Φίλιππος Μπεκιάρης: Επειδή ήταν πρώτη φορά που εκτίθεμαι δημόσια σε τόσο μεγάλο βαθμό, περίμενα ότι θα δω αρνητικά σχόλια. Στα πρώτα που είδα, ένιωσα λίγο άσχημα. Βέβαια σκεφτόμουν ότι δεν είναι προσωπικό.
Πώς είναι να βλέπεις τον «Ποιος θέλει να γίνει Εκατομμυριούχος» από τον καναπέ σου με τον πατέρα σου και, μερικά χρόνια αργότερα, να κάθεσαι στη θερμή καρέκλα του τελικού ερωτήματος και να φεύγεις με τις 100.000 ευρώ στην τσέπη; Αν ρωτήσεις τον Φίλιππο Μπεκιάρη, θα σου απαντήσει με σεμνότητα, ηρεμία και χιούμορ. Γιατί ο Φίλιππος δεν είναι απλώς ο τρίτος και πιο πρόσφατος νικητής στην ιστορία του ελληνικού τηλεπαιχνιδιού. Είναι ένα σπάνιο μείγμα σοβαρότητας και ενθουσιασμού, εγκυκλοπαιδικής γνώσης και χαμηλών τόνων, ένας νέος άνθρωπος που ξέρει πότε να ρισκάρει, αλλά ακόμη και αυτό το κάνει υπολογισμένα.
Όταν ο 26χροονος -πλέον 27- Φίλιππος μπήκε στο στούντιο του «Ποιος θέλει να γίνει Εκατομμυριούχος», κουβαλούσε μαζί του χρόνια διάβασμα, περιέργεια για τον κόσμο και διάθεση να απολαύσει το παιχνίδι. «Αισθάνεσαι ότι απλά παίζεις ένα παιχνίδι», μου λέει. Δεν απάντησε από τύχη. Σκέφτηκε, υπολόγισε, θυμήθηκε, δίστασε όταν έπρεπε και τόλμησε όταν ήταν η σωστή στιγμή. Και τα κατάφερε. Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για το «νέο εκατομμυριούχο της Ελλάδας», μιλήσαμε μαζί του.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, με ρίζες από τη Λευκάδα και την Αμφιλοχία, ο Φίλιππος είναι δικηγόρος, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Ιστορικό Δίκαιο, πολύγλωσσος (με πέντε γλώσσες στο ενεργητικό του), λάτρης του θεάτρου και των ταξιδιών, με έναν ιδιαίτερο δεσμό με την οικογένεια του, ιδιαίτερα τον αδελφό του και τη μικρή ανιψιά του που, όπως λέει, της έχει μεγάλη αδυναμία. Δεν ανήκει στους «τηλεοπτικούς τύπους» και η λάμψη του δεν έρχεται από τα φώτα, αλλά από το μυαλό του.
Φίλιππε, έχει περάσει λίγος καιρός μετά τη μεγάλη νίκη. Το έχεις συνειδητοποιήσει;
Η αλήθεια είναι ότι τώρα έχω καταλάβει τι έχει συμβεί. Μετά και από την προβολή πάρα πολλοί γνωστοί και άγνωστοι μου έχουν στείλει μηνύματα και μου έχουν πει συγχαρητήρια. Μάλιστα, κάποιοι άνθρωποι με έχουν αναγνωρίσει στον δρόμο. Αυτό μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, επειδή δεν είχα ποτέ σχέση με τη δημοσιότητα. Είμαι τελείως έξω από αυτό και μου έχει φανεί πολύ πρωτόγνωρο. Είμαι ο τρίτος «εκατομμυριούχος» από την πρώτη χρονιά του τηλεπαιχνιδιού και ο τελευταίος τα τελευταία 20+ χρόνια και πλέον ζούμε και στην εποχή των social, είναι όλα πολύ πιο προβεβλημένα. Χαίρομαι γιατί ήταν ένα παιχνίδι που βλέπω χρόνια και χαίρομαι που κατάφερα, όχι απλά που πήγα, αλλά που έφτασα και στο τέλος. Το έπαθλο δεν το έχω ακόμη, αλλά θα είναι τρομερή διευκόλυνση και βοήθεια. Αλίμονο.
