Στο νου μου φέρνω τη θάλασσα και ας μένω σε ένα στενό κάθετο της Πατησίων. Το σπίτι μου, ερείπιο. Έχει μια μικρή κουζίνα που το παράθυρό της βλέπει στον φωταγωγό. Στην Αθήνα οι φωταγωγοί είναι γεμάτοι περιστέρια που δεν πετούν. Τα πρωινά ακούω φωνές, οι περισσότερες άγνωστες. Οι ένοικοι των πολυκατοικιών μαλώνουν, συμφιλιώνονται, φιλιούνται, κάνουν έρωτα βιαστικά πριν πάνε στη δουλειά. Λες και βρίσκομαι μέσα στο σπίτι τους, τους κοιτάζω από την μισοκλεισμένη πόρτα του υπνοδωματίου τους. Εκείνοι ντύνονται και εγώ κάνω τσιγάρο. Το είχα κόψει, αλλά το άρχισα ξανά. Η κουζίνα με μελαγχολεί. Προτιμώ το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο, έχουν την ίδια θέα στο δρόμο.
Δεν έχω δουλειά και τις περισσότερες ώρες μένω στο σπίτι. Μπαίνω στο facebook, βγάζω φωτογραφίες και τις φιλτράρω στο instagram και μετά στέλνω βιογραφικά. Γεμίζω τα κενά στις αιτήσεις, πληκτρολογώ διευθύνσεις. Τα μεσημέρια πάω για τσιγάρα. Καμιά φορά όταν μένω για μέρες μέσα στο σπίτι με πιάνει αγοραφοβία μόλις βγω από την πολυκατοικία. Τα βράδια όταν δε με πάρει ο φίλος μου ο Άρης να πάμε για μπίρες, κάνω παρέα με τον Λέοναρντ και κάπως περνάνε οι ώρες. Εγώ ξαπλωμένος στον φθαρμένο καναπέ και αυτός στην πολυθρόνα να έχει πάρει τον ρόλο του εξομολογητή. Εγώ του λέω τα εσώψυχα μου και εκείνος μονάχα ακούει. Άλλωστε ο Λ. δεν έλεγε ποτέ του πολλά, μόνο τα έγραφε.
Καμιά φορά παραιτούμαι. Νομίζω ότι περνάω θλίψη, όχι κατάθλιψη, θλίψη. Λένε ότι το 2020 η κατάθλιψη θα είναι η δεύτερη αιτία θανάτου. Δε ξέρω αν θα ζω το 2020, αλλά δε θέλω να πεθάνω τώρα. Το είπα αυτό χθες στο Λ. και σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και έγραψε στην αναζήτηση στο youtube το “So Long Marianne”. Δυνάμωσε τη φωνή και επέστρεψε στη θέση του. «Αυτό ήταν τραγούδι αποχαιρετισμού. Εγώ δε θέλω να φύγω», του είπα. Αναρωτιέμαι πόσοι τα έχουν καταφέρει. Παίρνω βαθιές ανάσες και μετράω αντίστροφα για την επανεκκίνηση. Ακόμα με ενοχλούν οι κλειστές πόρτες, η υγρασία στους τοίχους, η αναμονή στα τηλέφωνα, οι άνθρωποι που κοιτιούνται μέσα από οθόνες. Πάντα φοβόμουν μήπως γίνω οι διαφημίσεις που μισούσα στα κόκκινα μου χρόνια, κι όμως έγινα. Οι ρομαντικοί πέθαναν. Ήταν Φθινόπωρο, ημέρα Τρίτη, ώρα βραδινή. Την είδα στο κέντρο, φορούσε ένα άσπρο φόρεμα, από εκείνα που έχουν έναν κόψιμο σαν ένα μεγάλο χαμόγελο πάνω από το στήθος. Μια ουτοπία πάνω στο πεζοδρόμιο. Ήθελα τόσο πολύ να σε πλησιάσω και να σου πω «θέλω να κοιμηθώ μαζί σου απόψε, γιατί είσαι όμορφη».
Πέντε, τέσσερα, τρία, δυο, ένα. Σιωπή. Ο Λ. με κοιτάζει στα μάτια. Ξέρω ότι με νιώθει. Είναι σπάνιο να συναντιέσαι με τον άλλον. Και εγώ ρουφάω το τσιγάρο μου και του μιλάω για αυτήν. Το σώμα της είχε το σχήμα αχλαδιού. Δυο λεπτά πόδια κρέμονταν κάτω από τη στρογγυλή περιφέρεια της. Φορούσε ένα άσπρο φόρεμα. Το βλέμμα της… αυτό ήταν που έφερε πάνω του όλη τη σαγήνη. Αυτό ήταν που θα σε παρακινούσε να πας και να της πεις να περάσεις μια νύχτα μαζί της. Έχεις τολμήσει ποτέ σου Λέοναρντ να πλησιάσεις μια άγνωστη γυναίκα σε ένα μπαρ και να της πεις χωρίς να τη φλερτάρεις, χωρίς να την κεράσεις καν ποτό, χωρίς να κάνεις όλα αυτά τα προκαταρκτικά, να την πλησιάσεις έτσι απλά και να της πεις «θέλω να κοιμηθώ μαζί σου απόψε, γιατί είσαι όμορφη;». Λιτές, περιεκτικές φράσεις που δεν υπαινίσσονται τίποτα άλλο εκτός από αυτά που λέγονται.
Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς κρυφά νοήματα; Νομίζω βαρετός. «Η ομορφιά δεν είναι αρκετή για να γεμίσει μια νύχτα» θα σου έλεγε η κοπέλα με το άσπρο χαμόγελο» και ίσως μετά χαμογελούσατε και οι δυο και ίσως εσύ αισθανόσουν κάπως άβολα, και οπισθοχωρούσες. Ίσως θα παράμενες εκεί μπροστά της στρατιωτάκι ακούνητο και προσπαθούσες να βρεις μια καλύτερη ατάκα για να της πεις. Και όσο θα σκεφτόσουν την ατάκα, εκείνη απότομα θα διέκοπτε τις σκέψεις σου, απατώντας ένα «ναι». Και το ναι της τώρα είναι αντιμέτωπο με τη δική σου αντίδραση. Εσύ ψάχνεις ακόμα ατάκες από ταινίες. Θα δειλιάσεις να πάρεις το κορίτσι και να φύγετε, θα σκεφτείς χίλιες δυο δικαιολογίες, έχω αύριο δουλειά, ενώ δεν έχεις γιατί είσαι άνεργος. Αν δε δειλιάσεις θα πάρεις το ναι της και θα φύγετε μαζί. Θα την αφήσεις να κοιμάται στο κρεβάτι σου και θα την κοιτάς σαν μαλάκας, χωρίς να της κάνεις τίποτα... Πώς να χωρέσεις σε ένα διαμέρισμα μια ουτοπία με άσπρο φόρεμα;
10°
