Αναγνώστης με αιτία: Ο Άρης Σφακιανάκης γράφει για το βιβλίο «Αγάπη» της Χάνε Έρσταβικ, που κυκλοφορεί από τις εκδ. Καστανιώτη
Όταν πριν λίγα χρόνια τριγύρναγα στο χιονισμένο Όσλο περιμένοντας να έρθει η μέρα για να πετάξω ακόμη βορειότερα, στον Αρκτικό κύκλο, ώστε να δω το Βόρειο Σέλας, δεν φανταζόμουν ότι μια Νορβηγίδα συγγραφέας θα με εντυπωσίαζε τόσο με το βιβλίο της. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στην αστυνομική λογοτεχνία των Σκανδιναβών που έχει αιχμαλωτίσει εδώ και καιρό το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού – πάνε χρόνια πολλά που έχω πάψει να διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία, αυτό ήταν ένα άθλημα της εφηβείας μου, μαζί με το βόλεϊ και τις κούρσες ταχυτήτων.
Η Χάνε Έρσταβικ, η συγγραφέας του μίνι μυθιστορήματος «Αγάπη», είναι μια γυναίκα που μοιάζει με ξωτικό στη φωτογραφία που βρίσκεται στο αυτί του βιβλίου. Αυτό προδιαθέτει ευνοϊκά τον αναγνώστη που έλκεται από το μεταφυσικό. Ωστόσο, τίποτα το μεταφυσικό δεν έχει το ίδιο το μυθιστόρημά της. Αφορά στην παράλληλη ιστορία μιας μητέρας και του εννιάχρονου γιου της. Ο γιος εγκαταλείπει την οικία τους και περιφέρεται στη γειτονιά ενώ έχει πέσει το σκοτάδι και το κρύο παγώνει τα μέλη, την ίδια στιγμή που η μητέρα –πιστεύοντας ότι το παιδί της κοιμάται– βγαίνει από το σπίτι, παίρνει το αυτοκίνητό της και αρχίζει να βολτάρει ώσπου πέφτει πάνω σε ένα περιοδεύον τσίρκο.
Την ίδια ώρα το μικρό αγόρι συναντάει ένα κορίτσι λίγο μεγαλύτερο σε ηλικία που τον καλεί στο σπίτι της όπου ο αναγνώστης αναμένει να συμβεί από στιγμή σε στιγμή κάτι αλλόκοτο. Ταυτόχρονα (ο αναγνώστης) παρακολουθεί τη μητέρα να αγρεύει ένα νταβραντισμένο παλικάρι που εργάζεται στο τσίρκο, να το ακολουθεί στο τρέιλέρ του και αργότερα να βγαίνουν μαζί στη νύχτα για να καταλήξουν να πίνουν ποτά σε ένα ξενυχτάδικο.
Οι ιστορίες μάνας και γιου ξετυλίγονται παράλληλα, με μια τέτοια εναλλαγή των σκηνών που θυμίζει καλογυρισμένο θρίλερ, ένα θρίλερ που η Νορβηγίδα συγγραφέας δομεί με αυξανόμενη ένταση και αγωνία καθηλωτική. Ο αναγνώστης γυρίζει τη μια σελίδα μετά την άλλη με συγκρουόμενα αισθήματα: από τη μια δεν θέλει να χάσει την εξαιρετική πεζογραφία του κειμένου, κι από την άλλη θέλει να δει τι θα γίνει παρακάτω. Πώς θα καταλήξει η ιστορία της μητέρας με το γεροδεμένο τεκνό; Και το εννιάχρονο αγόρι, θα καταφέρει να γυρίσει στο σπίτι εγκαίρως ή θα πέσει θύμα μιας άγνωστης που καταφέρνει να το πείσει να ανέβει στο αυτοκίνητό της; Τι λογής μάνα είναι αυτή που ξεπορτίζει χωρίς να έχει ελέγξει την κατάσταση του παιδιού της; Και τι σόι αγόρι είναι αυτό που ξεγλιστράει από την ασφάλεια του σπιτιού του κι αρχίζει να περιφέρεται στα σκότη του παγωμένου βορρά χωρίς να έχει ενημερώσει πρώτα τη μητέρα του; Αυτή είναι, λοιπόν, η περίφημη Σκανδιναβική αγωγή;
Το μυθιστόρημα τελειώνει με μια σκηνή που θυμίζει σεκάνς από την ταινία «Όνειρα» του Ακίρε Κουροσάβα.
Έκλεισα το βιβλίο με τη σκέψη ότι έπρεπε να μοιραστώ μαζί σας την απόλαυση που ένιωσα διαβάζοντάς το – και αυτό κάνω.