Πώς φτάνει κανείς στο πλατό ενός πανελλαδικού παιχνιδιού γνώσεων; Τι σε έκανε να δηλώσεις συμμετοχή στον Εκατομμυριούχο;
Μου αρέσει πολύ το διάβασμα γενικότερα και όχι στοχευμένα μόνο για τη σχολή ή τη δουλειά μου. Είχα πάντα έφεση. Είναι ένα από τα ενδιαφέροντά μου, να διαβάζω για πολλά διαφορετικά αντικείμενα και να μαζεύω πληροφορίες. Μου αρέσει να γνωρίζω πράγματα και να λύνω τις απορίες που έχω. Είναι κάτι το οποίο έκανα από μικρός. Σε συνδυασμό με την καλή μνήμη, με ώθησε να έχω πολύ μεγάλη έφεση σε παιχνίδια γνώσεων και διαγωνισμούς. Υπάρχουν πάρα πολλά τηλεπαιχνίδια γνώσεων.
Όμως ο Εκατομμυριούχος είναι ένα παιχνίδι το οποίο έχει μια πολύ απλή και συγκεκριμένη μορφή. Απαντάς σε ερωτήσεις γνώσεων με τέσσερις επιλογές και με ορισμένες βοήθειες. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο. Είναι ελκυστικό και είναι καθαρή γνώση. Δηλαδή, είτε γνωρίζεις είτε όχι. Δεν παίζει ρόλο η ταχύτητα, δεν παίζει ρόλο τι έχει απαντήσει ο άλλος, δεν έχεις αντίπαλο. Το πολύ σημαντικό ήταν ότι ο Εκατομμυριούχος δεν είχε την πίεση του χρόνου, που εμένα με ζορίζει. Δεν έχω ξανά εκτεθεί στη δημοσιοτήτα, ούτε είναι κάτι το οποίο επεδίωκα. Αλλά εφόσον ξανά ξεκίνησε με τον Γρηγόρη Αναούτογλου το 2022, είπα: «Αξίζει να δηλώσεις και να πας, να το δοκιμάσεις και ό,τι γίνει». Εν τέλει, είχε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Το έβλεπες. Έπαιζες ποτέ τον Εκατομμυριούχο από το σπίτι σου;
Το έβλεπα και μου άρεσε πολύ από πολύ μικρή ηλικία. Ακόμα και στην πρώτη εκδοχή του που ήταν στις αρχές του 2000, έχω αναμνήσεις να το βλέπω με τον πατέρα μου. Και τώρα, πριν πάω, έπαιζα από το σπίτι. Έβλεπα ποιες ερωτήσεις ξέρω, ποιες όχι. Όσες δεν ήξεραν, μου έμεναν. Σκεφτόμουν πώς θα χρησιμοποιήσω πιθανές βοήθειες. Σε κάποια επεισόδια μάλιστα είχα φτάσει -νοερά τουλάχιστον- στις 100.000. Και αν δεν κάνω λάθος σε ένα, απαντήσει κιόλας την τελευταία ερώτηση. Δηλαδή, σε ένα θεωρητικό σενάριο, θα είχα «κερδίσει» άλλη μια φορά. Βέβαια, άλλη η πίεση το πλατώ και άλλο από το σπίτι.
Είχες στρατηγική όταν ξεκίνησες; Έλεγες «θα σταματήσω στα 20.000» π.χ. ή «θα ρισκάρω μέχρι τέλους»;
Γενικά δεν είχα κάποια στρατηγική ως προς το πού θα σταματήσω, δηλαδή σε ποια χρήματα. Το είδα ως παιχνίδι. Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, ισχύει. Εκείνη την ώρα δεν έχεις μπροστά σου τα χρήματα και με τον τρόπο που μιλάει ο παρουσιαστής αισθάνεσαι ότι απλά παίζεις ένα παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να το φτάσω μέχρι όσο γίνεται και σκεφτόμουν ότι θα σταματήσω μόνο αν δεν έχω καμία ένδειξη για τη σωστή απάντηση και είμαι καθαρά στην τύχη. Εκεί ίσως να σταματούσα στις τελευταίες ερωτήσεις.
