Μετά την Αβινιόν και πριν τη Λωζάννη, την Τριενάλε του Ρουρ και τη Μαδρίτη, o Φιλίπ Κεν κλείνει με τη νέα του παράσταση το αθηναϊκό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
«Ο κήπος των ηδονών» του Φιλίπ Κεν από το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο Ηρώδειο
Οκτώ χαρακτήρες, θαρρείς βγαλμένοι από τη δεκαετία του ’70 με παντελόνια καμπάνα και μακριά μαλλιά, φθάνουν με ένα λεωφορείο σ’ έναν εγκαταλελειμμένο τόπο που φαίνεται να ανακαλύπτουν για πρώτη φορά. Αφήνουν στο κέντρο του ένα τεράστιο αυγό και εκτελούν γύρω του παράλογα τελετουργικά. Κάποιοι αναπαριστούν πόζες από πίνακες του Ιερώνυμου Μπος, άλλοτε απαγγέλουν εκκεντρικά ποιήματα και μονολόγους, προσπαθούν ακόμα και να σκάψουν το βραχώδες έδαφος –με μιαν αξίνα ή με τα τακούνια τους. Οργανώνονται με τον δικό τους τρόπο, δανειζόμενοι ό,τι βρίσκουν επιτόπου και στη μνήμη αυτού που τους περιβάλλει.
Μετά τα άνεργα σκιάχτρα του «Farm Fatale», που έστησαν έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό για να διατηρήσουν τα τραγούδια των πουλιών που εξαφανίστηκαν και τους χεβυμεταλλάδες που ξέμειναν με το ξεχαρβαλωμένο Citroën τους στο χιονισμένο τοπίο της «Μελαγχολίας των δράκων», ο Φιλίπ Κεν επιστρέφει στην Αθήνα, στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, με τη νέα του αλληγορική παράσταση. Με αφετηρία έμπνευσης τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων», τον διάσημο πίνακα του Ιερώνυμου Μπος, «Ο κήπος των ηδονών» ζωντανεύει στο Ηρώδειο στις 4 Αυγούστου. Γνωστός για τις ιδιοσυγκρασιακές δημιουργίες του, ο Γάλλος σκηνοθέτης και εικαστικός μας φέρνει ξανά μπροστά σε μια κοινότητα που προσπαθεί να διατηρήσει έναν χώρο δυνατότητας, «ένα μέρος για να πραγματοποιήσουν ένα πρότζεκτ που είναι τόσο ουτοπικό όσο και επισφαλές, αλλά που τους φέρνει κοντά» εξερευνώντας το δικό της μονοπάτι σε μια εποχή που ο κόσμος απειλείται, όπως δηλώνει.
Η ιστορία της τέχνης διατρέχει συχνά τη δουλειά του –έχοντας στο παρελθόν αντλήσει έμπνευση από ζωγράφους όπως ο Μπρύγκελ, ο Ντύρερ και o Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ, αλλά και από τον κινηματογράφο και τη σύγχρονη τέχνη. Τι σημαίνει, όμως, η «συνάντησή» του με τοαινιγματικό τρίπτυχο του Ολλανδού μετρ; «Αυτό το έργο είναι απολαυστικό γιατί μας επιτρέπει να ταξιδέψουμε σε μια τεράστια ιστορική, αισθητική, πνευματική και ψυχαναλυτική περιοχή, μεταξύ άλλων. Ανήκει σε μια εποχή αβεβαιότητας, τη μετάβαση από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση, κατά την οποία όλα τα παραδοσιακά, τεχνικά, πολιτικά και πνευματικά σημεία αναφοράς ανατρέπονταν. Οι παραλληλισμοί με τις μεταβάσεις που βιώνουμε σήμερα είναι εντυπωσιακοί: ένα αβέβαιο μέλλον, το οποίο νιώθουμε ότι προκαλεί μια ριζική αλλαγή στις δομές και οδηγεί σε έναν νέο τρόπο σύνδεσης πολιτισμών, επιστημών, τεχνών και πολιτικών οργανώσεων. O Μπος ζωγράφισε ένα “ανοιχτό έργο”, το οποίο πηγάζει από ένα ελεύθερο πνεύμα»αναφέρει ο ίδιος στον δραματουργό Ερίκ Βωτρέν του Θεάτρου Vidy-Lausanne.
«Δεν ξέρω αν οι επίγειες απολαύσεις αυτού του κήπου είναι το παρελθόν ή το μέλλον μας» δηλώνει. Γιορτάζοντας 20 χρόνια διαδρομής με την ομάδα του Vivarium Studio, λίγο μετά την πρεμιέρα της παράστασης σ’ έναν θρυλικό χώρο του Φεστιβάλ της Αβινιόν, το άνυδρο, απόκοσμο σκηνικό του λατομείου Boulbon που επαναλειτούργησε μετά από χρόνια, υπόσχεται να παρουσιάσει και στα μέρη μαςένα ονειρικό σκηνικό μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας, μακαριότητας και λαγνείας, αινιγματικού και γκροτέσκου, που θυμίζει λούνα παρκ.
INFO: «Ο κήπος των ηδονών» Ωδείο Ηρώδου Αττικού 4 Αυγούστου στις 21:00
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
11°
