Τι μπορεί να συμβεί όταν σε μια εφημερία διαπιστώσεις πως, πέρα από το πείσμα και την οργή, δεν υπάρχει τίποτε για να κάνεις τη δουλειά σου;
Χθες ήμουν σε ένα νοσοκομείο, στα Επείγοντα, συνοδός του πατέρα μου. Έμεινα περί τις πέντε ώρες και κάτι, που είναι λίγες: οι περισσότεροι περιμένουν πάνω από δέκα, καθώς ο κόσμος είναι πραγματικά πάρα πολύς στις εφημερίες. Ευχαριστώ, γι’ αυτή την ευλογία, τον νοσοκόμο που με έμπασε από την πίσω πόρτα στο ιατρείο για τις πρώτες εξετάσεις, γιατί είδε πως ο πατέρας μου πονούσε πολύ και είχε διπλωθεί στα δύο. Και, διάολε, είναι 88 χρονών. Δεν λέει να είσαι διπλωμένος από τους πόνους στην κοιλιά για περισσότερες από πέντε ώρες.
Όταν πας σε ένα νοσοκομείο που εφημερεύει, βλέπεις στ’ αλήθεια τα πάντα. Από τα ανοιγμένα κεφάλια και τα διαλυμένα πόδια, μέχρι νευρολογικά περιστατικά ανθρώπων που βαράνε τις πόρτες με τις γροθιές τους και περνάνε μέσα από τζαμαρίες, άλλους που έφαγαν κάτι και το κεφάλι τους πρήστηκε επειδή ήταν αλλεργικοί σε μια ουσία, άλλους που τρέμουν τα γόνατά τους και λιποθυμούν ενώ είναι κάτι θηρία δυο μέτρα, ηλικιωμένους που έχουν ποιος ξέρει τι ο καθένας τους και ταλαιπωρούνται πάνω στο αμαξίδιο με τον ορό μπηγμένο στο χέρι και έναν ασκό με αίμα κάπου στα γόνατα, νεογνά σε φορητές θερμοκοιτίδες (είδαμε ένα χθες, τυλιγμένο με καλώδια, ηλεκτρόδια, δεν ξέρω τι ήταν, και ταραχτήκαμε όλοι), αλητάκια με θαλασσί τατουάζ της φυλακής στα κότσια του χεριού, με πρησμένα μάτια και κομμένα χείλια από σιδερογροθιά, τον γραφικό σαρανταπεντάρη με το πέτσινο που πίσω έχει μια πελώρια νεκροκεφαλή και τις λέξεις ALITIA THANATOS σταμπαρισμένες από κάτω της, με το στόμα του ανοιγμένο σαν γαρίφαλο και τα μισά δόντια του να λείπουν, την οικογένεια των Τσιγγάνων που έχουν έρθει πολλοί μαζί για να σταθούν σε έναν, μια κοπέλα να κλαίει εδώ πέρα, έναν άλλο να τρέμουν τα χείλια του από τα αναφιλητά, κάποιους με τα χαρτιά και τα αυτοκόλλητα της εισαγωγής στα χέρια, και με μια ξεθυμασμένη κοκακόλα, αλλά αποκαμωμένους πια από την πολύωρη αναμονή, γιατρούς και νοσοκόμους και τραυματιοφορείς να διασχίζουν τους διαδρόμους πάνω στα σαμπό τους κουρασμένοι από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το ωράριό τους (τι δουλειά κι αυτή…), αλλά έτοιμοι να απαντήσουν στις πιο αφελείς ερωτήσεις οποιουδήποτε τους σταματήσει καθώς πηγαίνουν να δουν ένα άλλο περιστατικό — ή άλλα δέκα. Τα ξέρετε.
Τώρα, όλο αυτό πολλαπλασιάστε το σας παρακαλώ πολύ επί εκατό, αφαιρέστε από την εξίσωση τα φάρμακα, τις γάζες και τα αντιδραστήρια για τις μικροβιολογικές και τις αιματολογικές, αφαιρέστε και το διανυκτερεύον μίνι-μάρκετ με τις κοκακόλες, τα σάντουιτς και τα υποσέντονα απέναντι, και προσθέστε στον πίνακα καπνούς, αιθάλη, τέφρα, αμμωνία, και ένα μπαράζ βομβαρδισμών από πέντ’-έξι πυροβολαρχίες του εχθρού: του εισβολέα.
Πέντ’-έξι πυροβολαρχίες που σημαδεύουν με ακρίβεια τοπογράφου το νοσοκομείο, τη γειτονιά σου, την πόλη σου, την πατρίδα σου — τη μοναχική καρδιά της Ευρώπης και του πολιτισμού.
Κάντε αυτές τις απλές μαθηματικές πράξεις, και κατόπιν πείτε ΔΥΝΑΤΑ πώς θα αισθανόσασταν αν πηγαίνατε τον πατέρα σας ΕΚΕΙ να τον κοιτάξουν επειδή είναι στα 88 και δίπλωσε από τους πόνους στην κοιλιά, αν πηγαίνατε ΕΚΕΙ το παιδί σας να του βάλουνε καλώδια και ηλεκτρόδια στο τριών-τεσσάρων κιλών τρεμάμενο σώμα του, αν ήσασταν ΕΣΕΙΣ εκείνη η γιατρίνα, ή εκείνος ο νοσοκόμος.
Ο δικτάτορας Πούτιν, αυτός ο παράφρων Χίτλερ τού 21ου αιώνα, φυσικά και θα λογοδοτήσει στην ανθρωπότητα και τους θεσμούς της — εκεί θα ’μαστε και θα το βλέπουμε όλοι με χαρά. Πλην όμως, 45 εκατομμύρια ζωές καταστράφηκαν ΗΔΗ εξαιτίας της αιμοσταγούς παράνοιάς του. Το μόνο που απέμεινε είναι να μετρήσουμε τους νεκρούς και τους ανάπηρους ανάμεσα στους κατεστραμμένους, και να δούμε με δέος το τελικό άθροισμα του χάους που θα αφήσει πίσω του αυτός ο καταστροφέας πολιτισμών.
ΥΓ. Τι μέγιστη ντροπή να υποστηρίζεις τον Χίτλερ, του τότε και του τώρα. Και τι αναγούλα, τι εμετός να κάνεις τα στραβά μάτια.
7°
