Ένας μοντέρνος Οιδίποδας στη Στέγη: ένας φιλαλήθης ελπιδοφόρος ηγέτης με προδιαγεγραμμένο τέλος

Ο μύθος των Λαβδακιδών μεταφέρεται στο σήμερα από τον Ρόμπερτ Άικ στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Στη μοντέρνα αυτή εκδοχή, Ο Οιδίποδας είναι ο επικρατέστερος νικητής των εκλογών και ενώ η αντίστροφη μέτρηση για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έχει ξεκινήσει σε κλίμα γιορτής, ένα κύμα αποκαλύψεων έρχεται σιγά σιγά στο φως, ανατρέποντας όλα τα δεδομένα του κεντρικού ήρωά μας. Ο Ρόμπερτ Άικ εμφανίζει τον Οιδίποδα (Νίκος Κουρής) στο προεκλογικό του γραφείο, παρέα με όλους τους οικείους του, αντλώντας στοιχεία από τις σοφόκλειες τραγωδίες -όχι μόνο από τον «Οιδίποδα Τύραννο» αλλά και από τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» και την «Αντιγόνη»- αλλά και από τους «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου. Τα βασικά πρόσωπα που εμφανίζει επί σκηνής, πέρα από την Ιοκάστη (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) και τον Κρέοντα (Λάζαρος Γεωργακόπουλος), είναι ο Μέντορας (Τάκης Σακελλαρίου), τα τρία παιδιά του (Αντιγόνη, Ετεοκλής και Πολυνείκης- και ο Άικ «εξαφανίζει» την Ισμήνη), αλλά και η «μητέρα» του Μερόπη (Ράνια Οικονομίδου). Ο Κώστας Νικούλι στον ρόλο ενός διαφορετικού Τειρεσία δίνει την αφορμή για περαιτέρω διερεύνηση της αλήθειας.

Δανάη-Αρσενία Φιλίδου, Γιώργος Ζιάκας, Γιάννης Τσουμαράκης: Τα παιδιά του «Οιδίποδα» μιλούν για την παράσταση στη Στέγη

Τρεις νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί, απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου υποδύονται τα παιδιά του Οιδίποδα στην εκδοχή του Ρόμπερτ Άικ: Δανάη- Αρσενία Φιλίδου(Αντιγόνη), Γιώργος Ζιάκας (Ετεοκλής) και Γιάννης Τσουμαράκης (Πολυνείκης). Μίλησα μαζί τους τόσο για τους ρόλους τους όσο και για τη μεταξύ τους συνεργασία, αλλά και τα σύγχρονα φλέγοντα ζητήματα που αναδεικνύει μέσω του μύθου ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας.

Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν πήρατε στα χέρια σας το κείμενο; Πώς σας φάνηκε και τι συσχετισμούς βρήκατε με τον μύθο των Λαβδακιδών;

Γ.Τσ. : Ενώ δεν είναι ένα μικρό σε διάρκεια έργο, το διάβασα μέσα σε μισή ώρα. Για διάφορους λόγους. Με ρούφηξε ο ρυθμός του και το περιεχόμενό του και τα πράγματα που θίγει. Με γοήτευσε πάρα πολύ το γεγονός ότι έχει ανοίξει τόσες ωραίες θεματικές με αυτόν τον τρόπο με αφορμή μια αρχαία τραγωδία. Το έφερε στο σήμερα όχι απλά σαν «Netflix» αλλά ανοίγοντας ζητήματα όπως αυτό των συγκαλήψεων, των παιδο-βιασμών, των εκλογών. Αλλά ταυτόχρονα και τα θέματα που υπάρχουν στη σοφόκλεια τραγωδία, όπως η σχέση με τη μάνα, το ζήτημα της ταυτότητας του Οιδίποδα, το ιδιωτικό με το δημόσιο, τα έφερε με έναν πάρα πολύ ωραίο τρόπο. Ο δεύτερος λόγος είναι η γραφή του κειμένου. Είναι σαν μια παρτιτούρα. Υπάρχουν στο κείμενο σε φαινομενικά άσχετα σημεία κάποιες κάθετοι, κάποια κόμματα μεταξύ κάποιων φράσεων και αυτό σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για τον ηθοποιό. Με καθέτους για να ξεκινάει ο ένας ομιλητής όχι όταν τελειώνει ο προηγούμενος αλλά όπως στη ζωή, ο ένας πάνω στον άλλο. Επιβάλλουν στον ηθοποιό μια προφορικότητα και μια αμεσότητα, πράγματα πολύ χρήσιμα και ωραία για τον ηθοποιό και ενδεχομένως και για τον θεατή.

