Δήμαρχος κοινής αποδοχής

Καθώς οι δημοτικές εκλογές έχουν αρχίσει να αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, έχει ξεκινήσει και η συζήτηση γύρω από τα πρόσωπα που θα αναμετρηθούν στην Αθήνα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι, σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία, είναι αναγκαίο να υπάρξουν ευρύτερες συμμαχίες. Να βρεθεί, δηλαδή, ένας δήμαρχος κοινής αποδοχής, ικανός να φέρει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικά κριτήρια και άλλες απαιτήσεις.

Η θεία μου η Ευγενία, για παράδειγμα, η οποία πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1970 κατοικούσε στον Πειραιά, ενδιαφερόταν κυρίως για τον εορταστικό στολισμό. Για το λόγο αυτό ψήφιζε δαγκωτό Σκυλίτση.

«Μα αυτός είναι χουντικός!» διαμαρτυρόταν ο πατέρας μου.

«Χουντικός ξεχουντικός, όσο ήταν δήμαρχος είχαμε την καλύτερη φάτνη», τον αποστόμωνε εκείνη.

Αντίθετα από τη θεία Ευγενία, οι γονείς μου ήθελαν ο δήμαρχος να προέρχεται από το δημοκρατικό χώρο. Έτσι, έπιναν νερό στο όνομα του Δημήτρη Μπέη, ο οποίος εκτός από παλιός αγωνιστής της Αντίστασης και φυλακισθείς επί χούντας, ήταν πράγματι και πολύ δραστήριος.

«Τις νεραντζιές ποιος νομίζεις ότι τις φύτεψε;» έλεγε η μητέρα μου, προσπαθώντας να με πείσει να τον στηρίξω.

Εγώ δεν ενέδιδα. Και είχα τους λόγους μου: Καταρχάς, σαν έφηβος δεν είχα σε εκτίμηση κανέναν εκπρόσωπο της εξουσίας – ιδίως αν τον είχαν οι γονείς μου. Κι έπειτα, ντρέπομαι που το λέω, δεν μου άρεσε που είχε μουστάκι…

Στη συνέχεια, τα ηνία της πόλης ανέλαβε ο Μιλτιάδης Έβερτ. Την προεκλογική του υπόσχεση, να φτιάξει δημοτικό ραδιοσταθμό, την τήρησε μέχρι κεραίας. Δεν πρόλαβε όμως να κάνει και πολλά άλλα πράγματα, καθώς παραιτήθηκε κάπως βιαστικά, για να λάβει μέρος στις βουλευτικές εκλογές.

Ομολογώ ότι ούτε ο μακαρίτης ο Έβερτ ήταν του γούστου μου. Ούτε όμως και η θεία Ευγενία τον συμπαθούσε.

«Μα να έχει πίθηκο;» έλεγε με κάποια περιφρόνηση. «Χάθηκε ένας σκύλος, μια γάτα;»

Ο επόμενος δήμαρχος, ο Αντώνης Τρίτσης, είχε πολλές ιδέες, αλλά, δυστυχώς, όχι και το χρόνο να τις πραγματοποιήσει.

Κάπως έτσι φτάσαμε στις δύο θητείες του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Αυτός –το σωστό να λέγεται– άφησε έργο: κάγκελα, προτομές, χριστουγεννιάτικα δέντρα, μαρμάρινες πλάκες με το όνομά του… Κάτι σαν τον Σκυλίτση, δηλαδή, αλλά στο δημοκρατικό του.

Μετά (σάλπιγγες και κρουστά), ανέλαβε δράση η Ντόρα Μπακογιάννη. Στα υπέρ της το γεγονός ότι διέθετε έναν αέρα και έτσι δεν μας έκανε ρεζίλι στους ξένους, στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων. Επίσης συνήψε μεγάλα δάνεια, έκανε αρκετές προσλήψεις και έντυσε τους δημοτικούς αστυνομικούς με ωραία δερμάτινα μπουφάν με λοξά φερμουάρ. Και η Ντόρα Μπακογιάννη παραιτήθηκε βιαστικά ενόψει βουλευτικών εκλογών… Τα δερμάτινα μπουφάν, όμως, έμειναν.

Ο επόμενος εκλεγμένος δήμαρχος ήταν ο Νικήτας Κακλαμάνης. Άφησε παρακαταθήκη στη μνήμη μας τα πτι καρό πουκάμισά του, μα και τα κοκοράκια που έκανε η φωνή του όταν τον κατηγορούσαν για οικονομικές υπερβάσεις. Όμως, η αλήθεια είναι ότι σκεφτόταν τον απλό δημότη. Για παράδειγμα, μια φορά που είχα πάει επί δημαρχίας του στην Τεχνόπολη για μια εκδήλωση, παρατήρησα το εξής εντυπωσιακό: όλες οι καρέκλες στην αίθουσα είχαν στην πλάτη τους τυπωμένο το πρόσωπο του, για να το βλέπει ο από πίσω και να χαίρεται. Τώρα μαθαίνω ότι θέλει είναι ξανά υποψήφιος. Ποιος ξέρει, ίσως έχουν αγοραστεί καινούργιες καρέκλες...

Ο τωρινός δήμαρχος, ο Γιώργος Καμίνης, έχει συμμαζέψει τα οικονομικά του δήμου και δεν τυπώνει το πρόσωπό του σε καρέκλες. Από την άλλη, δύσκολα κανείς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η πόλη λάμπει από καθαριότητα. Επιπλέον δε, κάποιοι φίλοι μου του καταλογίζουν ότι παραείναι προσηλωμένος στο γράμμα του νόμου, ότι δεν στηρίζει τις διαδηλώσεις, ότι γκρινιάζει όταν τον ξεφωνίζουν στο δρόμο, ότι μπήκε η νέα χρονιά και εκείνος ακόμη μιλούσε...

Οπότε, συνοψίζοντας: Για να έχουμε δήμαρχο κοινής αποδοχής, θα πρέπει να βρούμε κάποιον παλιό αγωνιστή που να του αρέσουν οι νεραντζιές και το ραδιόφωνο, να ξέρει από φάτνες και προτομές, να κάνει προσλήψεις φορώντας καρό πουκάμισα, να είναι οικονόμος και νοικοκύρης, αλλά να πετάει και καμιά πέτρα πού και πού. Και να μην έχει μουστάκι. Ούτε και πίθηκο.

Δύσκολο…

Τουλάχιστον θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε σε ένα. Ο υποψήφιος που θα στηρίξουμε να μη χαιρετάει ναζιστικά. Ούτε σπαρτιατικά. Και ας έχει πλέον λήξει –επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου, μην το ξεχνάμε– ο Πελοποννησιακός πόλεμος. Όχι τίποτε άλλο, θα τρίζουν τα κόκαλα του Περικλή...