1) Αυτή την περίοδο λέγονται και γράφονται σε ρεπορτάζ στις εφημερίδες διάφορα πράγματα που αφορούν σε μένα. Αναδιατυπώνονται απόψεις δικές μου, μέσα όμως από την κρίση, την εκτίμηση ή τη φαντασία του δημοσιογράφου που τα υπογράφει. Δεν κακίζω κανέναν, άλλωστε βασικά δεν είναι δημοσιεύματα αρνητικά για μένα, απλώς κάποια από αυτά παράγουν αρνητική εικόνα για την συνοχή του κόμματος.
Θα σας πω, λοιπόν, για να κλείσω αυτό το θέμα και να μην ξανασχοληθώ με ό,τι κι αν γράφεται. Εγώ έχω σχέση με όσα εγώ λέω και γράφω (και όσα έχω πει ή έχω γράψει τα υποστηρίζω απολύτως) και όχι με όσα γράφει ο οποιοσδήποτε ότι λέω ή σκέφτομαι.
2) Είμαστε σε διαδικασία συνεδρίου, σε κορυφαία, δηλαδή, διαδικασία κομματική. Τώρα όχι απλώς δικαιούμαστε να μιλάμε καθαρά και ανοιχτά αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Όποιος κρύβεται πίσω από οποιαδήποτε σκοπιμότητα και δεν μιλάει στο Συνέδριο ή μιλάει καλυμμένα, αυτός κάνει κακό στο κόμμα.
Από αυτή την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, το κόμμα όχι μόνο δεν κινδυνεύει αλλά θα βγει πιο δυνατό.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κανένας διχασμός δεν θα υπάρξει και ούτε ίχνος κινδύνου για τη συνοχή του κόμματος.
Αποκρούστε και απομονώστε, λοιπόν, οποιονδήποτε φανατικό ή ανόητο προσπαθεί να σας φοβίσει επικαλούμενος διασπάσεις, σχέδια, συνωμοσίες κατά του προέδρου κ.τλ.
Αυτά είναι τα όπλα όσων δεν έχουν ούτε άποψη, ούτε πολιτική κρίση, ούτε επιχειρηματολογία και το μόνο που ξέρουν είναι μια πολιτική συκοφαντία με ρίζες στο σκοτεινό παρελθόν της Αριστεράς.
Το κόμμα θα μείνει απολύτως ενωμένο αλλά ζωντανό. Δεν θα το κάνουν μουγκό οι φοβισμένοι.
Όχι μόνο για το αυτονόητο, για λόγους δηλαδή προσωπικούς, συναισθηματικούς.
Τον στηρίζω για λόγους πολιτικούς, επειδή είναι κεφάλαιο για το κόμμα και τον τόπο. Η δική μου στήριξη έχει δικό της χαρακτήρα, γιατί τον στηρίζω με τις απόψεις μου και όρθιος.
Τώρα μπαίνω στις Θέσεις. Έχω τώρα πια πολλά χρόνια στην Αριστερά. Έχω κάνει πολλά συνέδρια, τα περισσότερα δύσκολα.
Η εμπειρία μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Μια μόνο προϋπόθεση: Ψυχραιμία.
Το 2005, το Φλεβάρη, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε άλλη μια από τις συνήθεις πασοκικές προτάσεις διαλόγου και συνεργασίας προς τον τότε ΣΥΝ. Ο ΣΥΝ αρνήθηκε κι όταν, μερικές μέρες αργότερα, με ρώτησε η Βούλα Κεχαγιά γι΄αυτό (ΤΑ ΝΕΑ _20 ερωτήσεις_ 1.2.2005) απάντησα:
«Ο ΣΥΝ έχει κακοπάθει στο παρελθόν από «προτάσεις διαλόγου» που είχαν στόχο την αφαίμαξή του. ʼΈτσι εξηγούνται και δικαιολογούνται οι άμυνές του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.
Όμως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Με αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις ιδέες του, ο ΣΥΝ να αποδείξει ότι είναι το κατʼ εξοχήν κόμμα του διαλόγου. Γιατί ο ΣΥΝ έχει αύριο, αν κοιτάξει στο αύριο. Η στροφή προς τα πίσω δεν είναι «αριστερή».
Αυτό λέω και τώρα, στη ΔΗΜΑΡ, στο κόμμα μου.
Στην ίδια δημοσιογράφο και εφημερίδα (Τα ΝΕΑ_12.1.2009), όταν το Γενάρη του 2009 με ρώτησε πάλι το γνωστό, επαναλαμβανόμενο ερώτημα, αν τίθεται θέμα συνεργασίας του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, απάντησα:
«Η μόνη στρατηγική που δίνει ελπίδες στους πολίτες και προοπτική στη χώρα είναι η προγραμματική σύγκλιση και συνεργασία των ευρύτερων δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού». Αυτό λέω και τώρα σε σας.
Αυτά πίστευα σύντροφοι, αυτά πιστεύω και τώρα.
