Θέλουμε Πρόεδρο από το μέλλον

Σήμερα όσο ποτέ θέλουμε πρόεδρο με πολιτικό βάρος. Με Π κεφαλαίο. Που να μπορεί να κάνει κάθε φορά μια σοβαρή ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, να σταθμίζει τις διεθνείς εξελίξεις, να συνεννοείται με την κυβέρνηση σε υψηλό επίπεδο, να «βλέπει γήπεδο» και οι δηλώσεις του να αποτελούν γεγονός. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να μιλάει για «ψύλλου πήδημα». Και δεν πρέπει να λέει κοινοτυπίες, κοινώς παρόλες.

Ο (Η) Πρόεδρος δεν χρειάζεται να είναι πρόσωπο αποδεκτό σε κάθε γειτονιά. Να ενθουσιάζει με την ιστορία του όλα τα πολιτικά κόμματα ή έστω να είναι ανεκτός (η) ακόμα και από τον Βαρουφάκη. Με τη λογική αυτή σίγουρα δεν υπάρχει κανένας και καμία. Ειδικά στη χώρα μητέρα της πολιτικής διαίρεσης και της ανεξάντλητης εχθροπάθειας. Ούτε να κατάγεται σώνει και καλά από την κεντροαριστερά επειδή ένα μέρος της βοήθησε την κεντροδεξιά να κερδίσει τις πρόσφατες εκλογές. Ούτε βέβαια να έχει υποχρεωτικά αριστερόστροφες ή καλύτερα «προοδευτικές» καταβολές για να συνάδει με την αριστερή πολιτική ηγεμονία και την καθ’ ημάς πολιτική ορθότητα. Να θυμίζει δηλαδή κάτι από ΠΑΣΟΚ. Ο (Η) πρόεδρος δεν είναι το παρελθόν μας αλλά το μέλλον μας. 

Με το δεδομένο πολιτικό μας σύστημα ο (η) πρόεδρος δεν παίρνει αποφάσεις. Αλλά δεν είναι και διακοσμητικός. Ή τουλάχιστον μπορεί να μην αποδεχθεί αυτόν το ρόλο. Η θητεία του όμως μπορεί να έχει πολιτικά αποτελέσματα ωφέλιμα για την πατρίδα. Όχι βέβαια αυτά που συνήθως ερμηνεύει ως πολιτικά η ελληνική δημοσιογραφία, δηλαδή τα διάφορα παραπολιτικά που κατακλύζουν τα ελληνικά ΜΜΕ και νομίζει ότι διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Πράγματα ανούσια και βαρετά όπως όλα αυτά για παράδειγμα που διαβάζουμε για την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Ούτε βέβαια να προκαλεί τριβές με την εκλεγμένη κυβέρνηση εκτός και αν πρόκειται για αποφάσεις που οδηγούν τη χώρα στο γκρεμό, όπως (δεν) συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν. Το σύνταγμα του δίνει τέτοιες δυνατότητες.

Ο (Η) πρόεδρος όμως επειδή ακριβώς δεν παίρνει αποφάσεις μπορεί να κάνει μια πανεθνική διδασκαλία δηλαδή να διαπαιδαγωγεί τον πολίτη. Και η διδακτέα ύλη του δεν μπορεί παρά να είναι γραμμένη στις σελίδες του μέλλοντός μας. Να τελειώνουμε κάποια στιγμή με την στείρα αρχαιολοτρεία, ένα βολικό απάγκιο καθυστέρησης.  

Ο Τσίπρας για παράδειγμα θέλει τον Παυλόπουλο και πολύ καλά κάνει. Δεν είναι βέβαια αριστερός ούτε καν κεντρώος αλλά εκπροσωπεί θαυμάσια το αριστερό πνεύμα της σήμερον. Μεγαλύτερο και χειρότερο κράτος, μεγαλύτερο και χειρότερο μπάχαλο. Και όλα θα πάνε μια χαρά. Εκατό χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο ζητούσε ο Τσίπρας ως αντίδοτο στην κρίση που τότε αχνοφαίνονταν στον ορίζοντα, ένα εκατομμύριο είχε φτάσει ο Παυλόπουλος το ρόστερ του κράτους με μαζικούς διορισμούς συμβασιούχων. Πανηγύριζε η αριστερά τον Δεκέμβρη του 2008 για την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, ανέχονταν την καταστροφή ο Παυλόπουλος ως αρμόδιος υπουργός εκείνης της δεξιάς κυβέρνησης. Και για τους δύο, εχθρός της πατρίδας μας ήταν ο Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού και όχι Μινώταυρος του αντιπαραγωγισμού.

Η ταυτότητα απόψεων για τα μεγάλα δημιούργησε άτυπους πολιτικούς δεσμούς αριστεράς και δεξιάς που εκφράστηκαν και στην προηγούμενη πολιτική περίοδο και είναι λογικό. Η γλύκα του σοσιαλισμού με τα λεφτά των άλλων δεν ξεχνιέται. «Χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει».

