Ο κ. Στάθης Ευσταθόπουλος, υποψήφιος πρύτανης, μας εξηγεί τους λόγους της αντίθεσής του στις πρόσφατες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
Η αντίστροφη μέτρηση για τις πρυτανικές εκλογές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έχει αρχίσει. Στις 15 Μαΐου, οι κάλπες θα κρίνουν πολλά για το μέλλον του μεγαλύτερου πανεπιστημιακού ιδρύματος της χώρας. Ο κ. Στάθης Ευσταθόπουλος, υποψήφιος πρύτανης για το Ίδρυμα, μας εξηγεί τους λόγους της οξείας αντίθεσής του στις πρόσφατες αλλαγές για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά και τα μέτρα που προτείνει για μια στροφή στην ποιότητα, την έρευνα, την αξιοκρατία, μακριά από κομματισμούς και απέναντι στα φαινόμενα βίας και ανομίας.
Ξεκινώ από την ψήφιση του τελευταίου νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκφράσατε τη σφοδρή σας αντίθεση στις ρυθμίσεις του κ. Γαβρόγλου. Εξηγήστε μας γιατί και ποια θα είναι η επόμενη μέρα...
Ο υπουργός Παιδείας περιφρόνησε το Πανεπιστήμιο, καταστρατήγησε το Συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητό του. H Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Πατρών με συντριπτική πλειοψηφία (περίπου το 85% του Πανεπιστημίου) δεν συμφωνούσε με το Σχέδιό του για συγχώνευση με το αντίστοιχο ΤΕΙ και με τη διασπορά του Ιδρύματος σε 7 διαφορετικές πόλεις. Ήταν προφανές ότι ο υπουργός δεν είχε την ακαδημαϊκή νομιμοποίηση να προχωρήσει περαιτέρω το σχέδιο που είχε προτείνει. Επιπλέον, ολοκλήρωσε την κατάργηση της Τεχνολογικής Εκπαίδευσης, ενώ η Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) γνωμοδοτούσε προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση,
Πείτε μου, είχε προηγηθεί κάποια συζήτηση για τις αλλαγές αυτές;
Είναι εντυπωσιακό ότι οι συγχωνεύσεις αυτές δεν είχαν καν τεθεί στον Εθνικό διάλογο για την Παιδεία, που η ίδια κυβέρνηση διεξήγαγε μόλις πριν δύο χρόνια. Γι’ αυτούς τους λόγους, όπως ανέφερα, ο υπουργός Παιδείας προχώρησε σε ένα «ακαδημαϊκό πραξικόπημα». Η επόμενη μέρα θα πρέπει να προβληματίσει τον πολιτικό κόσμο αλλά και την πανεπιστημιακή κοινότητα η οποία συντονισμένα να συζητήσει τη διαχείριση της νέας πραγματικότητας.
Θέτετε υποψηφιότητα στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της χώρας. Γιατί να επιλέξουν εσάς ως πρύτανη;
Γιατί δεσμεύομαι να δουλέψω με στόχο να πετύχουμε όλοι μαζί, ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο, ελεύθερο πανεπιστήμιο, με Αξιοκρατία, Αξιολόγηση, Διαφάνεια και Κοινωνική Λογοδοσία. Ένα πανεπιστήμιο ηγέτη στην κοινωνία, συνδιαμορφωτή της πολιτικής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι εκτελεστή πολιτικών αποφάσεων. Ένα πανεπιστήμιο με ποιότητα και διεθνή αναγνώριση που συνδυάζει ισοβαρώς εκπαίδευση και έρευνα, δίνει τη δυνατότητα στα μέλη και τους φοιτητές του να διακριθούν και επιβραβεύει την αριστεία. Να πετύχουμε σταθερή θεσμικά κατοχυρωμένη χρηματοδότηση βάσει του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου (Επιβράβευση - Ανταποδοτικότητα). Να αλλάξουμε τον ΕΛΚΕ (Ειδικός Λογαριασμός Κονδυλίων Έρευνας) που είναι ο αιμοδότης του Πανεπιστημίου μας, είναι το εργαλείο για να διαχειριστούμε τα κονδύλια που προσελκύουμε από εξωτερικές πηγές. Το σημερινό πλαίσιο λειτουργίας του είναι τραγικό. Ταλαιπωρεί τους ερευνητές ενώ μεγαλώνει τον κίνδυνο απώλειας των εσόδων στα οποία στηρίζεται το Ίδρυμα για να επιβιώσει. Για να διασυνδέσουμε το Πανεπιστήμιο και τους αποφοίτους μας με την κοινωνία και την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Μια από τις βασικές σας θέσεις είναι η διεκδίκηση αξιοπρεπών αποδοχών για το ανθρώπινο δυναμικό του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα;