Γ. Ζ.: Η πρώτη ανάγνωση ήταν πολύ εύκολη και άμεση. Μπόρεσα να συνδεθώ εύκολα καθώς είναι ένα σύγχρονο, καθημερινό κείμενο όπου ενυπάρχουν τόσο βρισιές όσο και ποιητικά στοιχεία. Γι' αυτό τον λόγο ένιωσα ότι χωρίς να χάσει τη βάση του έργου του Σοφοκλή, φέρνει κάτι καινούριο που κάνει το μέσο θεατή αλλά και εμένα προσωπικά να ταυτιστώ καλύτερα. Τέλος, επειδή φέρει το θέμα της οικογένειας, ένιωσα λες και είδα και εγώ μέσα από το κείμενο και τη δικιά μου οικογένεια και το πώς υπάρχουμε μεταξύ μας.

Δ.-Α. Φ. : Το διάβασα στα αγγλικά την πρώτη φορά και αυτό που σκέφτηκα είναι «πώς θα μεταφραστεί τώρα αυτό». Ένιωσα ότι υπάρχει πάρα πολύ έντονο το αγγλικό χιούμορ. Δηλαδή πράγματα που εμείς τα λέμε τραγική ειρωνεία εκείνος τα χρησιμοποιούσε με έναν δικό του τρόπο. Για παράδειγμα όταν λέει η Μερόπη «Η γυναίκα δεν είναι» και ακούγεται από μέσα το  «Μαμά», είναι σαν να ακούς μια μουσική, όπου παρεμβάλλονται πολλά όργανα.

Περιγράψτε μου ο καθένας τον ρόλο του στο έργο. Ποια είναι τα κοινά στοιχεία με τον μύθο;

Γ. Τσ.: Δεν έχει πάρα πολύ άμεση σχέση ο δικός μου ρόλος με τον Πολυνείκη του μύθου, όπως τον βλέπουμε στο «Επτά επί Θήβας» ή στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Το κοινό στοιχείο με τον μύθο είναι η κόντρα με τον αδερφό του, που έχει αυτόν τον περίεργο ανταγωνισμό. Εδώ ο Πολυνείκης εκθέτει τον αδερφό του στο οικογενειακό δείπνο. Γιατί έχει ένα μυστικό και θέλει εκείνος να αισθανθεί καλύτερα, να φανεί στα μάτια των άλλων ως ο καλός αδερφός. Έχει πάρει το στοιχείο αυτής της αδερφικής σχέσης που πολύ εύκολα μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Οπότε όλοι κινούμαστε σε μια εύθυμη κατάσταση που μπορεί να γίνει σαθρή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα κυριακάτικα ή τα γιορτινά οικογενειακά τραπέζια. Προφανώς το θέμα της ομοφυλοφιλίας του, δεν υπήρχε στον αρχαίο μύθο. Ωστόσο, το ζήτημα της αποδοχής του πατέρα είναι κάτι που το συναντάμε στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Βέβαια στον δικό μας Οιδίποδα υπάρχει αγάπη και κατανόηση από τον πατέρα προς τον γιο.
Επίσης, δεν είναι απλώς μια WOKE προσωπικότητα, απλά για να υπάρχει στο έργο. Έχει να κάνει με το θέμα της ταυτότητας που είναι κυρίαρχο στο έργο του Άικ. Ο Οιδίποδας, αποδεχόμενος τη σεξουαλικότητα του Πολυνείκη, αποδέχεται και μέρος της ταυτότητάς του γιού του, όσο ο ίδιος αναζητά τη δική του ταυτότητα.