Είχες σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να χάσεις από την πρώτη κιόλας ερώτηση;
Ναι, δεν με άγχωναν οι τελευταίες ερωτήσεις. Είχα ένα άγχος και σκεφτόμουν μήπως στις πρώτες ερωτήσεις πέσει μία που δεν την ξέρω, να απαντήσω κάτι χωρίς να χρησιμοποιήσω βοήθεια, σκεπτόμενος ότι είναι νωρίς, και να είναι λάθος. Αγχωνόμουν μήπως χανόταν έτσι η ευκαιρία του να φτάσω ψηλά. Με το που πήρα το πρώτο «μαξιλαράκι», είπα «Τουλάχιστον τώρα έχω φτάσει μακριά».
Φίλιππος Μπεκιάρης
Φτάνεις στην τελευταία ερώτηση. Ποια τα συναισθήματα σου; Τι θυμάσαι από εκείνα τα λεπτά;
Πριν εμφανιστεί η τελευταία ερώτηση είχα πολύ μεγάλο άγχος. Πολλοί -και φίλοι μου- μου λένε ότι δεν φαινόταν, αλλά έτσι και αλλιώς σαν άνθρωπος δεν είμαι πολύ εκφραστικός. Δηλαδή και οι εκφράσεις που έκανα στο παιχνίδι είναι για μένα το maximum των εκφράσεων. Σε κάποια φάση μου ξέφυγαν κάτι γέλια, κάτι νευρικές κινήσεις, πιάνω τα χέρια μου σαν να προσεύχομαι, δηλαδή μετά που τα είδα γέλαγα.
Όταν είδα ότι είναι κάτι γλωσσολογικού περιεχομένου, ανακουφίστηκα εν μέρει γιατί σκέφτηκα ότι μπορώ με έναν επαγωγικό συλλογισμό να φτάσω σε μια απάντηση. Την απάντηση έκανα να την απαντήσω πολύ ώρα- σκεφτείτε ότι στο επεισόδιο έγινε και μοντάζ. Δε θυμάμαι πόσο, γιατί η αίσθηση του χρόνου χάνεται εκείνη τη στιγμή. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι έκανα τον συλλογισμό μου, σκέφτηκα δύο πράγματα και ανέσυρα κάτι από τη μνήμη μου- γιατί θεωρώ ότι κάπου το είχα δει ή διαβάσει και υπήρχε στο κεφάλι μου ως πληροφορία. (Σε άλλες ερωτήσεις δεν υπήρχε τίποτα, εδώ θεωρώ ότι κάτι υπήρχε). Έτσι και απάντησα το «Αρωματικό Λιμάνι». Από τη στιγμή που το κλείδωσα, το μυαλό μου μού λέει δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κάνει λάθος. Δε μου επέτρεπε να σκεφτώ το κακό σενάριο. Όταν κλείδωσες την απάντηση σου «Αρωματικό Λιμάνι», σε τι ποσοστό πίστευες ότι είναι η σωστή;
80%. Όταν επέλεξα την απάντηση ήμουν αρκετά σίγουρος, όχι τελείως. Υπήρχε ένας μικρός χώρος για αμφιβολία. Αφού το κλείδωσα, κλείδωσε και το μυαλό μου στη νίκη.
Θεωρείς ότι υπάρχει στρατηγική στο πότε πρέπει να χρησιμοποιηθεί η πρώτη βοήθεια;
Φυσικά. Εφόσον κάποιος στοχεύει να φτάσει στο τέλος πρέπει να τις κρατάει όσο περισσότερο. Δηλαδή αξίζει να παίρνεις κάποια μικρά ρίσκα στις πρώτες και πιο εύκολες ερωτήσεις για να διατηρήσεις βοήθειές σου. Όταν όμως θεωρείς ότι δεν έχεις καμία ένδειξη και κινδυνεύεις να σταματήσεις νωρίς η πορεία σου, ας χρησιμοποιήσεις μία βοήθεια. Απλά πρέπει να τη χρησιμοποιείς ψύχραιμα και με φειδώ. Δηλαδή αν δεν πάρεις μικρά ρίσκα ή και μεγάλα στο τέλος αυτό το παιχνίδι, δεν φτάνεις πολύ ψηλά.
