Σαν και αύριο, πριν τρία ακριβώς χρόνια, ξεκινούσαμε τη συνεργασία μας με την Athens Voice. Οι καιροί πάλι ήταν πονηροί, βρισκόμασταν ανάμεσα στις δίδυμες εκλογές του 2012. Και τότε η ανησυχία, με άλλο τρόπο βέβαια, ήταν σοβαρή και δεν ήταν σαφές το πώς ακριβώς το αύριο θα ήταν. Αφού ο τότε παρά τρίχα πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας, έλεγε πως δεν είναι ταμπού το νόμισμα…
Τότε, λοιπόν, γράφαμε εδώ το πρώτο κείμενο, που αξίζει να ξαναδιαβαστεί. Γιατί εύκολα θα φανεί, πώς στον τόπο μας όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, πρόσωπα και πράγματα. Ο τίτλος ήταν κλεμμένος από ένα ποίημα του Μήτσου Παπανικολάου, «Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα». Σε παρόμοιο γκρίζο τρόμο είμαστε και σήμερα.
Η ανεπίστροφη ζημιά - Εμείς και η Ζάμπια
Η μόνη διαφορά με το τότε, είναι ότι τώρα έχουνε ήδη γίνει πραγματικότητα αρκετοί φόβοι, που τότε απλώς λειτουργούσαν σαν Δαμόκλεια Σπάθη πάνω από τις κεφαλές μας. Σήμερα, πια, ζούμε την επιβεβαίωση τού «Και όμως, υπάρχουν και χειρότερα!», που γράψαμε οκτώ μήνες πριν. «Η Ελλάδα έχει ήδη πτωχεύσει» μας λένε οι κουτόφραγκοι σε όλους τους τόνους, αλλά δεν τσιμπάμε και δεν τους πιστεύουμε.
Και ενώ εμείς είμαστε σούπερ αισιόδοξοι και στέλνουμε παντού νον παίηπερς, όπου περιγράφουμε πόσο θέμα ωρών είναι η συμφωνία (το προοίμιο του νέου μνημονίου), οι κουτόφραγκοι μας διαψεύδουν ταπεινωτικά. Και όποιος το επισημαίνει αυτό, θεωρείται κανονικά γερμανοτσολιάς πάλι, βεβαίως, βεβαίως. Έτσι και το χτεσινοβραδινό κουφέτο «Τελεσίγραφο από το EWG για συμφωνία έως την επόμενη Πέμπτη» ...
Βέβαια, το θέμα είναι άλλο. Είτε κλείσει είτε όχι το θέμα της συμφωνίας, η ανεπίστροφη ζημιά έχει σημειωθεί σε όλα τα πεδία. Οι οικονομικοί δείκτες παντού βαράνε πάτους, οι πραγματικοί επενδυτές φεύγουν τρέχοντας, ενώ έρχονται οι πονηροί γύπες που κάνουν γρήγορες αρπαχτές και εξαφανίζονται. Μα και η ζωή μας δείχνει ότι οι αριθμοί, όπως πάντα, ποτέ δεν κάνουν λάθος. Επί πλέον, η αξιοπιστία της χώρας και του λαού έχει χαθεί σε αβυσσαλέα βάθη και πίσω δύσκολα γυρνά.
Αυτό που υπονοείται ότι θα συμβεί τον Ιούνιο, δηλαδή που θα μας χαριστεί το ΔΝΤ, για να μην χρεωκοπήσουμε άτακτα, δεχόμενο να πληρώσουμε όλες τις δόσεις μαζί στο τέλος του μήνα, τα λέει όλα. Είχε ξανασυμβεί, λέει, μια μόνο φορά πριν τριάντα χρόνια, όταν η Ζάμπια δεν μπορούσε να πληρώσει και την διευκόλυνε το Ταμείο… Εμείς και η Ζάμπια, λοιπόν.