Γ.Ζ. Ο Ετεοκλής του μύθου είναι ένας άνθρωπος που υπερασπίζεται πολύ την πατρίδα, έχει υψηλό εθνικό φρόνημα. Έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του αδερφό και δεν διστάζει να τον σκοτώσει, όπως βλέπουμε στο «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου. Για μένα είναι ένας σκοτεινός χαρακτήρας, ο οποίος κινείται στα όρια του. Για τα πιστεύω του μπορεί να σκοτώσει τον αδερφό του. Για μένα είναι ένα από τα χειρότερα πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, γιατί τα αδέρφια είναι από τους πιο πολύτιμους ανθρώπους στη ζωή σου. Στη δικιά μας εκδοχή, έχουμε ένα παιδί που περνάει ωραίες στιγμές με τον αδερφό του. Βλέπουμε ψήγματα αυτής της κόντρας, που μάλλον κάποια στιγμή θα οδηγήσουν σε αυτό το καταστροφικό τέλος. Αισθάνομαι επίσης ότι είναι ένας χαρακτήρας με μυστικά, κουβαλάει την ενοχή μέσα του. Και το ότι απάτησε τη σχέση του, δείχνει ότι είτε προδίδει εύκολα είτε ότι κάνει επιφανειακές σχέσεις, κάτι που δεν στηρίζει ο πατέρας του.

Δ.-Α. Φ. : Θεωρώ ότι έχει πάρει στοιχεία και από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, για να χτίσει αυτόν τον ρόλο ο Άικ. Αυτό το κορίτσι αναρωτιέται ποια πρέπει να είναι η θέση της στα πράγματα. Ξέρει ότι πρέπει να ακολουθήσει την αλήθεια, μέχρι που συνειδητοποιεί ότι και η αλήθεια έχει πολλές επιλογές και πρέπει να βρει τον δρόμο της. Είχα διαβάσει σε κάποια ανάλυση για την Αντιγόνη που έλεγε ότι η πραγματική διάδοχος του Οιδίποδα είναι η Αντιγόνη και όχι οι δυο γιοι του. Εκείνη ουσιαστικά συνεχίζει το έργο του. Πέρα από αυτήν την ανάγκη της για αλήθεια, είναι μια ηρωίδα που θέλει να είναι αυθύπαρκτη, να ορίζει τη ζωή της. Γι'  αυτό και στη σκηνή με τον Κρέοντα –που πάλι παραπέμπει στην «Αντιγόνη»- δείχνει πιο αποφασιστική από εκείνον. Από την άλλη, η σκηνή με τις νουθεσίες της γιαγιάς της, της Μερόπης, φαίνεται να την προσγειώνουν. Ενώ μέχρι τότε φαινόταν να είναι ένα αντιδραστικό κορίτσι –κάτι που φαίνεται πολύ και στη σχέση με τη μητέρα της- ξαφνικά έρχεται κάποιος που της επισημαίνει τη σκληρή αλήθεια για τη ζωή. Και τότε συνειδητοποιεί ότι είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα από ό,τι νόμιζε. Ότι υπάρχουν κάποιες αλήθειες που δεν τις λέμε γιατί θα πληγώσουμε και εμάς τους ίδιους

Μυστικά και ψέματα σε μια οικογένεια. Θα ήθελα να μου το σχολιάσετε τη φράση τόσο σε σχέση και με το κείμενο όσο και με το τι συμβαίνει στις μέρες μας