Αν δεν έβαζες τον Γιώργο, τον αδελφό σου, στη βοήθεια, έχεις σκεφτεί ποιον άλλον θα έβαζες;
Η εναλλακτική μετά τον αδελφό μου, ήταν ο πατέρας μου.
Ποια θεωρείς πιο χρήσιμη ικανότητα: γνώση, ψυχραιμία ή διαίσθηση;
Δε θα πω κάτι ρηξικέλευθο. Το πρώτο είναι η γνώση. Διότι πολύ απλά αν έχεις ακούσει κάτι και το ξέρεις, έχεις μια σίγουρη σωστή απάντηση. Ακόμα και να μην ξέρεις κάτι ακριβώς, έχοντας γενικότερη εικόνα μπορείς να οδηγηθείς σε ένα συμπέρασμα. Δεύτερη είναι η ψυχραιμία, διότι πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό, που εγώ είχα παρά το άγχος μου. Πρέπει να σκέφτεσαι λογικά, αποκλείοντας απαντήσεις και χρησιμοποιώντας σωστά τις βοήθειες. Να μην κάνεις ούτε βεβιασμένες απαντήσεις, αλλά ούτε και να διστάζεις λόγω πανικού να απαντήσεις μια ερώτηση που ξέρεις ότι είναι σωστή. Θα πω τη διαίσθηση τρίτη, όχι γιατί θεωρώ ότι δεν έχει αξία, αλλά νομίζω ότι πηγάζει κάπως και από τη γνώση. Και αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί εφόσον κάτι σου έρθει πρώτο στο μυαλό, σχεδόν πάντα είναι το σωστό. Το πιστεύω και ας ακούγεται κάπως ανερμάτιστο.
Αισθάνεσαι ότι η τύχη έπαιξε καθόλου ρόλο ή όλα βασίστηκαν σε σένα;
Η τύχη είναι κάτι το οποίο θεωρώ ότι καθένας ερμηνεύει και με τον τρόπο του. Ωστόσο, θεωρώ ότι ενδεχομένως έπαιξε ρόλο: η σειρά των ερωτήσεων, το ότι οι βοήθειες έτυχε να μου δείξουν τη σωστή απάντηση. Παίζει ρόλο στο πώς έρχονται τα πράγματα, εφόσον τα εκμεταλλευτείς και εσύ σωστά.
Εγώ θα έλεγα ότι σε σένα ταιριάζει το «η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς». Σου βγαίνουν γενικά τα ρίσκα, έστω και παρεκινδυνευμένα; Όπως το να πας από τις 30.000 στις 100.000 κινδυνεύοντάς να χάσεις 25.000.
Στο παιχνίδι μου βγήκαν, όπως φάνηκε. Τα ρίσκα που πήρα, αν δει κανείς το πώς έπαιξα, σε τεράστιο αριθμό ήταν υπολογισμένα. Βασίζονταν σε κάποια λογική και εν τέλει βγήκαν και ορθά. Δηλαδή δεν ρίσκαρα σε κάποια ερώτηση, λέγοντας εντάξει έχω 1 στις 4 πιθανότητες να βγει σωστή. Στην τελευταία ερώτηση, αν έπεφτα στι; 5.000 θα στεναχωριόμουν πολύ, αν όμως έμενα στις 30.000 και έβγαινε η σωστή απάντηση αυτή που είχα σκεφτεί, μπορεί να με βασάνιζε σε όλη μου τη ζωή. Ήμουν διατεθειμένος να πάρω το ρίσκο, γιατί ήξερα ότι στην περίπτωση που είχα βρει τη σωστή απάντηση και δεν την έλεγα, θα με «έτρωγε» μια ζωή.
