Η ιστορικός Άννα Μαρία Δρουμπούκη που έκανε έρευνα για τον σύγχρονο αντισημιτισμό στην Ελλάδα καταγγέλλει διακοπή συνεργασίας της με πανεπιστήμιο
Τη διακοπή της συνεργασίας της με ελληνικό πανεπιστημίο καταγγέλλει με ανάρτησή της στο Facebook η ιστορικός Άννα Μαρία Δρουμπούκη, λόγω ενός συλλογικού τόμου που ετοιμάζει για τον σύγχρονο αντισημιτισμό στην Ελλάδα, με αφορμή τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου.
Όπως αναφέρει η κ. Δρουμπούκη «επιλέγω να μιλήσω δημόσια για μια εμπειρία που αγγίζει πλέον τα όρια της επαγγελματικής, ακαδημαϊκής και ανθρώπινης απαξίωσης. Και επιλέγω να μιλήσω όχι μόνο για μένα, αλλά για κάθε γυναίκα, κάθε ιστορικό, κάθε ελεύθερη φωνή που δέχεται πιέσεις, υπαινιγμούς ή απειλές όταν δεν συμμορφώνεται με το "πρέπει" των καιρών».
Εξηγεί ότι η επιστημονική αυτή πρωτοβουλία αυτή προκάλεσε συντονισμένες και χυδαίες αντιδράσεις - κυρίως σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Εμφανίστηκαν υβριστικά, απειλητικά και ενίοτε ρατσιστικά σχόλια, πολλά από τα οποία φιλοξενήθηκαν ή δεν καταδικάστηκαν σε αναρτήσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης. Απέναντι σ’ αυτόν τον οργανωμένο όχλο, αναγκάστηκα να απευθυνθώ ήδη σε νομική σύμβουλο».
«Ωστόσο, το πιο σοβαρό πλήγμα δεν ήταν το διαδικτυακό λιντσάρισμα. Ήταν η διακοπή της συνεργασίας μου με πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, από καθηγητή ο οποίος θεωρούσε, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ότι ήμουν η πλέον κατάλληλη να αναλάβω, στο μέλλον, τη θέση του μετά την αφυπηρέτησή του και να συνεργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση, κάτι που φυσικά είδα θετικά. Ανέλαβα αναθέσεις διδασκαλίας και αυτό θα είχε μια διάρκεια.
Επέστρεψα συνειδητά στην Ελλάδα, έπειτα από δέκα χρόνια διαμονής και έρευνας στη Γερμανία, γιατί πίστεψα πως μπορώ να χτίσω ξανά επαγγελματικές και ανθρώπινες σχέσεις σε μια χώρα που αγαπώ. Ξεκίνησα να διδάσκω το προηγούμενο εξάμηνο, με εμπιστοσύνη, ενθουσιασμό και όραμα. Δούλεψα με φοιτητές και φοιτήτριες που έδειξαν σοβαρότητα και ευαισθησία, πάνω σε θέματα μνήμης, Ολοκαυτώματος, δύσκολης κληρονομιάς. Και πίστεψα πως κάτι γεννιέται ξανά» προσθέτει.
Καταλήγοντας η κ. Δρουμπουκη ξεκαθαρίζει: «Δεν υποστηρίζω την πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ. Δεν σιωπώ μπροστά στα εγκλήματα πολέμου. Αλλά αρνούμαι να επιτρέψω να σιωπήσουμε για τον αντισημιτισμό στο όνομα του θυμού.
Δεν θεωρώ ότι ένα κράτος είναι ταυτόσημο με έναν λαό. Δεν δέχομαι ότι για να μιλήσεις για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων πρέπει να φιμώσεις τους Εβραίους. Δεν πιστεύω ότι η μνήμη είναι ανταγωνιστικό πεδίο. Και δεν θα δεχτώ να μετατραπεί ο ακαδημαϊκός χώρος σε χώρο συμμόρφωσης και έμμεσης λογοκρισίας.
Γύρισα στην Ελλάδα για να προσφέρω. Για να μείνω. Για να συνεργαστώ με ανθρώπους που εκτιμώ. Αν τελικά χρειαστεί να φύγω ξανά, θα φύγω με ήσυχη συνείδηση. Είμαι αυτή που είμαι. Δεν θα απολογηθώ. Δεν θα μετανοήσω. Δεν θα γίνω αρεστή για να γίνω ανεκτή.
