Πώς πρωτοσέλιδα ή άρθρα που γράφτηκαν για να καταγγείλουν την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως στην πραγματικότητα λειτουργούν ως η καλύτερή της διαφήμιση.
Η περίπτωση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν, όχι μόνο πολιτικά αλλά και δημοσιογραφικά, οι σύντροφοι το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση της Νίκης της Κεραμέως είναι, νομίζω, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του πόσο αποκομμένη και απομακρυσμένη είναι η Αριστερά από την κοινωνία την οποία ισχυρίζεται ότι εκφράζει. Τόσο αποκομμένη και απομακρυσμένη ώστε ρεπορτάζ, πρωτοσέλιδα ή άρθρα που γράφτηκαν για να καταγγείλουν την υπουργό Παιδείας στην πραγματικότητα λειτουργούν ως η καλύτερή της διαφήμιση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών.
Δημιουργήθηκε για να δείξει το μέγεθος της καταστροφής που υποτίθεται φέρνει η βάση εισαγωγής (δηλαδή η απαλλαγή των πανεπιστημίων και των φορολογούμενων από το βάρος των σπουδών των συμπολιτών που, σε εξετάσεις για τις οποίες υποτίθεται ότι προετοιμάζονται τουλάχιστον έναν χρόνο, παραδίδουν γραπτά που βαθμολογούνται με μονοψήφιο). Το μόνο που καταφέρνει είναι να επιβεβαιώσει το πόσο απαραίτητη είναι η βάση εισαγωγής.
Για αρχή κάνει κριτές ενός εκπαιδευτικού νομοσχεδίου 41 εργατοπατερικές οργανώσεις άσχετες με την Παιδεία. Αν εξαιρέσουμε τους οπαδούς (και όχι τους ψηφοφόρους γενικώς) της Αριστεράς δεν νομίζω πως πολλοί συμπολίτες κρέμονται από τα χείλη των εργατοπατέρων, πολύ περισσότερο σε ότι έχει να κάνει με την εκπαίδευση των παιδιών τους. Για πολλούς μάλιστα το να σε κατακρίνουν 41 «εργατικά σωματεία» αντιστοιχεί με 41 παράσημα.
Στη συνέχεια (με αυτό το «οδυνηρές συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες) επιβεβαιώνουν την ορθότητα της απόφασης καθώς παραδέχονται ότι πολλές σχολές δεν δημιουργήθηκαν με στόχο την υψηλή ποιότητα των σπουδών, αλλά τον πλουτισμό των τοπικών κοινωνίων. Κανείς πρέπει να μισεί εξίσου και την εκπαίδευση και τους φορολογούμενους για να υποστηρίζει πως υπάρχουν σχολές που πρέπει να διατηρηθούν κυρίως για να ξεπαραδιάζονται οι γονείς των φοιτητών που σπουδάζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους.
Κεράσάκι στην τούρτα, το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι όλοι οι συμπολίτες που δεν θα μπορέσουν να γράψουν πάνω από τη βάση είναι παιδιά φτωχών οικογενειών (κι αν είναι, γιατί βρε σύντροφοι θέλετε σώνει και καλά να πληρώνουν ενοίκια και οδοιπορικά οι γονείς τους; Γιατί αυτά τα παιδιά να μη σπουδάσουν κάτι στο οποίο να τα καταφέρνουν και να το κάνουν κοντά στο σπίτι τους; Για να μη χάσουν οι τοπικές κοινωνίες;)
Κι αυτό το, τιμητικό για την υπουργό και τη θέσπιση βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό το δημοσίευμα της Αυγής:
Ένας τίτλος που θα μπορούσε να λέει «Κεραμέως: Τώρα θέλει να αναβαθμίσει και τα πανεπιστήμια» ή «Κεραμέως: Τώρα θέλει να απαλλάξει και τα πανεπιστήμια από τη γάγγραινα του κομματισμού». Ένας τίτλος που, αν εξαιρέσω κομματόσκυλα και κομματοκούταβα όλων των παρατάξεων, μόνο χειροκρότημα μπορεί να φέρει. Ένας τίτλος που, παρόλα αυτά, είναι γραμμένος με επικριτική πρόθεση.
Η περίπτωση της κριτικής στην Κεραμέως είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση των μεσάνυχτων που έχουν πια οι σύντροφοι για τις επιθυμίες και τις προσδοκίες της πλειονότητας της κοινωνίας, αλλά προφανώς δεν είναι η μόνη. Από τα ζητήματα της αστυνόμευσης μέχρι τα εργασιακά κι από το μεταναστευτικό μέχρι την εξωτερική πολιτική οι σύντροφοι επιμένουν να πολιτεύονται με τον ίδιο συνδυασμό οικονομικοκοινωνικής φαντασίας και πολιτικοϊδεολογικής νεκροφιλίας, παρότι από το 2015 δεν έχουν ούτε το «γιατί να μην τους δοκιμάσουμε κι αυτούς;...» με το μέρος τους. Και πολιτευόμενοι με αυτόν τον τρόπο το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαφημίζουν τους αντιπάλους τους. Και μπράβο τους.
11°
