Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για τα νέα άλμπουμ των Paradise Lost, Orlando Weeks και Nihiloxica, τα κόμικ της Nicke, την Tracey Emin και τον Nick Drake.
Αυτό που βλέπω είναι μια σταγόνα να κυλάει στην επιφάνεια του παγωμένου ποτηριού με τον καφέ μου. Κίνηση νωχελική. Το πιο τρυφερό από τα κορίτσια των κύκλων μου ζωγραφίζει αρκούδια στο τζάμι. Ήλιος που περνάει μέσα από τις γρίλιες. Καλοκαίρι.
➽ Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για όλο αυτό το σχέδιο που θέλει τον χρόνο να είναι ένα είδος γιατρού – όσο περνάει ο καιρός, οι νοσταλγίες μου θεριεύουν και με καταπίνουν, ανάλογα τα κέφια τους. Πέρασα πέντε μαγικά χρόνια, πίσω στα nineties, ως αρχισυντάκτης του Metal Hammer και το 1995 ήταν το καλύτερο από αυτά. Είχαμε κάνει τότε ένα αρκετά μεγάλο άνοιγμα στα καινούργια ιδιώματα, τόσο στο underground του death και του black metal, όσο και του gothic, καθώς νιώθαμε ότι αν μέναμε στατικοί στο κλασικό heavy, θα καταλήγαμε γραφικοί και θα σβήναμε μαζί με τα μεγάλα συγκροτήματα που έχαναν το ένα μετά το άλλο την έμπνευσή τους. Το 1995 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το Draconian Times των Paradise Lost, ένα άλμπουμ που υποδεχτήκαμε με μεγάλο ενθουσιασμό, ακριβώς γιατί έκανε πράξη την άποψη που είχαμε περί crossover: συνέδεε το underground του ατμοσφαιρικού death metal με το gothic. Κι επιπλέον ήταν και γαμώ τις δισκάρες. Από τότε, δοκίμαζα να ακούσω κάθε άλμπουμ της αγγλικής μπάντας αλλά κανένα δεν με έπεισε.
Κι έρχεται τώρα το Obsidian και μοιάζει να επιστρέφει στον ήχο του Draconian Times και εν μέρει του Icon, προσφέροντας –at last– καλά κι ενδιαφέροντα τραγούδια. So, παίζει σε επανάληψη, τραγουδάει στη γλώσσα της νοσταλγίας μου και βγάζει τη γλώσσα του στον χρόνο. Άρα, όλα καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσες ποτέ να ελπίσεις.
➽ Το 1999 έτυχε να είμαι στο Λονδίνο, οπότε είδα στην Tate το κρεββάτι της Tracey Emin. Επίσης διάβαζα για χρόνια με λύσσα τη στήλη της στον Independent της Παρασκευής και ονειρευόμουν να καταφέρω κάποτε να γράφω τόσο αυτοαναφορικά, που να αγγίζω αυτόματα και βαθύτατα κάθε άνθρωπο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ποτέ δεν τα κατάφερα, αλλά τουλάχιστον επισκέφθηκα όσο περισσότερες εκθέσεις της Tracey ήταν δυνατόν. Είδα ζωγραφιές, patchworks, κείμενα από νέον, installations, φωτογραφίες, ταινίες, γλυπτά, πήρα αφίσες, μολύβια, σαπούνια, σημειωματάρια κι ό,τι άλλο έβγαλε κατά καιρούς. Τώρα ξανακοιτάζω τον τόμο που περιλαμβάνει τα πιο πολλά από τα κείμενά της στον Independent, με γενικό τίτλο αυτόν που είχε και η στήλη της, My Life In A Column. Ίσως αρχίζω να καταλαβαίνω για ποια πράγματα αξίζει να προσπαθήσεις και ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να γράφεις και στο να εγγράφεσαι μέσα στο κείμενό σου: «10 Νοεμβρίου 2006. Δεν μ’ αρέσει ιδιαίτερα αυτή η εποχή του χρόνου. Ακόμη κι αν ο ουρανός είναι γαλάζιος, δυσκολεύομαι όλο και πιο πολύ να σηκωθώ από το κρεββάτι. Η μόνη πραγματική εξήγηση είναι... χειμερία νάρκη. Μου συμβαίνει έντονα από τότε που ήμουν παιδί. Είναι η εποχή που νιώθω ότι δεν έχω τίποτα να περιμένω. Είναι η εποχή που οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι και οι αδύναμοι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Είναι καλύτερα έτσι από το να αντιμετωπίσουν έναν ακόμη χειμώνα».
