Το Μεγάλο Ελληνικό Καλοκαίρι #29

Συνέχεια από το προηγούμενο

Νιώθω ένα μούδιασμα, ξεκινάει χαμηλά από τα άκρα και επεκτείνεται ψηλά στην καρδιά. Οι αισθήσεις είναι σχεδόν ακίνητες, δε χρονομετρούν πόσο διαρκεί η ζωή. Παράξενο συναίσθημα να μη νιώθεις.

Το σπίτι μυρίζει κλεισούρα. Πίσω από τα κατεβασμένα παραθυρόφυλλα η ζέστη της πόλης σε καταπίνει. Η Χαλκίδα είναι άδεια, μόνο κάτι αδέσποτα σκυλιά κάνουν βόλτα στα στενά της Ερμού και κάτι περιστέρια αναζητούν λίγη δροσιά στο σιντριβάνι της πλατείας του Αγίου Νικολάου. Κλειστά μαγαζιά λόγω διακοπών, σκονισμένα παρκαρισμένα αυτοκίνητα γεμάτα πατημασιές από γάτες, άδεια παγκάκια και οι τουρίστες και εγώ είμαστε τα μόνο φαντάσματα στην πόλη.

Το καλοκαίρι μου φαίνεται πια μικρό, ίσως φταίει η Χαλκίδα που είναι γεμάτη αδιέξοδα. Πώς επανέρχεσαι άραγε στη ζωή; Μάλλον κάνεις βόλτες μες στο σούπερ μάρκετ, βλέπεις όλες τις επαναλήψεις παλιών τηλεοπτικών σειρών, χαζεύεις τις φωτογραφίες αγνώστων στο facebook, αγοράζεις ζώνες αδυνατίσματος από την τηλεόραση, καθαρίζεις το σπίτι και τρως παγωτό γιαούρτι. Δεν έχεις πια αντανακλαστικά στα όχι και στα μη. Δεν αντιδράς στον πόνο, αντέχεις το ποτό, καπνίζεις πολύ, ξενυχτάς ακούγοντας τα τζιτζίκια και βυθίζεσαι για ώρες μες στη θάλασσα μετρώντας τις αντοχές σου. Και έτσι περίπου αναπνέεις, το βράδυ μόνο το σώμα είναι ξανά σε καταστολή. Κάποτε, ήμουν γεμάτη ζωή.

Συνεχίζεται...

Φωτο: dimitriskarathanos.tumblr.com