Μίλα μου βρώμικα: Η Μυρτώ Κοντοβά απαντά σε ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά.
Και μετά από ένα μακρυυυυύ όσο και βαρυυυυύ χειμώνα, που δεν είδε άνοιξη, και στο καταπόδι μιας παρατεταμένης περιόδου ηθελημένης κοσμοκαλογερικής. Και επάνω σε εκείνο ακριβώς το σημείο, που είχα πλέον μισοπειστεί ότι, ε, τα έχω δει τα πιο πολλά, και πλέον στο ρόλο ζεν, αμέτοχη παρατηρήτρια... Αμ δε. Να σου ξαφνικά το ξαφνικό, να με ξαναξαφνιάζει.
Αχ, Μυρτώ. Διαβαίνω, που λες, αμέριμνη την πόρτα –μια πόρτα θα διαβείς, που λένε στον καφέ– και σκαλώνω επάνω σε ένα χαμόγελο που με περιμένει. Σκαρφαλωμένο σ’ ένα σώμα δίμετρο, που όσο και να θες (και πίστεψέ με, όχι, ΔΕΝ θες), δεν μπορείς να αγνοήσεις. Νέος, ωραίος, γλυκός και συμπαθής (και δίμετρος, στο είπα; να στο ξαναπώ). Για ένα σύντομο guest στη δουλειά και στα εδώθε. Μου λέει «ευχαριστώ», και στο τσακ κρατιέμαι να μη του πω –όπως Μητσάκι σε ωραίο φλώρο– «εγώ σας ευχαριστώ, που ομορφύνατε τη μέρα μου».
Και βέβαια με έχει πάρει μια χαρά χαμπάρι, ο ωραίος νέος. Και –οποία χαρά– έχει κάνει και ένα δυο ωραιότατα ανοίγματα, άσε που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Πλην όμως εγώ (παρακαλώ, μουντζώστε όσο θέλετε ελεύθερα), κάτι η περί τα επαγγελματικά αξιοπρέπεια, κάτι η θέση επαγγελματικής ισχύος απέναντί του, κάτι μια αίσθηση γενικότερα ευθύνης... αντί να τον πάρω από το χέρι (χερούκλα), να κυλιστούμε στα πατώματα και να μετρήσουμε αστράκια, εκτινάσσοντας στα ύψη τον υδράργυρο, ή έστω την πίεσή μου, εγώ το έχω δει τραλαλί τραλαλό, είμαι μια σοβαρή επιστήμων με αυτοσυγκράτηση.
Ζέστες, πολλές ζέστες, Μυρτωωωωωωώ! Τροπικό μάς προέκυψε αυτό το καλοκαίρι, και άντε να βρω κλιματιστικό που να με σώσει.
χχχχ
Εύχομαι ολόψυχα να βγει η κατάσταση εκτός ελέγχου και να μη σας σώσει τίποτα. Εύχομαι να χαλάσουν όλα τα κλιματιστικά και να βγάζουν μόνο ζεστό, να τιναχτεί στον αέρα η περί τα επαγγελματικά αξιοπρέπεια, να αναποδογυρίσουν τα πατώματα μέρα μεσημέρι και, γενικώς, να καεί το πελεκούδι. Τέλος, εύχομαι να γίνει η μεγάλη ανατροπή και εκεί που νομίζετε ότι εσείς κρατάτε τα γκέμια, να κάνει μια τσακ η χερούκλα και να μην ξέρετε τι σας πήρε (και σας σήκωσε).
Μυρτούδι, καλησπέρα! Θα ήθελα λίγο τη συμβουλή-πρότασή σου. Μου αρέσει ένα παιδί (φίλος του αδερφού μου), στον οποίο ξέρω ότι αρέσω κι εγώ. Είναι καλό παιδί, μα ντροπαλός για να κάνει το πρώτο βήμα. Επειδή είμαι και εγώ λίγο έτσι, πώς να τον προσεγγίσω; Μου αρέσει αρκετά και κομπλάρω να κάνω κίνηση... Κακώς λες; Μ.Α.
