Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος: Ο σκηνοθέτης που τολμά να πειραματίζεται με το κοινό

Η Καλλιδρομίου το βράδυ ησυχάζει. Θαρρείς κι ο δρόμος μεταμορφώνεται και βρίσκεσαι σε μια Αθήνα παλιά, με χαμηλά σπίτια. Εκεί ακριβώς έχουμε ραντεβού με τον Αλέξανδρο Ραπτοτάσιο, στη γειτονιά του. Αφορμή η ανατρεπτική σκηνοθεσία του στο έργο με τον παράξενο τίτλο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία» του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα Τιμ Κράουτς.

Εμπνευσμένο από τις περιβόητες αιρέσεις του 20ού αιώνα, το έργο εξετάζει την επιρρεπή προς τον ολοκληρωτισμό φύση του ανθρώπου αλλά και τη βαθιά ανάγκη του για σύνδεση και συλλογικότητα. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στον πρώην βιομηχανικό χώρο της ΦΙΑΤ, όπου οι θεατές καλούνται να ακολουθήσουν, μέσα από ένα ειδικά εικονογραφημένο βιβλίο, μια σύγχρονη τραγωδία αναγνώρισης με αποχρώσεις επιστημονικής φαντασίας.

Είστε νέος, έχετε ζήσει στο εξωτερικό και κουβαλάτε μια άλλη οπτική…
Πλέον, θα με βρεις περισσότερο στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι με τραβά πίσω. Πέρα από την οικογένειά μου, που είναι εδώ, είναι και το μέρος όπου μεγάλωσα. Και εδώ βρίσκω πράγματα στα οποία ανταποκρίνομαι δημιουργικά αλλά και κοινωνικά. Έζησα πολλά χρόνια στο Λονδίνο, στο Μπράιτον, και ταξίδεψα με αφορμή τη δουλειά μου. Επίσης, συνεργάστηκα με κόσμο από διάφορες χώρες. Το ερώτημα ήταν πάντα πώς να κάνεις έργα που να έχουν οικουμενική εμβέλεια. Πήγα να σπουδάσω κινηματογράφο στο Λονδίνο. Επειδή όμως το τμήμα που είχα επιλέξει ήταν θεωρητικό, δοκίμασα την περφόρμανς, τα εικαστικά και το θέατρο. Δούλεψα με βίντεο και με άλλα μέσα. Με ενδιέφερε να σπουδάσω σωματικό θέατρο και σκηνοθεσία. Ήταν μια πιο «ζωντανή» δουλειά. Μετά τις σπουδές, ξαναβρέθηκα στο Λονδίνο και δημιούργησα την ομάδα μου. Το Λονδίνο για μένα είναι το κέντρο της Ευρώπης. Περνάνε όλα τα «ρεύματα» από την πόλη αυτή. Έχει δυνατό εμπορικό θέατρο αλλά και χρηματοδοτούμενο. Αν έχουμε κυρίως εμπορικό θέατρο, όπως συμβαίνει στη Νέα Υόρκη, οι πειραματισμοί είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Ακόμα και καλό να είναι, «δεν το βλέπεις», εκτός αν μπορεί να «βγάλει» εκατομμύρια. Γι’ αυτό θεωρώ ότι το σωστό είναι να υπάρχει μια ισορροπία. Στην Ελλάδα θεωρώ ότι υπάρχει αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο εμπορικό θέατρο και το χρηματοδοτούμενο. Αυτοί που φέρνουν ιδέες και ανθρώπους από το εξωτερικό και τους δίνουν περισσότερο χώρο είναι σίγουρα η Στέγη και το ΚΠΙΣΝ. Εκεί απέκτησα κι εγώ τις πρώτες επιρροές και εμπειρίες, που είχαν πολύ ενδιαφέρον. Κάτι που, για παράδειγμα, δεν υπάρχει στη Γερμανία. Ανεξάρτητο θέατρο εκεί δεν υπάρχει, το θέατρο το έχουν αναλάβει εξολοκλήρου οι κρατικοί οργανισμοί. Τίποτα ριζοσπαστικό δεν γεννιέται όμως σε κρατικούς οργανισμούς.

