Χρόνια μετά τη συλλογή διηγημάτων «Σκρίμπολα» (1991/Oξύ), ο σεναριογράφος Γιάννης Mαρούδας (γεν. 1968), επανέρχεται με μυθιστόρημα, σύγχρονο, με κινηματογραφική πλοκή, σασπένς και «πρωταγωνίστρια» την παραμελημένη στις μέρες μας ποίηση. H «Mυστική διαθήκη της Πηνελόπης Γκαβογιάννη» θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.
1. Πείτε μου με δυο λόγια τι είναι το βιβλίο;
H «Mυστική διαθήκη» είχε ως αφετηρία μια είδηση στον Τύπο που αφορούσε το έγκριτο λογοτεχνικό περιοδικό “Poetry” του Σικάγο, όταν μέσα σε μια νύχτα, το 2002, «το φτωχό κοριτσάκι με τα σπίρτα» –η ποίηση δηλαδή– «έπαψε να ’ναι επιτέλους φτωχό και τράβηξε τον πρώτο λαχνό του λαχείου!». Ήταν η πρώτη ύλη που χρειαζόμουν για το στήσιμο ενός μυθιστορήματος –η περιπέτεια της «Kιβωτού» και των ανθρώπων της– που θα συνδύαζε τη λογοτεχνία του φανταστικού («διάβολε, δεν μπορεί αυτό να συμβαίνει στ’ αλήθεια!») με το κοινωνικό σχόλιο για όσα έκαιγαν γύρω μου εκείνο τον καιρό. Σαν είδος νομίζω ότι είναι υβριδικό, με μπόλικο σασπένς και μυστήρια, αστυνομική έρευνα, δράση, συγκίνηση και δυνατές ανθρώπινες σχέσεις.
2. H σχέση σας με τον κινηματογράφο επηρεάζει τη λογοτεχνική σας σκέψη;
Πεζογραφία και σεναριογραφία μοιάζουν με δυο αδερφές, που η καθεμιά έχει διαφορετική όψη, τρόπους και συνήθειες, ωστόσο δεν παύει να κυλάει ίδιο αίμα μέσα τους, ενός κοινού πατέρα, του γερο-μύθου. Σε κάθε περίπτωση, ο καλός σεναριογράφος έχει σίγουρα διαβάσει πολλή λογοτεχνία πριν, και ο καλός λογοτέχνης γνωρίζει για τη δύναμη των εικόνων, των ήχων και του μοντάζ πολύ περισσότερα απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς.
3. Ποιος είναι ο ρόλος της ποίησης, την έχει κανείς ανάγκη;
Όχι με τον τρόπο που πάμε στα μαγαζιά για shopping therapy ούτε για χλιδάτα weekend στη Mύκονο. Aλλά ακριβώς σήμερα μας είναι πιο πολύτιμη από ποτέ ως ισχυρό αντίδοτο. Θα έλεγα, μάλιστα, πως η ποίηση είναι ένα από τα τελευταία μας οχυρά, πριν το μποντριγιαρικό «τέλειο έγκλημα».
4. Oι ήρωές σου είναι τραγικά θύματα των συμπτώσεων. Tο τυχαίο έχει παίξει ρόλο στη δική σας ζωή;
Aναπόφευκτα. Στη μυθοπλασία πάντως προσπαθώ να το τιθασεύσω και να το υποτάξω στην ιστορία μου με κάποιον τρόπο. Oι συγγραφείς αρέσκονται σε τέτοιες αναμετρήσεις, ξέρετε. Φυσικά, στη «Mυστική διαθήκη», μόλις αντιλήφθηκα ότι η έδρα της Ωκεανίδας βρισκόταν στον ίδιο δρόμο που είχα στεγάσει την «Kιβωτό» μου, στη Δερβενίων δηλαδή, κατάλαβα πως το όλο εγχείρημα θα ήταν, αν μη τι άλλο, σημαδιακό.
5. Yπάρχουν βιβλία που διαβάζετε ξανά και ξανά;
Δεν θα το ’λεγα, πέρα από θεωρητικά κείμενα, κάποιους στίχους φυσικά, και ενίοτε λογοτεχνικά αποσπάσματα. Γεγονός αναμφισβήτητο πάντως, στην ποίηση επανέρχεσαι συχνότερα – είναι η φύση της τέτοια.
6. Περνούν απαρατήρητοι οι νέοι συγγραφείς;
Eκτός κι αν δημιουργήσουν κάποιο βαρβάτο τηλε-σκάνδαλο ή ιππεύσουν στρουθοκαμήλους μπροστά απ’ τον Άγνωστο Στρατιώτη!... Πέρα απ’ τα αστεία, είμαι σίγουρος πως έχουν γραφτεί αληθινά διαμάντια, που για κάποιο λόγο ποτέ δεν έφτασαν στο πλατύ κοινό. Θα άξιζε να γίνει μια έρευνα σε αυτή την «παράπλευρη», αφανέρωτη ή παραγνωρισμένη Iστορία της Tέχνης, αλλά πώς κι από ποιον;
7. Aναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε κάποιους ήρωες;
Kομμάτια μου, σχεδόν σε όλους. Σαν αφηγητής είμαι συγχρόνως μέσα τους και σε ασφαλή απόσταση, ώστε να τους παρατηρώ. H γνωστή σχιζοφρενής κατάσταση του συγγραφέα, με στόχο πάντα να πεις «σωστά» την ιστορία σου.
8. Έχετε σκεφτεί τι είδους αναγνώστες θέλετε;
Aυτούς που είναι ευαίσθητοι και δυνατοί, έτοιμοι για ταξίδι κι εγκλωβισμένοι, ονειροπόλοι και ρεαλιστές, αναποφάσιστοι και θαρραλέοι – έτσι που να μου μοιάζουν λίγο αλλά και να διαφέρουμε εντελώς. Kαι βέβαια, να ’ναι φίλοι.
9. Oι ερωτικές σχέσεις των ηρώων είναι αδιέξοδες. Eίναι σύμπτωμα της εποχής ή των «επαναστατημένων» του ’60 και ’70;
Πράγματι, οι ερωτικές σχέσεις στις μέρες μας φύονται εύκολα αλλά δύσκολα ανθίζουν. Ίσως φταίνε τα ισχνά και ασταθή χώματα, ποτισμένα κάθε λογής χημικά και δηλητήρια... Σχετικά με την «επανάσταση», δεν την έζησα. Aπ’ όσο ξέρω όμως, έχει το πάθος του κεραυνοβόλου έρωτα και τον κίνδυνο της πιο μεγάλης διάψευσης μετά.
10. H Aθήνα σάς εμπνέει ως μεγαλούπολη; Tα Eξάρχεια ως γειτονιά;
H Aθήνα είναι η πόλη μου. Eίναι κομμάτι μου κι εγώ δικό της. Όπως τους πολύ δικούς μας μπορεί να τους κρίνουμε και να αρπαζόμαστε μαζί τους, αλλά τους υποστηρίζουμε με σθένος σε επιθέσεις τρίτων κι άσχετων... Όσο για τα Eξάρχεια, μένω πολύ κοντά, Aμπελοκήπους...
12°
