Η διάλυση έχει τεράστιο κόστος

Μετά από ένα ρεσιτάλ λαϊκισμού στο οποίο πρωταγωνίστησαν οι περισσότεροι πολιτικοί και οι λεγόμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Οι κλειστές τράπεζες αποτελούν το ξεκίνημα μιας εφιαλτικής πορείας με τελική κατάληξη την επιστροφή στα Βαλκάνια. Έτσι όπως πάμε, σε δέκα χρόνια από σήμερα η οικονομία μας θα συγκρίνεται με εκείνη της Αλβανίας, η Σερβία που θα έχει μπει στην Ε.Ε. θα μας αφήνει πίσω και η Βουλγαρία και η Ρουμανία, για τις οποίες πολλοί μιλούν υποτιμητικά δηλώνοντας ότι δεν θέλουν τους μισθούς και τις συντάξεις στα δικά τους επίπεδα, θα μοιάζουν με υποδείγματα ευρωπαϊκής σταθερότητας και ανάπτυξης συγκρινόμενες με το δικό μας χάλι.

Δύο προβλήματα

Εάν δεν θέλουμε να μετατραπεί ο εξευτελισμός της ουράς στις τράπεζες και στα πρατήρια βενζίνης μέρος της καθημερινότητας που θα στηρίζεται σε ένα εξευτελισμένο νόμισμα, πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, για να μείνουμε Ευρώπη.

Το πρώτο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ένα πανίσχυρο μέτωπο ευρωπαϊκής απόρριψης, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή. Από τη στιγμή που η κυβερνητική ηγεσία δεν πραγματοποίησε την αναγκαία στροφή στον οικονομικό ρεαλισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική, είμαστε υποχρεωμένοι να μετρήσουμε τις πολιτικές μας δυνάμεις αυτή την Κυριακή και κάθε μέρα μέχρις ότου επιβάλουμε μια ευρωπαϊκή ατζέντα στην πολιτική ζωή της χώρας.

Πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αυτή την κρίσιμη αναμέτρηση και πολλοί από εμάς μπορεί να είναι πολιτικά κουρασμένοι ή και φθαρμένοι. Τώρα όμως είναι η ώρα της μάχης γιατί η ενδεχόμενη επικράτηση του όχι στο δημοψήφισμα θα είναι η συμβολαιογραφική πράξη της ευρωπαϊκής συντριβής της Ελλάδας και της επιστροφής της στα Βαλκάνια. Το έχουν ξεκαθαρίσει όλοι οι κορυφαίοι της Ε.Ε. και μόνο οι πονηροί πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ υποκρίνονται ότι δεν καταλαβαίνουν για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους.

Ο λογαριασμός

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όλοι οι συμπολίτες μας είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει ότι μπορεί για να ανεβάσει το λογαριασμό της αναγκαίας προσαρμογής και της παραμονής μας στο ευρώ και στην Ε.Ε.

Από τα 2-2,5 δισ. ευρώ που ήταν τα μέτρα που ζητούσε η τρόικα από την κυβέρνηση Σαμαρά πριν ένα χρόνο και απέρριπτε με δυναμικό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, περάσαμε στα μέτρα των 8 δισ. ευρώ που έχουν την υπογραφή του κ. Τσίπρα. Όμως είναι τέτοια η πτώση της οικονομίας και τόσο μεγάλη η διεύρυνση του χρηματοδοτικού και δημοσιονομικού κενού ώστε οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές ζητούν περισσότερα μέτρα για να μπορέσουν να πάνε την όποια συμφωνία για χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας στα δικά τους Κοινοβούλια και στους δικούς τους φορολογούμενους πολίτες.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ριψοκίνδυνοι ελιγμοί του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του προκαλούν νέες εξωφρενικές επιβαρύνσεις. Για κάθε εβδομάδα που μένουν κλειστές οι τράπεζες – και δεν υπάρχει προοπτική να ανοίξουν στο άμεσο μέλλον- το Δημόσιο χάνει φορολογικά έσοδα ύψους 1-1,2 δισ. ευρώ, που θα πρέπει να καλυφθούν. Η γενική απορρύθμιση της οικονομίας και οι αρνητικές αλλαγές στα συναλλακτικά ήθη –εφόσον πλέον κανένας δεν πληρώνει κανέναν- ανεβάζουν κι άλλο το κόστος της αναγκαίας προσαρμογής. Βέβαια σε όποιο ύψος και να φτάσει αυτό είναι μικρό σε σχέση με το οικονομικό και κοινωνικό κόστος του περάσματος στη δραχμή και στα Βαλκάνια που έχει ήδη ξεκινήσει και έχει την υπογραφή του κ. Τσίπρα και των βασικών συνεργατών του. Δεν φτάνει λοιπόν να κερδίσουμε δύσκολες πολιτικές μάχες για να κρατηθούμε στην Ε.Ε. αλλά πρέπει να απαλλαγούμε οριστικά από τον κακό εαυτό μας και να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, κάνοντας μεγαλύτερη προσπάθεια, αναλαμβάνοντας περισσότερες ευθύνες και δείχνοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στα ολοένα περισσότερα θύματα της κρίσης.