Συνέντευξη με τους Γιώργο Παλούμπη, Γιώργο Πυρπασόπουλο, Μαρία Νεφέλη Δούκα, Ηλία Βαλάση, συντελεστές της παράστασης «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου.
Επιτέλους θέατρο. Επιτέλους γράφουμε για θεατρικές πρεμιέρες. Επιτέλους οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα με ασφάλεια να βρεθούν και πάλι στη σκηνή. Να ακούσουν τα κουδούνια να χτυπούν χαρούμενα και να δώσουν το πιο ζεστό τους χειροκρότημα γιa αυτήν την επανένωση.
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι μια παράσταση που πίσω στο 2006 όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί είχε κερδίσει το κοινό του Θεάτρου Πόρτα χαρίζοντας στον Γιάννη Τσίρο ένα ακόμη έργο για το οποίο σήμερα τον κατατάσσουμε σε έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή θεατρικούς συγγραφείς. Φέτος, από τις 22 Οκτωβρίου θα μπορούμε να τη χειροκροτήσουμε ξανά στο Θέατρο Μικρό Χορν.
Οι συντελεστές της παράστασης «Αξύριστα Πηγούνια» μιλούν στην ATHENS VOICE
«Η θέση της γυναίκας σήμερα χαίρει της ίδιας σκοταδιστικής αντιμετώπισης του παρελθόντος. Είναι σεξουαλικό αντικείμενο, υπόδουλο αξεσουάρ στα χέρια μιας πατριαρχικής κοινωνίας που ελέγχει, κρίνει, υποτιμά και σκοτώνει χωρίς τύψεις τα κορίτσια του. Από το body shaming, τη σεξουαλική παρενόχληση και την ενδοοικογενειακή βία, η μεσαιωνική αντιμετώπιση απέναντι στο γυναικείο φύλο όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αλλά καλλωπίζεται σαν μια μούμια 350 ετών που προσπαθεί να κάνει λίφτινγκ. Γι’ αυτό μιλάει ο Τσίρος μεταξύ άλλων. Εγώ, φεύγοντας από την παράσταση ηθοποιοί και θεατές, θα ήθελα μόνο να είμαστε λίγο καλύτεροι απέναντι στις γυναίκες. Ένα κλικ». -Στέλιος Δημόπουλος
«Διανύουμε μέρες ενός βιολογικού πολέμου και η συνάντηση θεατών και ηθοποιών σε μια αίθουσα δυσχεραίνει την αποστολή και των δύο πλευρών, την αόρατή μας συζήτηση και την επικοινωνία μας για κάποιο θέμα. Τα Αξύριστα Πηγούνια θέλουν να μιλήσουν για ένα θέμα που καίει, ένα θέμα που σπέρνει τη φωτιά σε μια ήδη καμένη γη: την απόλυτη απαξίωση και κακοποίηση της γυναίκας, την εγκληματική εκμετάλλευση και την προκατάληψη απέναντί της. Ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η ξενοφοβία δυστυχώς είναι πολύ στενοί φίλοι του σήμερα, έχουν τρυπώσει ακόμη και στα πιο αθώα φαινομενικά σπίτια και συνεχίζουν να ρυπαίνουν ψυχές και σώματα. Ως γυναίκα, είναι μεγάλη μου ευθύνη να κοινωνηθεί το κείμενο του Γιάννη Τσίρου μέσα από την ηρωίδα μου που είναι από τις πιο σημαντικές γυναίκες που έχω ‘’μπει στα παπούτσια’’ της. Πιστεύω, λοιπόν, πως στο όνομα αυτών των ημερών, θα ήθελα ο θεατής βγαίνοντας από τα Αξύριστα Πηγούνια, να γίνει λίγο παραπάνω σύμμαχος στον αδύναμο, είτε αυτός είναι γυναίκα, άντρας, πρόσφυγας, ομοφυλόφιλος, αλλόθρησκος» -Μαρία Νεφέλη Δούκα
«Σε αυτή την παράσταση όλοι οι συντελεστές καταθέσαμε τόση αγάπη που είναι αδύνατον φεύγοντας κάποιος να μην έχει πάρει λίγη από αυτή. Ή και πολύ» -Ηλίας Βαλάσης
«Το κοινωνικό έγκλημα έχει πολλά πρόσωπα. Σε αυτό το συγκλονιστικό κείμενο του Γιάννη Τσίρου τα αποτελέσματα του σεξισμού είναι τραγικά. Μια νοοτροπία ριζωμένη βαθιά στην ελληνική κοινωνία με αναγνωρίσιμους χαρακτήρες δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η παράσταση «Αξύριστα πηγούνια» επιχειρεί να καθρεφτίσει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο φέρνοντας τον καθένα μας προ των ευθυνών του» -Γιώργος Πυρπασόπουλος
«Τα "Αξύριστα Πηγούνια" παρουσιάζουν ανθρώπους που εγκληματούν. Απέναντι στο συνάνθρωπο τους, στη γυναίκα, στην ξένη. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αδυναμίες, συναισθήματα και είναι κι αυτοί θύματα ενός συστήματος που τους κρατά εγκλωβισμένους σε παθογενείς ιδέες και αντιλήψεις. Πολλές φορές οι άνθρωποι αυτοί μας μοιάζουν επικίνδυνα. Αυτή είναι μια αίσθηση που θα ήθελα να πάρει ο θεατής μαζί του βγαίνοντας από την παράσταση. Nα αναρωτηθεί έστω και λίγο το κατά πόσο οι αντιλήψεις και οι πράξεις του, καθώς και του διπλανού του, “σχετίζονται” άμεσα ή έμμεσα με αντίστοιχα εγκλήματα» -Γιώργος Παλούμπης
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
© Θοδωρής Μάρκου
© Θοδωρής Μάρκου
© Θοδωρής Μάρκου
© Θοδωρής Μάρκου
© Θοδωρής Μάρκου
© Θοδωρής Μάρκου