Και δεν τα επινόησα εγώ, είναι το πολιτισμικό και πολιτικό στίγμα της Ανανεωτικής Αριστεράς, η κουλτούρα διαλόγου, οι συνεργασίες, η προσέγγιση της πολιτικής και των ευκαιριών με θετική διάθεση, η λογική επεξεργασία των προτάσεων.
Δεν ήταν και δεν είναι η δική μας Αριστερά ετεροκαθοριζόμενη και φοβισμένη. Είναι αυτόφωτη, τολμηρή, με λόγο αλήθειας, κι ας είναι δυσάρεστος.
Και με εσωκομματική δημοκρατία.
Όταν οι άλλοι εξέλεγαν δια βοής αρχηγό, εμείς είχαμε τάσεις θεσμοθετημένες. Γιʼ αυτό δεν διανοήθηκα ποτέ ότι άνθρωποι της ανανεωτικής αριστεράς, στο δικό μας κόμμα, θα επιχειρούσαν τακτικές σιωπητηρίου ή θα εφεύρισκαν θεωρίες συνωμοσίας και εσωτερικούς εχθρούς. Δεν διανοούμαι και σήμερα, που όλα αυτά φτάνουν στ΄ αυτιά μου, ότι υπάρχει έστω και ένας ανόητος εδώ μέσα, τόσο ανόητος που να θεωρεί αντίπαλο το Λυκούδη, ή- το άκουσα κι αυτό-υπηρέτη άλλων σχεδίων.
Όσοι επιθυμείτε, συντρόφισσες και σύντροφοι, και αντέχετε να παραμείνετε στην Ανανεωτική Αριστερά αυτό να αποκρούετε πρώτο. Την παραχάραξη του πολιτικού της ήθους, τη σπίλωση του πολιτικού πολιτισμού μας. Με παρηγορεί βέβαια το γεγονός ότι οι ψίθυροι και η λασπολογία προέρχονται κυρίως από συντρόφους που γνώρισαν μεγάλοι τον πολιτισμό της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αλλά με ανησυχεί πολύ το ότι δεν έχουν ακόμη εγκλιματιστεί.
Λοιπόν, σύντροφοι, να εξηγηθούμε καθαρά. Εγώ επιμένω στις απόψεις και την στρατηγική, που είχαμε απ΄ τη γέννησή μας.
Μ΄ αυτήν την αντίληψη περί συνεργασιών και συνευθύνης για τη σταθεροποίηση της χώρας πορευόμασταν όλοι μαζί μέχρι τον Ιούνιο. Επί τη βάσει αυτής ήμασταν πρόθυμοι να συνεργαστούμε αμέσως μετά τις εκλογές του περυσινού Μαΐου με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός δεν ήθελε, επί τη βάσει αυτής της αναγνώρισης της ανάγκης συνεργασιών, μπήκαμε στην κυβέρνηση.
Και μετά τις δεύτερες, του Ιουνίου, δεν ήταν βέβαια η αποδοχή του Σαμαρά και του Βενιζέλου που μας οδήγησε στη συγκυβέρνηση. Ήταν η ανάληψη της ευθύνης που μας αναλογούσε, να δώσουμε λύση στο κυβερνητικό πρόβλημα της χώρας, να εδραιώσουμε τη θέση μας στην Ευρωζώνη και να αποτελέσουμε ανάχωμα στην θύελλα.
Και τα καταφέραμε. Και θα τα καταφέρναμε ακόμη περισσότερο αν είχαμε τόλμη, επιμονή και υπομονή παραπάνω.
Τι δεν ξέραμε, συντρόφισσες και σύντροφοι, τον Ιούνιο του 2012 για τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, που το μάθαμε τον Ιούνιο του 2013; Δεν ξέραμε από ποιες μήτρες πολιτικές προέρχονται; Τους χαρακτήρες, τις αμαρτίες που κουβαλούν; Ή είχαμε κάποιο λόγο να πιστεύουμε πως η συνεργασία θα ήταν εύκολη ή ότι θα είχαμε το πάνω χέρι; Εμείς δε λέγαμε, ξανά και ξανά, ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν κουλτούρα και θεσμοί συνεργασιών; Εμείς δε λέγαμε πως, παρά τις μικρές μας δυνάμεις, ο λαός ωφελήθηκε από την παρουσία της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση;
Προσωπικά είμαι απολύτως βέβαιος γι΄αυτό. Προσφέραμε στον τόπο, με τη συμμετοχή μας στην κυβέρνηση, πολύ περισσότερα απ΄όσα αναλογούσαν στο εκλογικό μας μπόι.
Για να δούμε πώς αντιμετωπίζουν οι Θέσεις το ζήτημα αυτό αλλά και τα υπόλοιπα.
Το κείμενο των Θέσεων είναι η αποθέωση των αντιφάσεων. Δεν φταίνε οι συγγραφείς. Η σημερινή πολιτική μας είναι αντιφατική, γι΄ αυτό και κάθε σελίδα του κειμένου αμφισβητεί κρίσεις της προηγούμενης σελίδας.
Περιγράφουμε στις πρώτες σελίδες την περίοδο της συγκυβέρνησης ως περίπου κόλαση για την κοινωνία, και αμέσως μετά δεχόμαστε ότι αυτή η φάση κράτησε τη χώρα στο Ευρώ την αναχρηματοδότησε και την έσωσε από τη χρεοκοπία.
