Όπου κοιτάζω, να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη ανθρωποπαγίδα. Δυστυχισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες εισρέουν συνωθούμενοι σε μια αποτυχημένη χώρα, που όλο κατρακυλάει στα σκαλοπάτια της ανυποληψίας. Περνάμε όλα τα στάδια: αποτυχημένη κοινωνία, αποτυχημένο κράτος, αποτυχημένο έθνος, ενώ ψευδαισθανόμαστε ότι κερδάμε από εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπχεια και δεν είμαστε το όνειδος και η χλεύη των ηττημένων.
Το αδιέξοδο πλαίσιο ορίζει τη διέξοδο
Όσο κι αν οι στιγμές είναι δραματικές και ολοκληρώνουν μια κρίσιμη φάση εθνικής κατάπτωσης, τώρα χρειάζεται να βρεθεί μια λύση στα αδιέξοδα και όχι οι ευθυνολογίες. Όμως, ας θυμόμαστε για την επόμενη μέρα μετά τα αποκαΐδια. Ότι αν χάσουμε τη Σένγκεν, δεν θα είναι μόνο επειδή οι Άλλοι είναι κακοί, αλλά και γιατί τους δώσαμε πατήματα με τις εμφανείς συνέπειες της Τασιαλληλέγγυας Στρατηγικής.
Και φυσικά, αυτή δεν είναι μόνο της κυρα-Τασίας ευθύνη. Την γέννησε ο Μαρξισμός-Λενινισμός-Σκέψη Αλέξη Τσίπρα, από την εποχή που η Αγανάκτηση κάνει κουμάντο στον οχλοπολτοκρατούμενο τόπο, ασχέτως πρωθυπουργού...
Ξαναλέμε. Εδώ ήμασταν όλοι όταν στη Βίλα Υπατία δίνονταν διεθνώς το συμβολικό Τασιαλληλέγγυο μήνυμα «μάθαν ότι λιαζόμαστε και πλάκωσαν κι οι κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα». Έκτοτε, έτσι ορίστηκε ιδρυτικά το ποιος θα είναι ο άτυπος δρόμος της μεταναστευτικής ροής προς την Ευρώπη στα επόμενα χρόνια. Και αυτό κλιμακωτά εξειδικευόταν περαιτέρω, όσο πλησίαζε η ώρα της Κυβέρνησης της Αγανάκτησης.
Μαζί με όλα τα άλλα έχουμε και τη Δικαιοσύνη που μας ταιριάζει, όταν το αποενοχοποιημένο Τρελοκομείο της Αυτοδικίας καταλύει παντού το Κράτος Δικαίου. Με καταλήψεις δημόσιου χώρου από ποικιλώνυμους πικραμένους, με αγροτικά και άλλα μπλόκα η Δημοκρατία ξεπουπουλιάζεται. Αλλά η Δικαιοσύνη (που μόνο της ντέρτι έχει εσχάτως να εγκαλεί ανοίκεια κάθε αυτονόητη κριτική…) μόλις προχτές πήρε χαμπάρι και ξύπνησε. Ήταν όμως αργά. Αφήστε που ο Αλεξάκης της έβαλε χέρι, γλείφοντας τους αγρότες, γιατί αδίκως τάχα εκείνη τους ξεβόλεψε. Αφού ΤΟ Σύστημα βολεύεται, όταν ταυτίζεται ο σκληρός διεκδικητικός αγώνας με την βλακώδη κατάλυση του Κράτους Δικαίου…
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η διεθνής μας εικόνα, η οικονομία, το μεταναστευτικό, η αδύναμη Δικαιοσύνη, η γενικευμένη κατάρρευση μπροστά στο κλιμακούμενο Βαϊμαρικό φαινόμενο. Είναι όλο αυτό το γενικό πλαίσιο, που απορρέει από το κορυφαίο πρόβλημα του καμμένου εθνικού λογισμικού, που πρέπει επιτακτικά να ξανακοιτάξουμε.
