Ο Ροντ Στιούαρτ τα σπάει, είτε παίρνει στατίνες είτε όχι

Τα σουξέ του είναι ατελείωτα – έχει πουλήσει συνολικά πάνω από εκατό εκατομμύρια δίσκους και συνεχίζει να πουλάει – άφησε εποχή με τίτλους που έχουμε σκυλο-χορέψει όλοι οι άνω των 50, και, ή μάλλον, αλλά, ενώ δεν είχα σκοπό να πάω στη συναυλία του… πήγα, τελικά. Και πέρασα σούπερ με τον μεγαλούτσικο ροκ σταρ, μέχρι που το εξήγησε κάποια στιγμή ο ίδιος ο Ροντ Στιούαρτ από την τεράστια, φαντασμαγορική σκηνή του Telekom Center: «Όταν μεγάλωνα στην Αγγλία», άρχισε, και γέλασε, «Ακόμα συνεχίζω να μεγαλώνω!». Το είπε με τόσο παιδικό/εφηβικό τρόπο που όλοι καταλάβαμε γιατί καταφέρνει να τραγουδάει και να χτυπιέται πάνω στη σκηνή, μεγάλος άνθρωπος – επειδή συνεχίζει να μεγαλώνει χωρίς να μεγαλώνει, χωρίς να ολοκληρώνεται ποτέ το μεγάλωμά του.

Τέλος πάντων, τα εισιτήρια ήταν ευγενική προσφορά φίλης μου Ιταλίδας, που είναι (πολύ) παλιά συμφοιτήτρια μου από τα ΄80ς, δηλαδή όχι τσικό, όπως κι εγώ άλλωστε δεν είμαι τσικό. Και η πελατεία, σκέφτηκα, θα είναι βαθιάς ωρίμανσης, άτομα σαν εμάς που χόρευαν «Do you think I’m sexy», ή ακόμα και σλόου αγκαλιαστά κομμάτια με πρώτα τους γκομενάκια, σαν το «I don’t want to talk about it», ή «Have you ever seen the rain», ή «Hot legs» ή οτιδήποτε από τα χιλιάδες καταπληκτικά τραγούδια του Ροντ.

Πράγματι είχε κάμποσο κόσμο-παλιοσειρά η συναυλία – αλλά και ακόμα πιο κάμποσο νεαρό κόσμο, μέχρι ο γιος της φίλης μου, 25άρης, και η παρέα του, κάτω από 30 χρονών όλοι. Ο δε Ροντ Στιούαρτ στάθηκε άξιος της συναναστροφής: χοροπηδούσε δύο ώρες σαν το κατσίκι, με τη βραχνή του φωνάρα που δεν μοιάζει με καμιά άλλη φωνάρα, με τα τραγούδια να κυλάνε ωραία σκηνοθετημένα το ένα μετά το άλλο. Κι επειδή είναι σταρ, δεν έπαιζε μόνος του με ένα ξερό μικρόφωνο, είχε έξη ψηλές, ξανθές τραγουδίστριες μαζί του, που μάλιστα η μία ήτανε κόρη του, και επίσης φωνάρα. Οι τραγουδίστριες, δε φτάνει που ήτανε κούκλες όλες, δηλαδή να χτυπάς το κεφάλι σου στο παρκέ, οι τραγουδίστριες έπαιζαν βιολί, πιάνο, τα πάντα όλα, ΚΑΙ χόρευαν, όταν ο Ροντ έβγαινε από τη σκηνή για να αλλάξει αμφίεση. Οι μουσικοί εννοείται ήτανε τέλειοι όλοι, το σύνολο υψηλού επιπέδου, οι οθόνες και εικόνες πίσω από τους περφόρμερς δεν σε άφηναν ούτε στιγμή να κοιτάξεις αλλού – πού, άλλωστε; Ο Ροντ φορούσε της Παναγιάς τα μάτια, από σατέν κοστούμι σάνιτας-φόιλ, παν-υπέροχο, μέχρι στενό μαύρο τζιν με αστράκια στον πισινό που ούτε στον ύπνο του δεν το είχε δει οποιοσδήποτε από τους Sex Pistols.

