Hide δεν έχουν μόνο τα social, έχει και η αληθινή μας ζωή. Από block, άλλο τίποτα. Από χρήστες που δεν ποστάρουν τίποτα αλλά διαβάζουν τα πάντα, στην αληθινή ζωή είμαστε γεμάτοι.
Τα social media και η αληθινή ζωή: Η υπερέκθεση, η καλοσύνη των ξένων και η τοξικότητα
Τα social μοιάζουν με ημερολόγιο που αφήνεις επίτηδες ανοιχτό και σε εμφανές σημείο γιατί κατά βάθος θέλεις να διαβαστούν οι σελίδες του από κάποιον. Όχι απαραίτητα από κάποιον γνωστό σου. Από οποιονδήποτε. Γιατί υπάρχει περίπτωση να σε φέρει κοντά του. Γιατί θα νιώσει συγγένεια μαζί σου. Άλλοι γράφουν για χαβαλέ, άλλοι καταθέτουν πολύ προσωπικά συναισθήματα, άλλοι σχολιάζουν την επικαιρότητα, άλλοι στέλνουν αμένσιοτα, άλλοι σχεδόν αρθρογραφούν επαγγελματικά, άλλοι ποστάρουν την κολονοσκόπησή τους και ζητούν μια γνώμη, άλλοι δεν γράφουν τίποτα αλλά είναι εξαρτημένοι ως αναγνώστες. Καταναλώνουν χιλιάδες λέξεις τη μέρα. Όσες δεν θα αφιέρωναν ποτέ για την ανάγνωση ενός βιβλίου. Είναι οξύμωρο, αλλά ποτέ η θεραπευτική γραφή δεν θα γινόταν τόσο συστηματική για κάποιους αν δεν τους δινόταν αυτός ο ψηφιακός άυλος χώρος. Unfriend, block (και εσχάτως το πιο comme il faut) hide είναι οι πιο συχνές μας κινήσεις, και έχουν ήδη χαράξει νευρωνικές συνάψεις στον ανατομικό μας εαυτό.
Αν τα λέμε τόσο συχνά εδώ ακόμη κι αν δεν συναντιόμαστε, η καθημερινή ψηφιακή παρουσία δημιουργεί ισχυρότερους δεσμούς μεταξύ μας, από την περιστασιακή παρουσία ενός πραγματικού φίλου σε φυσικό χώρο. Λέμε «χάθηκες» και εννοούμε «έχεις καιρό να ποστάρεις». Μας αγκαλιάζουν άνθρωποι με οικειότητα που μας φέρνει σε αμηχανία, επειδή μας διαβάζουν και περνούν ευχάριστα με τα αστεία μας ή επειδή ταυτίστηκαν με τις απόψεις μας. Παρομοίως κάνουμε εχθρούς ανθρώπους που δεν θα συναντήσουμε ίσως και ποτέ. Δεν μας κάνουν like και αισθήματα απόρριψης, κατακλύζουν την ψυχή μας. Μπλοκάρουμε γιατί είναι αδύνατο να αποφύγουμε με άλλο τρόπο το ψηφιακό ίχνος των άλλων. Σαν να υπομένεις το άρωμα και τη σκιά ενός ανθρώπου που δεν αγαπάς, δεν εκτιμάς, μισείς, ή δεν αντέχεις να βλέπεις και επιμένει να μην εγκαταλείπει το δωμάτιο που κατοικείς. Είναι αδύνατον να χωρίσεις κάποιον ενώ τον θέλεις ακόμη, χωρίς να σταματήσεις να τον ακολουθείς στα social.
Τα social έχουν μια πόρτα ανοιχτή για μας. Να πούμε τον πόνο μας. Αποχαιρετούμε ανθρώπους που πέθαναν με μακροσκελή κείμενα, λες και το post μας έχει τον τρόπο να φτάσει στον άλλο κόσμο. Έχουν γραφτεί συγκλονιστικοί επικήδειοι εδώ μέσα.
Εν κατακλείδι: Ας μην καταδικάζουμε την υπερέκθεση στα social. Αν η καλοσύνη και η αγάπη των ψηφιακών ξένων γίνεται κουκούλι ασφάλειας για κάποιους, κάπου θα μπάζουν οι φιλικές, οικογενειακές, προσωπικές του σχέσεις. Τοξικότητα δεν έχουν μόνο τα social, έχει και η αληθινή μας ζωή. Hide δεν έχουν μόνο τα social, έχει και η αληθινή μας ζωή. Από block, άλλο τίποτα. Από χρήστες που δεν ποστάρουν τίποτα αλλά διαβάζουν τα πάντα, στην αληθινή ζωή είμαστε γεμάτοι.
Ημερολόγιό σας είναι, να γράφετε ό,τι θέλετε. Το χειρότερο που μπορεί να σας συμβεί είναι ό,τι και στα αληθινά ημερολόγια. Να λογοκριθείτε από τον μελλοντικό σας εαυτό.
Ιστορίες, μύθοι και πρόσωπα του δρόμου που άλλαξε την Αθήνα: Από τον ιπποσιδηρόδρομο στα ηλεκτροκίνητα τραμ και από την οικία Βούρου στα Grand Magasins
16°
