν είναι μόνο θέμα ταχύτητας στις Ε.Δ., είναι και θέμα τακτικής, θέμα πλάνου, που θα κόψεις, που θα δώσεις περισσότερη βαρύτητα. Ήταν θέμα τακτικής, και όχι ταχύτητας: στη Φινλανδία επιζείς εάν δεν βγεις από τον δρόμο, ενώ εδώ επιζείς εάν δεν σπάσεις το αυτοκίνητο. 

Κατά τη γνώμη σας γιατί έχει γίνει τόσο «soft» το πρωτάθλημα; Πως θα χαρακτηρίζατε αυτή την εξέλιξη του, αν μπορούμε να την πούμε εξέλιξη;
Το soft δεν έχει να κάνει με τις διαδρομές, κατά την άποψή μου, αλλά με το setup του αγώνα: δηλαδή το να μπορούν να φτιάχνονται ή να επισκευάζονται τα αυτοκίνητα ή να ξεκουράζονται οι οδηγοί σε ένα service park κεντρικό, και από εκεί και πέρα να μοιράζονται οι διαδρομές γύρω από αυτό το κέντρο. 

Αυτό όμως δεν έχει αλλάξει και τη φύση του αγώνα;
Σαφώς και έχει αλλάξει! Έχει αλλάξει το πρωτάθλημα, αυτό είναι γεγονός. Ήταν νομίζω μία, εντός εισαγωγικών πρόοδος. Είναι θέμα φιλοσοφίας πλέον, δεν μπορείς να κάνεις πια έναν αγώνα από μια μεριά της χώρας για να πας στην άλλη. Είναι και θέμα επικινδυνότητας, για μένα, επειδή έχω υπάρξει πλοηγός σε παλιά Ακρόπολις, και το ‘χω νιώσει αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο σε αυτές τις συνθήκες, και σε αυτούς τους δρόμους. Δεδομένου ότι η κυκλοφορία στους δρόμους έχει αυξηθεί, δεν είναι πια εύκολο. Η φιλοσοφία έχει αλλάξει, συν του ότι οι απαιτήσεις των ομάδων πλέον να φτιάχνουν τα αυτοκίνητά τους δεν είναι οι ίδιες. Παλαιότερα έπαιρνες έναν-δύο μηχανικούς με ένα βανάκι, έπεφταν εκείνοι κάτω από τα αυτοκίνητα στο τέλος της Ε.Δ. και περνούσαν δίπλα άλλα αγωνιστικά. Δηλαδή έβλεπες τα πόδια των μηχανικών που έπεφταν κάτω από το αυτοκίνητο να είναι επάνω στην απλή διαδρομή και να περνάει άλλο αγωνιστικό 50 πόντους μακριά. Δεν γίνονται πια αυτά τα πράγματα. Η Διεθνής Ομοσπονδία έχει επικεντρώσει την ύπαρξη και όλο το αγωνιστικό πνεύμα της πάνω στο θέμα ασφάλειας. 