Υπήρξε ερώτηση που ήξερες την απάντηση από «κουβέντα καφενείου» ή κάτι που είχες ακούσει τυχαία;
Η γνώση δεν είναι μόνο το βιβλίο, από παντού μπορείς να την πάρεις. Αν μπορώ να πω μια ερώτηση την οποία απάντησα από ένα τυχαίο γεγονός είναι αυτή με τον κινηματογράφο. Κάποια περίοδο εργαζόμουν στο Ηρώδειο ως ταξιθέτης. Σημειώνεται ότι οι ταξιθέτες βλέπουμε τις παραστάσεις. Μία από τις ημέρες εκείνες είχαμε προβολή δύο ταινιών βουβού κινηματογράφου: Γκόλφω και Δάφνις και Χλόη. Διάβασα το πρόγραμμα της παράστασης και είδα ότι είναι του 1931- στο παιχνίδι είπα δεκαετία του 20’, γιατί έτσι θυμόμουν. Αυτό με βοήθησε να αποκλείσω τη δεκαετία του 1910 και να σκεφτώ ότι βγήκε μεταγενέστερα η πρώτη ομιλούσα ταινία. Άρα ήταν κάτι που γνώριζα τυχαία λόγω της θέσης μου σε αυτή τη χρονική περίοδο της ζωής μας. Είναι ένα θέμα που πιθανόν δεν θα είχα ψάξει να το αναζητήσω μόνος μου.
Ήταν περισσότερο το άγχος της κάμερας ή των απαντήσεων;
Αρχικά ήταν της κάμερας, επειδή δεν είχα ξαναβγεί στην τηλεόραση. Ωστόσο μετά από ένα σημείο που μπήκα πολύ στο παιχνίδι και άρχισαν οι ερωτήσεις να δυσκολεύουν και να χρειάζεται περισσότερη σκέψη, κάπως το ξέχασα. Μετά σχεδόν εξαφανίστηκε.
Τι διαφορετικό αισθάνθηκες ή είδες σε σχέση με το παιχνίδι από αυτό που έβλεπες από το σπίτι σου;
Όταν πήγα εκεί μου φάνηκε τεράστιος ο χώρος. Ένιωσα μικρός μέσα σε ένα μεγάλο πλατό. Κατά τα άλλα είναι ακριβώς όπως το βλέπεις από το σπίτι. Μόνο με περισσότερο άγχος. Η εμπειρία μου ήταν πολύ κοντά σε αυτό που περίμενα.
Έμαθες κάτι για τον εαυτό σου από τη συμμετοχή σου στον Εκατομμυριούχο που δεν το ήξερες πριν;
Νομίζω έμαθα δύο πράγματα. Παρότι είμαι αγχώδης σαν άνθρωπος και μου προκαλεί προβλήματα αυτό, είδα ότι εν τέλει, ακόμα και όταν διακυβεύονται «μεγάλα» πράγματα, μπορώ να διαχειριστώ το άγχος μου. Το δεύτερο είναι ότι μπορώ εν τέλει να πάρω ρίσκα- που δεν το κάνω πολύ συχνά- και μου βγαίνουν. Κατάλαβα ότι όταν έχω αυτοπεποίθηση και διαίσθηση, μπορώ να τολμώ παραπάνω.
Ξεχωρίζεις κάποιο από τα όμορφα μηνύματα που έλαβες;
Έχω λάβει πάρα πολλά όμορφα μηνύματα από φίλους και συγγενείς. Ότι χάρηκαν μαζί μου, ότι είναι περήφανοι, ότι πίστευαν σε μένα. Ένα που ξεχωρίζω είναι μιας κυρίας που δε με γνωρίζει. Μου είπε «Μπράβο νεαρέ που νίκησες. Να ξέρεις ότι έδωσες παράδειγμα στην εγγονή μου που δεν της αρέσει το διάβασμα. Είπε ότι τώρα που μπορεί να νικήσει κάποιος, θα διαβάζει για να μάθει πράγματα». Αν όντως είναι αλήθεια, χαίρομαι πάρα πολύ. Είναι τιμητικό να στο λένε αυτό, όπως και αν έχει.