Είμαστε πάλι έθνος στον πάτο των εθνών. Και τούτο, όχι γιατί βία είναι τα μνημόνια, που λένε οι Λος Λαφαλαπατόλιος. Αλλά γιατί πήγαμε οι Καραγκιόζηδες να βγούμε εκτός διεθνών κανόνων, χωρίς όμως να διαθέτουμε κάποια εναλλακτική πρόταση…
Έτσι, όπως αφηγείται ένας πρεσβύτερος φίλος, ουδέποτε στα πενήντα χρόνια της ενεργού πολιτικής του εγρήγορσης θυμάται να ήταν συστηματικό θέμα των δελτίων ειδήσεων η καταβολή μισθών και συντάξεων. Κάτι λέει κι αυτό. Και όποιος κινείται, τέσσερις μήνες τώρα, στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, για να διευθετήσει υποχρεώσεις, παντού συναντάει αποδιοργάνωση και αφασία. Η κοινωνία διαλύεται, άτιμο μνημόνιο. Ο τόπος ξεψυχάει και εξαερώνεται. Πρώτη φορά «Αριστερά» αφού.
Η έννοια της δραματικής συνέντευξης στον Γκάρντιαν του Ευκλείδη Τσακαλώτου είναι αποκαλυπτική του γιατί. Δηλαδή, τέσσερις μήνες τώρα κωλοβαράγαμε, έτσι ώστε να έρθουμε στην ώρα μηδέν, χωρίς να έχουμε κάνει πάλι τίποτε. Και να σας εκβιάσουμε κουφάλες τοκογλύφοι, να μας δώσετε την «πολιτική λύση», που διαλύει τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Αφού το μάθατε. Ή θα γίνει στην Ελλάδα μια γενναία αμοιβή, ή σας παίρνουμε τα φώτα κι απομένετε στραβοί…
Ξεχαστήκαμε, φαίνεται. Είπαμε, μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε (εδώ πρόκειται για τον ορισμό του Σαββοπούλειου ευφυολογήματος). Είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα αφού, να μην αγγιχτεί η σύνταξη του πενηντάρη. Κορόιδα κουτόφραγκοι, πληρώνετε.
Οφείλετε να σεβαστείτε την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, που αποφάσισε να αλλάζετε εσείς, για να μπορούμε να μην αλλάζουμε εμείς. Κάτω τα χέρια από ΤΟ Σύστημα! Και ζήτωσαν οι άθλιοι υπαινιγμοί ΤΟΥ Συστήματος εις βάρος των απαισιόδοξων Ελλήνων και της Τρόικας Εσωτερικού, που θα μείνουν παροιμιώδεις.
Η βλακεία τίκτει κακία. Και οι δυο τους ανωμαλία. Ακόμα κι αν προκύψει (που δεν μπορεί να μην) συμφωνία με τους δανειστές, πώς να είσαι ήσυχος, ότι όλα θα πάνε καλά; Δεν θα είσαι. Αφού σε κυβερνούν ανυπόληπτοι και αναξιόπιστοι τύποι, που ούτε θέλουν και ούτε μπορούν να την εφαρμόσουν…
Πρόβλημα ηγεσίας
Τι φταίει, λοιπόν; Τα μνημόνια και οι τοκογλύφοι; Ή, μήπως, η εξηρμένη εθνική βλακεία μας; Ο λυσιμελής πόθος για την εξουσία είναι που κάνει κουμάντο στους λαούς. Όταν δε αυτοί οι λαοί είναι και παραμένουν αποβλακωμένοι, τότε το παίγνιο αποκτά εξαιρετική χυδαιότητα. Ο λαϊκισμός γίνεται φορσέ αγωγός προς την εξουσία για τους ηγέτες και οδηγεί μοιραία σε αποτυχημένα έθνη, αν κάτι αυτό μας θυμίζει.
Κωστάκης, Γιωργάκης, Αντωνάκης, Αλεξάκης, όλα τα Ανδρεόπουλα της εθνικής αποτυχίας δίνουν τον αγώνα τον τίμιο για ζαβολιάρικη κατάκτηση της εξουσίας και τα καταφέρνουν εύκολα. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι με πάθος το τρίβει το πιπέρι και ο Ελληνικός Λαός. Να η μαγική συνταγή της εθνικής αποτυχίας.