Έχετε υπάρξει αγωνοδίκης σε διεθνείς αγώνες. Κρίνετε πάντα με το γράμμα του νόμου ή έχουν υπάρξει φορές που σε αυτό αμφιταλαντευτήκατε λόγω συνθηκών;
Δεν υπάρχουν συνθήκες. Υπάρχουν κανονισμοί, και οι κανονισμοί είναι συγκεκριμένοι. Σε αυτό είχα έναν μέντορα, ας το πούμε έτσι. Υπήρξα από το 2005 έως το 2011 περίπου ένας από τους μόνιμους 4 αγωνοδίκες του WRC της FIA. Υπήρχε ένας πρόεδρος ο οποίος ήταν ο μέντορας όλων των αγωνοδικών που υπάρχουν τώρα στο WRC. Και σε μία από τις φάσεις -αυτό ήταν ίσως την πρώτη χρονιά-, επειδή πάντα συζητούσαμε για τις αποφάσεις που θα παίρναμε, γύρισε κάποια στιγμή και μου είπε: «Ανίτα, προσπάθησε να σκέφτεσαι σαν αγωνοδίκης, με το μυαλό και όχι με την καρδιά.» Αυτό μου έχει μείνει και το ακολουθώ μέχρι και σήμερα και νομίζω ήταν ότι πιο σωστό έχει ειπωθεί και έχει μπει στο μυαλό μου. 
Δεν αμφιταλαντεύεσαι· αγώνας σημαίνει κανονισμός. Δεν γίνεται να αμφιταλαντευτείς για μια απόφαση. Και οι αποφάσεις, τώρα αυτά τα χρόνια, είναι καταγεγραμμένες, τις μοιραζόμαστε όλοι οι αγωνοδίκες. Δηλαδή, με το τέλος κάθε αγώνα, είτε WRC είτε Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, μοιράζεται σε όλους τους αγωνοδίκες, οπότε ξέρουμε ότι για μια συγκεκριμένη παράβαση, υπάρχει αυτό το περιθώριο ποινών. Δεν μπορεί κάποιος επειδή σκέφτεται με την καρδιά και όχι με το μυαλό να βάλει μια ποινή η οποία δεν στοιχίζει τίποτα, ούτε αγωνιστικά ούτε οικονομικά, και από την άλλη ένας άλλος ο οποίος ακολουθεί τους κανονισμούς να κάνει κάτι διαφορετικό. Υπάρχει δηλαδή μια ομοιογένεια, η οποία βασίζεται και αυτή πάνω στους κανονισμούς. Είμαι εντελώς κάθετη σε αυτό. Δεν υπάρχει συναισθηματισμός σε αυτό το θέμα.

Σας λείπει καθόλου ο αγώνας όταν είστε μέσα στο γραφείο; Έχει υπάρξει στιγμή που την ώρα ενός χορταστικού Ακρόπολις, για παράδειγμα, να είπατε μέσα σας «αχ, να ήμουν εκεί»;
Όχι. Όχι, γιατί έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι σε αγώνες. Μπορεί να μην είναι σε έναν αγώνα που εμπλέκομαι εγώ, σαν αγωνοδίκης ή σαν Αλυτάρχης, αλλά έχει και αυτό…, όχι τη γλύκα του, αλλά την ομορφιά του. Είναι άλλο το να είσαι θεατής ή αγωνιζόμενος, και άλλο το να είσαι σε αυτά τα πόστα. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι μου έχει λείψει καθόλου. Να μην ασχολούμαι καθόλου και να ήθελα να είμαι σε έναν αγώνα, ναι. Να εμπλέκομαι με κάποιον τρόπο και να θέλω να είμαι κάπου αλλού στον ίδιο αγώνα, όχι. 