Η κυβέρνηση με θαυμαστή επιτυχία μάς οδηγεί κανονικά στον τίμιο δρόμο της Τσιπρασιατικής Καταστροφής για δύο συναφείς λόγους. Και επειδή μόνο η καρέκλα την ένοιαζε, υπό το δόγμα «δεν ξέρω τι θέλω και δεν θα ησυχάσω αν δεν το αποκτήσω». Και επειδή, προσπαθώντας να βρει ένα ελάχιστο επιχείρημα για όσα δεινά επισωρεύει μέρα τη μέρα, συνεχίζει να σέρνεται στο Βαρουφάκειο «Αντάρτικο Χρόνου», γκρεμίζοντας τη χώρα χωρίς να αλλάξει τίποτε.
Το Συνέδριο και το Grevo
Έτσι, μοιραία, πλησιάζει η ώρα των δυνάμεων που θέλουν να τα αλλάξουνε όλα, χωρίς να γκρεμίζουνε τη χώρα. Στη βάση αυτού του κάδρου, σήμερα το Ποτάμι, που εσχάτως δεν είναι και στο καλύτερο φεγγάρι του, ανοίγει το Δεύτερο κρίσιμο Συνέδριό του, αντιμετωπίζοντας το πέναλτι που θα βαρέσουν οι εγκαλούντες για την εσωστρεφή του πορεία.
Κάθε ποταμοφύλακας (από τον επί κεφαλής ως τον τελευταίο σύνεδρο και φίλο) περιμένει με αγωνία να δει πού θα καταλήξει η μπάλα κατά την τριήμερη διαδικασία. Με επιτηδευμένη αδιαφορία την παρακολουθούν και οι αντίπαλοι. Όλοι συμφωνούν πάντως ότι θα αποτελέσει αφετηρία γενικότερων πολιτικών εξελίξεων, που επικαθορίζονται και από το προαναφερθέν αδιέξοδο.
Σήμερα, επίσης, παρουσιάζεται και το ενδιαφέρον βιβλίο «Η ασθένεια της Ευρώπης» του Guy Verhovstadt (Εκδόσεις Παπαδόπουλος). Λέει μεταξύ άλλων ο συγγραφέας, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας των Φιλελεύθερων Δημοκρατών και φίλος του Ποταμιού, αρκετά σημαντικά και για την Ελλάδα (βλ. «Από το Grexit στο Grevo).
Ας σημειώσουμε εδώ και την Επανάσταση, που εισηγείται να πραγματοποιήσουν οι Έλληνες σε όλα τα πεδία, το Grevo (Greek Revolution), κάτι σαν την αλλαγή των πάντων χωρίς το γκρέμισμα της χώρας, που λέγαμε. Και δυστυχώς το Grevo απαιτεί μια ενοχλητική προϋπόθεση. Το υποκείμενό της μπορεί να είναι μόνο ο απρόθυμος ελληνικός λαός. Να τα λέμε κι αυτά.
Η κριτική κατά Σταύρου Θεοδωράκη (ΣΘ)
Εγκαλείται ο ΣΘ, από εσωτερικούς και εξωτερικούς αντιπάλους, ότι ξινά και κακότροπα υποτίμησε ικανούς συνεργάτες. Ότι μετά την αρχική εντυπωσιακή ποσοτική συσσώρευση, επέδειξε χύμα οργανωτική διάρθρωση. Και έχασε το στοίχημα για ποιοτική διείσδυση στην κοινωνία και ενσωμάτωση των άξιων δημιουργών της εθνικής ανασυγκρότησης.
