Όταν σφίγγουν τα πράγματα (καλή ώρα) αισθάνεσαι ανακούφιση που δεν είχες επενδύσει σε τίποτα κουλές μετοχές π.χ., αλλά στους φίλους σου. Όχι επειδή οι φίλοι «αποδίδουν τα μέγιστα»… απλώς επειδή από τις ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλίες είναι οι πιο ντούρες. Κι επειδή δεν έχω ιδέα από άλλου είδους επενδύσεις.
Δεν λέμε ότι ποτίζεις και ταΐζεις τους κολλητούς σου με την ελπίδα ότι μια μέρα θα σε μερεμετίσουν κι αυτοί με τη σειρά τους – ό,τι κάνεις στις φιλίες το κάνεις στο βρόντο, επειδή έτσι αισθάνεσαι, επειδή είσαι τέτοιος άνθρωπος και πιστεύεις πως κι ο άλλος είναι αναλόγου φυράματος, μια κι ανοίξατε παρτίδες. Η «επένδυση» είναι θεωρητική, αλλά σε γενικές γραμμές αν φερθείς καλά, σου φέρεται κι ο άλλος οκέι. Δηλαδή είναι σπάνιες οι περιπτώσεις φιλίας που ο ένας δίνει το βρακί του κι ο άλλος κάνει συλλογή από σώβρακα. Το να σε αφήσει ο φίλος τσέτουλο, ρέστο, ξερό(ν) στα δύσκολα…επίσης είναι σπάνιο. Αν δεν περνάει κι αυτός ζόρια την ίδια εποχή με σένα, θα σου σταθεί. Αρκεί να μη βλέπεις τη ζωή σου σαν ταινία στην οποίαν πρωταγωνιστείς κι οι φίλοι σου είναι κομπαρσαρία, με την έννοια πως ο καθένας στο έργο του παίζει πρώτο ρόλο. Όταν του ζητάς να σκιστεί, πχ., ενώ εκείνος διαλύει το σπίτι του, θα σου πει «δεν είναι ώρα να παίξεις Καρένινα!» κρίνοντας πολύ σωστά ότι είσαι η γνωστή Drama Queen (Αδερφή-φραμπαλαδέ, Δραμινιά). Επίσης, να σου σταθεί ο κολλητός αλλά όχι όλη μέρα. Έχει και δουλειές. Απλώνει χείρα βοηθείας αλλά έχει αρχίσει να εκνευρίζεται που χτυπιέσαι στα πατώματα τρία τέρμινα.
Το καλό με το φίλο είναι ότι δεν είναι επαγγελματίας, π.χ. μπάτσος ή τρελογιατρός, ώστε να σε πλακώσει στα σκαμπίλια ή στις χάπες/στα ηλεκτροσόκ για να συνέλθεις. Θα ακούσει υπομονετικά για 30στή φορά, με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια (χρρρ), πώς σφάχτηκες με τον άνθρωπό σου. Θα σου δώσει ώριμες συμβουλές («χέστονα, μωρέ, το μαλάκα!»). Θα σου προσφέρει μια αγκαλιά όταν καταρρέεις κι ένα ποτό όταν πίνεις (μιλάμε, συνέχεια). Όταν το σόου τραβάει καιρό… αρχίζει κι ο φίλος να σκυλοβαριέται. Αλλάζει κουβέντα («ζέστανε που λες ο καιρός»), εισάγει νέα θέματα («είδες η Μπεκατώρου/Γιουβέντους;»), προτείνει διαφορετικές κινητοποιήσεις («πάμε τσίρκο/αλπινισμό/μπουρδελότσαρκα!») με την ελπίδα ότι θα ξεκολλήσεις. Είναι στα όριά του. Σ’ έχει κεράσει ένα τάνκερ ποτά. Αν ξανα-ακούσει για το βρομο-παλιο-πρόσωπο θα πάει να φουντάρει τώρα αμέσως από το (The) Mall. Γιατί έχει και η φιλία τα όριά της.
