Ουκρανία: Μια πολεμική σύγκρουση που εξελίσσεται σε δίπολο δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, Δύσης και Ανατολής
«Αν η Ευρώπη θέλει πόλεμο, είμαστε έτοιμοι τώρα», μας είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που μεταφράζεται και ως «καλομελέτα κι έρχεται». Δεν το κρύβει πια, αν και κρατιέται. Και τόσο αυτό όσο και οι συχνές απειλές των υποτακτικών του προς την Ευρώπη είναι γιατί δεν τον αφήνουν να πάρει ό,τι θέλει από την Ουκρανία αλλά και να βάλει υποθήκη για το μέλλον. Αλλιώς τι νόημα έχει να μείνει η Ουκρανία έξω από το ΝΑΤΟ ή να μειώσει αισθητά τις ένοπλες δυνάμεις της; Το προφανές. Μια αδύναμη Ουκρανία θα καταληφθεί ευκολότερα σε μια επόμενη φάση. Όταν θα έχει επουλώσει τις δικές της πληγές, θα έχει πάρει δυνάμεις και, κυρίως, θα έχει πιάσει την Ευρώπη στον ύπνο. Γι’ αυτό ειδικά θα έχει φροντίσει και ο Αμερικανός φίλος. Ο μόνος αξιόπιστος γι’ αυτόν συνομιλητής. Γιατί του κάνει τα χατίρια.
Ευτυχώς, όμως, η Ευρώπη, έστω και αργά, ξύπνησε. Κατάλαβε ότι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και οι μεταναστευτικές ροές, τις οποίες διευκόλυνε με αφέλεια, δεν μπορούν να αναιρέσουν τη σύγκρουση της Δημοκρατίας με τον Ολοκληρωτισμό σε γεωπολιτικό επίπεδο. Η πλούσια, φιλελεύθερη, ευημερούσα και ευδαιμονική Ευρώπη είναι, όπως και να το κάνουμε, πρόκληση στα μάτια του Πούτιν, του Σι και των αγιατολάδων όλου του κόσμου. Διότι δίνουν το κακό παράδειγμα στους λαούς τους, που στενάζουν κάτω από την μπότα των παντός είδους καταπιεστικών καθεστώτων. Εθνικιστικών, δήθεν σοσιαλιστικών και, φυσικά, θεοκρατικών.
Το μήνυμα της Ρωσίας προς τη Δύση και οι αυταπάτες
Όταν η Ρωσία χτυπάει κυρίως αμάχους την ώρα που κοιμούνται στη μαρτυρική Ουκρανία, στέλνει σαφώς μηνύματα στη χαλαρή Ευρώπη, που δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα μπορούσε να αντέξει ανάλογες σφαγές. Και της λέει: άσε με να κάνω τη δουλειά μου στην Ουκρανία σήμερα, στις Βαλτικές αύριο, στην Πολωνία μεθαύριο, γιατί έχω πρόγραμμα αναβίωσης του Ψυχρού Πολέμου, με μερικούς βαθμούς, όμως, χαμηλότερη θερμοκρασία. Διότι είμαι η Ρωσία, κι αν κάποτε τον ιμπεριαλισμό μου τον βάφτισα σοσιαλισμό και σοβιετισμό, χτες τον είπα ειδική επιχείρηση ενάντια στον «ναζισμό της Ουκρανίας», αύριο θα τον πω προληπτικό χτύπημα στην πολεμοχαρή Δύση. Και θα έρθω ένα βράδυ, όταν θα κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου. Για να μη νομίζετε ότι ο Πούτιν είναι κάτι διαφορετικό από τον γείτονα τον Ερντογάν. Και θα έρθω γιατί εξοπλίζεστε και με απειλείτε. Διότι όλη η ουσία κρύβεται πίσω από τον πανρωσισμό, τον οποίο σήμερα απλώς διακονεί ο Πούτιν.
Έπρεπε η Ρωσία να επιτεθεί ανοιχτά στην Ουκρανία για να καταλάβουν στη Δύση τι περίπου παίζει
Έπρεπε η Ρωσία να επιτεθεί ανοιχτά στην Ουκρανία για να καταλάβουν στη Δύση τι περίπου παίζει. Έπρεπε να κάνουν αναγνωριστικές επιχειρήσεις με drones σε όμορα κράτη για να νιώσουν την απειλή. Να αισθανθούν την ανάμειξη στα εσωτερικά των δημοκρατικών τους καθεστώτων μέσω των ρωσικών bots. Να προβούν σε δολιοφθορές, κυρίως στις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες. Να ακούσουν απειλές για πυρηνικό όλεθρο. Ακόμα και η ανάμειξη μισθοφόρων από το φασιστικό καθεστώς της Βόρειας Κορέας σε έναν ευρωπαϊκό πόλεμο δεν ήταν ικανή να τους αφυπνίσει από μόνη της. Να δουν δηλαδή λίγο βαθύτερα την επικείμενη σύγκρουση Δημοκρατίας και Ολοκληρωτισμού. Δύσης και Ανατολής. Διότι σε αυτήν τελικά την αντίθεση εξελίσσεται η όλη διαμάχη.
