Τι σχέση έχουν τα Τέμπη με τις αυξήσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων;

Είναι πια γνωστό σε όλους: λίγα πράγματα είναι τόσο αποδοτικά όσο η εκμετάλλευση και η εργαλειοποίηση νεκρών. Κάπως έτσι μάλλον θα σκέφτηκαν οι δημοσιοϋπαλληλοπατέρες της ΑΔΕΔΥ και προκήρυξαν το σημερινό βασανιστήριο των εργαζ... συγγνώμη τη σημερινή απεργία.

Η απεργία υποτίθεται ότι γίνεται για τον ένα χρόνο από το δυστύχημα στα Τέμπη και ίσως να είχε κάποιο νόημα αν το μοναδικό της αίτημα ήταν η πλήρης και χωρίς καμία σκιά απόδοση των ευθυνών και η τιμωρία όλων των ενόχων. Ακόμα κι αυτών που με την αδιαφορία τους έστρωσαν τον δρόμο για το δυστύχημα. Προφανώς μια απεργία δεν θα βοηθούσε ούτε στη χωρίς καμία σκιά απόδοση των ευθυνών ούτε στην τιμωρία των ενόχων, αλλά θα εξέφραζε ένα μάλλον πανελλήνιο αίτημα.

Όμως οι δημοσιοϋπαλληλοπατέρες που συνοδεύουν την τάχα για τα Τέμπη απεργία, στην οποία ισχυρίζονται ότι θέλουν να φωνάξουν «ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ», αυτό που δεν ξεχνούν είναι να αραδιάσουν μια σειρά από οικονομικά αιτήματα (ο κατάλογος από το σάιτ της ΑΔΕΔΥ):

1. 10% αύξηση στους μισθούς όλων των δημοσίων υπαλλήλων (προφανώς ανεξαρτήτως αποδοτικότητας και αξιολόγησης)
2. Επαναφορά των δώρων
3. Συλλογικές συμβάσεις
4. Κατάργηση του μισθολογικού παγώματος της διετίας ’16-17
5. Κατάργηση της εισφοράς 2% υπέρ της ανεργίας (απολύτως λογικό αίτημα αφού κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να μείνει άνεργος όσο σκληρά κι αν προσπαθήσει)
6. Αύξηση του αφορολόγητου στις 12.000
7. Αύξηση του επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας
8. Άμεση στελέχωση με μόνιμους υπαλλήλους όλοι οι κρίσιμοι δημόσιοι φορείς οι οποίοι είναι «υγεία, παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες, ασφάλιση κ.ά.» (ναι, σε απεργία που υποτίθεται ότι γίνεται για τα Τέμπη δεν μπήκαν στον κόπο να γράψουν κάτι για τις μεταφορές και τις συγκοινωνίες) και αναβάθμιση των αναγκαίων υποδομών.

Με λίγα λόγια οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ λένε: πριν έναν χρόνο 57 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο σε ένα δυστύχημα του οποίου οι ευθύνη βαραίνει πολλούς, δώστε μας τώρα λεφτά.

Ομολογώ ότι δεν μπορώ να υπολογίσω το τελικό ποσό της αύξησης που ζητούν οι δημοσιοϋπαλληλοπατέρες αλλά, αν αθροίσουμε τα αιτήματα, θα είναι πολύ μεγάλο. Σε καμιά περίπτωση όμως το μέγεθός της δεν μπορεί να φτάσει το μέγεθος της υποκρισίας τους. Γιατί υποκρισία είναι να κάνεις ότι νοιάζεσαι για τους νεκρούς των Τεμπών, ενώ φανερά το μόνο για το οποίο νοιάζεσαι είναι η τσέπη σου (απολύτως θεμιτή έννοια από μόνη της). Κι ακόμα μεγαλύτερη υποκρισία είναι να παριστάνεις ότι συγκλονίζεσαι από τους 57 νεκρούς του δυστυχήματος των Τεμπών, ένα δυστύχημα που οφείλεται στην αδιαφορία και απροθυμία της πολιτείας να επιβάλει, να εφαρμόσει και να ελέγξει την εφαρμογή των νόμων (δηλαδή στην αδιαφορία της πολιτείας για τις ζωές των πολιτών) και να μένεις εντελώς ασυγκίνητος μπροστά στους 600-700 νεκρούς που κάθε χρόνο θρηνούμε στην άσφαλτο ακριβώς για τους ίδιους λόγους. Και μπράβο μας.