Εσείς πώς προτιμάτε να δουλεύετε ως σκηνοθέτης;
Δουλεύω ανεξάρτητα, δεν δουλεύω για κάποιον οργανισμό. Όπως και οι περισσότεροι στην Ελλάδα, εκτός αν ανήκεις στο Εθνικό. Όλοι βρισκόμαστε σε μια αβέβαιη κατάσταση, γιατί είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες. Ο σκηνοθέτης πληρώνεται για δύο μήνες, για μια δουλειά που μπορεί να χρειάστηκε να εργαστεί έναν χρόνο. Ποσό που στη διαίρεσή του συνήθως αντιστοιχεί σ’ έναν μηνιαίο μισθό υπαλλήλου. Το θέατρο λειτουργεί με το 50% της εργασίας μας αμισθί. Δεν είναι δραματικό, είναι μια πραγματικότητα. Βέβαια και στο Λονδίνο έτσι είναι. Αυτό το αλλάζει μόνο μια εμπορική επιτυχία.

Έχετε και μια άλλη επαγγελματική δραστηριότητα στο Λονδίνο: είστε διευθυντής της θεατρικής εταιρείας Ferodo Bridge…
Η θεατρική αυτή εταιρεία έχει περίπου 14 χρόνια ζωής. Δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή ξένων και Ελλήνων καλλιτεχνών που ζούσαν ή ζουν στο Λονδίνο –η Δανάη Λουκάκη, η Βίκυ Κυριακουλάκου, ο Μάρκος Ντούτσης είναι μερικοί απ’ αυτούς– αλλά και με κόσμο που ζει πλέον σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Θέλαμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Είχαμε μαζευτεί 15 άνθρωπο, προερχόμενοι από διαφορετικούς χώρους των τεχνών. Ξεκινήσαμε να κάνουμε περφόρμανς, εκθέσεις, μικρά φεστιβάλ. Ήμασταν τυχεροί γιατί τα πρώτα χρόνια μάς διέθεταν δωρεάν εγκαταλειμμένα κτίρια για να δημιουργούμε. Δεν μας πλήρωναν, αλλά είχαμε στη διάθεσή μας τον χώρο, και αυτό ήταν πολύ σημαντικό.

Ξεκινήσατε με εγκαταλειμμένους χώρους και συνεχίσατε με αυτούς ακόμα κι όταν δεν σας παραχωρούνταν δωρεάν. Γιατί;
Θέλαμε χώρους που να σου λένε μια ιστορία. Χώρους που σου δίνουν πιο ελεύθερο και διαφορετικό τρόπο διαχείρισης. Από την αρχή είχαμε αυτή την εμπειρία, που συνδυάστηκε με τη διάδραση με το κοινό και τελικά το «κρατήσαμε».

Θεωρώ ότι το θέατρο πρέπει να σε ξεσηκώνει, να σε «γαργαλάει», να σε μεθάει. Να σε κάνει να νιώσεις άβολα. Να σε φέρνει στα όριά σου.

Κάνετε και παραστάσεις μαζί με πάρτι σε κάτι που μοιάζει με κλαμπ;
Ναι, οι παραστάσεις αυτές έγιναν και εδώ και στο εξωτερικό. Η δουλειά μας εμπνέεται από την καθημερινότητα που ζούσαμε στο Λονδίνο. Βγαίναμε, πηγαίναμε σε πάρτι, βλέπαμε drag queens, περφόρμανς, εικαστικά και θέατρο μαζί. Όλα από καλλιτέχνες με πολιτικά και σοβαρά κείμενα. Μας άρεσε και θέλαμε να συνευρεθούμε με ανθρώπους που βγαίνουν έξω τη νύχτα, διασκεδάζουν, χορεύουν. Όλο αυτό θέλαμε να το αποδώσουμε με μια καλλιτεχνική μορφή και όχι με τον συνηθισμένο σκοπό να πουλήσει αλκοόλ. Η εμπειρία τού να είσαι έξω και να ζεις καταστάσεις με φίλους μέσα από ένα είδος διασκέδασης που συνδυάζει και τέχνη, κάνει τους ανθρώπους πιο ανοιχτούς. Δεν θεωρώ ότι το θέατρο πρέπει να είναι κάτι επίσημο, όπως είναι το να καθίσεις σε μια σκοτεινή αίθουσα για να δεις απλά κάποιους ανθρώπους να παίζουν κι έπειτα να φύγεις. Θεωρώ ότι το θέατρο πρέπει να σε ξεσηκώνει, να σε «γαργαλάει», να σε μεθάει. Να σε κάνει να νιώσεις άβολα. Να σε φέρνει στα όριά σου. Είχα την ευκαιρία να ζήσω τέτοιες εμπειρίες και καταστάσεις στο εξωτερικό.

Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο κοινό του Λονδίνου και σ’ αυτό της Αθήνας;
Στο Λονδίνο ο κόσμος είναι πρόθυμος να ξοδέψει περισσότερα χρήματα για το θέατρο, γιατί έχει και περισσότερα χρήματα. Και η διασκέδαση είναι σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένη με το θέατρο. Εκεί υπάρχει και το West End. Είναι πιο ακριβό θέατρο, με περισσότερο θέαμα. Στην Ελλάδα τα περισσότερα θέατρα είναι συνοικιακά. Αυτό τα κάνει μεν πιο προσβάσιμα, αλλά οι χώροι και το κοινό περιορίζονται στον πειραματισμό, οπότε υπάρχει λιγότερη διάθεση να κάνει κανείς κάτι καινούργιο. Είναι πιο συγκρατημένο, γιατί προσπαθεί να ικανοποιήσει ένα συγκεκριμένο κοινό.

Σκηνοθετικά πώς λειτουργείτε ανά χώρα ή ανά περιβάλλον;
Προσπαθώ να λειτουργώ το ίδιο και να μην κρίνω το κοινό από πριν. Λάθος ή σωστό, δεν ξέρω. Διαφορετικά, περιορίζεται σε αυτό που θέλω να κάνω. Μου αρέσει το έργο μου να εμπλέκεται σε μια συζήτηση, σε μια αλληλεπίδραση. Μου αρέσει να δημιουργώ μια εμπειρία που να έχει καλλιτεχνική, ιδεολογική υπόσταση και διαφορετικές «πλευρές».

Πώς επιλέξατε να σκηνοθετήσετε την «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία» του Τιμ Κράουτς;
Το επέλεξα γιατί είναι επαναστατικό για το κοινό. Χτυπάει στον πυρήνα της κοινωνίας. Το πώς αποδεχόμαστε καταστάσεις. Το πώς αποδεχόμαστε περιορισμούς στις ελευθερίες μας. Η συμπεριφορά αυτή της συνεχούς αποδοχής μάς επηρεάζει όλους, κι ένιωθα ότι πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ήθελα να κάνω ένα έργο που να το βιώνεις και όχι απλά να το σκέφτεσαι.

Οι ηθοποιοί πώς το εισέπραξαν αυτό;
Από την αρχή της ανάγνωσης του σεναρίου νιώθεις μια αναστάτωση, μια ταραχή. Η φύση του θεάτρου και ο τρόπος που πρέπει να γίνει η διαχείριση του έργου από τους ηθοποιούς έχουν από μόνα τους μια ένταση. Οι παραλληλισμοί μέσα στο κείμενο είναι αποτέλεσμα της έντασης αυτής.

Πώς έγινε η επιλογή των ηθοποιών;
Η Νοεμή Βασιλειάδου είναι μια καταπληκτική σκηνοθέτρια και ηθοποιός. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη ταιριάζει υπέροχα με τον ρόλο και τις απαιτήσεις του. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι γοητευτικός και με τη γοητεία του μπορεί να σε πείσει να κάνεις τα πάντα. Τον Γιώργο Βαλαή τον θαυμάζω από τους Glitch. Επίσης, όλοι τους ήταν ιδιαίτερα θετικοί στο να αλληλεπιδράσουν με το κοινό. Έτσι, λοιπόν, κατέληξε αυτή η ομάδα να είναι μαζί.

Θέατρο Φίατ. Ποιος το ανακάλυψε;
Ο Γιώργος Λυκαρδιόπουλος βρήκε το μέρος. Ψάχναμε έναν ιδιαίτερο χώρο κάπου στο κέντρο. Είχαμε μιλήσει για το έργο εδώ και καιρό και θέλαμε να βρούμε έναν μη θεατρικό χώρο. Ήταν σημαντικό να είναι κατάλληλος για να κρεμάσουμε τους μεγάλους κύκλους (φωτιστικά) από την οροφή. Το θέατρο Φίατ είναι σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, στο Κουκάκι, και αρκετά μεγάλο για να γίνει η παράσταση. Οπότε καταλήξαμε εδώ.