Ας δούμε το πρόσφατο παράδειγμα. Λένε κάποιοι ότι καλά το πάει ο πρωθυπουργός, αλλά οι κακοί οι δικοί του δεν τον αφήνουν να μας βγάλει έξω από τη στενωπό. Να το ψάξουμε λίγο; Ποιος διαμόρφωσε αυτούς τους κακούς;
Ποιος χάλκευε επί μια εξαετία τη συνείδησή τους; Μα δεν ήταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, που τους έμαθε να σκέφτονται «Ή εμείς, ή αυτοί!»; Αυτός δεν τους δίδασκε ότι «το νόμισμα δεν είναι ταμπού!» και δεν θα μας χαλάσει η δραχμούλα; Και θα προχωρήσουμε σε ρήξη, μόνο εφόσον οι δανειστές μας πιέσουν πολύ;
Τώρα που άλλαξε λόγια, όπως όλοι κάνουν μόλις εξασφαλίσουν την εξουσία (εδώ τριγύρω μας κυκλοφορούν αθώα και άλλα καμένα σκέλεθρα των παρόμοιων προαναφερθέντων πολιτικών αγυρτών), τώρα έγινε υπεύθυνος και ο κ. Τσίπρας. Όπως είχε γίνει και ο κ. Σαμαράς, όπως και ο κ. Παπανδρέου, όπως και ο κ. Καραμανλής. Πρώτα η αγυρτία, ώσπου να αρπάξουμε την καρέκλα και μετά η υπευθυνότητα, όταν πια είναι αργά. Όλοι κατόπιν εορτής γίνονται συνετοί. Μήπως έχουμε ξεχάσει;
Τσίπρας: Κάλλιο κρίση ΣΥΡΙΖΑ, παρά…
Πριν δυο εβδομάδες το καθοδηγούμενο μέσω νον παίηπερς «πολιτικό» ρεπορτάζ, το έκανε σαφές. Ο κ. Τσίπρας προτιμά μια κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, λέει, αντί για καταστροφή στην Ελλάδα. Και είναι «σύμμαχοι του Σώυμπλε όσοι πολεμούν τη συμφωνία με τους θεσμούς και οδηγούν εκτός ευρωζώνης τη χώρα».
Μπα; Και τότε γιατί έλεγε ότι το Ευρώ δεν είναι ταμπού; Ομολογεί ο πρωθυπουργός ότι τότε ήταν σύμμαχος του Σώυμπλε; Ή μήπως τότε έλεγε απλώς καμιά πιπεριά για να περνάει η ώρα και για να ψήνεται στην αντιμνημονιακή απάτη ο οχλοπολτός, ώσπου να πάρουμε την εξουσία;
Και τώρα λέει «Όποιος θέλει έξοδο από το ευρώ είναι με τον Σώυμπλε, που θέλει να πάει τη χώρα μας στο ευρωπαϊκό περιθώριο». Μπα; Τι λέει αυτός που καθοδήγησε τον οχλοπολτό στην εξοικείωση με τη δραχμή και την αποδοχή των τριτοκοσμικών σεναρίων καταστροφής; Τι λέει, αυτός που ντρέσσαρε τα στελέχη του στην κουλτούρα της πολιτικής ανωμαλαρίας και τώρα τους κάνει κριτική, γιατί λένε ακριβώς εκείνα, που αυτός τους έμαθε να λένε;
Όλοι θυμόμαστε το ανέκδοτο, όπου κάποιος στο δρόμο κατευθύνει έναν οδηγό να παρκάρει το αμάξι του. «Έλα! Έλα κι άλλο! Έλα ακόμα, έλα που σου λέω! Ώσπου ακούγεται θορυβώδες τρακάρισμα και του φωνάζει θυμωμένα: Έλα, μ@λ@κ@ να δεις τι έκανες!». Κάπως έτσι τους εξηγείται ο πρωθυπουργός και αυτοί εκπλήσσονται (ενώ οι ναζί τρίβουν τα βρόμικα χέρια τους, ως μόνοι πλέον κληρονόμοι της αντιμνημονιακής απάτης…).
Βέβαια, αυτή η επίκληση του μπαμπούλα Σώυμπλε, λειτουργεί τώρα σαν απόλυτο μαλακτικό λαδάκι. Για να γίνει το μασσαζάκι απολαυστικό και αποτελεσματικό και να μην έχουμε απώλειες στις κρίσιμες ψηφοφορίες που έρχονται. Βρήκε τουλάχιστον ο κ. Τσίπρας μια γερή δικαιολογία, για να πρεσσάρει τους υπανάπτυκτους που αρνούνται την σωτήρια κωλοτούμπα, προς τον περιούσιο τετραγωνισμό του κύκλου.