Στην σελίδα 4 του κειμένου των θέσεων αναγνωρίζουμε μια ανεκτή συμπόρευση με τη ΝΔ στην α΄φάση, («Η Νέα Δημοκρατία λειτούργησε στην πρώτη φάση στη βάση της κοινής προσπάθειας για την επίτευξη συμφωνίας για παραμονή στο ευρώ και συνέχιση της χρηματοδότησης») αλλά την κατηγορούμε ότι «δεν έδωσε βάθος στη στρατηγική της επαναδιαπραγμάτευσης».
Αναρωτιέμαι, με δεδομένη τη σαφή ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ το Δεκέμβρη του 2012, περί επανεξέτασης μετά την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος στις αρχές του 2014, με τις γερμανικές εκλογές προ των πυλών, τι εννοούμε με τις λέξεις «βάθος στη στρατηγική διαπραγμάτευσης» και σε ποιο χρόνο αναφερόμαστε. Διότι στις θέσεις μας λίγο παρακάτω, στη σελ. 14, αναγνωρίζουμε ότι ο συμφωνημένος χρόνος της επαναδιαπραγμάτευσης, θα είναι το 2014, αναφέροντας «μετά τη λήψη των οριστικών αποφάσεων για το χρέος θα δημιουργηθούν νέα θετικά δεδομένα.»
Έρχομαι παρακάτω σε μια αποστροφή των θέσεων, η οποία θεωρώ ότι είναι το Βατερλώ της λογικής. Προσπαθώντας να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα, δυναμιτίζουμε την αξιοπιστία μας.
Το ΠΑΣΟΚ, λέμε μετά την πρώτη φάση «στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας υιοθέτησε τη λογική ενός κυβερνητισμού που ακύρωνε τη δημιουργία ενός δυνάμει προοδευτικού πόλου στα πλαίσια της συγκυβέρνησης». Έτσι ακριβώς γράφει.
Θεωρούμε δηλαδή Α) ότι μπορούσε να δημιουργηθεί ένας προοδευτικός πόλος μαζί του και όσο συνυπήρχαμε στην κυβέρνηση Β) ότι το ΠΑΣΟΚ ακύρωσε τη δυνατότητα της δημιουργίας του προοδευτικού πόλου.
Με ποιες πράξεις ακυρώθηκε και πώς, σύντροφοι;
Τέλη Μαΐου, καταθέσαμε το αντιρατσιστικό του Ρουπακιώτη. Παρά το ότι είχε ήδη καταθέσει προ μηνών δικό του αντιρατσιστικό, το ΠΑΣΟΚ συντάχθηκε μαζί μας, χωρίς αστερίσκους, πίσω από την πρωτοβουλία Ρουπακιώτη- Κουβέλη.
Και τι μας έλεγε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Φέρτε το, θα το ψηφίσω κι εγώ. Και τι έκανε μόλις το φέραμε; Έφερε κι εκείνος ένα, για να σιγουρέψει το αδιέξοδο!
Να θυμίσω ότι μαζί με το ΠΑΣΟΚ, οι δυο κοινοβουλευτικές ομάδες και ηγεσίες καταθέσαμε 15 μέρες μετά το αντιρατσιστικό, μέσα Ιουνίου, την ακύρωση της ΠΝΠ για την ΕΡΤ; Το ΠΑΣΟΚ, για δεύτερη φορά μέσα σε 20 μέρες, συντάχθηκε πίσω από τις πρωτοβουλίες Κουβέλη.
Αποδοχή ή όχι της υπεροχής μας;
Καμιά σημασία δεν έχει τι κάνει σήμερα μ΄αυτό το θέμα, αφού έχει παραμείνει στην κυβέρνηση χωρίς εμάς. Και δεν είναι πολύ γενναίο να λέμε «για να δούμε τώρα τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ με την ΠΝΠ, θα την ψηφίσει;» όταν εμείς έχουμε την άνεση να πράξουμε όπως θέλουμε αφού είμαστε εκτός Κυβέρνησης..
Συνεχίζω υπενθυμίζοντας, σύντροφοι, και τη φράση που αποδόθηκε στον Βενιζέλο εκείνη την περίοδο «ό,τι πει ο Κουβέλης». Να υπενθυμίσω επίσης και το κλίμα στην τελευταία σύσκεψη του ηγετικού επιτελείου μας, στην τελευταία στην οποία συμμετείχα εγώ, το πρωί πριν την τελευταία συνάντηση των 3 αρχηγών στο Μαξίμου.
Αυτήν την Πέμπτη του περασμένου Ιουνίου, θυμάστε σύντροφοι, τη βεβαιότητα όλων σας, πλην εμού, πως ο Βενιζέλος ό,τι κι αν πούμε, θα ακολουθήσει; Και ότι ο Σαμαράς θα μας τα δώσει όλα; Έχει κάνει, έστω κι ένας αυτοκριτική για εκείνο το τραγικό πρωινό της Πέμπτης και να παραδεχτεί «ναι, έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου».