Γ. Τσ.: Αυτό που εκτιμώ σε αυτό το κείμενο είναι ότι έχει καταφέρει με φοβερή μαεστρία κάθε άνθρωπος να έχει ένα μυστικό, είτε αφορά τον ίδιο είτε τους άλλους… Μέχρι και ο οδηγός και ο μέντορας έχουν μυστικά. Ο Οιδίποδας μπορεί να φέρεται ως υπέρμαχος της αλήθειας και να νομίζει ότι δεν έχει μυστικά, αλλά εντέλει κρατά μια βόμβα στα χέρια του, δίχως να το γνωρίζει. Ως προς το Δημόσιο, κι όχι μόνο το Ιδιωτικό, (δηλ. το εντός της οικογένειας), θεωρώ πως το έργο κάνει ένα φοβερό πολιτικό σχόλιο. Αν αναλογιστούμε αυτό που ζούμε κοινωνικοπολιτικά, ως προς το κυβερνόν κόμμα και τις πρακτικές του, και ταυτόχρονα το τι σχολιάζει αυτό το έργο που κάνουμε, θα τρομάξουμε.

Γ. Ζ. : Τα μυστικά είναι ένας βασικός πυρήνας του έργου και το πώς τα καλύπτουμε και το πώς προσπαθούμε να τα ξεθάψουμε. Υπάρχει μια διαδικασία και το πώς έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά. Τα μυστικά των άλλων πώς επηρεάζουν εσένα. Μια πληροφορία μπορεί να αλλάξει το πώς βλέπεις έναν άνθρωπο;

Δ.-Α. Φ. : Όταν έχεις μυστικά και ψέματα, αυτά σε οδηγούν. Όταν κάναμε πρόβες, μου συνέβη κάτι προσωπικό και σκέφτηκα: «τώρα τι θα κάνω; Θα πω την αλήθεια και θα τα κάνω όλα χάλια ή θα πω ένα ψέμα που θα με οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο μυστικών;»

Θεωρείτε ότι η αλήθεια μπορεί εντέλει να έχει καταστροφικές συνέπειες;

Γ.Ζ.: Η πραγματικότητα είναι καταστροφική και τρομακτική από μόνη της. Το να μην εθελοτυφλείς δηλαδή.

Γ. Τσ.: Σε φέρνει αντιμέτωπο με την πραγματικότητα. Αλλά μπορεί κάτι να καταστραφεί και να αναγεννηθεί ξανά. Ή να χρειάζεται να καταστραφεί. Να είναι ξεκαθάρισμα, αναγέννηση. Το έργο άλλωστε δείχνει τι συνέπειες έχει το να χτίζεις πάνω στο ψέμα συνεχώς.

Αμαρτίαις γονέων παιδεύουσι τέκνα; Είστε τα θύματα ως παιδιά του Οιδίποδα; Μπορούμε να ξεφύγουμε από τη προδιαγεγραμμένη μοίρα της οικογένειάς μας;

Γ. Τσ.: Στο έργο θίγεται αυτό το ζήτημα. Η Μερόπη αναφέρει: «Ήμουν και εγώ υιοθετημένη και δεν ήθελα να σε κάνω να σε νιώσεις όπως ένιωθα εγώ». Αυτό ανοίγει έναν κύκλο από ψέματα και αποδεικνύεται και στο έργο ότι το διαγενεακό τραύμα διαγράφεται στις ζωές των ηρώων. Διαγράφεται και στο σήμερα και στις ζωές όλων μας. Τώρα το πώς μπορεί να λυθεί; Με αγάπη, κατανόηση, ψυχοθεραπεία;

Γ.Ζ.: Στη σημερινή κοινωνία καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τις αμαρτίες των γονέων μας, με την κατανόηση βέβαια ότι και εκείνοι δεν είχαν την εκ των προτέρων γνώση των πραγμάτων. Μπορείς να τους κατανοήσεις, να ζυγίσεις καταστάσεις, να κρίνεις όσο γίνεται αντικειμενικά, ώστε να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη με εκείνους. Οι γονείς μας είναι ένα παράδειγμα από όπου μπορείς να αντλήσεις στοιχεία, προσπαθώντας να μη δημιουργήσεις όμως ρήξη με όσα δεν θέλεις να ακολουθήσεις. Είναι άλλωστε και εκείνοι άνθρωποι με διαφορετικές καταβολές σε μια διαφορετική εποχή από εμάς και εμείς ερχόμαστε όχι για να τους κρίνουμε αλλά για να δημιουργήσουμε κάτι νέο με τη δικιά τους βάση.