Η ιδιαίτερα θεατρική ατμόσφαιρα της εισόδου, που είναι πέτρινη, με λάμπες χαμηλά στα πόδια, με προετοίμασε ότι θα δω κάτι διαφορετικό. Έγινε με αυτό το σκεπτικό;
Η παράσταση ξεκινά από την ώρα που παίρνεις το εισιτήριο. Από την ώρα που αρχίζεις να το διαβάζεις. Είναι απαιτητική και ζητά την αφοσίωση του κοινού, οπότε προσπαθώ να βοηθήσω τους θεατές να μπουν αμέσως στο κλίμα. Είναι, βέβαια, μια παράσταση πολλών μικρών συναινέσεων και αιτημάτων. Το λογότυπο, η πόρτα με τα γκράφιτι, η αναμονή σε σειρά. Η αποκοπή από τον έξω κόσμο. Οτιδήποτε θα εμπόδιζε τη συγκέντρωση του κοινού προσπαθούμε να το βγάλουμε από τη μέση. Και θα θέλαμε να το κάνουμε αυτό σε όλες τις παραστάσεις.

Το έργο είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής του κοινού. Δεν υπάρχει λάθος αντίδραση. Ό,τι και να κάνει ο θεατής, γίνεται μέρος του.

Ο κύκλος υπάρχει παντού στο έργο. Ως λογότυπο, ως φωτιστικό, ως στήσιμο των θεατών. Συμβολίζει κάτι;
Είναι το έργο από τη γραφή του ορισμένο με αυτόν τον τρόπο. Συμβολίζει την κοινότητα, τη συνοχή, τη συγκέντρωση. Για τη συγκεκριμένη αίρεση συμβολίζει και τον ήλιο. Το ένα μάτι, αυτό που έχει θρησκευτική σημασία. Στην αστρονομία ο κύκλος με τη βούλα στο κέντρο είναι το σύμβολο του ήλιου. Ήθελα να βρω ένα σύμβολο που να μπορώ να το επαναλάβω και αυτή η επανάληψη να καταφέρει να μπει στο μυαλό των θεατών. Όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο που επαναλαμβάνεται και από ένα σημείο και μετά χάνει την αρχική σημασία του. Γίνεται απλώς αυτό που σε «κρατάει» και συμβολίζει εσένα και τα πιστεύω σου. Ο κύκλος είναι μια φωτιά γύρω από την οποία μαζευόμαστε για να ζεσταθούμε και να μιλήσουμε. Έτσι όπως γινόταν τα πρώτα χρόνια του ανθρώπου.

Οι θεατές βιώνουν μικρές εκπλήξεις κατά τη διάρκεια της παράστασης. Τους καλείτε έτσι να γίνουν μέλη μιας κοινής εμπειρίας;
Αυτές οι μικρές εκπλήξεις είναι κοινά βιώματα και θέλω να δούμε κατά πόσο μας επηρεάζει αυτή η συλλογικότητα ή όχι. Κατά πόσο σήμερα αρχίζει αυτή η ψυχολογία της μάζας να μας επηρεάζει ατομικά. Να δω τις αντιδράσεις ή τις μη αντιδράσεις τους. Αυτό ξεκίνησε από τον ίδιο τον συγγραφέα, τον Τιμ Κράουτς. Είναι η φιλοσοφία του έργου. Κατά πόσο συνδεόμαστε άκριτα, καθημερινά, σε οποιαδήποτε δομή, όπως την οικογένεια, την εργασία, τη θρησκεία ή την ίδια μας την πόλη. Έχουμε αυτοματοποιημένες συμπεριφορές και συναινέσεις; Όλα ξεκινούν από τη θεωρία του Κράουτς. Η τέχνη και το θέατρο ενυπάρχουν το ένα μέσα στο άλλο. Τα πάντα έχουν μια διπλή υπόσταση. Ο Κράουτς αναλύει εξονυχιστικά αυτές τις θεωρίες μέσα από το έργο του. Οι κοινές πράξεις φέρνουν κοντά τους θεατές και δημιουργούν μια συλλογική εμπειρία.

Στην παράσταση είδα κόσμο όλων των ηλικιών, κάποιοι όμως παρέμεναν «κλειδωμένοι» κατά τη διάρκεια του έργου. Αυτό έχει να κάνει με την ταυτότητα του Έλληνα ειδικά ή είναι μια κοινή αντίδραση που εισπράττετε ανεξαρτήτως εθνικότητας;
Δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα. Έχει να κάνει με το άτομο. Και οι αντιδράσεις ποικίλουν. Το έργο είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής του κοινού. Δεν υπάρχει λάθος αντίδραση. Ό,τι και να κάνει ο θεατής, γίνεται μέρος του. Αντιστέκεται; Γίνεται. Θα υπακούσει, δεν θα υπακούσει; Θα φύγει, θα μείνει;