Στα μέσα Μαΐου ο Φώτης δήλωνε (14 Μαΐου): «Οι θετικές παραδοχές της Κομισιόν για τη δημοσιονομική προσαρμογή σε συνδυασμό με την έγκριση της ευρωζώνης για την καταβολή διπλής δόσης ύψους 7,5 δις ευρώ επιβεβαιώνουν ότι η χώρα αρχίζει να βρίσκεται σε σταθερή πορεία εξόδου από την κρίση. ......Οι επόμενοι στόχοι της κυβέρνησης πρέπει να είναι η ανάπτυξη και η προστασία των στρωμάτων εκείνων που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις».
Μπορείτε να φανταστείτε, τι θα συνέβαινε στο Κοινοβούλιο, αν παραμέναμε στην κυβέρνηση για 2-3 μήνες ακόμα; Θα στριμώχναμε το Σαμαρά. Απ΄ τη μια εκείνος κι απ΄ την άλλη όλοι οι άλλοι. Αλλά θα στριμώχναμε και τον ΣΥΡΙΖΑ και υπό μία έννοια θα τον βοηθούσαμε, θα ʼλεγα.Διότι ήταν η στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην επαναστατική ρητορική του δρόμου και στη στροφή σε θεσμικές, κοινοβουλευτικές συνεργασίες.
Δεν είμαι σίγουρος τι θα επέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, είμαι όμως σίγουρος ότι είχαμε ένα καλό χαρτί και πήγαμε πάσο. Γι΄αυτό δεν δικαιούμαστε, όσο και να μην γουστάρουμε το ΠΑΣΟΚ, να φορτώνουμε εδώ κι εκεί και τα δικά μας λάθη.
Και όποιος θέλει να ψιθυρίζει δεξιά αριστερά διάφορες κακοήθειες, ας έρθει να μου πει τι κερδίσαμε (εκτός από την ησυχία μας) κι εμείς και ο λαός μας, όταν φύγαμε, όπως φύγαμε από την κυβέρνηση.
Χάσαμε τα 2/3 της εκλογικής μας δύναμης μέσα σε 2 εβδομάδες, και εδώ και 4 μήνες μειώνεται κάθετα η επιρροή μας, σας το ξαναλέω, όχι επειδή γενικώς αποχωρήσαμε από την Κυβέρνηση, αλλά επειδή το κάναμε, με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και για λάθος αφορμή.
Τον λάθος χρόνο και τον λάθος τρόπο σάς τον εξήγησα παραπάνω. Τη λάθος αφορμή την αποδεικνύει το γεγονός ότι η λέξη ΕΡΤ δεν βρίσκεται ούτε σαν αναφορά στο κείμενο των θέσεων. Σαν να θέλουμε να ξεχαστεί κι από μας κι απ΄ την Ιστορία.
Ή μήπως δεν ήταν η ΕΡΤ η αφορμή; Ούτε καν η σταδιακή διολίσθηση της ΝΔ σε εθνικιστικά κ.ά που λέμε στις θέσεις; Διότι τότε θα φεύγαμε στο αντιρατσιστικό.
Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια ακριβώς τη στιγμή που άρχιζε να μορφοποιείται με καλές προϋποθέσεις, με τον καλύτερο για μας τρόπο, εν τοις πράγμασι, η δημιουργία του προοδευτικού πόλου. Με τη ΔΗΜΑΡ στα χείλη όλου του κόσμου και τον Κουβέλη αδιαμφισβήτητο ηγέτη. Τα ξεχνάτε;
Δεν είναι όμως τελικά η αποχώρηση το ζήτημα. Γι΄ αυτό εγώ δεν έμεινα σ΄ αυτό το θέμα παρά μόνο με τρεις φράσεις κριτικής τον Ιούνιο.
Αυτό που ακολούθησε όμως την αποχώρηση ήταν χειρότερο.
Αμέσως μετά, αφού επιλέξαμε να εγκαταλείψουμε το προκεχωρημένο φυλάκιο, επιδοθήκαμε σε πανικόβλητο πόλεμο ανακοινώσεων στα μετόπισθεν.
Επιλέξαμε, σε πέντε ώρες, να γκρεμίσουμε ό,τι χτίζαμε κάθε μέρα επί ένα χρόνο. Τώρα ξέρουμε εκ πείρας αυτό που ήταν εντελώς σαφές και εκ των προτέρων.
Η αποχώρησή μας από την κυβέρνηση όπως έγινε δεν έβλαψε τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ. Μόνο εμάς.
Η γραμμή που ακολουθούμε έκτοτε, πολιτικά είναι αμφίθυμη και επικοινωνιακά ενοχική και δυσδιάκριτη. Αναποτελεσματική. Κι αυτό, όσοι μας ψήφισαν τον Ιούνιο του 2012, δεν μας το συγχωρούν.
Υπάρχει κανείς, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί μαζί μου, που πιστεύει ότι η ΔΗΜΑΡ κέρδισε κάτι από την τακτική αυτή; Κέρδισαν βέβαια την ισορροπία τους όσοι εξ ημών λένε «ουφ, ανακουφίστηκα με την έξοδο» αλλά η ανακούφιση, και συγγνώμη δηλαδή, δεν είναι πολιτική.