Δ.-Α. Φ. : Ωραίο είναι αυτό που λέει ο Γιώργος για την κατανόηση, ειδάλλως μπαίνεις σε ένα δίλημμα που καθιστά τους γονείς μας είτε το φωτεινό παράδειγμα είτε το παράδειγμα προς αποφυγίν. Η Αντιγόνη είναι τόσο εχθρική στην Ιοκάστη διότι δεν γνωρίζει. Γι' αυτό έχει ως παράδειγμα τον πατέρα της, αλλά το χάνει και αυτό το καλό πρότυπο. Αν πραγματικά καταλαβαίναμε, θα ήταν καλύτερο για όλους. Όσο περνάει η ζωή μας, μαθαίνουμε πράγματα για τη ζωή μας και βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα.

Θέλω να μου σχολιάσετε την προσθήκη του Άικ για την κακοποιητική σχέση του Λαΐου με την Ιοκάστη, όταν εκείνη παραδέχεται ότι έμεινε έγκυος στα 13 της ενώ στη συνέχεια όσο περνούσε ο καιρός, ο σύζυγός της δεν την ήθελε γιατί προτιμούσε τις πολύ νεότερές της.

Γ.Τσ.: Άμα τα βάλεις κάτω, πράγματι στην τραγωδία εκεί βγαίνουν οι αριθμοί. Το θέμα είναι ότι ο Άικ το ενέταξε ξεκάθαρα αυτό το στοιχείο και το κάνει ολόκληρο ζήτημα του έργου, ενώ έρχεται να κουμπώσει και το θέμα των συγκαλύψεων πάνω σε αυτό. Έτσι το κάνει φοβερά σύγχρονο και πολιτικό
το έργο.

Γ.Ζ. Αυτό το σημείο στο έργο αποτελεί μια μαρτυρία. Βλέπουμε μια γυναίκα που τόσα χρόνια έκρυβε αυτήν την κακοποιητική συμπεριφορά και τώρα ήρθε η ώρα που δεν φοβάται να μιλήσει για αυτό. Και ότι αυτό γίνεται πάνω σε μια θεατρική σκηνή και ότι υπάρχει αυτός ο χρόνος που την ακούμε, είναι κάτι πολύ όμορφο και πολύ θαρραλέο. Και οι λεπτομέρειες σε αυτό το έργο, το κάνουν πολύ ουσιαστικό ως κείμενο και καθώς την ακούς, σου σφίγγεται το στομάχι. Δεν θέλεις να ακούσεις άλλο, αλλά πρέπει να το ακούσεις γιατί συμβαίνει. Η περίπτωση του Λάιου αφορά μια υπόθεση παιδεραστίας ουσιαστικά κατ’ εξακολούθηση από υψηλά ιστάμενο πρόσωπο, όπως αναφέρει και το κείμενο. Μάλιστα, πολλοί άνθρωποι ήξεραν και δεν μιλούσαν. Άλλωστε υπάρχει και η ατάκα του οδηγού «όλοι υπηρετούμε μια ατζέντα, τότε ήταν του Λάιου, τώρα η δική σας», τόσο αληθινή και τόσο αφοπλιστική.

