Κολωνάκι, δεν σε χορταίνω!

Κολωνάκι. Το ξέρω καλά. Έχω πέσει πάνω του δεκάδες φορές. Όχι σε αυτό το αρχαίο κολονάκι στην ομώνυμη πλατεία. Αυτό όλοι το προσπερνούν. Μιλάω για το κολονάκι του σηματοδότη, το άλλο του ΟΤΕ, το πιο δίπλα του πάρκινγκ. Αυτά τα πολλά κολονάκια κατά μήκος της Σκουφά, του δρόμου με το πιο στενό πεζοδρόμιο στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Τα πετυχαίνω όλα. Πέφτω πάνω τους. Γιατί όταν περπατώ στο Κολωνάκι δεν κοιτώ μπροστά. Το κεφάλι γυρίζει δεξιά και αριστερά. Αναζητά και βρίσκει τις βιτρίνες. Το βλέμα κολλάει στα πολύχρωμα ρούχα, τα περίτεχνα αξεσουάρ. Βιτρίνες με ταυτότητα.

Ωστόσο, στην Αναγνωστοπούλου, στη Μαρασλή ή στην Χάρητος σταματώ πάντα μπροστά σε εισόδους πολυκατοικιών, σκέτα έργα τέχνης. Κτίρια ενός μεγαλοαστικού παρελθόντος που αποδεικνύουν ότι κάποτε οι αρχιτέκτονες είχαν έμπνευση και δεν τους ενδιέφερε η ομοιομορφία. Στη Βουκουρεστίου τεστάρω τη φυσική μου κατάσταση. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και ξέρω πόσα τσιγάρα ακόμα μπορώ ή δεν μπορώ να καπνίσω. Και μετά με την μία για καφέ και ακόμα περισσότερο χάζι στο “Da Capo”.

Πουθενά όμως δεν νιώθω πιο οικεία από ό,τι στην Ηροδότου. Η Ελεάννα πάντα προβάλλει από το «παράθυρο» του La “Fenêtre” για να πει ένα «γεια». Η εικόνα της γλυκιάς μαμάς μου ζωντανεύει όταν μυρίζω τις σοκολάτες του Παρλιάρου και καταλήγω για κουβέντα με την Μαρία στο «Κερασάκι στην Τούρτα».

Η βόλτα σε αυτό το μικρό κέντρο της Αθήνας σε ταξιδεύει. Ακούς τόσες γλώσσες. Τη Φιλιππινέζα να δίνει στη γλώσσα της προστάγματα σε ένα τσιουάουα. Σπουδαστές του British Council να κάνουν εξάσκηση στο δρόμο μετά το μάθημα ενώ η γαλλική κουλτούρα πλημμυρίζει τη Σίνα και τους γύρω δρόμους. Τίποτα όμως δεν είναι ολοκληρωμένο εάν δεν χαθείς στα ανηφορικά στενάκια του Κολωνακίου μέχρι να καταλήξεις στη Στρ. Συνδέσμου για να απολαύσεις «πιάτο» την Ακροπόλη έχοντας στην πλάτη σου τον αέρα και τη δροσιά του Λυκαβηττού. Κολωνάκι, δεν σε χορταίνω!