Οι ευημερούσες δυτικές δημοκρατίες δεν θέλουν να εμπλακούν σε κανενός είδους πόλεμο, και καλά κάνουν, αν δεν τους αφορά. Αλλά έλα που η εισβολή στην Ουκρανία τις αφορά και μάλιστα πολύ. Διότι, αν πέσει η Ουκρανία, ποια άλλη δυτική χώρα θα έχει σειρά; Δεν φαντάζομαι να υπάρχει σήμερα δυτικός ηγέτης που να πιστεύει στα λεγόμενα του Πούτιν περί μηδενικής διάθεσης εκ μέρους του για πόλεμο με τη Δύση. Αυτή η δήλωση είναι μια αντιγραφή των επανειλημμένων υποσχέσεων που έδινε ο Χίτλερ στους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς τις παραμονές του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου. Για να κοιμούνται ήσυχα ενόσω αυτός εξοπλιζόταν και προετοιμαζόταν. Και ο Πούτιν, που ξέρει Ιστορία, τη χρησιμοποιεί εμφατικά, όχι για να καθησυχάσει, φυσικά, αλλά για να δηλώσει ότι έρχεται. Γιατί ξέρει ότι τα δυτικά καθεστώτα δεν θα μπορέσουν να αντέξουν έναν τέτοιο πόλεμο. Γιατί δεν τον αντέχουν οι καλοζωισμένοι πολίτες τους.
Σίγουρα η Ρωσία θα μείνει για καιρό απομονωμένη από τον δυτικό και ανεπτυγμένο κόσμο. Η οικονομία του πολέμου που έχει διαμορφώσει κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Ο στρατός της έχει υποστεί τεράστιες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, χάρη στην ηρωική αλλά και ικανότατη ουκρανική αντίσταση. Και φυσικά κάποια στιγμή ο ίδιος ο ρωσικός λαός, αν και ποτισμένος από τον πανρωσισμό, θα αρχίσει να δυσανασχετεί. Και όλα αυτά φαίνεται να συνηγορούν στην απομάκρυνση των συννέφων μιας επέκτασης του πολέμου. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο φασισμός είναι πρόθυμος και ικανός να «αυτοκτονήσει» προκειμένου να πάρει όσο περισσότερους μπορεί στο θάνατο μαζί του. Διαφορετικά, ο Χίτλερ δεν είχε κανέναν λόγο να ανοίξει και ανατολικό μέτωπο. Κι όμως το άνοιξε. Γιατί η ηδονή του θανάτου είναι η ταυτότητα κάθε ολοκληρωτισμού. Και η πρόσφατη ιστορία το αποδεικνύει.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο φασισμός είναι πρόθυμος να «αυτοκτονήσει» προκειμένου να πάρει όσο περισσότερους μπορεί στο θάνατο μαζί του
Συνεπώς να ετοιμαζόμαστε. Όσο πιο συσπειρωμένη και ισχυρή είναι η δημοκρατική Δύση, τόσο θα απομακρύνεται η εκδοχή ενός νέου μεγάλου πολέμου. Αλλά δεν αρκούν οι εξοπλισμοί. Χρειάζεται μάχη και σε ιδεολογικό επίπεδο στο εσωτερικό. Σήμερα στην Ευρώπη, ο φιλορωσισμός είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένος τόσο στην ακροδεξιά όσο και στην αριστερά. Η ανοιχτή ρωσική προπαγάνδα έχει πολλούς φίλους και η αιτία δεν είναι άλλη από τη λατρεία του ολοκληρωτισμού και του αυταρχισμού των άκρων. Το μοντέλο Πούτιν, όπως και το μοντέλο Ερντογάν, είναι αυτά που ονειρεύονται και τα δύο άκρα του πολιτικού μας συστήματος για το μέλλον. Αυταρχικά καθεστώτα με προσχηματικές εκλογές και περιορισμό των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης, με δημοκρατικό, βεβαίως, φαινότυπο, διαπλεκόμενα με το ολιγαρχικό κεφάλαιο, τη δικαιοσύνη και τα ανάλογα ΜΜΕ σε μια αμοιβαία υποστήριξη με στόχο τη διαιώνιση της εξουσίας. Ακόμα και μέσα στην ίδια την ΕΕ – γιατί όχι; Τι διαφορετικό είναι η Ουγγαρία του Όρμπαν;
Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι άλλη από την περισσότερη ευημερία για τους πολλούς, περισσότερη δημοκρατία, αλλά και περισσότερη επαγρύπνηση. Τα ανοιχτά σύνορα της Ευρώπης κάποια στιγμή πρέπει να κλείσουν και η μετανάστευση να νομιμοποιηθεί με κανόνες και έλεγχο. Ο εισοδισμός της Ρωσίας μέσω ΜΜΕ, επιχειρήσεων και διαδικτύου πρέπει να αντιμετωπιστεί ανοιχτά με μαζική ενημέρωση των πολιτών και ανάλογες δράσεις. Και φυσικά η ειρήνη στην Ουκρανία, που σίγουρα είναι ο στόχος κάθε δημοκρατικού πολίτη, δεν μπορεί να είναι η παράδοση εδαφών στη Ρωσία. Αλλά ακόμα κι αν η μαρτυρική αυτή χώρα οδηγηθεί σε έναν επώδυνο συμβιβασμό, ελέω Τραμπ και ΗΠΑ, ας είναι το γεγονός αυτό η αρχή μιας πανευρωπαϊκής αφύπνισης, εγρήγορσης και προετοιμασίας. Όχι μόνο υλικής, αλλά και ιδεολογικής. Να καταλάβει επιτέλους ο Δυτικός πολίτης ότι μπορεί κάποια μέρα να χρειαστεί να πολεμήσει για τη ζωή του. Όχι μόνο για την ελευθερία του.
