Με συγκίνηση παρακολουθώ την επανένωση του εθνικιστικοαριστερού μετώπου της πλατείας και του ηρωικού «ΟΧΙ στην πραγματικότητα». Μια ένωση που σκοπό έχει να προστατεύσει τον ηρωικό ιταλικό λαό από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και το πραξικόπημα στο οποίο πρωταγωνιστεί, όπως με σαφήνεια γράφει και ο kabourogamosavros17 στο τουίτερ. Η πρόσφατη διαμάχη για το ποια είναι η καλή βία, αυτή που έρχεται με αριστερή μπάτσα ή με δεξιά κλωτσιά, είχε διχάσει για λίγο τους παλιούς συναγωνιστές, αλλά η ανάγκη συμπαράστασης στους Ιταλούς συντρόφους επέβαλε την επανένωση.
Εμείς οι υπόλοιποι που έχουμε την ατυχία να μη ζούμε στις σφαίρες του φανταστικού αλλά στην, πολύ συχνά βαρετή, πραγματικότητα, καταλαβαίνουμε ότι κανένα πραξικόπημα δεν υπάρχει. Αντιθέτως, υπάρχει σε πολλούς συμπολίτες, μια κάπως παιδική αντίληψη για τη Δημοκρατία. Μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία Δημοκρατία δεν είναι λαϊκή βούληση + θεσμοί + συνταγματικές δικλείδες ασφαλείας, αλλά αποκλειστικά και μόνο η ψήφος των περισσότερων από όσους πήγαν να ψηφίσουν στις εκλογές. Ευτυχώς, όπως ένα αμάξι δεν είναι μόνο τέσσερις ρόδες, η Δημοκρατία είναι πολύ περισσότερα από αυτό.
Για να το εξηγήσω και στους αγωνιστές του εθνικιστικοαριστερού μετώπου θα χρησιμοποιήσω ένα ακραίο παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι σε κάποιες εκλογές στο μέλλον έχουμε συμμετοχή της τάξης του 60%. Από αυτούς το 32% δίνει την ψήφο του και την πρωτιά σε ένα κόμμα στου οποίου το καταστατικό αλλά και τη ρητορική υπάρχει η πρόθεση κατάλυσης του πολιτεύματος. Ο αρχηγός του κόμματος αυτού, πάει στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και του παρουσιάζει την κυβέρνησή του. Αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εμποδίσει το σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης και την κατάλυση του πολιτεύματος κάνει κάποιου είδους πραξικόπημα; Ή αποτρέπει ένα πραξικόπημα;
Σε ένα άλλο παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι το κόμμα που κερδίζει τις εκλογές είναι ένα κόμμα το οποίο σκοπεύει να διώξει όλους τους κατοίκους της χώρας που έχουν διαφορετική πολιτική άποψη από τους ψηφοφόρους του. Ταυτόχρονα, επειδή ο αρχηγός του είναι ημιπαράφρων, σκοπεύει να εξορίσει από τη χώρα όλους τους φαλακρούς. Ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να του επιτρέψει να το κάνει επειδή πήρε τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές ή πρέπει να αντισταθεί με κάθε τρόπο που του παρέχει το Σύνταγμα;
Σε ένα άλλο παράδειγμα, έπρεπε να δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Αδόλφο τον Χίτλερ κι αν κάποιος τον εμπόδιζε να σχηματίσει κυβέρνηση θα ήταν εχθρός ή ευεργέτης της Δημοκρατίας;
Τα παράδειγματα δεν λένε ότι η Λέγκα του Βορρά μαζί με το κόμμα των Πέντε Αστέρων θα καταλύσουν το πολίτευμα, ούτε ότι είναι αντίστοιχοι του ναζιστικού κόμματος. Μπορεί να είναι ημιπαράφρονες, αλλά ούτε αυτό δεν το ξέρω. Αυτό που εξηγεί το παράδειγμα είναι ότι η Δημοκρατία, ευτυχώς, δεν είναι μια λευκή επιταγή σε αυτούς που θα πετύχουν την πρωτιά σε εκλογές, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Έχει κανόνες και έχει και δικλείδες ασφαλείας.
Μια τέτοια δικλείδα ασφαλείας είναι και η πρόβλεψη να υπάρχει η υπογραφή-έγκριση του Προέδρου της Δημοκρατίας στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης.
Διαβάζω ότι το Σύνταγμα δεν δίνει περιθώρια στον Ιταλό ΠτΔ και απλώς αναφέρει ότι βάζει την υπογραφή του, όποιος κι αν προτείνεται για υπουργός από τον πρωθυπουργό. Και προσπαθώ να μην πέσω στο τεράστιο κενό λογικής που ανοίγεται μπροστά μου. Γιατί αν το Σύνταγμα θεωρούσε αδιανόητη την άρνηση υπογραφής από τον Πρόεδρο δεν θα την απαιτούσε. Σε όλη την ιστορία των υπογραφών, ο μόνος λόγος που απαιτούνται είναι επειδή υπάρχει και η πιθανότητα να μην μπουν. Όταν αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει, οι υπογραφές δεν είναι απαραίτητες.
Δεν αποκλείω το ιταλικό Σύνταγμα να είναι φτιαγμένο από χαβαλέδες που ξεκαρδισμένοι να είπαν «...κι εδώ να γράψουμε ότι η κυβέρνηση χρειάζεται την έγκριση του Προέδρου αλλά ταυτόχρονα να μην του επιτρέπουμε να μην τη δώσει... χαχαχαχα...καλό ε;...» αλλά δεν το θεωρώ και το πιο πιθανό. Αυτό που θεωρώ πιθανό είναι κάποιοι Ιταλοί, ανάμεσα τους και ο Ιταλός Πρόεδρος, να μην αντιμετωπίζουν την Προεδρία της Δημοκρατίας όπως πολλοί Έλληνες. Να μην την αντιμετωπίζουν, δηλαδή, ως έναν θεσμό που μπορεί να υπηρετηθεί μόνο από κάποιον ξοφλημένο πολιτικό του οποίου η μοναδική υποχρέωση είναι να περιγράφει το πόσο ωραία μυρίζουν οι κλανιές του αρχηγού της πλειοψηφίας. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Όπως οι περισσότεροι θα έχετε καταλάβει το κομμάτι αυτό αφορά μόνο τις μπούρδες περί πραξικοπήματος και τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Το ενδεχόμενο ο Ιταλός Προέδρος να έκανε μεγάλη βλακεία και η στάση του να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους που τους αρέσει να ψηφίζουν όπως τραγουδάνε (μονο με συναίσθημα και χωρίς μυαλό) είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
