O νόμος Πιερρακάκη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, η απόφαση του ΣτΕ και το μέλλον της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα
Τελικά έπεσε και με τη βούλα του ΣτΕ το τελευταίο «Γαλατικό χωριό» της οικουμένης. Η μικρή και τριανταφυλλένια κρατικιστική Ελλάδα. Έστω και με τη μέθοδο του by pass θα αποκτήσει επιτέλους ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ή όπως λέγονται επισήμως «μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά». Διότι αυτό έλειπε στη «σοσιαλιστική Ελλάδα», να βγάζει κάποιος βδελυρός καπιταλιστής κέρδος πουλώντας εκπαιδευτικές υπηρεσίες. Και αυτό δεν αντέχεται από τις δυνάμεις της «προόδου» δηλαδή την αριστερή αντιπολίτευση. Μετά Κίνα, την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Βόρειο Κορέα έπεσε και το τελευταίο οχυρό. Η Ελλάδα μας!
Διότι, κατά ένα μυστήριο λόγο, η ακαδημαϊκή ελευθερία διασφαλίζεται μόνο στα δημόσια πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, όποιος γουστάρει ακόμα και περαστικός, μπορεί να εισβάλει και να διαλύει με τη βία μια εκδήλωση στη Νομική Σχολή Αθηνών και να στέλνει φοιτητές στο νοσοκομείο και μάλιστα ατιμωρητί. Διότι αυτό λογίζεται εδώ ως ελευθερία. Η δικτατορία της πολιτικής βίας. Επίσης λόγω της πλέριας συνταγματικής ελευθερίας οι ναοί του πνεύματος μπορούν να καταλαμβάνονται και να καταστρέφονται από ομάδες εφόδου όποτε αυτές κρίνουν ότι κινδυνεύει η «ελευθερία». Και φυσικά στο ιδιωτικό ίδρυμα είναι κομμάτι δύσκολο να επαναληφθούν ανάλογα περιστατικά. Διότι στην ουσία αυτό κατέληξε να εγγυάται το άρθρο 16. Τη δικτατορία μιας θλιβερής μειοψηφίας.
Όσο για το υψηλό επίπεδο σπουδών ας μην το σχολιάσω καλύτερα. Νησίδες αριστείας ναι και βέβαια υπάρχουν και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτές. Αλλά νησίδες… Διότι δεν υπάρχουν μηχανισμοί που να εξασφαλίζουν ή και να επιβάλλουν καθολικά την αριστεία. Αντιθέτως παρατηρείται άκρατος νεποτισμός, αποκλειστικότητα στη διαχείριση κρατικών κονδυλίων και κοινοτικών προγραμμάτων, προνομιακή άσκηση ελεύθερων επαγγελμάτων και εν πολλοίς προσχηματική αξιολόγηση. Και όλα αυτά κάτω από το πάπλωμα του αυτοδιοίκητου. Διότι αυτό σημαίνει «κρατικό» στην Ελλάδα και πρέπει να το προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Και γι’ αυτό εξάλλου οι δυνάμεις της «προόδου» το υπερασπίζονται με τέτοια ζέση.
Δεν βρήκε το παραθυράκι ο Πιερρακάκης. Άνοιξε μόνος του τον δρόμο της προόδου. Σπάζοντας τις ιδεοληψίες και τις λεγόμενες δημοκρατικές κατακτήσεις υπό τις επευφημίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Τώρα η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει. Ότι θα προσελκύσει σημαντικά ξένα πανεπιστήμια και κολλέγια, θα μετασχηματιστεί σε εκπαιδευτικό κέντρο της Μεσογείου, θα αυξήσει τον ανταγωνισμό και θα πετύχει μέσω αυτού την ουσιαστική αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών της ιδρυμάτων. Δημόσιων και ιδιωτικών. Τόσο μέσων των θεσμών της πολιτείας όσο και μέσω της αγοράς. Ο νέος νόμος ρυθμίζει επιτέλους τον χώρο της μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης και διασφαλίζει κατά το δυνατόν την ποιότητά της. Ταυτόχρονα, όχι μόνο θα κρατάει τα παιδιά της στο σπίτι, αλλά θα δέχεται και ξένους φοιτητές απ’ όλον τον κόσμο δίνοντας έτσι έναν τόνο κοσμοπολιτισμού στα εκπαιδευτικά της πράγματα, που τόσο της λείπει. Όπου το κρατικό συνεργάζεται με το ιδιωτικό τα πράγματα πάνε καλύτερα. Αντιθέτως, η ανελευθερία είναι μάχη οπισθοφυλακών.
Οι καιροί άλλαξαν. Σε άλλες εποχές η Ελλάδα θα δονούταν σήμερα από τις κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης, του φοιτητικού και εκπαιδευτικού «κινήματος» και κάθε άλλου πικραμένου για τη δήθεν βεβήλωση της δημοκρατίας που επιφέρει ο νόμος αυτός. Αλλά δεν άνοιξε μύτη. Διότι το αίτημα των ιδιωτικών ΑΕΙ ήταν ώριμο από καιρό μέσα στην κοινωνία των πολιτών. Φοβίες, προκαταλήψεις και συμφέροντα του πολιτικού συστήματος και της κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας ποδηγετούσαν τα εκπαιδευτικά μας πράγματα. Αλλά τα ταμπού υπάρχουν για να πέφτουν. Τελικά την ιστορία την γράφουν οι τολμηροί. Με τη γραφίδα της πολιτικής βούλησης. Ή ο μπαμπούλας της προόδου δεν μένει πια εδώ.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