Θα ήθελα να μου πείτε, εάν θυμάστε, μια αστεία και μια πολύ δύσκολη στιγμή που έχετε βιώσει κατά τη διάρκεια ενός αγώνα.
Αστεία δεν θα έλεγα ότι έχω, γιατί οτιδήποτε κάνω το αντιμετωπίζω πάντα με σοβαρότητα. Εάν αστεία εννοούμε το να περνάς καλά με τους συνεργάτες σου, ναι, έχουν συμβεί πολλά αλλά όχι κάτι αξιοσημείωτο. Κάτι δύσκολο, ναι, μπορώ να πω ότι μου έχει μείνει. Ήταν στον πρώτο αγώνα που έκανα σαν Αλυτάρχης στο Ράλλυ Ακρόπολις, το 2001, όπου με το ελικόπτερο ασφαλείας της FIA, πετούσε ο εκπρόσωπος ασφαλείας, Jacek Bartos. Πολύς κόσμος που ασχολείται με το Ακρόπολις και γενικά με τους αγώνες τον ήξερε σαν όνομα, γιατί εμείς τουλάχιστον τον χρησιμοποιούσαμε σαν φόβητρο. Υπήρχε ο συνεργάτης μας ο οποίος πετούσε με ένα ελικόπτερο νωρίτερα από εκείνον, και έβλεπε κόσμο να κάθεται σε επικίνδυνα σημεία και φώναζε απ’ τα μεγάφωνα «πηγαίντε 25 μέτρα μακριά γιατί έρχεται ο Bartos». Έτσι λοιπόν ο Jacek, με τον οποίο είμαστε ακόμα φίλοι, αλλά έχει αποσυρθεί βέβαια, μου λέει «Ανίτα, καθυστέρησε την ειδική  Ελάτεια» μία ειδική η οποία είχε άπειρο κόσμο, «γιατί στην τελευταία φουρκέτα ο κόσμος κάθεται στο εσωτερικό, και είναι πολύ επικίνδυνο. Μίλα με τους κριτές να τους διώξουν». 
Ήταν αδύνατον όμως να γίνει κάτι τέτοιο…, να φύγει δηλαδή ο κόσμος, παρόλο που ήταν κριτές εκεί, παρόλο που προσπάθησαν πολύ να τους διώξουν από εκείνο το επικίνδυνο σημείο. Καθυστέρησε η Ε.Δ. όσο γινόταν, γιατί μέχρι 30 λεπτά έχει περιθώριο να καθυστερήσει μια Ε.Δ. Καθυστέρησε το πρώτο τέταρτο και μου είπαν συνεργάτες και κριτές ότι «δεν γίνεται τίποτα Ανίτα», οπότε πήρα την απόφαση να ακυρώσω την Ε.Δ. και να δώσω εναλλακτική γιατί τα αυτοκίνητα είχαν ήδη μαζευτεί σε σημείο που θα έπρεπε να δοθεί το ΟΚ. Και πήρα την απόφαση «έτσι», μόνη μου. Ήταν λοιπόν μια πολύ δύσκολη απόφαση η οποία ήταν η πρώτη μου δύσκολη απόφαση και μου έχει μείνει στη μνήμη ανεξίτηλη. Αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ καλή επιλογή και πήρα τα μπράβο και από τους αγωνιζόμενους και από τη FIA. Και τελικά μπορεί οι θεατές που ήταν εκεί να μην την απήλαυσαν, αλλά τη δεύτερη φορά που πέρασαν, γιατί ήταν επαναλαμβανόμενη η Ε.Δ., ήταν εκεί αλλά ήταν σε σωστά σημεία.

Ήταν πιο εύκολο για εσάς από εκεί και πέρα να παίρνετε τέτοιες δύσκολες αποφάσεις;
Ναι βέβαια. Έχω πάρει πολλές αποφάσεις τέτοιου είδους, αλλά αυτή ήταν η πρώτη, και γι’ αυτό και μου έχει εντυπωθεί τόσο πολύ στο μυαλό. 
 