Δ.-Α. Φ. : Σκέφτομαι ότι τα δικά μας μάτια έχουν αλλάξει πάνω στα πράγματα γιατί έχουν αλλάξει οι εποχές. Όχι μόνο όσον αφορά το θέμα της Ιοκάστης αλλά και τα όσα διηγείται η Μερόπη, όταν αφηγείται τις απιστίες του συζύγου της: «Δεν μπορούσα να τον αφήσω. Ήμουν σχεδόν 30 ετών».

Υπάρχουν στο έργο δυο στιγμές με σαφείς-τουλάχιστον για μένα- αναφορές στο στάσιμο από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, το «Έρως ανίκατε μάχαν». Μέσα στο κείμενο υπάρχει έντονα το στοιχείο της αγάπης. Θέλω να μου το σχολιάσετε.

Γ.Τσ: Η αγάπη εδώ διαγράφεται με πολλές διαφορετικές εκφάνσεις. Υπάρχει η ερωτική, η μητρική, η συγγενική, η αδερφική αλλά και η κρυφή, του Μέντορα για την Ιοκάστη. Οπότε η αγάπη είναι ένας πυλώνας του έργου πολύ σημαντικός. Κάθε φορά που ακούω τα λόγια του Οιδίποδα προς την Ιοκάστη ή εκείνα της Μερόπης στην Αντιγόνη, συγκινούμαι.

Γ.Ζ. : Η αγάπη φαίνεται παντού σε όλες τις σχέσεις στο έργο. Η πρώτη αναφορά γίνεται με τον Οιδίποδα στο οικογενειακό τραπέζι. Και μιλάει τόσο ωραία για την αγάπη και τους φέρνει όλους κοντά. Έχουν προηγηθεί διαμάχες, τσακωμοί και μας ενώνει ξανά. Είναι αυτός που κρατά την οικογένεια ενωμένη. Όταν εκείνος χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, γκρεμίζεται και όλο το οικοδόμημα. Μετά, στη σκηνή που βλέπουμε πώς μιλά η γιαγιά στην εγγονή για την αγάπη στην εποχή της. Μπορεί να μην ήταν έρωτας αλλά ήταν αγάπη, νοιάξιμο. Ίσως οι τότε άνθρωποι ήταν πιο απλοί με τα συναισθήματά τους και δεν ήταν σκορπισμένοι σε χίλια δυο πράγματα; Ήταν πιο κοντά με τη φύση, αισθάνομαι ότι χανόμαστε σε σχέση με αυτό.

Δ.-Α. Φ. : Ως Αντιγόνη, εκνευρίζομαι όταν ακούω στο έργο με τους δυο διαφορετικούς μονόλογους περί αγάπης. Όταν μιλά ο Οιδίποδας αντιδρώ γιατί θεωρώ ότι δεν πρέπει να μιλά για αγάπη αφού την έχει απατήσει. Και με εκνευρίζει η γιαγιά μου που λέει ότι έχασε όλη της τη ζωή ενώ ο παππούς την απατούσε. Από την άλλη, σκέφτομαι τι κάνουν οι άνθρωποι για την αγάπη. Ο καθένας κάνει διαφορετικά πράγματα. Απλά δεν ξέρω αν είμαστε διατεθειμένοι να τα κάνουμε. Αισθάνομαι ότι σε πολλές στιγμές της ζωής μας είμαστε σαν την Ιοκάστη «Μην κοιτάμε προς τα πίσω. Και πάμε παρακάτω».

Πιστεύετε ότι ο Οιδίποδας του Άικ ένας ηγέτης διαφορετικός; Αποτελεί για λίγο μια ελπίδα;

Γ.Τσ.: Ναι, για μένα είναι. Και γι' αυτό και είναι τόσο πικρό το γεγονός ότι έχει αυτήν την κατάληξη. Πραγματικά προσπαθεί να αλλάξει τα πράγματα και σε κάνει να νιώθεις μια φοβερή αισιοδοξία που βλέπεις έναν άνθρωπο με αυτές τις πεποιθήσεις σε σχέση με τη σεξουαλικότητα του γιου του, που αγαπά πολύ την αλήθεια και που είναι ταυτόχρονα και τόσο αγαπητός στον κόσμο. Είναι τόσο κρίμα που αυτός ο άνθρωπος εντέλει καταστρέφεται.

