Υπόθεση: Έντεκα ιστορίες για τον έρωτα και την αγάπη, τη νοσταλγία και την απώλεια, για τις εσωτερικές περιπλανήσεις κάποια δύσκολα βράδια, για την πίκρα της απόρριψης, για τον πόνο των αναμνήσεων που δεν αφήνουν τις πληγές να κλείσουν, για τα όμορφα και τα άσχημα που κρύβει κάθε στροφή της ζωής.
Ο συγγραφέας αποτυπώνει στο χαρτί ανθρώπινες στιγμές, τόσο οικείες σε όλους, χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις. Αφήνει το συναίσθημα να οδηγήσει την πένα του εκεί που θέλει και δημιουργεί εικόνες, σκηνές, αναταράξεις στην ψυχή. Ιστορίες μοναδικές που αγγίζουν με διαφορετικό τρόπο τον κάθε αναγνώστη, ανάλογα με τα βιώματα και τις θύμησες που κουβαλάει και υπόσχονται να του δείξουν διαφορετικά μονοπάτια.
Συγγραφέας: Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια, όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος».
Τα μυθιστορήματα «Τ' αηδονιού το δάκρυ» (Ωκεανίδα, 2015) και «Ένα δράμι δύναμης» (Ωκεανίδα, 2016) ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα αντίστοιχα Βραβεία Βιβλίου Public και κατέκτησαν το καθένα μια θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες «Ηρωίδα Έμπνευση» και «Ελληνικό Μυθιστόρημα».
Το «Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω» είναι το έβδομο βιβλίο του συγγραφέα και πρόκειται για μια συλλογή ιστοριών (δέκα διηγήματα και μια νουβέλα) με κύριο άξονα τους χαρακτήρες των ηρώων και την αναζήτηση απαντήσεων στο δίπολο ζωή-θάνατος.
Όπως γράφει και ο ίδιος στον πρόλογο του νέου του βιβλίου: «Το μεγαλύτερο στοίχημα σε μια ιστορία είναι διαβάζοντάς την να περάσεις καλά, να πεις ότι άξιζε τον χρόνο που της αφιέρωσες».
Σε ποιους απευθύνεται: Σε όσους αγαπούν τη ζωή, σε όσους ζουν δυνατά την κάθε στιγμή, σε όσους καταφέρνουν να ξεπερνούν τα ανυπέρβλητα εμπόδια και να παλεύουν με σθένος και χαμόγελο για το αύριο. Σε όσους ακόμη ζουν, κόντρα στις προβλέψεις…
Θα σε συνεπάρουν:
Οι γνώριμοι χαρακτήρες
Ο συγγραφέας δημιουργεί ήρωες εξαιρετικά οικείους. Δεν προσπαθείς να βρεις κοινά στοιχεία, τους ξέρεις ήδη. Τους έχεις συναντήσει, έχεις μοιραστεί στιγμές μαζί τους, μπορεί να είσαι εσύ ο ίδιος. Τους νιώθεις σε κάθε έκφανση της ζωής τους, συμμερίζεσαι την απόγνωση και τον πόνο τους, την ευτυχία και τη χαρά τους, την αγωνία και τους φόβους τους. Γίνεσαι ένα μαζί τους και ανακαλύπτεις σκέψεις και αντιδράσεις δικές σου.
Η πένα του συγγραφέα
Όσοι έχουν διαβάσει κάποιο από τα εξαιρετικά βιβλία του συγγραφέα, γνωρίζουν καλά πόσο εκρηκτική είναι η γραφή του. Για όσους δεν έχουν καταδυθεί σε κάποιο από τα μυθιστορήματά του, θα ξαφνιαστούν, θα σαγηνευτούν, θα εντυπωσιαστούν με την ορμή της. Ο λόγος του Γιώργου Τζιτζικάκη καταφέρνει να δώσει μια αλλιώτικη διάσταση στις λέξεις και να προβάλλει με καθαρότητα τα συναισθήματα που πηγάζουν από κάθε σκηνή. Έρωτας, αγάπη, τρέλα, απώλεια, λάθη, λήθη, απόγνωση, φόβος, εμμονές, θάνατος, ξεπηδούν μέσα από το μελάνι του και σε στήνουν στον τοίχο.
Οι ιστορίες πίσω από τις ιστορίες
Ακριβώς επειδή η αλήθεια είναι ο πυρήνας αυτών των έντεκα ιστοριών, ο συγγραφέας καταγράφει, στις τελευταίες σελίδες, πώς προέκυψε η κάθε ιστορία. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια μοιράζεται μαζί σου προσωπικές του στιγμές, επώδυνες καμπές της ζωής του, αναμνήσεις που πληγώνουν, γεγονότα που τον στοιχειώνουν, ανασφάλειες που αποφάσισε να κοιτάξει κατάματα. Κάθε εξομολόγηση και μια νέα ιστορία…
Η ευφυής πινελιά των γρίφων
Ανάμεσα στις τόσες ιστορίες, υπάρχει και μια αστυνομική ιστορία, η οποία στους κόλπους της περιλαμβάνει κάποια χαρτάκια του δράστη. Σε αυτά περικλείονται σύμβολα που αν αποφασίσεις να τα ακολουθήσεις και να τα αποκρυπτογραφήσεις, με τη βοήθεια του πίνακα που υπάρχει στην τελευταία σελίδα, θα ανακαλύψεις έναν θησαυρό εκατό λέξεων.
Κορυφαίες στιγμές: Όλες οι ιστορίες έχουν μια κρυφή δύναμη, μα η «Ανάμνηση» είναι δύσκολο να μην σε κάνει να ανατριχιάσεις.
Αν μπορούσα θα άλλαζα: Είναι σαν να θες να αλλάξεις την ίδια τη ζωή, με όσα κουβαλάει στη φαρέτρα της.
Φράσεις που ξεχώρισα: «Ο καπνός δεν κρύβει την αλήθεια, μάγκες, μονάχα την μπερδεύει πότε-πότε…».
«Και πότε ήμαστε παιδιά, και πότε γίναμε κιόλας ενήλικες; Πόσο γρήγορα περνούν οι στιγμές και τα χρόνια μας επάνω στη γη; Μοιάζουν όλα σαν να μην προλαβαίνουμε καν να τα ζήσουμε· λες κι ένα ύπουλο ξόρκι μετρά αντίστροφα τον χρόνο από τη γέννησή μας κιόλας. Ο χρόνος πετά κι αυτός με κέρινα φτερά, δεν ορίζεται τελικά με δείκτες και ρολόγια… Και το χειρότερο είναι πόσο γρήγορα ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά, πόση σημασία δώσαμε σε τόσα και τόσα μικρά πράγματα…»
20°