Υπάρχει κάτι που δεν έχετε δει ή κάνει στο Ακρόπολις ακόμα που όμως θα θέλατε;
Όχι. Νομίζω έχουν γίνει τα πάντα. Μετά το ΟΑΚΑ, το οποίο ήταν μια τρέλα η οποία έγινε πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν έχουμε δοκιμάσει. Είμαστε πρωτοπόροι, γιατί το ΟΑΚΑ, το να γίνει δηλαδή μέσα σε στάδιο μία Ε.Δ. η οποία μετρούσε κανονικά στον αγώνα, η οποία ήταν διπλή, και η οποία είχε 70.000 κόσμο, δεν είχε ξαναγίνει σε αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Μετά ήταν η Μεγάλη Βρετανία η επόμενη χώρα που έκανε Ε.Δ. στο στάδιο Millennium. Είμασταν οι πρώτοι οι οποίοι επανάφεραν νυχτερινές διαδρομές οι οποίες είχαν σταματήσει από τη FIA λόγω επικινδυνότητας για πάρα πολλά χρόνια, και το 2011 μετά από ειδική άδεια που πήραμε, ξαναγύρισαν και οι νυχτερινές ειδικές. Και πραγματικά ήταν πολύ πετυχημένη ειδική. Θυμάμαι την αγωνία που είχα… Είμαστε στο ξενοδοχείο στο Λουτράκι, στο Καζίνο, και από το σημείο που ήταν το κέντρο του αγώνα, από το πίσω μέρος του ξενοδοχείου, φαινόταν μακριά το βουνό που θα γινόταν η νυχτερινή διαδρομή.
Έφυγα από την αίθουσα των κοντρόλ, είχα ένα VHF μαζί μου για να ακούω τι γίνεται, είχα το ρολόι μου και έβλεπα και έλεγα «τώρα θα πρέπει να ξεκινάει», και είχα κάτσει σε ένα παραθυράκι μικρό, ήταν σαν φεγγίτης, για να δω ότι ξεκινούν τα φώτα. Άκουγα βέβαια τις επικοινωνίες των κριτών και του κοντρόλ, και ξαφνικά βλέπω τα φώτα. Αυτή την αίσθηση δεν την ξεχνάω εύκολα. Και ήταν πραγματικά πάρα πολύ εντυπωσιακό όλο αυτό. Και με όλο αυτό θέλω να πω ότι έχουνε γίνει πολλά. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πλέον που θα μπορούσε και δεν έχει γίνει ή δεν το έχουμε κάνει στο Ράλλυ Ακρόπολις. 

Πώς θα ήταν για εσάς ένας ιδανικός αγώνας ο οποίος δεν έχει περιορισμούς (χιλιομετρικούς, γεωγραφικούς, χρονικούς κτλ.);
Το να γυρνάγαμε στους αγώνες τους οποίους έζησα ως θεατής τη δεκαετία του ‘80, και συγκεκριμένα στις αρχές του ‘80. Δηλαδή όταν ξεκινούσε ο αγώνας από το Λαγονήσι ή από την Ακρόπολη, με κέντρο το Λαγονήσι, και τα πληρώματα έφευγαν και μετά πήγαιναν στην Καλαμπάκα, ακολούθως πήγαιναν στο Γύθειο…. Tο έχω ζήσει αυτό ως θεατής, και λίγο αργότερα έγινα και πλοηγός. Ιδανικά θα ήθελα να κάνω έναν τέτοιο αγώνα. Γίνονται κάποιοι τέτοιοι αγώνες, αλλά πλέον με ιστορικά αυτοκίνητα, όπως γίνεται το ιστορικό Safari. Εμείς δεν έχουμε κάνει σε αυτό το βαθμό τέτοιους αγώνες, συν του ότι πιστεύω με τα χωριά, με τις κυκλοφορίες στους δρόμους πλέον που τα αυτοκίνητα είναι υπερπολλαπλάσια από αυτά που υπήρχαν τότε, τα θέματα ασφάλειας θα ήταν σίγουρα τροχοπέδη, και δεν θα ήθελα να εμπλακώ σε κάτι τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά εάν υπήρχε η δυνατότητα να 

Θα το πηγαίνατε και σε άλλη μέρη της Ελλάδας;
Ναι, μέρος της Ελλάδας που θα ήθελα να πάει είναι η Πίνδος. Για χωματόδρομους δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε να έχει γιατί δεν έχω περάσει από διαδρομές εκεί στην Πίνδο, αλλά γενικά σαν περιβάλλον, σαν τοποθεσίες, σαν φύση, νομίζω θα ήταν ένας πολύ ωραίος αγώνας. Στη Δυτική Ελλάδα έχει να πάει πάρα πολλά χρόνια. 