Γ.Ζ. : Για μένα έχει πολύ ενδιαφέρον το ότι ξεκινάει από το αρχικό βίντεο της παράστασης με τον Οιδίποδα να ψάχνει το πιστοποιητικό γεννήσεως του. Είναι τόσο ωραίο που βλέπουμε ένα πολιτικό πρόσωπο να φτάνει τόσο πίσω στη μέρα που γεννήθηκε ώστε να φανεί γυμνός στον κόσμο. Οι πολιτικοί κρύβονται πίσω από κελύφη, δεν μας φανερώνονται. Ενώ ο Οιδίποδας λέει «θα με δείτε γυμνό, είμαι εδώ για εσάς, δεν φοβάμαι να σας αποκαλυφθώ. Σας ακούω και έχω θάρρος της γνώμης».

Δ.-Α. Φ. : Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ. Και αναρωτιέμαι προς στιγμήν : μήπως να μην το έψαχνε; Αλλά από την άλλη, δεν γίνεται γιατί είναι τόσο δημοφιλής στον κόσμο ακριβώς για αυτό το στοιχείο του, τη φιλαλήθειά του.

Γ.Τσ: Για αυτό άλλωστε και ο Άικ επέλεξε ως τίτλο μόνο το όνομά του, «Οιδίποδας» και όχι «Οιδίπους rex», δηλαδή βασιλιάς ή «Οιδίπους τύραννος», που εμείς το έχουμε συνδέσει με απολυταρχικά καθεστώτα αν και στην αρχαιότητα σήμαινε εκλεγμένος από τον λαό.

Πώς είναι η συνεργασία μεταξύ σας;

Γ.Τσ. : θα κλείσουμε τον όγδοο χρόνο γνωριμίας μας. Ήμασταν μαζί στη σχολή, στο ίδιο έτος και κάθε πρόβα είναι σαν να είμαστε στην πενθήμερη εκδρομή του σχολείου. Αν δεν υπήρχε αυτή η σύνδεση μεταξύ μας, δεν θα υπήρχε και το σκηνικό αποτύπωμα μεταξύ μας. Συνεννοούμαστε με τα μάτια πάνω στη σκηνή. Και αυτό δίνει ένα δεύτερο και τρίτο επίπεδο στην επικοινωνία μας. Μερικές φορές μάλιστα δεν χρειάζεται καν ούτε το βλέμμα. Επίσης με τον Γιώργο, στη σχολή, είχαμε δουλέψει τις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη , όπου κρατούσαμε συμπτωματικά τους ίδιους ρόλους , του Πολυνείκη και του Ετεοκλή, ενώ το καλοκαίρι ήμασταν στον χορό στην «Αντιγόνη» του Ούλριχ Ράσε. Οπότε είχαμε ήδη κυκλώσει τον μύθο μέσα από άλλα έργα.

Γ.Ζ. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι ο Γιάννης και η Δανάη θα υποδύονται τα αδέρφια μου νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα, ειλικρινά. Περνάμε όντως λες και είμαστε πενθήμερη, όπως είπε ο Γιάννης. Υπάρχει τόση χαρά μέσα στη δουλειά και το καλό είναι ότι είμαστε συνεχώς εκεί ο ένας για τον άλλο, όχι μόνο σε ζητήματα που αφορούν το έργο.

Δ.-Α. Φ. : Μπαίνουν στο καμαρίνι και μου κρύβουν τα πράγματα! Όπως είπανε και οι άλλοι δυο, περνάμε πολύ όμορφα σε αυτή τη συνεργασία! Μάλιστα, έχουμε δεθεί τόσο πολύ που τις προάλλες ήρθε η αδερφή μου για να δει την παράσταση και τη ρώτησα «πού είναι τα αδέρφια μου;».