Σωτήρια μόνο και μόνο γιατί μπορεί (πρόσκαιρα) να αποτρέψει το μοιραίο της άτακτης χρεωκοπίας, βεβαίως, βεβαίως. Η πολιτική αγυρτία (τώρα και) του νέου Κλέωνος έχει καταγραφεί. Για την ώρα, ας συνεχίσει να παλεύει για τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ώσπου κάποτε να συνειδητοποιηθεί από την κοινωνία, πόσο οδυνηρό είναι αυτό το σύγκρυο, τι σημαίνει να νοιώθεις την ανωριμότητα και επιπολαιότητα του λαού και του πολιτικού προσωπικού του.
Ερωτάται ο κ. Γιουνκέρ. «Τον κ. Τσίπρα τον εμπιστεύεστε;» (παύση 14 δευτερολέπτων!...). «Ναι»… Μιλάμε για εμπιστοσύνη που ξεχειλίζει. Τι να λέμε τώρα… Για όλα αυτά και για όλους αυτούς, την υψηλή πολιτική ευθύνη και την ψιλή κυριότητα την έχει ο εμπνευστής τους, ο ηγέτης τους, ο κ. Τσίπρας.
Χώρα αντικανονική, του Κόζμου ο περίγελως, σε κίνδυνο.
Όλα μπορούν να συμβούν σε μια χώρα ειδωλολατρών, όπου το λείψανο ή το εικόνισμα ενός αγαπημένου προσώπου, ανακηρύσσεται Αρχηγός του Κράτους της Εθνικής μας Βλακείας. Από δω και πέρα γιατί να μην έρχονται πάντα τα χειρότερα;
Πριν από οκτώ ακριβώς μήνες, εξηγούσαμε γιατί «Και όμως, υπάρχουν και χειρότερα!». Λέγαμε «…Πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο να έρθει, όταν φεύγει κάτι άθλιο που σαπίζει, γιατί η σήψη είναι κακός σύμβουλος. …Το «Χειρότερα δεν έχει», λοιπόν, είναι πολύ απατηλή έως και επικίνδυνη θεώρηση στην επικράτεια του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ, που συνήθως μας προετοιμάζει για τα ακόμα χειρότερα…»
Δεν ήμασταν πειστικοί. Ο ευρύς οχλοπολτός ήταν βέβαιος ότι δεν υπάρχουνε χειρότερα, έτσι οδήγησε τον κ. Λαφαζάνη και τον κ. Καμένο στην εξουσία. Τώρα ζούμε τα ακόμα χειρότερα από την πελατειακή αφασία του κ. Σαμαρά, η θητεία του οποίου
σήμερα μοιάζει νοικοκυρεμένη αρχοντιά, μπροστά στο ξεσάλωμα τούτων των ξελιγωμένων ποπολάρων. Δώσε κι εμένα, μπάρμπα, από τα λεφτά που δεν υπάρχουν.
«Δεν είναι κανονικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ» λέει ο κ. Γιουνκέρ. Στην αλήθεια, δεν είναι κανονική η κοινωνία μας, όθεν ούτε και η χώρα μας είναι κανονική, γι’ αυτό είμαστε και ένα αποτυχημένο έθνος, μην ξεχνιόμαστε…Και είναι η εκδίκηση της απελευθερωμένης γυφτιάς, που φέρνει όλα αυτά τα παρανοϊκά που μας συμβαίνουν, αλλά που η αντικανονική κοινωνία μας τα θεωρεί κανονικά και είναι υπερήφανη γι’ αυτά.
Υπάρχουν, όμως, ακόμα χειρότερα και από όσα τώρα ζούμε. Ας πούμε, ακούμε αυτό και μπαίνουμε στο νόημα: «Λαφαζάνης: Γιατί είναι καταστροφή η έξοδος από το Ευρώ;». «Η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη χώρα», είπε ένας από τους συμπαθείς Λος Λαφαλαπατόλιος, «πόσο να καταστραφεί περισσότερο;». Αυτό είναι το γνωστό θεώρημα, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το έγκλημα «χειρότερα από τους Σαμαροβενιζέλους, δεν έχει!», ώσπου να διαπιστωθεί ότι έχει και παραέχει.
