Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Στο έργο υποδύομαι την Μπελίντα, που υποδύεται τη Φλάβια. Είναι η βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης, μια γυναίκα που θέλει όλα να πηγαίνουν ρολόι, εντός ορίων και ευπρέπειας, που βλέπει τα πάντα θετικά και με αισιοδοξία, προσπαθεί να ελέγξει και να κρατήσει τις ισορροπίες ολοκλήρου του θιάσου, είναι πάντα ευγενική και γλυκομίλητη. Όταν η πρόβα και η επικείμενη παράσταση αρχίζει να καταρρέει, προσπαθεί με αυταπάρνηση να συγκρατήσει τα «ασυγκράτητα», αλλά οδηγείται κι αυτή σταδιακά σε μια κατάσταση εκτός εαυτού. Γιατί γι’ αυτήν, όπως και για κάθε ηθοποιό, και αυτό είναι το σπουδαίο, κατά τη γνώμη μου, σε αυτό το έργο, είναι το ότι κάνει μια ανατομία στην ψυχοσύνθεση του ηθοποιού. Η πρεμιέρα της παράστασης είναι εκείνη τη στιγμή ο κόσμος όλος...
Νομίζω ότι στην τέχνη τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα έχουν προκύψει από τολμηρά υπέροχα λάθη!
Τι θέλει να μας πει ο Μάικλ Φρέιν;
Κατά τη γνώμη μου, τόσο το έργο όσο και η επιλογή του τρόπου ανεβάσματός του είναι ένας ύμνος στον ηθοποιό. Επί δύο ώρες και κάτι παρακολουθούμε εννιά ηθοποιούς να ακολουθούν μια τρομερά εξοντωτική αλλά και απολαυστική παρτιτούρα με απίστευτους ρυθμούς, να προσπαθούν να σώσουν μια κατάσταση που μοιάζει να μην μπορεί να σωθεί από πουθενά, και να μην εγκαταλείπουν αυτή την προσπάθεια ακόμα και όταν οι ίδιες οι δυνάμεις τους τούς εγκαταλείπουν. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό απαιτεί μια τεράστια πειθαρχία και απόλυτο συντονισμό από όλους. Εγώ προσωπικά δεν έχω νιώσει ποτέ πιο αλληλοεξαρτώμενη από τους συμπαίκτες μου όσο σε αυτή την παράσταση. Κι ενώ στο έργο όλα πάνε λάθος και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να διαλυθούν, στην πραγματικότητα όλα γίνονται με απόλυτο συντονισμό, συγχρονισμό και ακρίβεια. Στο τέλος του έργου νομίζω ότι ο θεατής φεύγει με μια ειλικρινή συμπάθεια για τον ηθοποιό, για τον θεατρίνο. Είναι σαν να έχει προηγηθεί μια βουτιά στα άδυτα της ψυχής και του κόσμου αυτών των ιδιαίτερων πλασμάτων.
Το ακούμε στο «Σώσε»: «Μπαίνουμε από τις πόρτες - βγαίνουμε από τις πόρτες. Τι είναι η φάρσα; Αυτό. Τι είναι το θέατρο; Αυτό. Και η ζωή, δηλαδή, τι είναι; Αυτό».
Τόσο οι ηθοποιοί όσο και ο σκηνοθέτης της παράστασης την οποία παρακολουθούμε δεν είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «dream team». Ο σκηνοθέτης, για παράδειγμα, προτείνει στους ηθοποιούς να επικεντρωθούν στο άνοιγμα και στο κλείσιμο των πορτών και στις σωστές εισόδους και εξόδους. Γιατί τι είναι δηλαδή το θέατρο; Αυτό! Και η ζωή, δηλαδή, τι είναι; Αυτό! Όλος αυτός ο συλλογισμός, ενώ είναι απλοϊκός, εμπεριέχει και κάτι αληθινό και συγκινητικό. Καμιά φορά στην τέχνη χάνεσαι μέσα σε κυκεώνες αναλύσεων, πνευματικών αναζητήσεων και αέναων συζητήσεων που μπορεί να σε χαώσουν και να σε μπερδέψουν, ενώ συνήθως, αν ακολουθήσεις μια σειρά δράσεων, μικρών, ασήμαντων, που δεν εμπεριέχουν καμία πνευματικότητα και «καλλιτεχνία», μπορεί να σου αποκαλυφθεί κάτι που δεν περίμενες ποτέ. Πόσο μάλλον στη ζωή!