Από την άλλη υπάρχουν και τα κακεντρεχή σχόλια στο X (κυρίως): ότι το παιχνίδι ήταν στημένο, ότι είσαι ηθοποιός κλπ. Τι έχεις να πεις γι' αυτά. Έχεις απαντήσει σε κάποιο;
Η αλήθεια είναι ότι επειδή ήταν πρώτη φορά που εκτίθεμαι δημόσια σε τόσο μεγάλο βαθμό, περίμενα ότι θα δω τέτοια σχόλια. Στα πρώτα που είδα, ένιωσα λίγο άσχημα. Βέβαια σκεφτόμουν ότι δεν με γνωρίζουν και ότι δεν είναι προσωπικό. Ουσιαστικά δεν ξέρουν σε ποιον απευθύνονται. Μετά από ένα σημείο, απλά τα προσπερνάω, πολλά μου φαίνονται και αστεία. Δεν έχω μπει στη διαδικασία να απαντήσω. Σε κάποια που πήγα να γράψω, σταμάτησα. Δε θα ασχοληθώ καθόλου. Απάντησα μόνο σε κάποιο από αυτά: «Συγγνώμη που σας προσέβαλα με την παρουσία μου».
Θεωρείς ότι ο Γρηγόρης Αρναούτογλου βοηθάει λίγο σαν παρουσιαστής;
Πιστεύω ότι θέλει να τα πάνε καλά κάποιοι παίκτες αν θεωρεί ότι είναι καλοί- και ως τηλεθεατής το είχα δει αυτό. Εφόσον βλέπει ότι γνωρίζεις μια απάντηση, προτρέπει στο ρίσκο. Επίσης, σου υπενθυμίζει πάντα ότι υπάρχουν βοήθειες, ειδικά όταν σε βλέπει αβέβαιο. Με τον τρόπο του ενδεχομένως, ναι, να τον βοηθάει.
Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που θέλει να δηλώσει συμμετοχή αλλά διστάζει;
Εφόσον θεωρεί ότι θα τα πάει καλά και έχει γνώσεις που μπορεί να του φανούν χρήσιμες για το παιχνίδι, να δηλώσει συμμετοχή. Είναι απλή διαδικασία, δεν είναι κάτι δύσκολο. Ούτε έχει πολλά γυρίσματα. Να είναι ψύχραιμος και ξεκούραστος, να παίρνει ρίσκα όπου θεωρεί ότι αξίζει, να χρησιμοποιήσει σωστά τις βοήθειές του και να έχει εμπιστοσύνη στις γνώσεις και στη διαίσθησή του.
Εσύ θα έπαιρνες μέρος σε κάποιο άλλο παιχνίδι γνώσεων ή το θεωρείς “mission accomplished”;
Το θεωρώ “mission accomplished” σε μεγάλο βαθμό. Το μόνο τηλεπαιχνίδι στο οποίο ήθελα να πάω πράγματι και να δω που μπορώ να φτάσω ήταν ο Eκατομμυριούχος. Εντάξει, δεν αποκλείω, δεν γνωρίζω, αλλά είναι αλήθεια κάτι που δεν το έχω σκεφτεί, ούτε το έχω πράξει ακόμη το να δηλώσω συμμετοχή.
Αν έπρεπε αύριο κάπου να επενδύσεις τα 10.000€ από τα 100.000€ που έχεις κερδίσει, τι θα έκανες;
Αν έπρεπε; Θα πήγαινα ένα ταξίδι πολυήμερο και μακρινό. Το πρώτο θα είναι αυτό. Για τα υπόλοιπα, υπάρχει χρόνος. Να είμαι καλά, να έχω την υγεία μου και θα δω τι θα τα κάνω.
Και αν ήταν ένα πρόσωπο που θα μοιραζόσουν αυτά τα 100.000€, ποιο θα ήταν αυτό;
Θα ήταν σίγουρα ο αδερφός μου γιατί θεωρώ ότι με βοήθησε πάρα πολύ και ουσιαστικά τα κερδίσαμε μαζί.
Ο Φίλιππος Μπεκιάρης δεν είναι απλώς ο νέος «εκατομμυριούχος» της Ελλάδας. Είναι η απόδειξη ότι σε μια εποχή θορύβου και ταχύτητας, η ήσυχη δύναμη της γνώσης μπορεί ακόμα να κερδίσει το χειροκρότημα.
13°
