Ράδιο Ουτοπία: Αναμνήσεις από το θρυλικό ραδιόφωνο της Άνω Πόλης
Πέρα από τις μεγάλες στιγμές της Άνω Πόλης, όπως ο θρύλος του Μούσα Μπάμπα, της ταβέρνας Δόμνα, των λογχοφόρων ιππέων του Αγίου Δημητρίου (αόρατοι, εντός μυστικών τούνελ κατά μήκος του Τείχους, λένε πως ακόμα καιροφυλακτούν για να κατατροπώσουν τυχόν εχθρούς) ή η εικόνα του αγένιου Ιησού στο μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, υπάρχει και ο θρύλος του Ράδιο Ουτοπία. «Μουσικοχορευτικό κέντρο το Παλαμάρι/ στάση κυνόδοντος απέναντι από το Λυσσιατρείο/ τραγουδά ο Κωστάκης ο Γούφτερος/ μπάτε σκύλοι αλέστε»: εκτός από τις άγριες μέρες και τις ιστορίες από το κάτεργο θανάτου Γεντί Κουλέ, την οθωμανική κρήνη στο Τσινάρι, το σπίτι του Χριστιανόπουλου στη Δημητρίου Πολιορκητού, τα ιστορικά αρχοντικά, τα μοντέρνα αρχιτεκτονήματα, και άλλα συμβάντα που διηγούνται οι ξεναγοί στους επισκέπτες, υπάρχει και ο θρύλος του Ράδιο Ουτοπία, από όπου σάμπλαρα από μνήμης μια από τις αξέχαστες διαφημίσεις του.
Το ράδιό τους εξέπεμπε από τα Κάστρα και τους 107.7 μεγάκυκλους για τη Θεσσαλονίκη, και τους άκουγα τακτικά. Σήμερα που στα fm, πλην κάποιων ευπρεπών εξαιρέσεων ακρόασης, καραδοκεί ένα τίποτα, δηλώνω ότι μου λείπουν αφάνταστα οι μουσικές και τα λόγια τους. Έπαιζαν Ναυτία και Ziggy Was, Μωρά στη Φωτιά και Motorhead, Γκούλαγκ, Αρνάκια και Εκτός Ελέγχου. Το πειρατικό και αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο της Ουτοπίας είχε ένα ήθος, ένα τσαγανό και μιαν αισθητική μακριά από την εμπορευματίλα των σημερινών πλέιλιστ. Στο υπόγειο στούντιό του με τη ράμπα προσβασιμότητας στα αναπηρικά αμαξίδια (γιατί οι τύποι ήταν συμπεριληπτικοί από τότε), φιλοξενούνταν μουσικές και λόγια μακριά από την αερολογία των σημερινών πολιτικών μαγκαζίνο ή τις δυσκοίλιες εκπομπές λόγου και τέχνης.
Η Ουτοπία ήταν ο ορισμός της συλλογικότητας με στιλ, πάθος και μια ευφάνταστη, ασπρόμαυρη, πανκ, μέταλ και αχαλίνωτη φαντασία. Νοσταλγώ τις εκπομπές «Αναζητώντας τις ρωγμές κατά μήκος των Τειχών», « Αποηλέκτριση εγκεφαλικών κυττάρων», «Τι μπασίστας, τι μασίστας», το «Μπατιριμένο Κουρείο», « Αρρώστια και Παραπληροφόρηση», τη «Βραδινή Ζώνη Τυχαίων Γεγονότων» και φυσικά τα «Τρία Πουλάκια κάθονται επάνω στο κομπιούτερ». Όταν κάποτε γνώρισα στον 88μισό του Μύλου τον Αντώνη Βλαβογελάκη και τον Κύριο Ρύκιο (Γιάννης Πλόχωρας), συγκινήθηκα αφάνταστα όταν έμαθα πως αυτοί ήταν τα «Πουλάκια». Μετά έμαθα πως ο ίδιος ο Στεφανίδης που έφτιαξε τον Μύλο ήταν αναμειγμένος ενεργά στο εγχείρημα, όπως και ο Βασίλης Νάκης, ο πρώτος μου ηχολήπτης στον 88μισό.
Νοσταλγώ επίσης την εκπομπή «Τα Κουρέλια», που εκτός από εκπομπή ήταν φανζίν αλλά και κασέτες, μιας και ο τύπος που την ενορχήστρωνε, ήξερε και από μουσική και από γραφή και από λόγο. Αγόραζα τις κασέτες και το φανζίν από το Rollin Under της Σβώλου, και άκουγα την Ουτοπία που οι άνθρωποί της ήταν αναρχοαυτόνομοι, σε εποχές που η αναρχοαυτονομία είχε ήθος και συγκροτημένη ματιά.
Η Ουτοπία έκλεισε το 1998 όταν υποχρεωτικά τα νόμιμα ραδιόφωνα έπρεπε να εγκαταστήσουν τις κεραίες τους στον Χορτιάτη. Το ίδιο συνέβη και με το Ράδιο Κιβωτός, που επίσης άκουγα με πάθος και που επίσης εξέπεμπε από την Άνω Πόλη. Γιατί Κάστρα δεν είναι μόνο ιστορίες για τις ταβέρνες Μακεδονικό, Τσινάρι, Κρεωνίδης και Τζότζος, ή θρύλοι για το πού κρυβόταν ο Μάρκος Βαφειάδης στον Εμφύλιο. Είναι και οι απίθανες μέρες και νύχτες, με το ραδιόφωνο να παίζει Ράδιο Ουτοπία…
13°
