Δέκα απλά πράγματα που συμπεριλαμβάνονται στην επικαιροποιημένη «ετικέτα του κορωνοϊού»
Πείτε ότι αύριο τελειώνουν όλα, εξαφανίζεται ο κορωνοϊός, δεν μπαίνουν πια ασθενείς στα νοσοκομεία και γιορτάζουμε με πυροτεχνήματα και σαμπάνιες το τέλος της πανδημίας. Θα καθίσετε σε ταβερνάκι πέντε άνθρωποι να τσιμπήσετε από την ίδια πιατέλα; Θα βουτήξετε τη μπουκίτσα σας στο ίδιο τζατζίκι; Όχι. Και το «πέντε άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι» ήδη μας κάνει να ιδρώνουμε τόσο εμάς όσο και εσάς που το αναλογίζεστε.
Το savoir vivre της πανδημίας μάς έκανε επιφυλακτικούς, προσεκτικούς και λίγο ψυχάκηδες, οπότε ορίστε οι νέοι στάνταρ κανόνες:
Δεν τρώμε από το ίδιο πιάτο, ούτε καν από πιατέλα. Εκτός αν οι άλλοι τέσσερις στο τραπέζι είναι στην ίδια «φούσκα» (bubble) με εμάς. Κι αυτό ακόμα, το έχουμε κόψει μέχρι και στο σπίτι μας, καλού κακού.
Θεωρητικά μιλάμε για την πιατέλα, κατά το «ακόμα δεν ανέβηκες στο γάιδαρο, τα πόδια σου κουνάς», γιατί δεν έχουμε βρεθεί σε ταβέρνα/εστιατόριο. ΟΤΑΝ βρεθούμε, λέμε. Σε τρία τέρμινα.
Όποτε συναντάμε στον περίπατο «σωματική άσκηση» ή «βόλτα κατοικίδιο» ένα γνωστό μας άτομο, μετά την πρώτη αμηχανία, στεκόμαστε στα δύο μέτρα και φωνάζουμε τα νέα μας χωρίς να βγάλουμε τις μάσκες.
Όσο και να θέλουμε να αγγίξουμε το γνωστό μας άτομο, κάνουμε τουμπεκί: ούτε καν αγκώνες, πόσο μάλλον χειραψίες (το δέρμα των χεριών μας, λέει, κουβαλάει σε μόνιμη βάση το 40% των μικροβίων της πιάτσας, δηλαδή του περιβάλλοντος χώρου μας).
Δεν ρωτάμε άτομο το οποίο έχει κάποιο συγγενικό του άτομο σε νοσοκομείο πώς πάει ο ασθενής του, δεν θέλουμε να στεναχωρηθούμε (κι άλλο; πόσο πια;) ούτε να φέρουμε σε δύσκολη θέση το άτομο στο τηλέφωνο, που μπορεί να μη θέλει να τα πει χαρτί και καλαμάρι. Ευχόμαστε, από το σπίτι μας, να είναι καλύτερα το συγγενικό του άτομο.
Γράφουμε όμως ευχές στο facebook, ευχόμαστε γραπτώς ολόψυχα και με πολλά εμότζι(α) να γίνει γρήγορα καλά το συγγενικό του άτομο.
Το ενδιαφέρον για φιλικό άτομο που νοσεί στο σπίτι του είναι αναγκαστικά θεωρητικό: δύσκολα θα του πάμε φαγητό, φάρμακα, περιοδικά ή ότι άλλο χρειάζεται. Όχι επειδή είμαστε μουλάρες, αλλά επειδή φοβόμαστε πολύ μήπως περνάνε τα μικρόβια κάτω από την πόρτα (μια και θα του αφήσουμε τα πάντα έξω από την πόρτα) και επειδή δεν μετακινούμεθα εύκολα, ούτε καν δύσκολα.
Η φίλη που ζορίζεται ψυχολογικά και θέλει οπωσδήποτε να έρθει σπίτι μας για καφέ θα καθίσει να μας πει τον πόνο της στη βεράντα, στον κήπο, στο πλατύσκαλο, ακόμα και στην ταράτσα – οπωσδήποτε όχι σε κλειστό χώρο.
Όταν ψεκάζουμε τα χέρια μας με αντισηπτικό, το ευγενικό είναι να ψεκάζουμε και τα χέρια του απέναντι ακόμα κι αν στέκεται δύο μέτρα μακριά – προτείνουμε το αντισηπτικό, ρωτάμε «Θέλεις;» (το ευγενικό είναι να απαντήσει «Ευχαριστώ, έχω δικό μου»)
Άμα θέλουμε να τρομάξουμε τους κολλητούς μας, τηλεφωνούμε και τους λέμε «Δεν αντέχω άλλο, πάμε για ποτά. Περνάω σε δέκα να σε πάρω!» Φρουμάζουν όλοι αμέσως, τους ακούς να μαζεύονται στην άλλη άκρη της γραμμής σαν να τους χαστούκισες. Και μετά γελάμε με ανακούφιση όλοι που δεν πρόκειται να πάμε πουθενά.