Θα μου πείτε δεν πειράζει, παροδικό το κακό, θα΄ ρθουν άλλοι πολίτες, άλλες συλλογικότητες κοντά μας... Από πού, σύντροφοι; Πότε; Και γιατί σε μας;
Έχουμε μπροστά μας ευρωεκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ προχωράει με τον αέρα του λαϊκισμού και το αυξημένο κύρος της υποψηφιότητας Τσίπρα.
Η ΝΔ θα παίξει το χαρτί της αποφασιστικότητας, των μεταρρυθμίσεων, της σταθεροποίησης της χώρας εντός ευρωζώνης και ό,τι άλλο θετικό προκύψει – αν προκύψει- την άνοιξη στα θέματα ελάφρυνσης του χρέους, μαζί με την αβάντα της ελληνικής προεδρίας. Κάτι θα τα πιστωθεί και το ΠΑΣΟΚ. Και ο Βενιζέλος, ενδεχομένως να πιστωθεί στον δημοκρατικό κόσμο και ο ίδιος μια επιτυχία σ΄ένα αγκάθι που μας βασανίζει χρόνια, το Μακεδονικό.
Ίσως πιστωθεί και κάτι άλλο. Ότι συνδιαλέγεται, ότι αντέχει το κυβερνητικό φορτίο.
Δεν θα πάει βέβαια μακριά το ΠΑΣΟΚ, γιατί ο κόσμος δεν το τιμά με εμπιστοσύνη. Αλλά με μας τι θα γίνει;
Δείτε τι συνέβη με την πρωτοβουλία των 58. Επί 10 μήνες συζητούσαμε με πολλούς από εκείνους, πρόσωπα και συλλογικότητες, που αποδέχθηκαν αμέσως την πρόσκληση. Επί 10 μήνες μαζί τους συζητούσαμε. Και δεν αποφασίζαμε. Για ποιους και πότε αποφασίσαμε αμέσως, σε ώρες; Για τον Λοβέρδο και τον Καστανίδη, όταν έπρεπε βιαστικά να παρουσιάσουμε κάτι..
Καλά κάναμε, ευπρόσδεκτοι λέω εγώ, αλλά... Δεν υπάρχει ένα «αλλά», σύντροφοι;
Όλοι αυτοί με τους οποίους συζητούσαμε επί 10 μήνες ήσαν άνθρωποι του Βενιζέλου; Γι΄ αυτό καλωσόρισαν την πρόσκληση των 58;
Προφανώς όχι, γιατί οι πόρτες του ΠΑΣΟΚ ήταν ανοιχτές, τα προσκλητήρια συνεχή αλλά δεν προσέρχονταν οι προσκεκλημένοι. Διότι, όπως κι εμείς, έτσι κι εκείνοι έχουν επιφυλάξεις για τον Βενιζέλο, δεν θέλουν να μοιραστούν τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ, απορρίπτουν το «όλοι μαζί πασοκ».
Γιατί η συζήτησή μας με τον κόσμο αυτόν δεν προχωρούσε; Δεν μας θεωρούσαν τους πιο αξιόπιστους συνεργάτες για την Κεντροαριστερά, το ιδανικό άφθαρτο όχημα ανασύνταξης του χώρου; Δεν μας έδιναν την εμπιστοσύνη τους; Γιατί γυρίζαμε την πλάτη;
Γιατί δεν ξέραμε, λέω εγώ, ακριβώς τι θέλαμε, συντρόφισσες και σύντροφοι! Και θα σας φέρω κι άλλα παραδείγματα.
Είχαμε στο τσεπάκι μας τη θετική διάθεση των σοσιαλιστών δημοκρατών και τη στήριξή τους για τη ΔΗΜΑΡ από πέρυσι. Κι όχι μόνο.
Ακόμη κι ο οικολόγος κον Μπετίτ, όταν ήρθε στην Ελλάδα πέρυσι, δήλωσε πως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα είναι ο Κουβέλης.
Ο Κουβέλης της τόλμης και της αυτοπεποίθησης, προσθέτω εγώ.
Πόσες φορές είδε ο Πρόεδρος την ηγεσία του SD;
3 φορές, 5 συναντήσεις, σε 10 μήνες.
4.6.2012 στις Βρυξέλλες συναντάται με Σουλτς και Σβόμποντα.
29. 10. 2012 συναντάται με Σβόμποντα στη Βουλή και
18.4.2013 ξανασυντάται με Σουλτς και Σβόμποντα στις Βρυξέλλες.
Συνομιλούμε, λοιπόν, με την ηγεσία των ευρωπαίων σοσιαλιστών δημοκρατών, μας διαβεβαιώνουν για τη στήριξή τους και τη διάθεση συνεργασίας από τη μεριά τους. Εμείς αδρανούμε! Στο συρτάρι ο φάκελος επί 1,5 χρόνο τώρα! Δεν βρήκαμε χρόνο να συζητήσουμε σε ποια πολιτική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου θα υποβάλουμε αίτημα ως παρατηρητές και, αν μας αρέσει κι όταν εκλέξουμε ευρωβουλευτές, να συνεργαστούμε.
