…Καλοκαιριάσει για τα καλά – όσο καθόμαστε έξω τα βράδια με ψιλό μπουφανάκι, όσο ετοιμάζονται τα καλοκαιρινά μαγαζιά κι όσο σκεφτόμαστε να σηκώσουμε τα μάλλινα: όπως λέει κι ο τίτλος, λίγο πριν.
…Καλοκαιριάσει για τα καλά – όσο καθόμαστε έξω τα βράδια με ψιλό μπουφανάκι, όσο ετοιμάζονται τα καλοκαιρινά μαγαζιά κι όσο σκεφτόμαστε να σηκώσουμε τα μάλλινα: όπως λέει κι ο τίτλος, λίγο πριν.
Πήγα στο “Balthazar” λίγο πριν ανοίξουν οι Μπαλτασαριανοί την ωραία καλοκαιρινή αυλή τους, ένα ούτε-ζεστό-ούτε-κρύο βράδυ προχωρημένης άνοιξης: μέσα, στην αριστερή αίθουσα, ακούγαμε “I’m free to do what I want” πίνοντας και μασουλώντας τα κλασικά υπερ-πικάντικα σουβλάκια κοτόπουλο. Γιορτάζαμε τα βαφτίσια του Γιαννάκη, που ναι μεν είναι βρέφος, θα έχει δε να λέει στα 16 του ότι το πάρτι της βάφτισής του σημείωσε μεγάλο σουξέ. Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν οι άνθρωποι του “Balthazar” έχουν πάρει το διάσημο “Pierro’s” της Μυκόνου. Ετοιμάζονται να το ανοίξουν όπου να ’ναι, και συζητούσαμε κατά πόσον, σε περίοδο κρίσης, ένα μαγαζί μπορεί να «πετάξει» όπως πετούσαν παλιά τα μαγαζιά στην Ελλάδα. Φαντάζομαι στη Μύκονο πετάνε πάντα, απλώς είναι ένα από τα νησιά στα οποία δυστυχώς δεν πηγαίνω: πριν γίνει ακόμα trendy global hotspot (διεθνής φίρμα) δεν πήγαινα γιατί είχα φίλους σε άλλα νησιά, γιατί δεν έτυχε, γιατί πήγαινα στη Θάσο ή για άλλους λόγους που θα παραμείνουν θολοί. Και που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Όταν η Μύκονος έγινε αυτό που έγινε… είχα τις καλύτερες δικαιολογίες: το νησί πήζει, έχει βαβούρα, είναι πανάκριβο, δεν μπορείς να βρείς σκαμπό σε κανένα μπαρ, οι πλαζ είναι στριμοκωλιασμένες, έχει παντού μοντέλα, η θάλασσα μυρίζει αντι-ηλιακό κ.λπ. Φουλ της γκρίνιας.
Τέλος πάντων, σκασίλα σας που δεν πηγαίνω στη Μύκονο στην οποία πηγαίνει όλος ο κόσμος και περνάει υπέροχα. Κάτι κολλητοί μου εντελώς εκτός κυκλωμάτων (μη-διάσημοι ΚΑΙ στρέιτ) πηγαίνουν κάθε Σεπτέμβριο με τρελό ενθουσιασμό. Το παραδοσιακό “Pierro’s” αποτελεί τόπο προσκυνήματος πριν ακόμα το ανα-αποκαλύψει ο Ζάχος Χατζηφωτίου (και πολύ πριν πρωταγωνιστήσει στο “Up”). Τα παιδιά του “Balthazar” ξέρουν ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για νυχτερινά μαγαζιά, για cult στέκια και για πετυχημένα μπαράκια κάθε είδους… οπότε, εσείς που θα πάτε στη Μύκονο μπορείτε να περάσετε για ποτό. Αν είναι στη λογική του “Balthazar”, αποκλείεται να βρεθείτε στο “Pierro’s” για ένα ποτό και να μην κολλήσετε για τρία-πέντε (ποτά, λέμε).