➽ Αγαπώ τα παιδιά επειδή εντυπωσιάζονται εύκολα. Αρκεί ένα χαζό ταχυδακτυλουργικό κόλπο, μια τρύπια ιστορία, ένα πολυφορεμένο αστείο για να αλλάξει ολόκληρος ο κόσμος τους. Ακούω δεκάδες δίσκους τη μέρα στο Spotify και μ’ αρέσουν ελάχιστοι. Με εντυπωσιάζουν –δυστυχώς– ακόμη πιο λίγοι. Δεν είμαι πια παιδί αλλά, φίλε, το A Quickening, το ντεμπούτο προσωπικό άλμπουμ του Orlando Weeks, με τίναξε από την καρέκλα, με μάζεψε από το πάτωμα, με σκέπασε μ’ ένα σεντόνι και μου διάβασε το αγαπημένο μου παιδικό παραμύθι. Κάπου σ’ αυτό το album στέκεται ο Robert Wyatt, κάπου ο Thom Yorke, κάπου ο Bon Iver κι έρχονται να αποκαλύψουν ένα φωτεινό παλικάρι από το νότιο Λονδίνο, που γράφει τραγούδια, παιδικά βιβλία κι είναι έτοιμο να σ’ αγκαλιάσει με την ευθύτητα και την αλήθεια της τέχνης του.
➽ Δουλεύοντας σε δισκοπωλεία με μεταχειρισμένα στο Μπρίστολ μπορεί να σταθείς τυχερός. Μπορεί κάποιος, μια βροχερή μέρα, σχεδόν μόλις άνοιξες, να σου φέρει καμιά δεκαριά δίσκους για πούλημα. Μπορεί το αφεντικό σου να έχει πάθει δηλητηρίαση και να είσαι μόνος. Μπορεί οι εννέα από τους δίσκους να είναι όσο πιο συνηθισμένοι γίνεται: ένας Springsteen, δύο Wings, ένας Cohen, το Sabotage των Sabbath, τέτοια. Μπορεί η κατάστασή τους να είναι χάλια, λες και δεν έχουν παίξει με βελόνα αλλά με πρόκα. Και μπορεί ο δέκατος να είναι η πρώτη έκδοση του Five Leaves Left του Nick Drake με τη ροζ ετικέτα της Island και άθικτος – προφανώς δώρο του πιο αντισυμβατικού θείου. Για τους εννιά, θα έδινες από 40 πένες. Τον δέκατο δεν ξέρεις κανέναν που να θέλει να τον πουλήσει κάτω από 300 λίρες. Ο άνθρωπός σου μοιάζει ευτυχής με 20 για όλα. Του δίνεις 50 και φεύγει πετώντας. Γυρίζεις στο σπίτι με εννιά άχρηστους δίσκους και το Five Leaves Left. Δεν θα καταφέρεις να πας σούπερ μάρκετ μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Δέκα πέντε χρόνια μετά, βάζεις τον δίσκο στο πικάπ σου. Είναι απόγευμα. Δεν είχες ποτέ τις λέξεις να περιγράψεις αυτό το άλμπουμ. Ούτε τώρα τις έχεις.
➽ Ένα αγόρι με ταλέντο κι αγάπη για κάθε μηχανή συναντάει ένα κορίτσι με φτερά. Ξεκινούν μαζί για ένα υπέροχο ταξίδι στην περιπέτεια και τη φιλία. Μάλλον είμαι υπερβολικά ρομαντικός και μάλλον ανακάλυψα αρκετά αργά το Beyond The Clouds της Nicke. Ενθουσιάστηκα όμως με το σχέδιο, τις ιστορίες της και τη ζεστασιά των χρωμάτων της. Αν αγαπάς την Ιαπωνία, τα manga και τα ταξίδια, αξίζει να πλησιάσεις.
➽ Στην Kampala της Ουγκάντα δημιουργείται αυτή τη στιγμή μια απίθανη σκηνή. Εκεί υπάρχει –μεταξύ άλλων– το «πειραγμένο» μετα-ηλεκτρονικό label Nyege Nyege, που συνήθως κυκλοφορεί κασέτες σε ποσότητες των 25 έως –στο τσακίρ κέφι– 100 αντιτύπων. Από αυτό το underunderunderground ξεπηδούν οι Nihiloxica, που στο ντεμπούτο τους για τον εκτός Ουγκάντα κόσμο, Kaloli, ανακατεύουν τα παραδοσιακά κρουστά του τόπου τους μ’ ένα ιδιότυπο lo-fi post-techno. Καλή φάση. Πολύ!
Ήχος ενός τρένου μακρινών αποστάσεων. Ο χρόνος, νερό που ρέει: σε ράγες.
