Τα Σαββατοκύριακα πριν και μετά τη 15η Νοέμβρη στην Ιαπωνία είναι πολύχρωμα. Οι δρόμοι πλημμυρίζουν με κιμονό σε παιδικά μεγέθη, τα πεζοδρόμια με καλάθια γεμάτα ζαχαρωτά και οι ναοί με οικογένειες έτοιμες για μια από τις σημαντικότερες στιγμές τους. Η γιορτή Shichi-Go-San (七五三, κυριολεκτικά 7-5-3) , που σηματοδοτεί το πέρασμα από τη βρεφική στην παιδική ηλικία έχει φτάσει.
Αγόρια 3 και 5 ετών, μαζί με κορίτσια 3 και 7 ετών φοράνε τα καλά τους, τα οποία συνήθως αποτελούνται από φανταχτερά κιμονό, σαγιονάρες, στολίδια για τα μαλλιά για τα κοριτσάκια και σε κάποιες περιπτώσεις μακιγιάζ που θυμίζει τις Αναμνήσεις μιας Γκέισας ή -όταν τα οικονομικά της οικογένειας δεν το επιτρέπουν- φορέματα και κοστούμια δυτικού τύπου. Κατευθύνονται προς κάποιο βουδιστικό ή σιντοϊστικό ναό, όπου θα προσευχηθούν, θα φωτογραφηθούν και θα φάνε το γλυκό Chitose Ame. Πολλές μαμάδες -και λιγότεροι μπαμπάδες- έχουν επίσης φορέσει κιμονό για να γιορτάσουν την ημέρα που θεωρείται πιο σημαντική και από τα γενέθλια.
Το γιατί οι ηλικίες των 3,5,7 ετών θεωρούνται σημαντικές έχει τις ρίζες του στην αριθμολογία της Άπω Ανατολής. Ο ίδιος ο εορτασμός ξεκίνησε κάπου μεταξύ 8ου και 12ου αιώνα μ.Χ. μεταξύ των ευγενών. Αργότερα επεκτάθηκε στην τάξη των σαμουράι, μέχρι που έγινε παράδοση για όλο το λαό. Μια άλλη πλευρά της προκατάληψης θέλει τα παιδιά πλήρως προστατευμένα από κάθε κακό πνεύμα μέχρι και τον 3ο χρόνο της ζωής τους.
Αιώνες αργότερα, στην Ιαπωνία της τεχνολογικής ανάπτυξης και των εμπορικών πλεονασμάτων, ο πολυάσχολος πληθυσμός παραμένει πιστός στις παραδόσεις, έστω και με μια κάποια ελαστικότητα. Η 15η Νοέμβρη δεν είναι αργία, πράγμα που σημαίνει πως οι γονείς δεν έχουν το χρόνο να πάνε τα παιδιά τους στο ναό εκτός αν είναι σαββατοκύριακο. Το εναλλακτικό σενάριο είναι οι πλησιέστερες στην ημερομηνία Κυριακές, οι οποίες μετατρέπονται σε μια μικρή γιορτή για τα παιδιά.
Πολλοί ναοί οργανώνουν ειδικές εκδηλώσεις για την περίσταση,με μοναχούς να διαβάσουν προσευχές κραδαίνοντας χάρτινα ομοιώματα πνευμάτων και ψέλνοντας, ένας θεός ξέρει σε ποια γλώσσα. Αυτό ωστόσο δεν αποτελεί τον κανόνα, καθώς οι Ιάπωνες δεν είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι. Αυτό που συμβαίνει σε πολλούς ναούς είναι ένα μικρό πανηγύρι. Πάγκοι όπου πωλούνται από αντίκες μέχρι μαλλί της γριάς στήνονται στις εισόδους των ναών, φωτογράφοι σπεύδουν να καταγράψουν το γεγονός, περήφανοι γονείς στέλνουν mms στους φίλους τους. Κάτι σαν τα δικά μας βαφτίσια, μόνο που τα τιμώμενα πιτσιρίκια είναι μεγαλύτερα και περισσότερα του ενός, παραδόξως όμως δεν επικρατεί ο ίδιος πανικός.
Μοναδική εξαίρεση στο χαρωπό σκηνικό αποτελούν οι περήφανοι μεν , ανήσυχοι δε μπαμπάδες, οι οποίοι κρατάνε το χέρι του παιδιού τους από τη στιγμή που βγαίνουν από το σπίτι μέχρι να επιστρέψουν. Το κιμονό που φοράει το καμάρι τους κόστισε μια μικρή περιουσία.Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ξύλινες σαγιονάρες κάνουν το έρμο το 3χρονο να σκοντάφτει σε κάθε βήμα. Ο λογαριασμός του καθαριστηρίου από μόνος του θα ήταν ικανός να προκαλέσει εγκεφαλικά, πόσο μάλλον το σκίσιμο του πανάκριβου αυτού φορέματος. Από το χεράκι λοιπόν, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο!
12°
