«Ο Ιούνης έχει ήδη κάψει την πλάτη μου και η μύτη μου κοκκίνισε, μάλλον θα ξεφλουδίσω», σκέφτομαι καθώς κοιτάζομαι στον καθρέπτη και αναβοσβήνω το φως του πορτατίφ που στέκεται σκονισμένο πάνω στο κομοδίνο. Το επιτραπέζιο ρολόι ακριβώς δίπλα του, δείχνει επτά το πρωί και ο Μηνάς μάλλον περιφέρεται ακόμα μέσα στην πόλη. Ίσως πηδάει την Καίτη, ή πίνει μπύρες κοιτάζοντας τη θάλασσα. Δοκιμάζω τα καλοκαιρινά περσινά σανδάλια του Ερμή, μου είναι αρκετά φαρδιά μάλλον φταίει το αλάτι και η θάλασσα των διακοπών, τα άτσαλα χτυπήματα στα βότσαλα και τα ερήμην μου φιλιά.
Το καλοκαίρι ήρθε ξανά και ο Μηνάς ακόμα ξεχνιέται και φορά διαφορετικό ζευγάρι κάλτσες. Σήμερα έφυγε μέσα στη νύχτα και πάνω στη βιασύνη του φόρεσε μια κόκκινη και μια πράσινη. Αυτή τη φορά τσακωθήκαμε για τα καλά, για μια στιγμή ήθελα να τον σταματήσω βάζοντας το σώμα μου μπροστά στην πόρτα σαν εμπόδιο, αλλά εκείνος θυμωμένος έτρεξε πιο γρήγορα και δεν πρόλαβα να του πω να βάλει το σωστό ταίρι. Από εδώ και πέρα θα τον αφήνω να φοράει μια ριγέ και μια καρό κάλτσα και να περιφέρεται μόνος στην πόλη.
Δε θα του σιδερώνω τα πουκάμισα του και θα σταματήσω να του μαγειρεύω το μεσημέρι, θα θυμώσει το ξέρω, αλλά αυτός φταίει για όλα, σταμάτησε να μου φέρνει λουλούδια, άρχισε να ξεχνάει τα γενέθλια μου και ακύρωνε τα ραντεβού για σινεμά. Τώρα πια πριν κοιμηθούμε δε με αγκαλιάζει και το πρωί δε με φιλάει για καλημέρα. Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Μηνάς, εγώ σιωπηλή και ακίνητη παραμένω στην πλευρά μου, εκείνος βαρύς πέφτει με τα ρούχα στο κρεβάτι μας. Θέλω να του πω κάτι για τις κάλτσες, ακόμα τις φορά.
24°