Θα μου πείτε, δεν δικαιούμαστε, βρε Σπύρο, να είμαστε αναποφάσιστοι;
Ναι, δικαίωμα στην σκέψη και στην αμφιβολία έχουμε. Δικαίωμα στην αδράνεια δεν έχουμε. Αν χρειάζομαι 5 ώρες για ν΄ αποφασίσω αν θα μπω ή αν θα φύγω από την κυβέρνηση κι ενάμιση χρόνο να αποφασίσω με ποια ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια συγγενεύω, τότε έχω δυσεπίλυτο πρόβλημα ταυτότητας και στρατηγικής. Αν χρειάζομαι 10 μήνες για να αποφασίσω αν μου ταιριάζει ο Μπένος, ο Γιαννίτσης, ο Μόσιαλος, η Διαμαντοπούλου, αλλά αποφασίζω σε 2 μέρες ότι μου ταιριάζουν κάποιοι άλλοι, και καλά κάναμε ξαναλέω, έχουμε πάλι πρόβλημα. Ταυτότητας και προσανατολισμού.
Έρχομαι τώρα σε μια άλλη αμαρτωλή λεπτομέρεια των σχεδίων που εξυφαίνουν εναντίον μας οι ... απανταχού εχθροί της ΔΗΜΑΡ.
Πολλοί σύντροφοι θεωρούν την πρόσκληση των 58 αντίπαλο σχέδιο.
Όχι, σύντροφοι, η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς δεν είναι αντίπαλο σχέδιο. Είναι το δικό μας σχέδιο. Από χρόνια πολλά. Από τα χρόνια που ασφυκτιούσαμε στο Συνασπισμό με τους ναρκισσιστές της επανάστασης.
Υποστηρίξτε ότι η πρωτοβουλία των 58, που εντάσσεται ολοφάνερα στην ίδια στρατηγική με τη δική μας, δεν μας αρέσει γιατί περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, αυτό έχει λογική! Αλλά η επαναλαμβανόμενη καραμέλα για το αντίπαλο σχέδιο πού κολλάει;
Εκτός αν οι λέξεις πολιτικό στρατηγικό σχέδιο, έχουν χάσει για κάποιους το νόημά τους.
Αντίπαλο σχέδιο, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι αυτό που οδηγεί σε ασφυξίες τη ΔΗΜΑΡ. Αντίπαλο σχέδιο είναι αυτό που οδηγεί σε αδιέξοδα, σε αναγκαστικούς μονόδρομους και ήττες. Εμείς είχαμε μέχρι πρόσφατα σχέδιο και σαφές, που δεν αναπτύσσονταν μόνο στις δηλώσεις μας και στις αποφάσεις του κόμματος. Προέκυπτε καθαρά από το λόγο και τις επαφές του Προέδρου..
Βέβαια δεν υπηρετήθηκε πάντα με τόλμη και αυτοπεποίθηση. Στην πράξη υπερίσχυσε πολλές φορές η αποφυγή της συζήτησης, της ευθύνης να πάρουμε θέση, της ευθύνης δέσμευσης.
Αυτή όμως τη συζήτηση περί συνεργασίας, τη σύμπραξή μας εντός κυβέρνησης, τις επαφές του Προέδρου με τους σοσιαλιστές, διανοήθηκε κανείς ποτέ να τις αποκαλέσει αντίπαλο σχέδιο; Γιατί, τώρα, που πλησιάζουν οι ευρωεκλογές και το ζήτημα τίθεται από κάποιους, έτσι όπως βρε αδελφέ πιστεύουν, θεωρήθηκε τέτοιο;
Να λέμε «δεν μας αρέσει», εντάξει. Η αθλιότητα ότι υπηρετούν σχέδιο διάλυσης της ΔΗΜΑΡ από πού προκύπτει; Μήπως, κάπως έτσι, οποιαδήποτε συζήτηση συνεργασιών στο μέλλον υπάρχει κίνδυνος να αποτελεί σχέδιο διάλυσης της ΔΗΜΑΡ, αν δεν μας αρέσει;
Ας δούμε τώρα ποιο λέμε πως είναι το τωρινό δικό μας σχέδιο για την Κεντροαριστερά.