Θα θέλατε να μου πείτε κάτι άλλο;
Μετά από 8 χρόνια που γυρνάει ο αγώνας στο WRC, η επιτυχία του σίγουρα είναι ένα στοίχημα για εμάς, για όλη την οργανωτική ομάδα, η οποία αισθάνομαι ότι για πρώτη φορά έχει αυτή τη συνοχή που χρειάζεται για ένα τέτοιου βεληνεκούς εγχείρημα, και αυτό απλά το νιώθω μέσα μου.
Κάποιοι άνθρωποι το έχουν εμπνευστεί, κάποιοι άνθρωποι εμπνέουν! Και μιλάω συγκεκριμένα για τον υπουργό (σ.σ. Λευτέρης Αυγενάκης, υφυπουργός Αθλητισμού).Εμπνέει ακόμα και εμένα, εμπνέει και αυτούς τους ανθρώπους που μέχρι τώρα έχουν συνεργαστεί μαζί του, και είμαι σίγουρη ότι και οι κριτές, και όλος ο κόσμος που θα επανδρώσει τον αγώνα, θα εμπνευστεί από την «τρέλα» του. Έχει μια μεταδοτικότητα και μια αμεσότητα που νομίζω θα παίξει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. 

Αυτή όμως δεν είναι και η ψυχή του αγώνα; Αυτή η τρέλα;
Δεν το συζητώ, ναι. Γιατί είμαστε φίλοι με όλους. Βλέπω κριτές, και τους έβλεπα όλα τα χρόνια που δεν ασχολούμουν με τον αγώνα, και ακόμα μιλάμε ενώ έχουμε να βρεθούμε τόσο καιρό. Θέλω να πω ότι αυτή την έμπνευση, εντός εισαγωγικών έμπνευση, θέλω να την περάσουμε ο καθένας στον διπλανό του. Αυτό όμως ταυτόχρονα μειώνει την αγωνία του ότι είμαστε 8 χρόνια εκτός. Πιστεύω ότι σίγουρα η εμπειρία παίζει μεγάλο ρόλο, και αν και όλοι οι άνθρωποι που θα ασχοληθούμε είμαστε η παλιά ομάδα, φέραμε και νέα παιδιά. Για πολλούς μήνες αρνιόμουν να είμαι Αλυτάρχης στο Ράλλυ Ακρόπολις, τελικά όμως κατάλαβα ότι έπρεπε, και αυτό ήταν γιατί ήξερα τα πράγματα από μέσα. Αρνιόμουν όμως γιατί τώρα στην ηλικία μου, το να είμαι Αλυτάρχης σε έναν αγώνα αυτής της εμβέλειας θεωρώ ότι δεν είναι σωστό. 

Γιατί;
Γιατί κανονικά θα έπρεπε να είχε υπάρξει η επόμενη μέρα. 

Εννοείτε η επόμενη γενιά που θα το αναλάβει και θα το οραματιστεί διαφορετικά;
Ακριβώς! Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή δόθηκε τώρα η ευκαιρία και γύρισε και ασχολούμαι και εγώ με αυτόν τον αγώνα, έχουμε επικεντρωθεί σε πάρα μα πάρα πολύ μεγάλο βαθμό να βάλουμε δίπλα σε καίριες θέσεις, ακόμα και στη δική μου, νέα παιδιά, να μπορέσουνε να το πάρουνε μετά επάνω τους. Γιατί καλώς ή κακώς αυτή η θέση κανονικά είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης, δεν είναι ότι έχω τη δουλειά μου και πάω να κάνω τον Αλυτάρχη… Δεν είναι εύκολο πράγμα. Δεν είναι εύκολο και είναι και επικίνδυνο να το κάνεις γιατί σου ξεφεύγουν πράγματα. Θα πρέπει να έχεις συνεχή επαφή με το αντικείμενο. Η τρέλα όμως από τη μία μεριά της έμπνευσης της ομάδας αυτής και από την άλλη οι δυσκολίες, βρίσκονται από κοινού σε ίδιο σημείο και το ένα μετριάζει το άλλο, όπως και το άγχος και το πως θα πάει. Πιστεύω θα κάνουμε καλό αγώνα, είναι στοίχημα βέβαια, τεράστιο, και θα επικεντρωθώ στον υπέρτατο βαθμό στο θέμα ασφάλειας των θεατών, γιατί ελπίζω να έχουμε θεατές, θέλω να έχουμε θεατές, και δεν είναι μόνο δική μου επιθυμία. Ακόμα δεν το ξέρουμε πως θα είναι. Εμείς δουλεύουμε σαν να έχουμε όλους τους θεατές παντού. Και το θέλουμε, γιατί το θέλουν και αυτοί, γιατί δεν είναι το ίδιο να το βλέπεις στην τηλεόραση, που θα υπάρχει βέβαια τηλεοπτική κάλυψη όλων των Ε.Δ.. Αλλά είναι τεράστιο στοίχημα να επικεντρωθούμε στην ασφάλεια και πάνω σε αυτό θα δουλέψουμε πάρα πολύ. Και ελπίζω πραγματικά, να μας βοηθήσουν σε αυτόν τον βαθμό, στον υπέρτατο βαθμό, και οι θεατές, απολαμβάνοντας και εκείνοι φυσικά τον αγώνα. Και αυτό θέλω να το ζητήσω και να το ζητάω συνέχεια από τώρα μέχρι τον αγώνα.  