Έχει φύγει κόσμος από την παράσταση;
Ναι, έχει φύγει κόσμος από την παράσταση. Έχει φύγει ένας κριτικός τέχνης, πριν ακόμα ξεκινήσει το έργο. Δεν ήθελε ν’ ακούσει τους κανόνες και είπε ότι θα έγραφε αρνητική κριτική – χωρίς να δει το έργο. Μας απείλησε. Επίσης, δύο ηλικιωμένες κυρίες έφυγαν στη μέση της παράστασης. Αυτό είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Σηκώθηκαν να φύγουν έπειτα από μισή ώρα. Τις ακολούθησε τότε ο ηθοποιός (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) κι έκαναν μια ωραία συζήτηση. Οι κυρίες είπαν πως ήταν πολύ οργισμένες με το κοινό που υπάκουε. Τις σόκαρε η συνοχή.

Με το τέλος κάθε παράστασης, συζητάτε τις αντιδράσεις του κοινού και το πώς ένιωσαν οι ηθοποιοί μέσα σε αυτό;
Ναι, και είναι πολύ ωραίο αυτό. Είναι συγκινητικές και κάποιες φορές ανησυχητικές οι εμπειρίες που βιώνουμε με το κοινό, και πάντα συζητάμε μετά το τι συνέβη στην εκάστοτε παράσταση.

Ποια είναι τα ερεθίσματα που παίρνετε από τη ζωή σας εδώ;
Με απασχολούν πολλά πράγματα εδώ, για τα οποία θέλω να δημιουργήσω έργο. Θέατρο αλλά και ταινίες. Επίσης, βρίσκονται εδώ και άνθρωποι με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ. Επιθυμώ να είμαι εδώ και να συνομιλώ με την πόλη. Ένας ακόμα λόγος είναι ότι έγινα πατέρας πρόσφατα.

Τι θέλετε να πείτε στο ελληνικό κοινό μέσα από το έργο και τι σας ιντριγκάρει σ’ αυτή τη διαδικασία;
Άλλο είναι το να μιλήσεις στο κοινό και άλλο το να κάνεις θέατρο. Το δεύτερο είναι μια συνάθροιση και ένα πάρε δώσε που λαμβάνεις ζωντανά, κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Κάτι που δεν ισχύει στον κινηματογράφο. Η παράσταση έχει τη γοητεία της αμεσότητας και γενικά όλες οι δουλειές που κάνω περιλαμβάνουν το στοιχείο της διάδρασης με το κοινό. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πιθανότητα να συμβεί κάτι απρόβλεπτο. Κάποιος θεατής να αντιδράσει και να συμβεί κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί. Αυτό με ιντριγκάρει πολύ.

Είναι πείραμα τελικά η παράσταση;
Είναι και πείραμα. Βλέπεις αντιδράσεις. Γιατί, αν κάποιος δεν υπακούσει, κάποιος άλλος μέσα στο γκρουπ θα υπακούσει. Έτσι όλα συνεχίζονται. Κάποιος θα τραβήξει τους υπόλοιπους παρακάτω. Ο καθένας για τον δικό του λόγο. Βλέπεις ζωντανά πώς λειτουργεί το κοινό στις προκλήσεις της παράστασης.

Είναι και ένα δείγμα για το πώς λειτουργεί και η κοινωνία σήμερα;
Ναι, το βλέπεις ζωντανά εκείνη τη στιγμή μπροστά σου. Αυτό με ιντριγκάρει, γιατί με τους ηθοποιούς μπορείς να δουλέψεις υπέροχα, αλλά το ενδιαφέρον μεγαλώνει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά μέσα στην παράσταση. Όταν βλέπεις το πώς διαχειρίζονται οι ηθοποιοί το κοινό. Όταν γίνονται «συμπαίχτες» με το κοινό. Λένε μια ιστορία, που το κοινό την ακούει κι αν θέλει απαντά. Αυτό είναι το θέατρο.

Έχετε κάνει κάτι παρόμοιο σε παλαιότερή σας δουλειά;
Σε μια παλαιότερη σκηνοθεσία μου, στο «Hotel Apocalypse», ήταν ακόμα πιο απαιτητικό το έργο. Ζητούσαμε απ’ τους θεατές να μπουν σε δωμάτια, να υπακούσουν σε εντολές. Εκεί το κοινό ήταν λιγότερο έτοιμο. Φορούσαν μάσκες, έκαναν γενέθλια χωρίς τέλος, μοιρολόγια, έτρωγαν κόλλυβα, έπιναν ουίσκι και κονιάκ. Φλέρταραν με το τέλος του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι έχω εμμονή με το τέλος του κόσμου!

