Τι άνθρωπος είσαι εσύ που συμπεριφέρεσαι έτσι στο φαγητό;! Στους ανθρώπους γύρω σου
Τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις από τα μικρά πράγματα. Πώς τρώει, πώς μιλάει σε όσους δεν φοβάται, πώς καπνίζει. Πώς κρατάει το πιρούνι, τι λέξεις χρησιμοποιεί όταν ακούν λίγοι, πού σβήνει το τσιγάρο του, τι κάνει με το αποτσίγαρό του, πώς διαχειρίζεται το φαγητό του. Για να φτάσουν στο ρεζερβέ του παραθαλάσσιου εστιατορίου, σηκώθηκε το γαρμποχάλικο, σ’ όλο το μαγαζί. Με κάθε δουλοπρέπεια τους υποδέχθηκε ο ιδιοκτήτης, με κάθε δάχτυλο της παλάμης του βρόντηξε ο «καλός πελάτης» την πλάτη του σερβιτόρου – ένα βροντερό «πατ πατ» πάντα προσυπογράφει το ποιος κάνει κουμάντο.
Σταματήσαμε να μιλάμε. Έτσι κι αλλιώς από την ώρα που μπήκε και μετά ήταν απολύτως αδύνατον να ακούσουμε κάτι άλλο εκτός από τη φωνή του. Μάθαμε τα μπασκετικά του γούστα, τα ποδοσφαιρικά, τα πολιτικά του μεράκια, τις περασμένες του αγάπες και τις τιμές του ουρικού οξέος (του) από τις πρόσφατες εξετάσεις (του). Δίπλα του μία κοπέλα. Έτρωγε λίγο, κάπνιζε πολύ, μιλούσε καθόλου, χαμογελούσε σαν ένας αόρατος Τζίμινι Κρίκετ να της το υπενθύμιζε. Ήταν τέτοιο το bigdickenergy, που οι φίλοι μας ελαφρώς χλόμιαναν και άρχισαν να ψάχνουν τον σερβιτόρο για να πληρώσουμε. Δεν μπορέσαμε καν να ακούσουμε καθαρά ποιες ήταν οι επιλογές γλυκού που μας απαριθμούσε –εντάξει, είμαστε χιονονιφάδες, μας είχε κάτσει λίγο το φαγητό στον λαιμό.
Ο βροντόφωνος από το διπλανό τραπέζι τώρα εξηγούσε πώς κάνεις καλά τον κακό υπάλληλο – κόλπα και τακτικές, εκείνος ήξερε από τέτοιους, τους μυριζόταν. Και στο Μιλάνο είχε πάει και τον είχαν παραδεχθεί, και στη Γαλλία, και στο Ντουμπάι.
Δεν είναι κακό να έχει αυτοπεποίθηση ο άνθρωπος. Να ξέρει τι θέλει, τι κάνει, πού πάει. Δεν πειράζει κι αν είναι θορυβώδης. Τι να γίνει τώρα; Είμαστε φωνακλάδες οι Έλληνες, πάντα υπάρχει ένας «κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα και θα δείτε». Δεν πειράζει. Επίσης, υπάρχουν και πιο χοντροκομμένοι τύποι ανθρώπων, για όλους μας φτάνει το οξυγόνο – υποθέτω.
Την ώρα που σηκώθηκα, κάπως πιασμένη από το άβολο ψαθί της καρέκλας, άθελά μου κοίταξα στα πιάτα μπροστά του. Στο ένα κολυμπούσε μέσα σε κάτι ζουμιά μια άδεια ντομάτα που πριν από λίγη ώρα ήταν γεμιστή και μέσα της έχασκαν κανά δυο αποτσίγαρα. Δίπλα ένας σαργός ξεκοκαλισμένος και επίσης διακοσμημένος με αποτσίγαρα.
Φυσικά και σκασίλα σου, αν θα χρησιμοποιήσουν κι άλλοι άνθρωποι αυτό το πιάτο μετά από εσένα. Σκασίλα του και του ιδιοκτήτη – με τα λεφτά σου αγοράζει πιάτα, πιατοθήκες, όλη την οικοσκευή. Αλλά γιατί; Γέλαγα πριν από καιρό με τη φίλη μου τη Φώτη που τα 'λεγε σε βίντεο στο TikTok, πίστευα ότι αυτές είναι άξεστες συμπεριφορές που τις έχουμε ξεπεράσει, σημαδάκια χοντροκοπιάς από το άγριο, βαλκάνιο παρελθόν μας.
Δεν είναι πάντα το σχολείο, είναι και η κοινωνική μόρφωση που σε ισιώνει, κάποτε μπορεί και τα λεφτά που σου ανοίγουν πόρτες για ένα θέατρο, ένα μουσείο, ένα καλό εστιατόριο έστω. Μπα. Το τελευταίο φύλο συκής του άξεστου θα είναι το αποτσίγαρο στο πιάτο του. Εκεί που πριν από λίγο μοσχομύριζε το φαγητό του. Σαλόνι – τραπεζαρία – WC ένα και το αυτό.
14°
