Οδεύοντας προς τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών του νέου φορέα μια αμηχανία εξαπλώνεται στους μη παραδοσιακά ΠΑΣΟΚ ψηφοφόρους και σκέψεις σκοτεινές τους αναστέλλουν: «Μήπως ζω την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ; Μήπως την πάτησα και με παρέσυραν για να κάνουν τα δικά τους; Τι δουλειά έχω εγώ σε αυτό το έργο;».
Κοιτώντας πιο προσεκτικά, αυτό δημιουργείται κατά πολύ επειδή καλούμαστε να ψηφίσουμε το επικεφαλής πρόσωπο ενός φορέα ο οποίος δεν υπάρχει. Χωρίς όργανα, χωρίς διαδικασίες, χωρίς ρητό όραμα, δεν είναι καν ότι βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Είναι σαν να επιλέγουμε το άλογο που θα φτιάξει το κάρο μόνο του.
Αυτήν τη σουρεαλιστική αβεβαιότητα υπερβήκαμε προσωρινά την πρώτη Κυριακή επιλέγοντας τον υποψήφιο που εμπιστευόμαστε περισσότερο. Καθώς όμως σε αυτό το στάδιο του νέου φορέα είναι ορατά μόνο τα πρόσωπα (και οι ιδεολογικές τους αποχρώσεις), όσοι ψήφισαν πρόσωπα που τελικά δεν προκρίθηκαν, έμειναν σε αιώρηση. Και τώρα;
Μεταξύ μας, το να μην σε ικανοποιούν οι δυο πρώτοι υποψήφιοι είναι απολύτως θεμιτό. Για αυτό εξάλλου ψήφισες έναν άλλο. Όμως η διαδικασία δεν ξεκίνησε για τα πρόσωπα. Τόσο εμείς όσο και όλοι οι υποψήφιοι, κατεβήκαμε για να συγκροτηθεί, έστω και κάπως ανορθόδοξα, κάτι καινούριο και ενωτικό, με παλιά και νέα στοιχεία. Ένας φορέας που θα ξεπεράσει το άθροισμα των συνιστωσών του και θα μιλήσει ξανά στους πολίτες που τον χρειάζονται.
Ήττα του εγχειρήματος δεν είναι ότι επικράτησαν οι δυο πιο δυνατές υποψηφιότητες από το ΠΑΣΟΚ. Αυτή ήταν η βούληση της πλειοψηφίας, και ήταν, κατά πολύ, αναμενόμενη.
Ήττα του εγχειρήματος και μάλιστα καθοριστική θα είναι -δεδομένων των υποψηφιοτήτων- να πάνε τη δεύτερη Κυριακή να ψηφίσουν μόνο οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή μόνο όσοι θα έχουν μικρό ή καθόλου δίλημμα την ημέρα εκείνη.
Τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής δείχνουν ότι ενδεχομένως ένα σεβαστό 30% δεν ανήκει σε κομματικά προσδιορισμένο κοινό. Δεν είναι πλειοψηφικό αλλά δεν το λες και λίγο.
Αυτό το κοινό, που μάλλον δεν ανήκει σε ομάδα μελών, φίλους, επιτελείο, σόι ή στρατό κάποιου υποψήφιου έχει μια δύναμη την οποία ίσως δεν αντιλαμβάνεται: ότι μόνο αυτό μπορεί, για τώρα τουλάχιστον, να εγγυηθεί την πολυσυλλεκτικότητα και την αρχή της επιτυχίας του νέου φορέα.
Δεν είναι τελικός πρωταθλήματος για να αποσυρθούμε επειδή δεν παίζει η ομάδα μας. Δεν είναι καν τελικός η δεύτερη Κυριακή. Είναι η αρχή μιας πολιτικής διαδικασίας που αξίζει να επιχειρηθεί και θα πάρει χρόνο για να δώσει δείγματα επιτυχίας ή μη.
Αν αποφασίσουμε οριστικά ότι μας αφορά, την Κυριακή θα είμαστε εκεί. Και από Δευτέρα το ίδιο, πιέζοντας, βοηθώντας και ελέγχοντας το νέο επικεφαλής πρόσωπο. Μέχρι να φτιάξουμε κάτι που θα έχει για εμάς πολιτική ουσία και αποτύπωμα.