Θέλετε να μας πείτε γιατί;
Νομίζω, δεν είμαι μόνο εγώ. Είναι η γενιά μου. Είναι η εποχή. Κάτι φτάνει στο τέλος του και το νιώθουμε όλο και περισσότερο. Και αυτό διαχέεται στην τέχνη, στην πολιτική, παντού. Οι αντιθέσεις μεγαλώνουν. Λένε ότι αυτό συμβαίνει κάθε 100 χρόνια. Τους πλούσιους δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς, η φτώχεια φτάνει σε ακραία σημεία και όλο αυτό κάποτε καταρρέει. Μετά την έκρηξη ξαναγεννιέται κάτι και ο πολιτισμός συνεχίζει. Εμείς όμως δεν νιώθουμε αυτόν τον κύκλο. Δεν το συνειδητοποιούμε. Θεωρούμε ότι απλά υπάρχει μια συνέχεια στις γενιές. Αν τα πράγματα καταρρεύσουν όμως, θα καταρρεύσουν για όλους. Έρχεται. Και όσο ταξιδεύω το βλέπω παντού. Ο κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται, πιθανόν γιατί δεν ταξιδεύει αρκετά. Στη χώρα μας ο κόσμος δεν το νιώθει. Αλλά στο εξωτερικό η κατάσταση είναι έκρυθμη. Δεν ξέρουμε αν θα είναι κλιματική η έκρηξη ή από τη Ρωσία ή από την Αμερική. Η Ευρώπη είναι τελείως απροστάτευτη. Δεν έχει τίποτ’ άλλο πέρα από μια ιδεολογική ανωτερότητα. Τίποτα άλλο.

Σε ποιο από τα μέρη όπου βρεθήκατε, αισθανθήκατε έντονο φόβο και θελήσατε να φύγετε;
Στην Αμερική. Έζησα 2 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Ο κόσμος σήμερα στην περιοχή αυτή ετοιμάζει τα διαβατήριά του για να φύγει για Ευρώπη. Στην Αγγλία τρανς άτομα έχουν χάσει τα δικαιώματά τους. Στην Πολωνία κυνηγούν τους ακτιβιστές.

Με την επιρροή όλων αυτών, ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;
Έκανα μόλις μια ταινία, η οποία έχει ως θέμα τις κοινότητες που έχουν διαλυθεί στη Βόρεια Ελλάδα γύρω από τα λιγνιτωρυχεία. Έχει τίτλο «Mother Company». Το επόμενο που θέλω να κάνω είναι να παρουσιάσω δύο τρανς άτομα, ένα από Λονδίνο και ένα από Ελλάδα, που έχουν παράλληλες ιστορίες και τους συνδέει κάτι τυχαίο. Θέλω να ακούσω τις ιστορίες τους μέσα από συζητήσεις που κάνουν μεταξύ τους. Για το πώς έχουν αλλάξει και το πώς μεγάλωσαν και επηρεάστηκαν από τις πόλεις όπου έχουν ζήσει.

Σας έχει λείψει η ηθοποιία;
Μου έχει λείψει μόνο το να παίζω τον εαυτό μου. Δεν έχω παίξει ποτέ χαρακτήρες. Οι περφόρμανς μου πάντα ήταν αυτοβιογραφικές. Μου αρέσει να εκτίθεμαι 100% πάνω στη σκηνή. Δεν νιώθω ότι είμαι ηθοποιός και δεν μπορώ να υποκριθώ κάποιον άλλο.

Τι ευχή θα κάνατε για τη ζωή σας;
Θα ήθελα να δημιουργήσω μια δουλειά που να δίνει ελπίδα και μέλλον. Έχουμε ανάγκη να φανταστούμε το μέλλον που θέλουμε, γιατί σήμερα βλέπουμε μόνο εφιάλτες.

Μπορούμε, πιστεύετε, να αλλάξουμε το μέλλον που έρχεται;
Ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα. Τον εφιάλτη τού σήμερα εμείς τον δημιουργήσαμε και εμείς μόνο μπορούμε να τον αλλάξουμε.

Info
«Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία» στον χώρο ΦΙΑΤ
Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 19.00 & 21.15, Κυριακή: 20.00
Ως 14/12/2025
Εισιτήρια: 23€ - 18€
ΦΙΑΤ, Φαλήρου 97, Κουκάκι

Διαβάστε ακόμη: Ο Τιμ Κράουτς μετρά αντίστροφα προς το τέλος του κόσμου