Αυτό που ζω αυτές τις μέρες είναι απόπειρα φίμωσης. Και είναι αντισημιτική συμπεριφορά μεταμφιεσμένη σε πολιτική ορθότητα. Γι’ αυτό μιλώ. Όχι ως παραίτηση, αλλά ως αντίσταση και μαρτυρία. Γιατί το χρωστάω όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όσους προσπαθώ να υπερασπιστώ.
Δεν σιωπώ.»
Και επειδή ήδη ξεκίνησε μια οργανωμένη προσπάθεια σπίλωσης του προσώπου μου, με διαρροές και σχόλια του τύπου ότι δήθεν...
«Γύρισα για να φύγω ξανά. Μια δημόσια επιστολή Την επιστολή αυτή δεν τη γράφω με ευκολία. Αλλά τη γράφω με πλήρη επίγνωση. Επιλέγω να μιλήσω δημόσια για μια εμπειρία που αγγίζει πλέον τα όρια της επαγγελματικής, ακαδημαϊκής και ανθρώπινης απαξίωσης. Και επιλέγω να μιλήσω όχι μόνο για μένα, αλλά για κάθε γυναίκα, κάθε ιστορικό, κάθε ελεύθερη φωνή που δέχεται πιέσεις, υπαινιγμούς ή απειλές όταν δεν συμμορφώνεται με το "πρέπει" των καιρών. Τους τελευταίους μήνες, ετοιμάζω με αποκλειστικά δική μου πρωτοβουλία, χωρίς θεσμική υποστήριξη ή χρηματοδότηση, έναν συλλογικό τόμο για τον σύγχρονο αντισημιτισμό στην Ελλάδα, με αφορμή τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου. Το κάλεσμα συμμετοχής απευθύνθηκε ισότιμα σε συναδέλφους, ιστορικούς, κοινωνικούς επιστήμονες, νομικούς, καλλιτέχνες — και η ανταπόκριση υπήρξε εντυπωσιακή: περίπου τριάντα σοβαρές, τεκμηριωμένες συμμετοχές, από ανθρώπους που επιθυμούν να αναστοχαστούν με ευθύνη, στοχασμό και επιστημονική δεοντολογία ένα φαινόμενο το οποίο, ιδίως σήμερα, συγκαλύπτεται, σχετικοποιείται ή ενσωματώνεται σε πολιτικούς συμψηφισμούς. Η πρωτοβουλία αυτή, αμιγώς επιστημονική και δημόσια, προκάλεσε συντονισμένες και χυδαίες αντιδράσεις — κυρίως σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εμφανίστηκαν υβριστικά, απειλητικά και ενίοτε ρατσιστικά σχόλια, πολλά από τα οποία φιλοξενήθηκαν ή δεν καταδικάστηκαν σε αναρτήσεις πανεπιστημιακών δασκάλων, μεταξύ των οποίων και ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης. Απέναντι σ’ αυτόν τον οργανωμένο όχλο, αναγκάστηκα να απευθυνθώ ήδη σε νομική σύμβουλο. Ωστόσο, το πιο σοβαρό πλήγμα δεν ήταν το διαδικτυακό λιντσάρισμα. Ήταν η διακοπή της συνεργασίας μου με πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, από καθηγητή ο οποίος θεωρούσε, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ότι ήμουν η πλέον κατάλληλη να αναλάβω, στο μέλλον, τη θέση του μετά την αφυπηρέτησή του και να συνεργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση, κάτι που φυσικά είδα θετικά. Ανέλαβα αναθέσεις διδασκαλίας και αυτό θα είχε μια διάρκεια. Επέστρεψα συνειδητά στην Ελλάδα, έπειτα από δέκα χρόνια διαμονής και έρευνας στη Γερμανία, γιατί πίστεψα πως μπορώ να χτίσω ξανά επαγγελματικές και ανθρώπινες σχέσεις σε μια χώρα που αγαπώ. Ξεκίνησα να διδάσκω το προηγούμενο εξάμηνο, με εμπιστοσύνη, ενθουσιασμό και όραμα. Δούλεψα με φοιτητές και φοιτήτριες που έδειξαν σοβαρότητα και ευαισθησία, πάνω σε θέματα μνήμης, Ολοκαυτώματος, δύσκολης κληρονομιάς. Και πίστεψα πως κάτι γεννιέται ξανά. Λίγες μέρες αφού τελείωσε η διδακτική περίοδος, έλαβα μια σειρά από επιθετικά, προσβλητικά μηνύματα από τον εν λόγω καθηγητή. «Ποια αλήθεια να αποκατασταθεί Άννα Μαρία; Ότι δεν διαπράττει το Ισραήλ γενοκτονία;», με ρωτούσε. «Με αποστόμωσες… Σάρωσε την καρδάρα με το γάλα», έγραψε. «Η ακαδημαϊκή ελευθερία σου έκανε μέρος του προβλήματος ένα ολόκληρο Τμήμα. Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα;», συνέχισε. Και τελικά, μου ανακοίνωσε ότι η συνεργασία μας τελειώνει. Ότι η προοπτική της μελλοντικής ένταξής μου δεν ισχύει πλέον. Όχι γιατί αξιολογήθηκε το έργο μου. Αλλά γιατί δεν συμμορφώθηκα. Γιατί επέλεξα να μιλήσω για τον αντισημιτισμό. Γιατί δεν έκανα δημόσια δήλωση καταγγελίας του Ισραήλ. Γιατί τόλμησα να επιμείνω στη διάκριση μεταξύ κράτους και συλλογικότητας, γεωπολιτικής και ιστορικής μνήμης, πολιτικής διαφωνίας και ρατσιστικού λόγου. Γιατί είπα πως οι Εβραίοι δεν είναι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα της κυβέρνησης του Νετανιάχου. Γιατί υπερασπίζομαι το δικαίωμα να μιλάμε για κάθε μορφή μίσους — χωρίς εξαιρέσεις. Αυτή η τιμωρητική πράξη δεν αφορά μόνο εμένα. Αφορά κάθε νέα ερευνήτρια, κάθε γυναίκα στον χώρο της ακαδημίας, κάθε άτομο που δεν προέρχεται από «αυλές», που δεν κουβαλά πολιτικές «δεσμεύσεις», που τολμά να σταθεί με το όνομά του σε ένα δημόσιο ζήτημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω τέτοιες συμπεριφορές. Παλαιότερα, πανεπιστημιακός με προσέγγισε με πρόταση να μου αγοράσει μαγιό, να πάμε μαζί σε σπα «για να μιλήσουμε για συνεργασία». Σήμερα, χάνω μια μελλοντική θέση γιατί τολμώ να ασχοληθώ με ένα από τα πιο δύσκολα και επίκαιρα θέματα του καιρού μας: τον αντισημιτισμό. Θέλω να είμαι ξεκάθαρη: Δεν υποστηρίζω την πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ. Δεν σιωπώ μπροστά στα εγκλήματα πολέμου. Αλλά αρνούμαι να επιτρέψω να σιωπήσουμε για τον αντισημιτισμό στο όνομα του θυμού. Δεν θεωρώ ότι ένα κράτος είναι ταυτόσημο με έναν λαό. Δεν δέχομαι ότι για να μιλήσεις για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων πρέπει να φιμώσεις τους Εβραίους. Δεν πιστεύω ότι η μνήμη είναι ανταγωνιστικό πεδίο. Και δεν θα δεχτώ να μετατραπεί ο ακαδημαϊκός χώρος σε χώρο συμμόρφωσης και έμμεσης λογοκρισίας. Γύρισα στην Ελλάδα για να προσφέρω. Για να μείνω. Για να συνεργαστώ με ανθρώπους που εκτιμώ. Αν τελικά χρειαστεί να φύγω ξανά, θα φύγω με ήσυχη συνείδηση. Είμαι αυτή που είμαι. Δεν θα απολογηθώ. Δεν θα μετανοήσω. Δεν θα γίνω αρεστή για να γίνω ανεκτή. Αυτό που ζω αυτές τις μέρες είναι απόπειρα φίμωσης. Και είναι αντισημιτική συμπεριφορά μεταμφιεσμένη σε πολιτική ορθότητα. Γι’ αυτό μιλώ. Όχι ως παραίτηση, αλλά ως αντίσταση και μαρτυρία. Γιατί το χρωστάω όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε όσους προσπαθώ να υπερασπιστώ. Δεν σιωπώ. Άννα Μαρία Δρουμπούκη Ιστορικός»
14°