Αφού, μεθοδικά, σιωπηλά στην αρχή και δια της παραλείψεως, στεντορείως και δια της πράξεως στη συνέχεια, κλωτσήσαμε όλες τις ευκαιρίες διαλόγου και συνεννόησης και απομακρύναμε τις μεταρρυθμιστικές συλλογικότητες που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ,
Αφού απορρίψαμε πρόσφατα όχι μόνο τη δυνατότητα αλλά και την πιθανότητα, θέτοντας ως προϋπόθεση διαλόγου με το ΠΑΣΟΚ - διαλόγου επαναλαμβάνω, όχι συνεργασίας- αυτήν που επί 1 χρόνο έθετε και ο ΣΥΡΙΖΑ προς εμάς: να εγκαταλείψει την κυβέρνηση,
(Αλήθεια, αναρωτιέμαι αν εγκατέλειπε αύριο το ΠΑΣΟΚ την κυβέρνηση ανταποκρινόμενο στην άποψή μας, με τις εκλογές που θα προέκυπταν και τις οποίες κατά κόρον διακηρύσσουμε ότι δεν θέλουμε, τι θα γινόταν; Ή αν κι αυτό ξεπερνιόταν δια μαγείας, το ΠΑΣΟΚ εκτός κυβέρνησης θα ήταν τότε μαζί μας στο δημοκρατικό μέτωπο; Και οι αμαρτίες του; Ξεπλένονται;
Επαναλαμβάνω: είμαστε η αποθέωση των αντιφάσεων.)
Τώρα, ήσυχα και ταπεινά, διολισθαίνουν οι θέσεις μας σε κορυφαία ζητήματα, όπως η ανάγκη της ισχυρής διαπραγμάτευσης και τα εργαλεία μείωσης του χρέους. Φτάσαμε να εκδώσουμε Δελτία Τύπου 20 μέρες πριν τις γερμανικές εκλογές ζητώντας από τον Σαμαρά ισχυρή διαπραγμάτευση άλλης συμφωνίας !
Όσο συμμετείχαμε στην κυβέρνηση, δε ζητούσαμε αναδιάρθρωση του χρέους του επίσημου τομέα, περιστασιακά λέγαμε ελάφρυνση του χρέους με μείωση επιτοκίων, με αφαίρεση των 50 δις για την ανακεφαλαιοποίηση κ.λπ. Και δεν μιλούσαμε για αναδιάρθρωση, διότι υπήρχε το χρηματοδοτικό κενό 14-16 και διότι αναγνωρίζαμε τη δυσκολία των εταίρων, στα κοινοβούλιά τους κυρίως, να περάσουν την αναδιάρθρωση του χρέους του επίσημου τομέα. Χειριζόμαστε με προσοχή αυτή τη λεπτή θέση κι όχι με τους μαξιμαλισμούς και το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Πότε μπαίνουμε στο παιχνίδι της διολίσθησης; Τον Αύγουστο! 18 Αυγούστου αρχίζει μια βιομηχανία έκδοσης Δελτίων Τύπου με θέμα τη βιωσιμότητα του χρέους. Ξέρετε πόσα Δελτία Τύπου εκδώσαμε μόνο μ΄αυτό το θέμα τον Αύγουστο;
Από 18-26 Αυγούστου εκδώσαμε 6 Δελτία Τύπου (18, 19, 21, 22, 24 και 26 Αυγούστου) επαναλαμβάνοντας με άλλες λέξεις τα ίδια πράγματα. Δείτε τα στην ιστοσελίδα του κόμματος.
20 μέρες πριν τις γερμανικές εκλογές, σε φάση διακοπών, εμείς εκδίδαμε Δελτία Τύπου, για να διατυπώσουμε τις απόψεις μας για τη μείωση του χρέους.
Στην πραγματικότητα αλλάζαμε λεξιλόγιο, το προσαρμόζαμε, λανσάραμε άλλο λεξιλόγιο.
Στην αρχή, στις 18, κάνουμε τη βουτιά στα παγωμένα νερά, λέγοντας τη λέξη αναδιάρθρωση (Η αναδιάρθρωση του χρέους και η μείωση των επιβαρύνσεων του στον κρατικό προϋπολογισμό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει αυτό βιώσιμο, γεγονός που θα έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις). Στις 24 Αυγούστου ζητούμε «την περικοπή μέρους του χρέους και την ελάφρυνση των όρων αποπληρωμής του». Στις 26 πια, μαξιμαλιστικά ζητούμε όλα τα πιθανά εργαλεία : «η ελάφρυνση των επιβαρύνσεων του χρέους με περικοπή μέρους του, χρονική μετακύλιση των ομολόγων, μείωση των επιτοκίων....».
Ωστόσο ακόμη λέμε «περικοπή μέρους του». Όχι «περικοπή του μεγαλύτερου μέρους του», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τον Οκτώβρη κάνουμε την έκπληξη: Τι ζητούμε στις θέσεις του συνεδρίου; «Ουσιαστική μείωση του χρέους και των επιβαρύνσεων του, με συμβολή στην κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού και στη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης.» Διαφέρει η έκφραση «το μεγαλύτερο μέρος του χρέους» από την «ουσιαστική μείωση»;
Και θα μου πείτε, και δικαίως, γιατί, είναι κακό πράγμα η απομείωση του χρέους μας; Όχι, βέβαια σύντροφοι, κι εγώ επιθυμώ πολύ να μας χαρίσουν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, κι από πάνω να συμβάλουν και στην κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού και στη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης.