Αυτά τα ιδεοληπτικά «αριστερά» παρτάλια δεν τα νοιάζει αν γυρίσουμε στη δραχμή, οπότε και εκεί είναι που θα καταστραφούμε πραγματικά. Εκεί θα πούμε το Χριστό φαντάρο, εκεί θα χαθούνε γριούλες και παιδάκια. Εξηγήσαμε προ εβδομάδας («Διαχρονική η κατάληψη της καθ’ ημάς Παλμύρας», στο τελευταίο κεφάλαιο «Κομμένη η πιπεριά της δραχμής, ανόητοι Δραχμοκοπίστας!»), γιατί η δραχμολογία πρέπει να εξτερμιναριστεί.
Τα παρτάλια αυτά δεν διανοούνται ότι με τη δραχμή, επί πλέον, όπως διακριτικά υπενθυμίζουμε συχνά, ξαφνικά ξαναγινόμαστε περιθωριακή μπαλκανική χώρα, αδύναμο έρμαιο στις βουλές του τουρκικού αναθεωρητισμού. Δείτε πώς ο σουλτάνος Ερντογάν λέει ό, τι του φανεί και ουδείς τολμάει να του απαντήσει διεθνώς. Και προβάλετε τις τυχόν διαθέσεις του απέναντι σε μια Ελλάδα απομονωμένη. Μια Ελλάδα κλωτσοσκούφι, πάλι εκτός του πυρήνα των ισχυρών, όπου κάποιοι σώφρονες φρόντισαν να μας εγκιβωτίσουν, λύνοντας μακροπρόθεσμα τα προβλήματα ευημερίας, δημοκρατίας και εθνικής ασφάλειας.
Γελάστε καπάκι, επίσης, όταν συλλογισθείτε ότι οι δραχμοκοπίστας είναι και θιασώτες της Παΐσιας «Αριστερο»ακροδεξιάς, που δηλώνει «ευαίσθητη στα εθνικά θέματα»… Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, να ξέρουμε πόσο γελοία είναι χώρα του Καραγκιόζη. Πώς η «εθνική ευαισθησία» διαχρονικά μας οδηγεί στην απομόνωση και μοιραία στην εθνική καταστροφή. Γελάμε, φυσικά, εξ ίσου, που έχουμε γίνει του κόζμου ο περίγελως, ο γραφικός διεθνής παρίας, το κορόιδο των εθνών. Αλλά η ηγεσία μας έχει καταφέρει, με τη βοήθεια της εθνικής εθελοτυφλίας μας, να μας πείσει ότι πλέον είμαστε αξιοπρεπείς και εθνικά υπερήφανοι. Λίγο είναι;
Υ.Γ. 1 Δεν φταίμε εμείς που ασεβούμε, φταίει η Ζωή που είναι μικρή (1)
Λένε πολλοί ότι «η Ζωάρα έχει σχέδιο, είναι πανέξυπνη και βαδίζει εξ επί τούτου». Δεν νομίζουμε. ΟΚ, το θρυλούμενο σχέδιο συγκρότησης ενός νέου Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού, είναι αυτονόητη στόχευση του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου και του ριζοσπαστισμού του. Αλλά δεν είναι σύλληψη έξυπνων ανθρώπων. Ως ανήθικο και αντιαισθητικό έργο των χυδαιότερων λαϊκιστικών στοιχείων, που βγήκαν από τις σκονισμένες ντουλάπες τον καιρό της αγανάκτησης, είναι υποχρεωτικά κουτοπόνηρο και όχι έξυπνο. Ποτέ δεν μας έκανε κούκου η ντεμέκ ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου μαγκιά του κ. Μεϊμαράκη. Αλλά στην κόντρα του με την ΠουΤουΒου, έκανε πολλούς Έλληνες (κι εμάς) να πούνε γεια στο στόμα σου. Κάποτε, όπως τώρα καλή ώρα, φτάνεις σε οριακές στιγμές, κατά τις οποίες δυσκολεύεσαι να αποτυπώσεις με τη δέουσα σοβαρότητα και με τακτ ζητήματα που θίγουν τις αστοχίες των θεσμών. Πώς να μην πεις, τότε, ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, ή ακόμα και ότι ο Βασιλιάς είναι γελοίος;
Πού είναι ο πάτος, το συλλογίζονται ήδη οι καλοί μας κοψοχέρηδες;
Υ.Γ. 2 Δεν φταίμε εμείς που ασεβούμε, φταίει η Ζωή που είναι μικρή (2)
Πλέον έχει γίνει σαφές ότι υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα για την κυβέρνηση αλλά και για την δημοσιογραφία μας, κι ας μην το πήρανε αμφότερες χαμπάρι. Πόσο ανώμαλη είναι η λογική ότι η ενημέρωση είναι πολύ σημαντικό αγαθό, που οφείλουν να μας το παρέχουν αυτοί με τους οποίους συμφωνούμε και όχι οι Άλλοι που είναι Κακοί; Οκ, λοιπόν, ο κ. Τσακνής και ο κ. Ταγματάρχης είναι δικά μας παιδιά και εγκρίνονται, έστω και κατόπιν επιφυλάξεων για τον δεύτερο.
Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμα χειρότερο, ένα αξεπέραστο αισθητικό ζήτημα. Το να ικανοποιείς κάποια πολιτικά κριτήρια, για να εγκριθείς ως δικό μας παιδί, εδώ δεν ελέγχθηκε στη βάση μιας σοβαρής πολιτικής συζήτησης, που θα κράταγε κάποια προσχήματα. Ελέγχθηκε στη βάση του πόσο αγωνιστικό ντιριντάχτα έχεις καταναλώσει, ώστε να είσαι άξιος διοριστέος ηγέτης σε ένα δημόσιο οργανισμό.
Αυτό το Άγος της Μεταπολιτευτικής ξεφτίλας, να μιλάς για ατιμωτικούς «αγώνες» που είναι το εισιτήριο για να καπαρώσεις μια αξιοπρεπή θέση στις τάξεις του πελατειακού παρακράτους, δεν έχει τέλος.
Αυτό το χτικιό, που σούμπιτη η κοινωνία μας το θαυμάζει και το επικροτεί, είναι μέγα όνειδος. Αντί να είμαστε πολίτες με προσωπικότητα, είμαστε σμπίροι, που τρέχουμε στους «αγώνες», όπου μας καλούν ηγεσίες στη βάση μιας πελατειακής ανταποδοτικότητας.
Πάει ο Καραγκιόζης στον πόλεμο, του έχουν πει ότι όλους τους βαράμε εκτός από τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού. Ρωτάει κάποιον: «Είσθε ιατρός;». Όχι, του απαντάει. «Βαράτε τον», λέει τότε στους δικούς του ο Καραγκιόζης. Κάπως έτσι ακούστηκε η κ. Ραχήλ, να ερωτά μια κυρία. Είστε βαφτισιμιά; Όχι! Δεν απαντήθηκε η ερώτησή μου!
Γενικά όλο ΤΟ Σύστημα ΣΥΡΙΖΑ, ως προέκταση ΤΟΥ Συστήματος ΠΑΣΟΚ, που το αντέγραψε ΤΟ Σύστημα ΝΔ, συμφωνεί εις το πλήρες με την σκέψη Στάθη Παναγούλη. Εκείνου του θλιβερού κυριούλη, που πρότεινε στη Βουλή να μην ξεχαστούν και δεν προσληφθούν στην ΕΡΤ, όλα τα παιδιά που αγωνίστηκαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία… Γι’ αυτό έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και η ΠουΤου Βου, όταν έτριψε στα μούτρα του Λάμπη Ταγματάρχη ότι δεν αγωνίστηκε, όσο έπρεπε για να μην έρθει «το μαύρο»…
Στο ίδιο πακέτο είναι και η κ. Ραχήλ, που αφιερώνει συχνά λογίδρια στους «νεκρούς αγωνιστές της ΕΡΤ, που έχασαν τη ζωή τους για να αποτρέψουν το μαύρο»… Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί, ένα πράμα, δηλαδή… Ποιοι νεκροί της ΕΡΤ, βρε θεομπαίχτες, σμπίροι του υπόδικου κ. Καλφαγιάννη; Η γελοιότητα μετριέται μόνο με καντάρια πλέον.
Το ντιριντάχτα, που προέκυψε ως καρπός της ανάκρισης της κυρα – Ζωής, είναι ο κανόνας μέτρησης του πόσο δικό μας παιδί είσαι. «Πόσο αγωνιστήκατε, κύριε Ταγματάρχη, για να αποτραπεί το «μαύρο» στην οθόνη της ΕΡΤ;».
