Βιβλιο

Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι

Το νέο βιβλίο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη

zoe1.jpg
Ζωή Καραμήτρου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
301321-228962_0.jpg
Θανάσης Καρατζάς

Η Ζωή Καραμήτρου διαβάζει το νέο βιβλίο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ «Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι» (εκδ. Καστανιώτη).

Στη Μυρτώ...

Εγώ κι εγώ, το άδειο και ο πόνος, η θλίψη, ο χρόνος, η υποκρισία και το ποίημα. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ συνομιλεί με τον εαυτό της, συνομιλεί με, και για τα μείζονα της ζωής της, της ζωής όλων μας. Με το βιβλίο της «Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι», στέκεται απέναντι στον εαυτό της και δεν του χαρίζεται.  

Το άδειο είναι η έλλειψη της εμπειρίας ή και της ανάμνησής της, μα πιο πολύ άδειος στέκεις όταν δεν θέλεις πια. Δεν θέλεις να ζήσεις, να βρεις, να αντέξεις και πάλι,  αυτά που έζησες. Η παραίτηση από τη σύναξη εμπειριών, συνδέεται με τον πόνο, που τον καλεί να επιστρέψει τώρα που τη φοβήθηκε κι έχει φύγει. Η αβεβαιότητα, η έλλειψη σταθερών στις συνθήκες της ζωής και τους ανθρώπους που την περιβάλλουν - ποιοι να είναι φίλοι άραγε, ποιοι να είναι οι πραγματικοί εχθροί - δεν αντέχεται, είναι πιο τρανή απ’ τον πόνο. Κι έτσι εμφανίζεται η αθώα θλίψη. Κανείς δεν την καλεί, έρχεται όμως για να συντροφεύει τη  μοναξιά, που δυναστεύει  το χρόνο. Κι ο χρόνος, το άδηλο τέλος, οι προθεσμίες ζωής και δημιουργικότητας,  η μέτρησή του που ορίζει την επιτυχία και την αποτυχία της ζωής. Μιας ζωής  που πάντα ήταν  γεμάτη  αλήθεια και αυθορμητισμό.

Τότε γιατί η Ρουκ  διαλέγεται ξαφνικά με την υποκρισία; Επειδή η  ανημπόρια, η πραγματική φυσική αδυναμία της, την υποχρεώνει να υποκρίνεται πια έναντι όσων έχει ανάγκη. Και να στέκει θαρραλέα και δυνατή  απέναντι  στον υποκρινόμενο εαυτό της, χωρίς αυτοπεποίθηση όμως,  χωρίς δύναμη, με μίσος για την εσωτερική της κατάντια. Και τέλος το ποίημα που περιμένει να γεννηθεί. Ο φυσικός χώρος της Ρουκ, η ποίηση, δεν της κάνει χατίρια πια, η υπαρκτή σκοτεινιά που σχεδόν πάντα προϋποτίθεται για τη στιχοπλοκή,  δεν γεννάει ποίημα, η ίδια αρνείται να του δώσει πνοή, αν είναι να ζει στο συρτάρι. Και στο συρτάρι όμως ακόμη,  το ποίημα έχει ζωή, έχει σωθεί από την ανυπαρξία.

Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση. Να το δημιουργήσει ακόμη και για το συρτάρι. Τρία ιντερμέδια συμπληρώνουν το ολιγοσέλιδο αυτό βιβλίο. Το μέλλον, η μοναξιά κι η εξομολόγηση στον καθρέφτη, αναπαύουν στιγμιαία από τον καταιγισμό των λέξεων, αισθημάτων, συγκίνησης που προκαλεί το βιβλίο. Όσο και να τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά που θίγει η Αγγελάκη στην καθημερινότητά μας,  όσο και να τα αναλύουμε, να τα ανατέμνουμε, ή να τα  προσπερνάμε αμυνόμενοι, πάντα θα στέκουν μπροστά μας, να ορίζουν το νόημα της ζωής. Με αυτή τη ματιά, αν το πρωτογνωρίσεις,  στο βιβλίο αυτό αισθάνεσαι την ανάγκη να επιστρέφεις ξανά και ξανά.     

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.