Όχι, καλώς. Με το να κομπλάρετε και να μην κάνει κανένας από τους δύο κίνηση, αυξάνεται το ενδιαφέρον του κοινού και ανεβαίνει η τηλεθέαση. Αν συνεχίσετε έτσι, ο Σεπτέμβριος θα σας βρει σίγουρα στο prime time των παιδικών προγραμμάτων.
Υ.Γ. 1 Πώς να τον προσεγγίσετε; Αρχίστε να κάνετε κύκλους γύρω-γύρω το τετράγωνο του σπιτιού του και μετά κατουρήστε όλα τα δέντρα στο μπροστινό και στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκείνος θα δει ότι μαρκάρετε την περιοχή σας, θα καταλάβει ότι τον θέλετε, θα ξεθαρρέψει και όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Υ.Γ. 2 Όπως λέει και ένας γνωστός μου, «αυτό που νιώθεις, κάν’ το κάτι».
Αγαπητή, Μυρτώ, αρχικά, φυσικά και είμαι φαν της στήλης σου! Δεύτερον, θέλω να μου πεις αν ξέρεις πώς αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που μέχρι τώρα ήταν η ζωή σου. Εννοώ ότι οι άνθρωποι αλλάζουν κι αλλάζεις και συ, και ιδιαίτερα όταν περνάς από εφηβεία σε ενήλικη ζωή... Πώς γίνεται να μείνεις ίδιος, όταν όλη σου η ζωή αλλάζει; Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι είχα πάντα πολύ στενές σχέσεις με τους φίλους μου. Από το λύκειο έκανα παρέα με δύο αγόρια. Πολλή παρέα, ήμασταν σχεδόν κολλητοί. Η κολλητή μου, βέβαια, ποτέ δεν τους συμπάθησε ιδιαίτερα και γκρίνιαζε λίγο που έβγαινα συνέχεια μ’ αυτούς. Περάσαμε, όμως, σε διαφορετικές πόλεις. Εγώ Αθήνα και αυτοί Θεσσαλονίκη. Από τον πρώτο χρόνο μού λέγανε ότι άλλαξα και ότι δεν είμαι όπως παλιά. Τους εξήγησα χίλιες φορές ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να αλλάζω, καθώς μεγαλώνω, ωριμάζω κ.λπ. Δεν λένε να το καταλάβουν και τον τελευταίο χρόνο έχουν αλλάξει πολύ απέναντί μου. Νομίζω ότι με έχουν βγάλει εντελώς από τη ζωή τους και μου έχουν βάλει ένα τεράστιο Χ. Εγώ ακόμη προσπαθώ να μη τους χάσω, γιατί νιώθω ότι χωρίς αυτούς είμαι χαμένη. Ότι χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ζωή (so pathetic!). Όχι ότι δεν έχω άλλες παρέες και φίλους, αλλά αυτοί είναι άλλο. Είχαμε πάντα πολύ καλή σχέση και ένιωθα πως με καταλάβαιναν. Τώρα όλα έχουν αλλάξει και αυτοί σιγά-σιγά φεύγουν από τη ζωή μου. Και πώς το διαχειρίζεσαι όλο αυτό; Εννοώ πως για έναν γκόμενο κλαις, οδύρεσαι, σου περνάει κάποια στιγμή. Βρίσκεις και τον επόμενο και όλα καλά. Αλλά φίλους; Πώς ξαναβρίσκεις φίλους; Πώς «ξεπερνάς» τους φίλους;
Νομίζω με τον ίδιο τρόπο που ξεπερνάς όλες τις σημαντικές σχέσεις οι οποίες παύουν να λειτουργούν. Αν οι φίλοι αρνούνται τις γέφυρες, ίσως να μην είναι προσηλωμένοι στην ίδια τη σχέση, αλλά απλά και μόνο στην «ανέμελη» (μετ)εφηβεία τους…
Ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά... και στα fm! Το «Μίλα μου βρώμικα» κάνει τα ερωτικά σας θέματα να ακούγονται σαν παθιάρικο τραγούδι στο Athens Voice Radio 102.5
14°