Παράλληλα και συναφώς, έχασε την κρίσιμη πολιτική σύνθεση του μηνύματος της Αλλαγής, που πνίγηκε στην αμφίσημη και επιτηδευμένη απροσδιοριστία γύρω από το πώς αξιολογούμε την πολιτεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, στήριξε αρχικά την πιπερολόγα φούσκα Βαρουφάκη/Τσίπρα περί «Μεγάλης Διαπραγμάτευσης». Έτσι, έδωσε πάτημα σε συμπλεγματικούς Θερσίτες να κλαυθμυρίζουν σχετικά με την μεταρρυθμιστική απροθυμία του Ποταμιού… Αυτός ο Θερσιτισμός είναι κορυφαίο πρόβλημα που σημειώνουμε τα τελευταία χρόνια για την υπόθεση της κατακερματισμένης Μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς. Και η εξουδετέρωσή του αποτελεί βασικό κριτήριο ηγετικότητας: όποιος καταφέρει να τον υπερβεί, θα ενοποιήσει διευρυντικά (ενσωματώνοντας άξιες προσωπικότητες και κινήσεις) και θα δαμάσει το χώρο.
Σε κάθε περίπτωση, μένει εκτός συζήτησης θέμα αλλαγής ηγεσίας του Ποταμιού, όχι μόνο γιατί αποτελεί προσωπικό γέννημα του ιδρυτή, ο οποίος ακόμα δεν ολοκλήρωσε τον εισηγητικό του κύκλο. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει άλλη προσωπικότητα με το ηγετικό εύρος και την επικοινωνιακή του διεισδυτικότητα. Η κάμψη στη δημοσκοπική του δημοφιλία δεν είναι ανεπίστροφη. Αν αξιολογηθεί μάλιστα ως αποτέλεσμα της περσινής αρχικής αμφισημίας του, μπορεί να αντιστραφεί, αφού εδώ και λίγο καιρό άλλαξε στρατηγική. Τώρα, πλέον ακολουθεί την αποδοτική στρατηγική «δεν φοβόμαστε να πούμε σκληρές αλήθειες και ότι εμείς θα σπάσουμε αβγά»… Ας παραδεχτούμε όλοι οι μεταρρυθμιστές ότι προηγείται η ηθική της αισθητικής ανάλυσης. Είναι αντιπολιτικό να «αντιπαθούμε» τον ΣΘ, παραβλέποντας το βασικό πολιτικό ερώτημα:
Τελικά, χρειάζεται το Ποτάμι;
Παρά την κάμψη, το Ποτάμι είναι μεγάλος νικητής των τελευταίων χρόνων: μπόλιασε μεταρρυθμιστικά και άλλαξε την ατζέντα, κι ας μην ξεκαθάρισε δεόντως την αξία του ως κόμματος πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας. Ποιο άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα θα μπορούσε να καταθέσει τέτοιο ουσιωδώς ανατρεπτικό νομοσχέδιο;
Όσο κι αν όλα δείχνουν ότι έρχεται μονόδρομα εναλλακτική Κυριάκου, έναντι των ολετήρων που ήθελαν να γίνουν σωτήρες, το Ποτάμι αποτελεί την κύρια κοινοβουλευτική μεταρρυθμιστική προωθητική δύναμη.
Ξαναείπαμε, η ΝΔ δεν αλλάζει εύκολα, είναι Σεραφειμάνθιμο και δομικά πελατειακό κόμμα. Και το ΠΑΣΟΚ, με τα προοδευτικά του πρόσημα, έχει στο DNA του (αυτό έσβησε αμετακλήτως τη δυναμική των 58 και της Ελιάς…) τον χρεωκόπο Πελατειακό Εθνολαϊκισμό, που δύσκολα αποβάλλεται. Όσο για το Λεβεντοψεκαζμένο Κέντρο…
Η σοβαρή επισπεύδουσα ισχυρήευρω-μεταρρυθμιστική βούληση του Ποταμιού (το συγκριτικό του στρατηγικό πλεονέκτημα) αντίθετα από την Ευρω-κρατικιστική βούληση των άλλων, εγγυάται. Καμιά Αλλαγή και Ανασυγκρότηση δεν θα γίνει, χωρίς το Ποτάμι να πιέζει τον πρωθυπουργό Κυριάκο (εκτός εάν νωρίτερα βρεθεί άλλος πρωθυπουργός)…
Υστερόγραφα
Για όσους θέλουν να θυμηθούν τη διετή πορεία του Ποταμιού, περισσότερα εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
16°
