Όπως συνήθως τίποτα δεν είναι σαφές: Πώς κρίθηκε αξιόπλοο το δεξαμενόπλοιο, γιατί βυθίστηκε, γιατί τόσο καθυστερημένη αντίδραση από τις «αρμόδιες αρχές», πώς εξειδικεύεται η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, αν μπορούσε να προληφθεί η διάχυση της πετρελαιοκηλίδας, πώς επιμερίζονται οι ευθύνες και αν θα αποδοθούν, πόσα θα πληρώσει ο ρυπαίνων, πώς θα γίνει και πόσο θα κρατήσει η απορρύπανση, ποιες είναι οι επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, ποιο θα είναι το επόμενο ατύχημα, αν οι εξορύξεις πετρελαίου στο Ιόνιο που δρομολογούνται μπορεί να συνεπάγονται ανάλογους κινδύνους.
Υπάρχουν και πιο αφελείς απορίες στα ρηχά του βρώμικού Σαρωνικού: Τι έχει στο κεφάλι του αυτός που βαφτίζει ένα πλοίο «Αγία Ζώνη»; Μήπως ό,τι και ο υπουργός που βγαίνει στα κανάλια έτοιμος για λογοπαίγνια την ώρα που εξελίσσεται μια φοβερή οικολογική καταστροφή η οποία προέρχεται από τον τομέα ευθύνης του (ναυτιλία); Ίσως ό,τι και ο οικολόγος υπουργός που βρήκε τη στιγμή να καταγγείλει τα διεθνή λόμπι συμφερόντων για την εξάρτηση της οικονομίας από το πετρέλαιο. Α, όχι, μάλλον ό,τι κι εκείνοι που για να κάνουν κριτική στον Κουρουμπλή χλευάζουν την αναπηρία του. Είναι στα καλά τους όσοι κάνουν μπάνιο στον Άλιμο μαζί με τα παιδιά τους; Και εκείνος που δήλωσε στην κάμερα «έκανα μπάνιο και δεν έπαθα τίποτα» τι ψηφίζει άραγε;
Όλα είναι μαύρα: Και η εικόνα της ακτής και ο θάνατος της αλκυόνης και οι εξυπνακισμοί του Κουρουμπλή και ο πολιτικός καβγάς που εξελίσσεται με όρους προπαγάνδας: Ο κυνισμός απέναντι στον μικροκομματισμό και η ανικανότητα απέναντι στο άγχος επιστροφής στην εξουσία.
Είναι έτσι κι αλλιώς φρικτό αυτό που συμβαίνει, θα ήταν πολύ πιο υποφερτό αν η πίσσα δεν έπεφτε πάνω στην άλλη πίσσα, της πολιτικής ανοησίας, ανεπάρκειας, αναλγησίας. Θα ήταν όλα πολύ καλύτερα αν έκαναν περισσότερα και έλεγαν λιγότερα, αν έδιναν προτεραιότητα στο δημόσιο συμφέρον αντί στην καριέρα τους, αν μπορούσαν να σωπάσουν και να σκεφτούν πριν χτυπηθούν με τους πολιτικούς αντιπάλους τους στα κανάλια.
Αν ο Κουρουμπλής παραιτούταν δεν θα ήταν ο Κουρουμπλής και δεν θα είχε γίνει υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αν ο Τσίπρας άδειαζε τον Κουρουμπλή δεν θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε, ούτε στα πάνω (άνοδος στην εξουσία) ούτε στα κάτω (δημοσκοπική καθίζηση).
Αν η ΝΔ ήταν σοβαρή, υπεύθυνη και κοινωνικά ευαίσθητη θα είχε πολύ μεγαλύτερη δυναμική και δεν θα έσωζε την κυβέρνηση ευτελίζοντας το θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν τα ΜΜΕ είχαν σεβαστεί την κοινωνική ευθύνη της ενημέρωσης δεν θα είχαν βουλιάξει στην αναξιοπιστία και θα μπορούσαν να επιτελέσουν το ρόλο τους (έλεγχο, αποκάλυψη, ανάλυση) ανεξάρτητα από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους.
Αν είχαμε οικολογική συνείδηση δεν θα είχαμε καταστρέψει τα δάση και τις παραλίες μας με διαχρονική συστηματικότητα και επιμονή.
Το μαζούτ έφτασε από τη Σαλαμίνα στη Γλυφάδα γιατί ένα πλοίο που δεν έπρεπε να το μεταφέρει βούλιαξε, κάποιοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους για να περιορίσουν τη διαρροή και μετά ξεκίνησε ο παραδοσιακός χορός της αυτοκαταστροφής και της συσκότισης που πάντα αναδεικνύει τα άσχετα με τα μνημόνια ελλείμματά μας.
Η κηλίδα είναι απλώς ένα ακόμη σύμπτωμα μιας αρρώστιας παλιάς και βαριάς.
Αν είχαμε θεσμούς δεν θα περιμέναμε τέσσερα χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης και αν είχαμε αξιοπρέπεια δεν θα το ανεχόμασταν.
Αν είχαμε ορθολογισμό δεν θα ψάχναμε αρχαία στο Ελληνικό, δαίμονες στο Βερολίνο και τον Σώρρα στο υπερπέραν.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
12°