Είμαι μάλιστα απολύτως βέβαιος ότι το θέλει κι ο Σαμαράς, κι ο Βενιζέλος και όλοι, οι απανταχού Έλληνες, Πορτογάλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Γάλλοι. Αλλά στην πολιτική δεν καταγράφουμε τις επιθυμίες, αλλά ολοκληρωμένες θέσεις, επεξεργασίες. Αλλιώς, ποια είναι η διαφορά από τις λαϊκίστικες, ανεφάρμοστες, μαξιμαλιστικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Σύντροφοι μου, με όλες αυτές τις υπενθυμίσεις, θέλω να σας πω ότι λίγο με νοιάζει τελικά αν υπάρχει, αν έχουμε σχέδιο, ή, απλώς, αν το σχέδιό μας είναι αδιέξοδο. Άλλο φοβάμαι.
Θα σας πω ότι μέσα στην αντιφατικότητά μας διολισθαίνουμε προς άλλες πλευρές και με όρους «αριστερού προσήμου». Εμείς ήμασταν, ως Ανανεωτική Αριστερά, θεσμικοί, υπερασπιστές των νόμων. Θα σας έλεγα μάλιστα πως σ΄ ένα κράτος σαν το δικό μας, αποενοχοποιημένης μικρό και μεγάλο-ανομίας, η υπεράσπιση των νόμων και η τήρησή τους είναι πιο αριστερή θέση και επαναστατική κι από την λεγόμενη πολιτική ανυπακοή. Θέλετε παράδειγμα διολίσθησης;
Στην προσπάθειά μας να ξεχάσουμε την ΕΡΤ που δεν αναφέρουμε στις θέσεις του συνεδρίου, ξεχάσαμε κι αυτή την παράδοσή μας.
Τρεις μήνες τώρα επιβάλαμε εμπάργκο στη Δημόσια τηλεόραση, που γεννήθηκε με ψηφισμένο νόμο και αποτελεί ψηφισμένο και επίσημο φορέα. Δεν τον αναγνωρίζουμε, λέμε, μέχρι να συζητηθεί η πρότασή μας για ακύρωση της ανάγκης που τον γέννησε. Σύμφωνοι, πείτε μου τώρα πού θα πάει αυτή η ιστορία; Τι προτείνουμε τελικά;
Τελειώνω, συντρόφισσες και σύντροφοι, πιο προσωπικά, γιατί λίγο πολύ όλοι γνωστοί είμαστε εδώ μέσα. Δεν είμαστε δα και τόσοι πολλοί.
Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί σύντροφοι, ξεχνώντας τις μαύρες σελίδες της αριστερής ιστορίας, εκπονούν θεωρίες συνομωσίας και εφευρίσκουν προδότες και εχθρούς του κόμματος, με το βλέμμα στραμμένο, κυρίως, στους συσχετισμούς της επόμενης ΚΕ, μετά το συνέδριο.
Αλλά, σύντροφοι, αν δεν περπατήσει το μαγαζί, οι συσχετισμοί είναι αδιάφοροι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, εκπλήξαμε δυσάρεστα τον κόσμο μας, πηγαινοερχόμαστε κατά τη γνώμη μου, έχουμε μια γραμμή με πολλά προβλήματα κι ένα προφίλ αμφίθυμο, χωρίς διακριτό στίγμα.
Στην πολιτική, εκείνοι που αλλάζουν άποψη και στάση οφείλουν να εξηγήσουν γιατί και να πείσουν ότι η αλλαγή δεν συνιστά αδιέξοδο σχέδιο ή σχέδιο άρρητο.
Γιατί και ένα σχέδιο άρρητο, κι εννοώ ένα σχέδιο διαμορφούμενης αλλά μη ομολογημένης πορείας σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που σαφώς σκέφτονται κάποιοι, οδηγεί το κόμμα μας ακριβώς στο ίδιο σημείο: σε καταναγκαστικές επιλογές επιβίωσης λίγο πριν ή μετά τις εκλογές.
Και η επιβίωση, συνήθως, αφορά στα πρόσωπα, όχι στις ιδέες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Την επιλογή πρέπει να την κάνουμε τώρα. Διότι, αν φτάσουμε στο συνέδριο με ένα ευχολόγιο 100 σελίδων και μόνο αποκλεισμούς και αρνήσεις στη φαρέτρα μας, η Δημοκρατική Αριστερά που ιδρύσαμε θα έχει αλλάξει.
Και μαζί της και η Ανανεωτική Αριστερά, στην οποία επένδυσε ο λαός μας και για την οποία τρέφουν προσδοκίες οι δημοκρατικοί πολίτες που δε βολεύονται με το πελατειακό και διεφθαρμένο παρελθόν.
Κάνω έκκληση, να ξαναδούμε τα ζητήματα.
Προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου έτοιμος να παραδώσω τα κλειδιά της λογικής, του ήθους και της ιστορίας της Ανανεωτικής Αριστεράς, της Δημοκρατικής Αριστεράς, ούτε στο Βενιζέλο ούτε στον Τσίπρα. Αλλά ούτε και να τα κρεμάσω στον τοίχο. Θέλω να συνεχίσω στο δρόμο που χαράξαμε όλοι μαζί πριν 3 χρόνια. Με τη ΔΗΜΑΡ, όπως την έχω στο νου και στην καρδιά μου.
11°
