Η Ρηνιώ Δραγασάκη είναι πολύ χαρούμενη που συμμετείχε στη φετινή Μπερλινάλε. Η τρίτη μικρού μήκους ταινία της «Το προαύλιο» μπορεί να μην απέσπασε κάποιο βραβείο αλλά έλαβε θετικά σχόλια ανοίγοντας το δρόμο για τη νέα Ελληνίδα σκηνοθέτη. Μετά την πρώτη της απόπειρα με την ταινία «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ», η οποία συμμετείχε σε 35 διεθνή φεστιβάλ, μας προβληματίζει με την καινούργια της ταινία «Το Προαύλιο». Διαδραματίζεται στην καλοκαιρινή Αθήνα στο προαύλιο ενός σχολείου, όταν οι μαθητές ξεκινούν να παίζουν μπουγέλο, ένα κλασικό παιδικό παιχνίδι, το οποίο όμως αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις. Η ίδια μας φέρνει βερολινέζικο αέρα γράφοντας την εμπειρία της με τρόπο μοναδικό:
«9/2/2014 φτάνω στο Βερολίνο. Έχει καλό καιρό, δεν θα χρειαστεί να φορέσω ούτε μια φορά το χοντρό πουλόβερ που έπλεξε η μαμά. Το πρόγραμμα μου είναι πολύ γεμάτο. Αύριο είναι η πρεμιέρα της ταινίας, έρχονται πολλά άτομα από το συνεργείο (ο φωτογράφος, ο μοντέρ, ο μουσικός...κ.ά.), θέλω να δω ταινίες και να φάω στο ωραίο σούσι που είχα πάει πρόπερσι – δεν ξέρω ακόμα ότι δεν θα προλάβω να κάνω τίποτα από τα δύο. Η Γιαπωνέζα από το φεστιβάλ που με συνοδεύει μου δίνει οδηγίες «σήμερα έχουμε ένα gathering το μεσημέρι, αύριο μετά την προβολή το πάρτυ στο Prince Charles, στην πρεμιέρα θες να καλέσεις κάποιον; να σου κρατήσω θέσεις...;» Σιγά σιγά η φωνή της χάνεται το αυτοκίνητο που μας πηγαίνει στο διαμέρισμα που κλείσαμε από το airbnb έχει δερμάτινα καθίσματα και απ’ έξω το σήμα της Audi που είναι χορηγός του φεστιβάλ. Τώρα απλά κοιτάζω τα επιβλητικά γερμανικά κτίρια. Είναι Κυριακή πρωί κι οι δρόμοι είναι άδειοι.
Περιμένουμε σε μια μεγάλη ουρά. Η Γιαπωνέζα με τραβάει από το χέρι και μου λέει «εσύ δεν πρέπει να περιμένεις εδώ, θα μπεις πρώτη μαζί με τους άλλους» «ναι, σωστά» σκέφτομαι, «αφού η δική μου ταινία παίζεται». Οι σκηνοθέτες και των εφτά ταινιών που παίζονται στο πρόγραμμά μου μπαίνουμε μέσα πρώτοι. Οι ταινίες ξεκινάνε. Η δική μου είναι η τρίτη στη σειρά. Στην ταινία πέφτει η πρώτη νερόμπομπα το κοινό ξεκαρδίζεται, όσο περνάει η ώρα η ατμόσφαιρα βαραίνει στο τέλος κανείς δεν γελάει. Χειροκρότημα. Το πρόγραμμα τελειώνει. Όλοι οι σκηνοθέτες σηκωνόμαστε. Αμηχανία. Μας χαρίζουν από ένα τριαντάφυλλο. Την τελευταία μέρα προσπάθησα να το χωρέσω στις αποσκευές μου, αλλά στο δίλημμα «τριαντάφυλλο ή κατάλογος του φεστιβάλ» κέρδισε ο κατάλογος κι έτσι ο Χάρι, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από το airbnb, κέρδισε ένα τριαντάφυλλο.
Οι επόμενες προβολές κύλησαν πολύ πιο ομαλά. Οι προβολές έγιναν η καθημερινότητά μου. Κάθε μέρα κι από μια προβολή, πάντα sold out. Ο κόσμος βλέπει τις ταινίες και στο τέλος κάνει ερωτήσεις «Πώς δούλεψες με τα παιδιά; Πώς σου ήρθε η ιδέα; Γιατί μπουγέλο; Γιατί χρώμα; Γιατί αίμα;». Πολλές ερωτήσεις για κάθε ταινία. Ταινίες από πολλές χώρες. Επικοινωνία. Το βράδυ αλκοόλ. Απαραίτητο συστατικό για κάθε πετυχημένο φεστιβάλ. Μην ξεχνάμε πως το Βερολίνο φημίζεται για τη νυχτερινή ζωή του.
Τα βραβεία. Όχι, αποκλείεται να πάρω βραβείο. Το βραβείο ήταν ότι ήρθα σε αυτό το φεστιβάλ. «Να περάσουν οι συμμετέχοντες πρώτοι να πιουν σαμπάνια πριν τα βραβεία». Το βραβείο είναι η σαμπάνια. Το βραβείο είναι η περιποίηση, είναι το κουράγιο που παίρνεις ότι αυτό που κάνεις ίσως να είναι σημαντικό τελικά. Θυμάμαι τον μακρινό θείο που του έλεγα «είμαι σκηνοθέτις» και αυτός με πραγματική απορία έλεγε «ναι εντάξει, αλλά τι δουλειά κάνεις;». Τα βραβεία του Generation τελειώσαν. Την άλλη μέρα είναι τα άλλα βραβεία, ακόμα πιο επίσημα, κόκκινα χαλιά, Patricia Arquette, λιμουζίνες. Δεν έχω δει καμία ταινία οπότε δεν έχω άποψη. Ωραίες φαίνονται, μακάρι να ξανάρχιζε τώρα το φεστιβάλ και να είχα χρόνο να δω ταινίες. Ο Wes Anderson έστειλε ένα σημείωμα βγαλμένο από τον κόσμο των ταινιών του που έλεγε ότι είναι η πρώτη φορά που παίρνει βραβείο. Όλα είναι σχετικά τελικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως ένα μεγάλο φεστιβάλ τελείωσε κι εγώ απόψε θέλω να το κάψω.»
20°