Ο Μητσοτάκης υποθέτω ότι βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Όχι μόνο από πολιτική ιδιοσυγκρασία, αλλά και από πολιτική ανάγκη. Ένα ολόκληρο κοινωνικό υποσύστημα, από τη μια έως την άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος φωνάζει ακόμα για επιστροφή στο παρελθόν. Αναζητά μονοπάτια διαφυγής από την πραγματική πρόοδο επικαλούμενο την πρόοδο αλά γκρεκ. Υπερασπίζεται όλη εκείνη την κοινωνική παθολογία που μας έφερε ένα σκαλί πριν το τέλος. Αποκαλεί την ελεύθερη κοινωνία και την ελεύθερη αγορά, Μινώταυρο και έχει σχεδόν ταυτίσει τον αδόκιμο όρο του νεοφιλελευθερισμού  με τον φασισμό. Γιατί έτσι νομίζει ότι θα διασώσει τον κρατισμό και τη μιζέρια του άρα και την πολιτική του ηγεμονία.

Ε λοιπόν κάποιος πρέπει να πει και κάτι διαφορετικό, να μας δείξει και την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Και αυτό προσπαθεί να το κάνει ο Μητσοτάκης και γι’ αυτό προς το παρόν κυριαρχεί πολιτικά. Διότι αποκάλυψε στο πλήθος ότι υπάρχει και διαφορετική κοσμοθεωρία την οποία ο Έλληνας αγνοούσε και είπε να την δοκιμάσει μπας και βελτιωθεί η κατάσταση. Γι’ αυτό και σήμερα δεν υπάρχει δυστυχώς αντιπολίτευση. Διότι ο ένας παίζει μπάσκετ και όλοι οι άλλοι προσπαθούν να αμυνθούν με τάκλιν. Έχουν χάσει το γήπεδο, τη μπάλα αλλά και άθλημα. Διότι ζουν ακόμα στο παρελθόν και παίζουν με όρους παρελθόντος. Γιατί αυτό ξέρουν και είναι αργά να κάτσουν πάλι στα θρανία. Αλλά ο πολίτης έχει ήδη βγάλει εισιτήρια για το μέλλον. Σήμερα το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα είναι πίσω από την κοινωνία.

Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας, η παγκοσμιοποίηση, ο νέος κοσμοπολιτισμός, το brain drain  έκαναν ζημιά στην παραδοσιακή πολιτική αριστεράς και δεξιάς. Έπιασαν τους ταγούς τους στον ύπνο και τους καθήλωσαν. Αυτό το  βλέπουμε και στον τομέα της ενημέρωσης. Πόσο από το παρελθόν είναι οι περισσότερες πολιτικές εκπομπές, ειδικά της τηλεόρασης. Πόσο άκυροι είναι οι πολιτευτές που συνήθως  προβάλλονται με στόχο το σοκ του κοινού, τον γέλωτα ή τον θυμό και όχι την ενημέρωση. Σήμερα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και μάλιστα των νεότερων πολιτών έχει σιχαθεί αυτήν την αντίληψη για το δημόσιο διάλογο και απέχει. Και αυτή η απέχθεια και η αποχή τον ριζοσπαστικοποιεί πολιτικά, όχι βέβαια προς την αριστερή κατεύθυνση όπως στην μεταπολίτευση, αλλά προς έναν άτυπο φιλελευθερισμό που μένει να μορφοποιηθεί και να εγκαταστήσει μια νέα πολιτική ηγεμονία.

Όταν ζεις συνεχώς και παντού μέσα στον κόσμο, όταν χειρίζεσαι μηχανές που τρέχουν προς το μέλλον, όταν δέχεσαι τέτοιον όγκο και ποικιλία πληροφοριών, όταν οι σχέσεις σου με τους συνανθρώπους σου μεταμορφώνονται, όταν το αύριο είναι τόσο γρήγορο και άγνωστο και γι’ αυτό πολύ ελκυστικό, ε δεν μπορείς να  συμβιβάζεσαι με την παραδοσιακή πολιτική που σου σερβίρουν ξαναζεσταμένη η αριστερά και η δεξιά του κράτους. Ούτε με τον Παυλόπουλο. Κάπως έτσι αναζητάς και άλλου τύπου Πρόεδρο. Και ας μην παίρνει αποφάσεις για σένα. Ούτως ή άλλως ολοένα και πιο πολύ στο μέλλον τις αποφάσεις θα τις παίρνεις μόνος σου. Γιατί το κράτος-πατέρας-αφέντης πεθαίνει. Και συ αναζητάς απεγνωσμένα ένα βέλος που να δείχνει προς στο μέλλον.

Μακάρι να χει επιλέξει ο Μητσοτάκης έναν (μία) πρόεδρο από το μέλλον. Που σε κάθε δημόσια εμφάνιση ή τοποθέτηση θα παραδίδει μαθήματα εκσυγχρονισμού, δημοκρατίας και πραγματικής προόδου. Που θα στηλιτεύει την ηγεμονία της ήσσονος προσπάθειας. Που θα υπερασπίζεται τους ανοικτούς θεσμούς. Που θα επισημαίνει τους κινδύνους που εγκυμονούν οι ραγδαίες αλλαγές στην αγορά εργασίας και στο περιβάλλον. Που θα προετοιμάζει για τις μεταλλάξεις που σταδιακά επέρχονται στην καθημερινότητά μας που μόνο απολιτικές δεν είναι. Που θα υπερασπίζεται τη νέα ελληνική ταυτότητα που διαμορφώνεται. 

Θέλουμε Πρόεδρο που να ενώνει, όχι γενικώς και αορίστως, αλλά στην προοπτική του νέου και προκλητικού κόσμου που ξεπροβάλει. Του Machine Learning, του Data Science, του Artificial Intelligence. Έχουμε κάποιον ή κάποια διαθέσιμους;