H ανεπαρκής Μενδώνη και η αδίστακτη αντιπολίτευση

Όχι ότι δεν ήταν αναμενόμενο, αλλά όσο να ‘ναι ήλπιζε κανείς ότι ένα θέμα τόσο σοβαρό όσο οι βιασμοί και οι κακοποιήσεις θα έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ λίγο να διστάσει και να μην (ξανα)αποδείξει ότι είναι για την πολιτική περίπου ό,τι ο Στέφανος ο Χίος για τη δημοσιογραφία ή ότι η ομολογία ανεπάρκειας ενός υπουργού θα συνοδεύονταν από μια παραίτηση ή μια αποπομπή.

Τίποτα από τα δύο όμως δεν συνέβη κι αν το κόμμα του Αλέκση είναι έτσι κι αλλιώς στον δρόμο χωρίς επιστροφή, η υπουργός Μενδώνη μπορεί πάντα να παραιτηθεί και ο πρωθυπουργός μπορεί πάντα να τη διώξει. Κι επειδή διαπίστωσα ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει γιατί, ευχαρίστως να τους εξηγήσω.

Για αρχή να πω ότι, προφανώς, δεν πρέπει να παραιτηθεί επειδή, όπως λένε οι Χίοι της αριστεράς, γνώριζε για την περίπτωση Λιγνάδη ή για να το πω τυπικώς πιο σωστα, για τα όσα κατηγορείται ο Λιγνάδης. Το «γνώριζε», με την ανόητη βεβαιότητα που ακούγεται, σημαίνει ότι αυτά για τα οποία κατηγορείται ο σκηνοθέτης ήταν κοινός τόπος. Μόνο που αν ήταν κοινός τόπος, δεν μπορεί παρά να τα γνώριζαν και αυτοί που απαιτούν την παραίτηση της Μενδώνη επειδή γνώριζε. Αλλά αυτοί, όπως θα θυμάστε καλά, δεν έβγαλαν άχνα όταν ο Λιγνάδης διορίσθηκε στο Εθνικό. Και ενώ ένας ιδιώτης όντως δύσκολα θα διακινδύνευε να πει κάτι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τα στελέχη του και οι παρατρεχάμενοί τους σκίζουν τώρα τα ρουχαλάκια τους, θα μπορούσε κάπως να αντιδράσει. Αλλά κανείς δεν αντέδρασε. Ούτε ένας. Ούτε καν τα ψευδώνυμα τρολ του τουίτερ και του facebook.  

Ο λόγος που δεν αντέδρασε η αντιπολίτευση (θέλω να πιστεύω και νομίζω ότι και στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό θέλουν να πιστεύουμε όλοι),  δεν είναι ότι συγκάλυπταν αλλά ότι δεν ήξεραν. Γιατί αυτά για τα οποία κατηγορείται ο Λιγνάδης μάλλον δεν ήταν τόσο γνωστά όσο διαδίδουν (ανοήτως και αυτοκαταστροφικώς, όπως καταλαβαίνετε) οι σύντροφοι.

Φυσικά αυτά που γράφω δεν είναι απόδειξη της άγνοιας της Μενδώνη (δεν έχω ιδέα για τις γνώσεις της), αλλά απόδειξη του πόσο ανήθικο και βλακώδες είναι να ισχυρίζεται κανείς ότι δεν μπορεί να μην ήξερε.

Τότε γιατί να παραιτηθεί, ρε Βουλαρίνε; Θα ρωτήσετε κάποιοι και η ερώτηση θα έχει νόημα αν δεν έχετε ακούσει τις παρασκευιάτικες δηλώσεις της υπουργού. Εκεί όπου μας χάρισε την, σπουδαίας κωμικής εμπνέυσεως, φράση «με ξεγέλασε με βαθιά υποκριτική τέχνη» με την οποία ίσως να προσπαθησε να ισορροπήσει με κωμωδία την τραγικότητα των γεγονότων στα οποία αναφέρθηκε.

Πολλοί δεν το καταλάβατε, αλλά η Μενδώνη με τη φράση αυτή δεν αναφέρθηκε στον διορισμό Λιγνάδη, αλλά στα όσα έγιναν ΑΦΟΥ ξέσπασε το σκανδαλο και το όνομα του άρχισε να ακούγεται όλο και πιο δυνατά. Είπε δηλαδή ότι όταν το όνομα «Λιγνάδης» άρχισε να ακούγεται, εκείνη απευθύνθηκε στον ίδιο για εξηγήσεις κι εκείνος την ξεγέλασε. Είπε δηλαδή ότι όταν άρχισαν να ακούγονται τα χειρότερα για ένα σημαντικό στέλεχος του κρατικού πολιτισμού, εκείνη, αντί να πάρει τρία τέσσερα τηλέφωνα για να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει και να σταθμίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης (ναι, όταν άρχισε να ακούγεται το όνομα του ήταν πολύ εύκολο να βρει ανθρώπους να την ενημερώσουν) και να αποστασιοποιηθεί εγκαίρως, αρκέστηκε να ρωτήσει τον Λιγνάδη. Κι εκείνος την «εξαπάτησε με βαθιά υποκριτική τέχνη».  