Εδώ πρέπει να καταγγείλω ότι οι φίλοι μου, που παλιά έφερναν μπαρουτοκαπνισμένες κάρτες από μπαρ και κλαμπ (χικ), τώρα φέρνουν ψιλολαδωμένα μενού από φαγάδικα: η φράση «Γι’ αυτό το μπαρ/κλαμπ πρέπει να γράψεις οπωσδήποτε, είναι σούπερ!» έχει αντικατασταθεί από το «Μήπως να μη γράψεις γι’ αυτό το φθη-νό-τα-το μαγέρικο, θα πλακώσει κόσμος!». Έχω πολλές προτάσεις να (μη) γράψω για φαγάδικα και από το μέτωπο των μπαρ, ντιπ τίποτα: σα να μας φαίνεται δυνατή η μουσική, μπας και πουρέψαμε; (Nαι).
Με ένα μικρό σοκ συνεχίζουμε σα να μην τρέχει τίποτα: βρέθηκα σε ΜΠΑΡ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ, στη Χαλκίδα, στο πολύ όμορφο «Boheme». Μοιάζει σαν εγγλέζικο μπαρ από μεγάλη παμπ – δηλαδή μόνο η μπάρα, εκεί που παίρνεις την μπίρα σου και προωθείσαι προς τα έξω αν είσαι Άγγλος ή συμπαθών. Η μουσική είναι μαύρη, funky, η ατμόσφαιρα «πάρτε άλλο ένα burbon» και το μαγαζί γενικά πολύ νόστιμο. Άλλο βράδυ βρέθηκα στο επίσης ΜΠΑΡ «Black Duck». Εδώ συχνάζουν δημοσιογράφοι, λέει, από την εποχή που στη γύρω περιοχή ανθούσαν και λουλούδιζαν μεγάλοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί… οι οποίοι ούτε ανθούν ούτε λουλουδίζουν πια, δεν είναι μεγάλοι και δεν βρίσκονται εκεί κοντά – αλλά καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα (ηλίθια παροιμία. Χίλιες φορές να με λένε «Νταγιάν» και να ’χω τα ματάκια μου παρά να μου λείπει το ένα μάτι και όλοι να προσποιούνται ότι έχω δύο. Όλοι εκτός από τους φίλους, που εννοείται θα μου το έλεγαν αμέσως και με τακτ – «μωρή, έβγαλες το μάτι σου, είσαι με τα καλά σου;»).
Και ήπια ανάμεικτο χυμό στο «Dandy», chic πλην όμως τσιμπημένο, όπως όλα στον Φάρο που δεν αναγνωρίζουν την Κρίση ούτε όταν τους κάνει κεφαλοκλείδωμα. Το «Dandy» είναι κομψό, γεμάτο κομψές κοπέλες με τεράστια γυαλιά ηλίου και πιο τεράστιες τσάντες. Συζητάς άνετα, κάνεις μεγαλεπήβολα σχέδια με φίλους και αισθάνεσαι μία θεά. Άλλοι το αισθάνονται αυτό χωρίς να κάνουν τίποτα, αλλά εσύ χρειάζεσαι τους κολλητούς για να πάρει ο πισινός σου αέρα. Γι’ αυτό τους χτίζεις πετραδάκι-πετραδάκι χρόνια τώρα.
Αυτά για σήμερα. Οι φίλοι μου, αγόρια-κορίτσια, είναι οι καλύτεροι του χωριού, ίσως και του κόσμου. Έχουν αποκτήσει μερικά τικ τελευταία επειδή τους ζαλίζω τον έρωτα, γέρνουν λίγο και όταν δεν τους κοιτάζει κανείς χτυπάνε το κούτελό τους στις ντιβανοκασέλες… αλλά είναι απίστευτη η αντοχή του ανθρώπου, τόσο στον πόνο όσο και στη χαζομάρα. Ήδη αισθανόμαστε καλύτερα, οι φίλοι μου κι εγώ…
20°