Πού πιστεύεις ότι βρίσκουμε περισσότερη, έστω και ωμή ή άβολη, αλήθεια; Πίσω στο παρασκήνιο ή μπροστά στην κεντρική σκηνή;
Στη δουλειά μας καμιά φορά μπερδεύεται το μπρος-πίσω και συχνά στα παρασκήνια βλέπεις πιο πολύ θέατρο από όσο στη σκηνή. Αλλά πάντα, ό,τι και να γίνεται και πίσω και πάνω και κάτω, η ώρα της παράστασης και η ύπαρξη ενός ανθρώπου έκθετου πάνω σε μια σκηνή ενώπιον όλου αυτού του κόσμου είναι μια πράξη ξεγυμνώματος, μια στιγμή αλήθειας, μια ένα δυνάμει εμφάνιση του Θεού. Ή και τίποτα από όλα αυτά. Νομίζω ότι στην τέχνη τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα έχουν προκύψει από τολμηρά υπέροχα λάθη. Και θεωρώ ότι, αν είσαι ανοιχτός, θα είσαι τυχερός να σου συμβούν αυτά τα λάθη, που μπορεί να σου αλλάξουν τον τρόπο που έβλεπες μέχρι τώρα το έργο, μη σου πω και την ίδια σου τη ζωή.
Πώς είναι η συνεργασία με τον Λυγίζο; (σ.σ. σκηνοθέτης της παράστασης)
Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τη συνάντησή μου με τον Έκτορα. Είναι ένας πραγματικά ευγενής άνθρωπος, που χωρίς –έχω την αίσθηση– καμία προσωπική φιλοδοξία αγαπάει τους ηθοποιούς και κατορθώνει να τους κάνει έναν-έναν ξεχωριστά να ανθίζουν. Κι αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Επιπλέον έχει όσον αφορά τη φάρσα μια μοναδική αίσθηση ρυθμού, συγχρονισμού, οργάνωσης και χιούμορ. Κι όλα αυτά χωρίς άγχος και εντάσεις. Κι αυτό καθόλου αυτονόητο...
Ο Χρήστος Λούλης τι είπε, αν ήρθε σε κάποια πρόβα; Αλήθεια, πόσο επηρεάζει, κατευθύνει ή υποβοηθά ο ένας τον άλλον στην ανάγνωση ενός ρόλου; Είναι θεμιτό αλλά και αναπόφευκτο, όταν δυο ηθοποιοί ζουν μαζί;
Ο Χρήστος ήρθε μόνο στο τέλος μιας πρόβας μαζί με τα παιδάκια μας, όποτε δεν είδε πολλά, η τρίχρονη όμως κόρη μου είπε ότι είναι το πιο ωραίο σκηνικό που έχει δει στην Ελλάδα. Όσον αφορά το πόσο αλληλοβοηθιόμαστε και αλληλοεπηρεαζόμαστε με τον Χρήστο κατά τη διάρκεια των προβών, θεωρώ ότι είναι κάτι το αναπόφευκτο, αφού αυτή η δουλειά μάς απασχολεί και τους δυο πολύ. Από την άλλη, υπάρχουν και φορές που έχεις ανάγκη να αποφορτιστείς τελείως από την ένταση της πρόβας και δεν θέλεις να πεις κουβέντα ούτε για θέατρα ούτε για ρόλους. Και ευτυχώς υπάρχουν κι αυτά τα δυο παιδάκια που δεν μας αφήνουν να εγκλωβιστούμε και τόσο πολύ στους μικρόκοσμούς μας και, όταν πάμε να πάρουμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας και τη δουλειά μας, μας επαναφέρουν. Καμιά φορά ανώμαλα!
«Frida Kahlo: O μαύρος Γλάρος καταμεσής στα πτώματα», «Παραλήρημα για δυο» και «Η Τάξη της Κυρίας Μαργαρίτας» ανεβαίνουν στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου
Όταν είσαι υπάλληλος ή γυναίκα καριέρας τα διλήμματα μιας εγκυμοσύνης είναι βαριά, αλλά όταν είσαι ηθοποιός, χορεύτρια ή τραγουδίστρια, γίνονται ασήκωτα
Ο Θοδωρής Αμπαζής επιστρέφει στο Θέατρο Τέχνης και σκηνοθετεί το νέο έργο του Γρηγόρη Λιακόπουλου, δημιουργώντας μία ατμοσφαιρική παράσταση υπαρξιακής αγωνίας και υποδόριου χιούμορ
18°