Σε αυτό που είπατε πριν ότι θα έπρεπε να έχει υπάρξει ήδη η καινούργια γενιά, μήπως αυτή η χρονιά και η επαναφορά αυτή είναι μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία να ξεκινήσει αυτό και να τροφοδοτήσει την επόμενη γενιά;
Ναι, ναι, ακριβώς αυτό. 

Βλέπετε ενδιαφέρον από την καινούργια γενιά να αναλάβει;
Ναι, ήδη είμαι ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος στην οργάνωση, εγώ και η Ελένη Φερτάκη που είναι η γραμματέας του αγώνα, το δίδυμο που είμαστε τα περισσότερα χρόνια μαζί, φυσικά με τους υπόλοιπους συνεργάτες. Είμαστε οι μεγαλύτερες και έχουμε δίπλα μας νεότερα παιδιά. Ο σκοπός λοιπόν από αυτή την ομάδα που θα βγει είναι να αναδειχθούν εκείνοι οι οποίοι θα αναλάβουν μετά. 

Υπάρχει σε αυτούς τους νέους το ίδιο πάθος ή η τρέλα που είπατε πριν;
Ναι σίγουρα. Είναι κάτι το οποίο είναι ενθουσιασμός. Έμπνευση. Είναι…, το να βρεθείς σε όλο αυτόν τον κόσμο, στο service park με όλα αυτά τα χρώματα, τον κόσμο, την τρέλα, την ταχύτητα… 

Έχει αλλάξει καθόλου την αντίληψή σας για τη ζωή η δουλειά σας σε όλα τα χρόνια που έχετε ασχοληθεί αυτό;
Ναι, σε μεγάλο βαθμό. Πάντα ήμουν οργανωτικό άτομο, αλλά είναι τελείως διαφορετικό το να βρίσκεις έναν τρόπο εργασίας τακτοποίησης πραγμάτων που πρέπει να γίνουν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο με συγκεκριμένη προσέγγιση και όλα αυτά, και σίγουρα αυτό με έχει επηρεάσει. Δεν θα μπορούσα, εάν δεν ήμουνα οργανωτικός άνθρωπος να κάνω μια τέτοια δουλειά. Αλλά σίγουρα, αυτός ο τρόπος που έχω μάθει ή έχω ανακαλύψει να δουλεύω μαζί με τους συνεργάτες μου ώστε να γίνεται η προετοιμασία του Ράλλυ Ακρόπολις σίγουρα με έχει βοηθήσει και στη ζωή μου. Τροφοδοτεί το ένα το άλλο με κάποιον τρόπο. Και όλοι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από αυτή τη θέση δεν έχουν δουλέψει με τον ίδιο τρόπο που δουλεύω εγώ. Και αυτός που θα ‘ρθει μετά μπορεί να δουλεύει με κάποιον άλλον τρόπο με στόχο πάντα να υπάρχει το ίδιο αποτέλεσμα. 

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας
Και εγώ σας ευχαριστώ!