Ξανά τέλος πάντων. Είμαστε ακόμα λίγο πριν ανοίξουν τα θερινά μαγαζιά και σινεμά, λίγο πριν ανεβάσουμε τα παλτό στο πατάρι. Κάναμε ένα πέρασμα από το “Flower” στην πλατεία Μαβίλη κάτω από τις μουριές στις οποίες φέτος έβαλαν πέργκολες (!). Μετά, ένα βράδυ, μας κάλεσε φίλος που σύντομα θα γίνει μεγάλος συγγραφέας σε ταβερνάκι στο Παλιό Φάληρο. Το ότι αυτός που μας κάλεσε θα λάμψει συγγραφικά μια μέρα δεν το αναφέρω μόνο επειδή μας κέρασε, αλλά κι επειδή είναι αλήθεια, χωρίς να υπαινίσσομαι ότι στα ταβερνάκια στο Παλιό Φάληρο όσοι τραπεζώνουν τους φίλους τους γίνονται Ντοστογέφσκι. Το μπουρδούκλωσα όσο χρειάζεται για να φτάσω στο «Μπουκιά-μπουκιά», το ταβερνάκι το ίδιο (ουφ), που έχει πολύ νόστιμα πιάτα με τοπ τη σπανακόπιτα. Το κους-κους και το σοφρίτο ήταν επίσης τέλεια και η πορτοκαλόπιτα στο τέλος σε έκανε να κλαίς όχι από συγκίνηση, αλλά που δεν έχεις όλο τον ταβά μπροστά σου να τον τσακίσεις. Ήταν ένα βράδυ γενικής απεργίας, χωρίς ταξί, τρένα, λεωφορεία ή κάρα, σε μια νυχτερινή Αθήνα που έμοιαζε σα να την είχε χτυπήσει περονόσπορος. Μέχρι και τα περίπτερα ήταν κλειστά. Πάνω από την Ευελπίδων, αριστερά ανεβαίνοντας την Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, στο περίφημο αλσύλλιο που κατουράνε ασταμάτητα οι ταξιτζήδες της πόλης, δεν έβλεπες ούτε μισό πουλί (πετάμενο ή στατικό). Οι χιλιοκατουρημένες χελώνες έκαναν βόλτες ήσυχες-ήσυχες στη μαδημένη πρασινάδα. Η πόλη, μέσα στην αδειανοσύνη και την απεργιοκατάθλιψή της, είχε πάρει μία πιο ανθρώπινη διάσταση – αλλά ίσως τα λέω επειδή δεν πέρασα από Ομόνοια… Αν ξεχάσουμε το ότι ένας από μας πήγε με τα πόδια από την Αγίου Μελετίου ως το τέρμα Αχαρνών στις 2 το πρωί κι ότι μία από μας έκανε το γύρο της Αθήνας με το αμαξάκι της για να μας κουτσουλήσει όλους στα σπίτια μας, κατά τα άλλα η νύχτα ήταν αξέχαστη.
Όλ’ αυτά συνέβησαν λίγο πριν διαλυθεί η μία παρέα, όπως γίνεται συνήθως με τις παρέες, και λίγο πριν δώσει τη θέση της σε άλλη παρέα. Η στάνταρ καλοκαιρινή (παρέα) της πλατείας είναι έτοιμη σχεδόν, περιμένει πώς και πώς να ζεσταθούν οι πλάκες για να ξεσαλώσει. Όχι με ποτά ή με τίποτα ύποπτο – έχουνε κοπεί όλα χρόνια τώρα. Άντε κανα-δυό μπίρες, φιστίκια Αιγίνης από το περίπτερο και όταν πια φτάνουμε στο τσακίρ-κέφι, τσιπς. Κάνουμε βαθυστόχαστες συζητήσεις φτύνοντας τσιπς ο ένας στον άλλον λίγο πριν σκαρφαλώσουμε στις πέργκολες. Κι αυτό μας σώζει όπως φαίνεται – αλλά στο τσακ…
13°