Είπε δηλαδή ότι α) δεν έχει ιδέα από διαχείριση κρίσεων β) δεν κατάφερε να αξιολογήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης γ) εξαπατήθηκε από κάποιον την ώρα που πια βοούσε ο τόπος.

Και ένα από τα τρία να ισχύει αρκεί για να βγει το συμπέρασμα πως η υπουργός Μενδώνη δεν έχει τις ικανότητες να διοικεί έναν οργανισμό, πόσο μάλλον ένα ολόκληρο υπουργείο. Το ότι δεν συνόδευσε τις δηλώσεις της με μια παραίτηση και το ότι (αφού δεν παραιτήθηκε η ίδια) ο πρωθυπουργός συνεχίζει να της εμπιστεύεται ένα υπουργείο, είναι ένα πρόβλημα που νομίζω πως (σχεδόν) όλοι μπορούν να το διαπιστώσουν μάλλον εύκολα.

Σε όλα αυτά βάλτε και το ότι, σε αντίθεση με τους θαμώνες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ένας υπουργός (ακόμα και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει τις εντυπώσεις για τους αστείους χειρισμούς του) ΔΕΝ μπορεί να χαρακτηρίζει «επικίνδυνο» κάποιον που όχι μόνο δεν έχει δικαστεί αλλά ούτε καν ομολογήσει. Κυρίως επειδή έτσι δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει (ή δεν ενδιαφέρεται) για τη θεσμική λειτουργία της Δημοκρατίας.  

Σε κάθε περίπτωση η Μενδώνη ΔΕΝ κάνει για υπουργός κι αυτό εννοείται πως είναι κάτι που βαραίνει και τον προϊστάμενό της. 

Κι από την κυβερνητική ανεπάρκεια να περάσουμε στα ακόμα χειρότερα (και σίγουρα πιο αηδιαστικά).

Η αξιωματική αντιπολίτευση επιβεβαιώνοντας όσους λέμε ότι πρόκειται για ένα σύνολο αδίστακτων ανθρώπων, σε μια στιγμή που η έντονη καταδίκη κάθε συμπεριφοράς σαν τις καταγγελόμενες πρέπει να είναι ομόθυμη, αποφάσισε να κάνει το μόνο που ξέρει να κάνει καλά: να διχάσει.

Αποφάσισε να κομματικοποιήσει τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις, να χωρίσει ξανά τη χώρα σε στρατόπεδα, επισήμως κατηγορώντας την κυβέρνηση για συγκάλυψη και ανεπισήμως, με τα διαδυκτιακά στρατιωτάκια της, ταυτίζοντας τη Νέα τη Δημοκρατία με την παιδεραστία. Αποφάσισε να γίνει η ελληνική εκδοχή της τραμπικής QAnon και με τις συκοφαντίες να ξαναπροσφέρει μίσος και διχασμό.

Μόνο που, αυτή τη φορά, εκτός από μίσος και διχασμό, προσφέρει και πολύτιμες υπηρεσίες σε όλους όσους κατηγορούνται ή προκειται να κατηγορηθούν. Γιατί διχάζοντας, αποτρέπει την ομόθυμη καταδίκη τους. Γιατί κατασκευάζοντας στρατόπεδα και μοιράζοντας σ’ αυτά τους εγκληματίες, βάζει σε κίνδυνο την απόλυτη και χωρίς δεύτερη σκέψη καταδίκη όλων των τερατωδών εγκλημάτων που ακούσαμε και θα ακούσουμε. Γιατί κάνει τους πολίτες που θέλουν να καταδικάσουν τα τέρατα να σκέφτονται μήπως έτσι παίζουν ένα παιχνίδι στημένο από την αντιπολίτευση. Είναι πολύ βολικό για τα τέρατα, να μην έχουν απέναντί τους το 100% των πολιτών με το 100% της απέχθειάς τους.

Το ερώτημα είναι, αυτά τα στρατόπεδα τα στήνουν επειδή εκτός από μισος και διχασμό δεν ξέρουν τίποτ’ αλλό; Τα στήνουν απο καθαρή ηλιθιότητα (όπως ήταν η διάδοση του «όλοι ήξεραν» το οποίο οι ανόητοι δεν κατάλαβαν ότι, αν ίσχυε, θα περιελάμβανε και τους ιδιους); Ή μαζί με αυτά υπάρχει σε κάποιους συντρόφους και η προσδοκία η πόλωση να περιορίσει την ομόθυμη καταδίκη όλων των τεράτων; Ό,τι από όλα αυτά κι αν ισχύει, καλό είναι να μην τους αφήσουμε. Αρκετό δηλητήριο έχουν ποτίσει την κοινωνία δέκα χρόνια τώρα. Και μπράβο τους.