Γυρίσαμε το απογευματάκι, Χριστούγεννα, από το γιορτινό τραπέζι σε συγγενείς. Με ευχάριστη διάθεση απ’ την κουβέντα, τις ευχές και το κρασί, οδήγησα προσεκτικά το POLO ως στο μεγάλο υπόγειο πάρκινγκ της ΧΑΝΘ και κατηφόρισα τη ράμπα μέχρι την μπάρα της εισόδου.
Ο χώρος ήταν εντελώς άδειος εκείνη την ώρα και πολύ ψυχρός από τα παγωμένα ρεύματα του αέρα που έμπαινε από παντού. Μια σκυφτή φιγούρα βγήκε βιαστικά από το κλειστό κιόσκι του ταμείου και μας έδειξε που να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Θυμόμουν το όνομά του γιατί ήταν πάντοτε ευγενής και φιλικός μαζί μου και πιάναμε συχνά κουβέντα για τη δουλειά, την κίνηση, τη στάθμευση, την πόλη.
Με πρόλαβε, πριν βγω και μου ευχήθηκε πρώτος: «Χρόνια πολλά κ. Σπύρο, να χαίρεστε τον εγγονό και το ’19 να σας δούμε...». Δίστασε για ένα δευτερόλεπτο και βρήκα ευκαιρία να τον διακόψω: «Χρήστο, και για σένα ευχές, με υγεία και χαρές αλλά πώς και δουλεύεις σήμερα, δεν γιορτάζεις;»
«Εγώ το ζήτησα κ. Σπύρο. Προτιμώ στη δουλειά, να ξεχνιέμαι λιγάκι. Τι να κάνω στο σπίτι μόνος;»
Έχασα ξαφνικά τα λόγια μου: «Τότε... Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου, Χρήστο!» μπόρεσα μόνο να πω και φίλησα σταυρωτά τον έκπληκτο παρκαδόρο. Ύστερα, έπιασα απ’ το μπράτσο τη Λένα που παρακολουθούσε προσεκτικά τη σκηνή και προχώρησα μουδιασμένος προς την έξοδο. Στο σπίτι μας περίμεναν τα παιδιά.
13°