Πολλά (καντάρια ντιριντάχτα) βάζετε, πολλά παίρνετε. Ο βλακώδης μανιχαϊσμός τύπου «ή εμείς ή αυτοί;», ως δομικό εργαλείο του πελατειακού παρακράτους. Ή, «αγωνίζομαι για το ιερό ντιριντάχτα, άρα υπάρχω, αλλιώς δεν υπάρχω!», «εμπρός για μια ΕΡΤ των «Αγωνιστών» δηλαδή…
Είναι αυτό, όμως, μόνο ένα αντιαισθητικό ζήτημα; Ή εντός του περικλείεται και η απόλυτη αντιδημοκρατική και αντικοινωνική ανηθικότητα των δικών μας παιδιών;
Υ.Γ. 3 Οι κοψοχέρηδες σιγά σιγά αλλάζουν πόλη
Η κυρία Έλενα Ακρίτα διαμαρτυρόταν για την κριτική που έκαναν κάποιοι στην φρέσκια κυβέρνηση αμέσως μετά τις εκλογές. «Αφήστε μας να το ευχαριστηθούμε, που κερδίσαμε», έλεγε.
Έγκωσε, φαίνεται, από την πολλή απόλαυση της νίκης, όσο και από την εθνική ανάταση της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας. Χτες έγραψε «Αν δεν βγαίνει το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης γιατί δεν αλλάζουν πόλη;»
Σιγά, σιγά, οι κοψοχέρηδες ακονίζουνε τα μαχαίρια τους και ετοιμάζονται για το απονενοημένο.
Υ.Γ. 4 Μπράβο στο Ποτάμι!
Είναι ουρά του ΣΥΡΙΖΑ το Ποτάμι και ενεργό κομμάτι της Συμπολίτευσης, μετά από τη δήλωση Θεοδωράκη «ότι οι 17
βουλευτές του θα υποστηρίξουν τη Συμφωνία»; Είναι «Sans voir vivre», τυφλή προσκόλληση στον ΣΥΡΙΖΑ, που είπε κι ένας καλός φίλος; Μάλλον όχι. Λέγαμε προχτές ότι το Ποτάμι είναι οιονεί Αξιωματική Αντιπολίτευση. Και χαιρόμαστε γιατί αλλάζει τους άθλιους κανόνες του υποκριτικού λαϊκισμού, που επιβάλλει επικίνδυνες αντισυναινετικές ξινίλες στην Αντιπολίτευση.
Τώρα τι, τα γυρίζει; Όχι! Έχει πει ότι εφόσον περάσει η συμφωνία με την αναγκαία στήριξή του, πλέον δεν θα υπάρχει η γνωστή ως τώρα συμπολίτευση και ο κ. Τσίπρας θα έχει χάσει τη δεδηλωμένη. Και χωρίς εκλογές θα προκύψει νέα συμπολίτευση από την υπάρχουσα Βουλή, στη βάση νέων ευρωπαϊκών πολιτικών παραδοχών. Καλό δεν είναι αυτό; Αυτό και θα αναγκάσει τους υπανάπτυκτους κυβερνητικούς βουλευτές, να κόψουν τις μαγκιές και να υπερψηφίσουν το νέο μνημόνιο.
Συνεπώς, είναι ντροπή, τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να επαμφοτερίζουν λαϊκιστικά. Το Ποτάμι έχει δίκιο. Θα στηρίξει την όποια κακή συμφωνία, προκειμένου να μην φάμε δραχμή και συνάμα θα αλλάξει το σκηνικό. Αυτό και κανένα άλλο είναι το διακύβευμα.
Δεν σημαίνει αυτή η στήριξη ότι σέρνεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, έτσι απλώς αποτελεί μια (win win και για το Ποτάμι) βαλβίδα ασφαλείας στην εθνική χύτρα και αποτρέπει ασφαλώς σενάρια δραχμής. Και από εκείνη την στιγμή θα αρχίσει το Ποτάμι να σέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ!
Υ.Γ. 5 Βαρουφάκης again
«Μαγνητοσκοπώ τις παρεμβάσεις μου στις ευρωσυνεδριάσεις, ειδικά όταν αυτοσχεδιάζω!». Το είπε! Αυτό είναι. Ο κ. Βαρουφάκης παραδέχεται ότι είναι ένας σπουδαίος τζαζεμένος καλλιτέχνης, στο βαθμό που η τζαζ είναι η τέχνη του αυτοσχεδιασμού.
20°