Ο Ροντ Στιούαρτ στο Telekom Center Athens © Petros Nikolareas / NDP Photo Agency

Το σώου ξεκίνησε με ένα Σκωτσέζικο κομμάτι, όπως πάντα στις συναυλίες του Ροντ, και με τύμπανα της ομάδας του, Celtics Football club. Δεν το ήξερα, ότι έτσι αρχίζει πάντα, αλλά η Ιταλίδα φίλη που έχει πάει σε ΟΛΕΣ τις ευρωπαϊκές συναυλίες του Ροντ και σε μερικές Αμερικάνικες, το ήξερε αυτό, μαζί και με ΟΛΑ τα λόγια, από ΟΛΑ τα τραγούδια του, που τα τραγουδούσε ασταμάτητα, ναι, ΟΛΗ τη νύχτα. Δηλαδή τις δύο γεμάτες ώρες που κράτησε το σώου – επίτηδες προτιμώ τη λέξη «σώου», γιατί ήτανε πάρα πολύ κομπλέ λέμε, με τραγούδι, χορό, ορχηστρικά, φωτογραφίες, εικόνες, φιλμάκια, γραφιστικά, μπάλες ποδοσφαίρου, μέχρι και με μπαλόνια στο τέλος. Ήταν συγκινητικό που αφιέρωσε ένα τραγούδι στην Christine McVie, των Fleetwood Mac, ένα στον Τζεφ Μπεκ κι ένα στην Τίνα Τέρνερ, κι ενώ φωνάζαμε η μία στην άλλη «Μα είναι γίγαντας! Μα είναι καλλιτεχνάρα! Μα είναι θεός!» κλπ, αναρωτιόμουν ταυτόχρονα πώς γίνεται να απολαμβάνουμε έναν τύπο με πάρα πολλά μαλλιά-σκατζόχοιρος, ογδοντάρη (γεννήθηκε 10/1/1945), σε τόσο καλή φυσική κατάσταση που να μη λαχανιάζει καθόλου, που να ανοιγοκλείνει τα πόδια του τύπου-τσάρλεστον ΕΝΩ τραγουδάει, και που να τραγουδάει τόσο καταπληκτικά. Επίσης αναρωτιόμουν αν ο Ροντ Στιούαρτ παίρνει άραγε στατίνες, αν έχει χοληστερίνη, ζάχαρο, πίεση, αν καταδυναστεύεται από όλα αυτά τα αντιπαθητικά πράγματα που έρχονται με την προχώ ηλικία, κι αν τα αντιμετωπίζει τραγουδώντας, για αυτό και δεν καταβάλλεται. Η ερώτηση κατά πόσον το φουντωτό μαλλί του είναι περούκα, καταρρίφθηκε από την Ιταλίδα φίλη με περιφρόνηση – τον έχει δει από κοντά, και τα μαλλιά του ρε παιδιά είναι αληθινά, ίσως βαμμένα ξανθά, αλλά σίγουρα φυτρωμένα πάνω στο κεφάλι του. Δηλαδή, τι άλλο.

Η τελευταία πληροφορία ήτανε χτύπημα κάτω από τη ζώνη, σίγουρα για πολλούς άντρες νεώτερους του Ροντ, αλλά και για εμένα, που έψαχνα να του βρω κάτι ανάποδο, κάτι άξιο σαρκασμού, ίσα για να μην τον πιάνει το μάτι – δεν έχει, είναι τσίλικος, έστω και ελαφρά τσαλακωμένος. Ένα σωρό σελέμπριτις ήταν στο σώου – είδα στο ινσταγκραμ τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, και άλλους διάσημους που δεν θυμάμαι τώρα, μάλιστα μία κυρία μπροστά μου τραβούσε με το κινητό της κάποια άλλη κυρία επειδή έπεσε σύρμα ότι η άλλη κυρία ήταν η Ελένη Ράντου (καθόταν τόσο μακριά μας, που μπορεί να ήταν μέχρι και η Δήμητρα Παπαδοπούλου…).

Ήταν ένα υπέροχο σώου, μια συναυλία κλασσική, αυτό που λέμε old time classic , η οποία με έπεισε ότι το μυστικό της μακροβιότητας είναι να συνεχίζεις να μεγαλώνεις ό,τι κι αν συμβαίνει, χωρίς όμως να φτάνεις ποτέ, μα ποτέ, σε σημείο-πλατώ. Και ότι οι σταρ των περασμένων δεκαετιών που έχουν μυαλό στο κεφάλι τους και καλή ομάδα συνεργατών, παραμένουν ουσιαστικοί ή έστω εντυπωσιακοί μέχρι να πούνε «ήμαρτον». Ή ίσως να μη το λένε και ποτέ…