Στο όραμά μου για το ΕΚΠΑ συμπεριλαμβάνεται ο στόχος το διδακτικό προσωπικό να αισθάνεται αξιοπρέπεια, ασφάλεια και υπερηφάνεια να εργάζεται. Και το θέμα των αποδοχών των πανεπιστημιακών είναι ιδιαιτέρως σημαντικό. Δεν το θέτω μόνο υπό τη στενή έννοια της διεκδίκησης κάποιων αυξήσεων ή αναδρομικών, στο οποίο πρωτοστάτησα ως πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ και για το οποίο είμαι περήφανος, αλλά θέλω να το αναδείξω ως ένα διαρθρωτικό και αξιακό ζήτημα. Μια πολιτική που θα βελτιώσει την ποιότητα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διότι η επένδυση στα πανεπιστήμια ξεκινάει από την επένδυση στους πανεπιστημιακούς. Θα πρέπει να πείσουμε την πολιτεία ότι πανεπιστήμια με καθηγητές και προσωπικό που έχουν τις σημερινές αποδοχές δεν λειτουργούν πουθενά στον δυτικό κόσμο. Οφείλουμε να επιδιώξουμε να γίνει προτεραιότητα για την ελληνική πολιτεία να επαναφέρει την αξία του έργου των πανεπιστημιακών σε αξιοπρεπή επίπεδα
Μιλώντας γενικότερα, ποια είναι τα προβλήματα πρώτης γραμμής για το Ίδρυμα που κατά την άποψή σας πρέπει να επιλυθούν;
Είναι η αυτονομία του πανεπιστημίου μας, η λειτουργία του ΕΛΚΕ, οι αποδοχές του ανθρώπινου δυναμικού του, τα προβλήματα της καθημερινότητας, η λειτουργία της Συγκλήτου, η διαφάνεια και η αξιοκρατία, η κακή κατάσταση των υποδομών και η ανομία και η ασφάλεια.
Για τα δύο τελευταία που μνημονεύετε. Πόσο εύκολο (ή δύσκολο) είναι να αντιμετωπιστούν;
Έχω τοποθετηθεί με ξεκάθαρο τρόπο ήδη από την εποχή που ήμουν πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ, ότι το σημερινό καθεστώς προστασίας του ασύλου της ανομίας πρέπει να καταργηθεί. Τα φαινόμενα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με τον Νόμο, όπως γίνεται σε όλη την ελληνική επικράτεια και να σταματήσουν.
Ποια είναι η γνώμη σας για τον κομματισμό στα πανεπιστήμια, συνεπώς και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών; Ερωτώ, επικαλούμενος και την εμπειρία σας ως Πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ.
Το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι πραγματικά αυτόνομο και ανεξάρτητο, και όχι υπηρέτης της κυβέρνησης. Αυτό ακολούθησα και στην ΠΟΣΔΕΠ, όταν ένωσα πανεπιστημιακές δυνάμεις ανεξάρτητα από την κομματική τους ταυτότητα και καταφέραμε από το μηδέν να έχουμε τον κυρίαρχο ρόλο στην Ομοσπονδία. Εγώ, ως πρόεδρος, επεδίωξα να συνεργαστώ προς όφελος των συναδέλφων μου και των πανεπιστημίων με όλους τους υπουργούς όλων των κυβερνήσεων, αλλά και δεν δίστασα να συγκρουστώ επίσης με όσους χρειάστηκε. Πάντα επεδίωκα ευρύτερες συναινέσεις, καθώς πιστεύω ότι μόνο έτσι μια μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο μπορεί να εφαρμοστεί και να αποδώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το έχω καταφέρει πολλές φορές, καθώς σε αρκετά ζητήματα, μόνο στη δική μου θητεία ως Πρόεδρος πάρθηκαν ομόφωνες αποφάσεις στην ΠΟΣΔΕΠ. Θα προσπαθήσω να πείσω όλα τα κόμματα για το μεταρρυθμιστικό όραμα της αυτονομίας του Πανεπιστημίου αλλά και τις άλλες αλλαγές που επιβάλλεται να υλοποιηθούν, οι οποίες είναι πλειοψηφικές στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Προφανώς σε ένα αυτόνομο και ανεξάρτητο πανεπιστήμιο που οραματίζομαι, όχι μόνο τα κόμματα, αλλά και κανείς άλλος εξωπανεπιστημιακός φορέας, δεν μπορεί να παρεμβαίνει.
20°
